7. เหม่ยอิงขี้หวง

เหม่ยอิงที่เริ่มมีอาการเมาเมื่อเห็นอ๋องฟู่จิน กำลังเดินพูดคุยอยู่กับหญิงสาวผู้หนึ่งที่ดูงดงามและเรียบร้อยดูเป็นผู้ใหญ่ ก็ทำให้เกิดอาการรู้สึกน้อยใจและอิจฉา

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะหกล้ม อ๋องฟู่จินจึงรับไว้ หญิงสาวผู้นั้นจึงตกอยู่ในอ้อมกอดของท่านอ๋อง เหม่ยอิงเมื่อเห็นเช่นนั้น จึงรีบลุกออกจากที่นั่งพร้อมกับส่งเสียงเรียกทันที

" ท่านอ๋องท่านอยู่ที่นี่เอง "

เหม่ยอิง วิ่งสะเปะสะปะเข้ามาหาคนทั้งสอง ทำให้ท่านอ๋องต้องรีบปล่อยแขนจากหญิงสาวอีกคนทันที เหม่ยอิงเมื่อวิ่งมาจนถึงตัวของท่านอ๋องก็กระโดดกอดทันที

ขาเรียวสองข้างคาบเกี่ยวอยู่ที่เอวของอ๋องฟู่จิน มือหนารีบกอดรั้งขาเอาไว้ เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กนั้นจะตกลงไป

" เจ้าทำอะไร นี่เจ้าเมาหรือ ทำไมถึงได้ดื่ม อื้ออ "

เสียงของอ๋องฟู่จินจบลงเพียงเท่านั้น เมื่อริมฝีปากอิ่มประกบลงที่ปากหนาทันที แต่ปากนิ่มก็ค้างที่ริมฝีปากอีกคนอยู่เช่นนั้น เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ

อ๋องฟู่จินยิ้มในใจกับความไร้เดียงสาของชายาตน ก่อนจะขบเม้มริมฝีปากอิ่ม ให้เปิดออกแล้วสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปาก

เพื่อควานหาความหอมหวานในนั้นอยู่เนิ่นนาน จนหญิงสาวอีกคน ที่ถูกปล่อยมือจากอ้อมกอดก่อนหน้านี้ ยืนนิ่งด้วยความรู้สึกอิจฉาหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่จะตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของเหม่ยอิง

"ท่านอ๋องฟู่จินเป็นของข้าคนเดียว คนอื่นห้ามเข้าใกล้ข้าหวงทุกอย่างที่เป็นท่านอ๋อง อ้อมกอดหรือว่าจูบท่านอ๋องต้องทำกับข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น "

อ๋องฟู่จินยิ้มออกมาทันที พร้อบกับไม่สนใจอะไรอีก ก่อนจะหันไปวางคนตัวเล็กบนโต๊ะใกล้ๆ และรั้งใบหน้าของคนตัวเล็กหันมารับจูบจากตนอีกครั้ง

จูบที่ทั้งอ่อนโยนและเร้าร้อนแต่ก็เพียงไม่นาน เมื่อเหม่ยอิงจู่ๆก็คอพับลงไปที่ไหล่ของท่านอ๋อง ฟู่จินรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังหันไปบอกกับคุณหนูลี่หลิงเมื่อเห็นว่าอีกคนยังยืนมองอยู่

" เจ้าคงได้ยินที่ชายาข้าพูดแล้ว ต่อไปเจ้ากับข้าไม่เกี่ยวข้องกันอีก จากนี้เจ้าไม่ต้องมาตอบแทนอะไรข้าอีก ครอบครัวของเจ้าก็เป็นอิสระแล้ว ข้าคงจะต้องพานางกลับไปพักผ่อนก่อน หวังว่าเจ้าจะเข้าใจสิ่งที่ข้าพูด "

อ๋องฟู่จินหันไปหาเฉินห้าวแล้วมองไปที่เสี่ยวจู

" ดูแลนางด้วย นางเองก็คงจะเมาแล้วเหมือนกัน "

" พะยะค่ะท่านอ๋อง "

อ๋องฟู่จินอุ้มชายาของตนไว้ในอ้อมกอด แล้วพากลับเรือนรับรอง

ภายในห้องอ๋องฟู่จินวางชายาลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ

“สิ่งที่เจ้าพูดขึ้นในวันนี้ เจ้าพูดจากความรู้สึกของเจ้าจริงๆใช่หรือไม่ เจ้าอย่าหลอกให้ข้าดีใจเล่นนะเหม่ยอิง”

" อื้อ ข้าพูดจริงๆนะ ข้าหวง ท่านอ๋องเป็นของข้าคนเดียว ข้าไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งกับท่านอ๋อง ข้าไม่ชอบให้ท่านไปยุ่งกับใครทั้งนั้นจำไว้ไม่เช่นนั้นข้าจะ ฮื้ออ ปวดหัวจัง "

เหม่ยอิงพึมพำอยู่บนเตียงก่อนที่จะหันหลังให้กับคนที่นั่งอยู่แล้วหลับไปอีกครั้ง ฟู่จินยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของชายาตนที่พูดขึ้นมาเช่นเดิมอีกครั้ง

ก่อนที่จะเอนตัวลงนอนข้างชายาตัวเล็กของตน แล้วดึงคนที่หลับอยู่เข้ามากอดไว้ในอ้อมอก

" พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาเจ้าจะจำได้หรือเปล่าว่าเจ้าทำอะไรไว้กับข้าบ้าง แล้วถ้าตื่นขึ้นมาเห็นว่าข้ากอดเจ้าอยู่เช่นนี้ เจ้าจะโกรธเกลียดข้าหรือไม่ "

สายของอีกวันเหม่ยอิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนนั้นอยู่ในอ้อมกอดของท่านอ๋อง

" นี่เราเมามากจนท่านอ๋องนอนกอดทั้งคืนยังไม่รู้ตัวเลยหรือนี่ ทำไมถึงแย่ขนาดนี้นะเหม่ยอิง "

เหม่ยอิงที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นนอนจ้องมองหน้าของคนที่นอนกอดตนอยู่

" เจ้าตื่นแล้ว คิดจะมองจ้องข้าทั้งวันเลยหรือไง "

" อ่ะ ท่านอ๋องตื่นแล้วหรือเพคะ แล้วทำไมถึงไม่ลุกออกจากเตียงเสียที "

" ก็เพราะเจ้านอนทับแขนข้าอยู่น่ะสิ ข้าไม่อยากกวนเจ้าตอนที่เจ้าหลับ "

ฟู่จินพลิกตัวขึ้นคร่อมคนตัวเล็กให้อยู่ใต้ร่าง หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ นึกถึงสิ่งที่ตนทำเมื่อวาน

" เจ้าจำได้หรือเปล่าว่าทำอะไรกับข้าบ้าง แล้วเจ้าจำคำพูดของเจ้าเมื่อวานได้หรือไม่ "

" เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ หม่อมฉันจำอะไรไม่ได้ "

เหม่ยอิงแสร้งบอกว่าตนจำอะไรไม่ได้ ทั้งยังทำตาใสใส่อีกฝ่ายด้วย

" เจ้าคงจะเมามากจนจำอะไรไม่ได้จริงๆ หรือไม่ก็คงพูดไปเช่นนั้นเองเพียงแค่อยากชนะผู้อื่น "

เอ่ยจบฟู่จินก็พลิกตัวออกจากคนตัวเล็ก ก่อนที่จะมีเสียงเรียกดังขึ้นจากด้านนอก

" ท่านอ๋องพะยะค่ะ ได้เวลาแต่งตั้งท่านเจ้าเมืองแล้วพะยะค่ะ "

" ข้ารู้แล้วข้าจะออกไป "

ฟู่จินลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันมาพูดกับคนที่ยังนอนนิ่งไม่ขยับ

"ข้าต้องไปทำงานให้เสร็จสิ้นก่อน แล้วจะรีบกลับมา อย่าหนีออกไปเที่ยวเล่นอีกที่นี่อันตราย ยังหลงเหลือคนที่ภักดีของหัวหน้าเผ่าอยู่ "

อ๋องฟู่จินเอ่ยจบก็เดินออกจากห้องไป เหม่ยอิงที่รู้สึกหัวใจกระตุก ตั้งแต่คำพูดที่บ่งบอกว่าขุ่นเคืองของท่านอ๋อง ที่ตนบอกว่าจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน

แต่เหม่ยอิงนั้นจำได้ทุกอย่าง ยกเว้นตอนที่กลับมาถึงห้องแล้ว เมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำลงไปก็อดที่จะต่อว่าตนเองไม่ได้

"เมื่อวานก็เป็นเราเองที่กระโดดกอดท่านอ๋อง แล้วก็จูบด้วย ทำไมเจ้าทำเรื่องน่าอายเช่นนี้นะ เหม่ยอิง ดีนะที่บอกว่าจำไม่ได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีหน้าไปสู้กับท่านอ๋องอีกแน่ "

เหม่ยอิงใช้มือปิดหน้าของตนไว้ เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนได้ทำลงไป แต่พอนึกถึงสัมผัสของคนตัวโตที่จูบตนกลับเมื่อวาน หัวใจดวงน้อยก็พองโตและเต้นแรงทันที

" นี่เราเป็นอะไรไปนะ ทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้ หรือว่าข้าป่วย "

เสี่ยวจูเมื่อเห็นว่าท่านอ๋องออกจากจวนรับรองไปแล้ว ก็เดินเข้ามาหาเหม่ยอิงในห้องทันที ก่อนที่จะเอ่ยถาม

" เป็นยังไงบ้างเพคะพระชายา แล้วทำไมท่านอ๋องถึงอยู่ด้วยละเพคะ หรือว่าเมื่อคืน "

" เมื่อคืนทำไมหรือพี่เสี่ยวจู "

" ก็ท่านอ๋องพาพระชายากลับมา แล้วเออ ได้เข้าหอกันหรือไม่เพคะ "

เสี่ยวจูเอ่ยถามเพราะอยากรู้ว่าเป็นอย่างไรต่อ หลังจากที่พระชายาเหม่ยอิงถูกพาตัวกลับมา ทำให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงต้องอายหน้าแดงอีกครั้ง

" พี่พูดอะไรของพี่ จะเข้าหอได้ยังไง ท่านอ๋องไม่ได้ชอบข้าเสียหน่อย คงเห็นว่าข้าจะทำให้ขายหน้าเสียมากกว่าจึงรีบพาข้ากลับมา "

" หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือเพคะ "

" ก็ไม่มีอะไรนะสิ ท่านอ๋องไม่สนใจเด็กอย่างข้าหรอก คงต้องเป็นหญิงสาวที่เก่งเรื่องเช่นนั้น ท่านอ๋องถึงจะสนใจ "

" พระชายาคิดเช่นนั้นหรือเพคะ "

" อืม พี่ก็เห็นว่ามีหญิงสาวที่รูปร่างเช่นไรนอนรอท่านอ๋องทุกคืน "

" แต่พระชายามีรูปโฉม และรูปร่างที่งดงามมากกว่าหญิงสาวพวกนั้นมากเลยนะเพคะ พี่เองยังชอบเลย แล้วเห็นเพียงครั้งนั้นครั้งเดียว ก็บอกว่าท่านอ๋องมีหญิงสาวทุกคืนหรือเพคะ "

เสี่ยวจูเอ่ยขัดขึ้นทันที เพราะตั้งแต่คราวนั้นก็ไม่เห็นว่าท่านอ๋องจะเรียกหญิงสาวที่ไหนให้มาพบ

" พี่ลืมหรือว่าเมื่อวานก็มีอีกคน คงกำลังจะไปที่ไหนสักทีนั้นล่ะ แต่ดันเจอข้าเสียก่อน ข้าเลยทำให้ท่านอ๋องต้องเสียเวลาเพราะข้า "

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน หัวใจดวงน้อยก็ห่อเหี่ยวลงทันที จนเสี่ยวจูสังเกตเห็นจึงได้เอ่ยถาม

" เป็นอะไรหรือเพคะ ทำไมถึงดูเศร้าลงเช่นนี้ "

" ข้าเป็นอะไรไม่รู้พี่เสี่ยวจู พอข้านึกถึงภาพที่ท่านอ๋องกอดอยู่กับหญิงสาวนางนั้น ข้าก็ไม่อยากกินไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ทำไมข้าถึงไม่อยากให้ท่านอ๋องเข้าใกล้ใคร "