9. หวง

เหม่ยอิงเมื่อนึกถึงคืนนั้นก็ทำให้ยิ่งหงุดหงิด อ๋องฟู่จินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงคำพูดของเฉินห้าวที่บอกกับตนว่า ชายาของตนนั้นหึงหวงตนจึงได้ทำเรื่องเช่นนั้นเมื่อเห็นตนอยู่กับหญิงอื่น

" เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้ากำลังหึงหวงข้าอยู่ จนพูดเช่นนี้ออกมา เพราะข้าเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าอยู่ใกล้ชายคนไหนเช่นกัน "

เหม่ยอิงเมื่อได้ยินคนตัวโตพูดเช่นนั้น ก็หันมาสบกับดวงตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว และเหมือนทั้งสองถูกสะกด มือเรียวเลื่อนขึ้นก่อนจะรั้งใบหน้าของคนตัวเล็กให้มารับจูบจากตน ปากหนาประกบจูบลงที่ปากอวบอิ่ม

อ๋องฟู่จินจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มเร้าร้อนขึ้น ลมหายใจหอบถี่ของทั้งสองเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือเรียวเริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ไปมาจนมาจบที่เนินเขาที่ล้นมือ

"อื้อ อ่ะ พอแล้วเพคะ อ่ะ เราไม่ได้อยู่ที่จวนนะเพคะ "

เหม่ยอิงรู้สึกอายที่ตนทำในสิ่งที่น่าอายเช่นนี้ โดยที่ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย แม้คนพวกนั้นจะหันหลังให้ก็ตาม อ๋องฟู่จินแม้จะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ต้องหยุดการกระทำลง เพราะตนก็ไม่อยากให้ใครมองชายาตนไม่ดีเช่นกัน

"ถ้าเช่นนั้นเราก็กลับจวนกันเถอะ ถ้าทำอยู่ที่จวนก็ไม่มีใครเห็นแล้วใช่ไหม "

" อื้อ ใครบอกกันล่ะเพคะ ปล่อยหม่อมฉันได้แล้วเพคะ "

เหม่ยอิงที่กำลังดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของอ๋องฟู่จินอยู่ จู่ๆเสียงเรียกของใครบ้างคนก็ดังขึ้น

" ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องอยู่ที่นี่เองหรือเพคะ หม่อมฉันตามหาเสียทั่วเลย "

" เจ้ามาที่นี่ทำไม ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวข้ากับชายา "

อ๋องฟู่จินเมื่อเห็นหญิงสาวที่มาเยือน ก็รู้ทันทีว่าจะต้องทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดนั้น หงุดหงิดอีกเป็นแน่ และก็เป็นดั่งคาดเมื่อเหม่ยอิงเอ่ยขึ้น

" นั้นไงเพคะ สิ่งที่ท่านอ๋องต้องการ ตอนนี้มาหาถึงที่เลยนี่เพคะ "

เอ่ยจบก็ดิ้นออกจากอ้อมกอด แล้วเดินไปหาเสี่ยวจู ก่อนที่จะรีบเดินกลับจวนทันที อ๋องฟู่จินมองตามอย่างกังวล ผิดกับอีกคนที่ยิ้มอย่างพอใจ ตั้งแต่ยอมมอบกายให้กับท่านอ๋องเมื่อครั้งชนะศึก และถูกเรียกหาบ่อยครั้งกว่าผู้อื่น จึงทำให้ใครๆต่างก็คิดว่าตนนั้นเป็นที่รักใคร่ของท่านอ๋อง

แต่อันที่จริงแล้วอ๋องฟู่จินไม่ได้เรียกหาหญิงสาวบ่อยไปกว่าคนอื่นเลย เป็นเพราะหญิงสาวเอ่ยออกมาเพื่อเป็นที่สนใจเท่านั้น แต่อ๋องฟู่จินก็ไม่ได้เรียกหาทุกครั้งเช่นที่คุณหนูลี่หลินเอ่ยบอกกับผู้อื่น เพราะการจัดหาหญิงสาวเป็นหน้าที่ของนายกองหรือไม่ก็คนสนิทเท่านั้น

" ข้าถามเจ้าว่าเจ้ามาทำไม ข้าบอกกับเจ้าไปแล้วว่าข้าไม่ต้องการพบเจ้าอีก "

" หม่อมฉันรู้เพคะ แต่เพราะหม่อมฉันมีเรื่องสำคัญเพคะ "

" เรื่องสำคัญอะไรของเจ้า ถึงได้กล้าขัดคำสั่งของข้า "

คุณหนูลี่หลินรีบคุกเข่าลงทันที ก่อนที่จะรีบบอกเรื่องสำคัญที่ว่า

" ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันกำลังตั้งครรภ์บุตรของท่านอ๋องเพคะ "

ลี่หลินเอ่ยบอกเรื่องสำคัญของตน ส่วนอ๋องฟู่จินยืนนิ่ง ก่อนที่เอ่ยจะเอ่ยออกมาด้วยความโมโห

" ข้าให้เจ้ากินยาทุกครั้งไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดเจ้าถึงตั้งครรภ์ได้ หรือว่าเจ้าแสร้งกินยาแต่เจ้าไม่ได้กินมันเข้าไป "

" หม่อมฉันกินยาทุกครั้งเพคะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงตั้งครรภ์ขึ้นมาได้ "

ลี่หลินแสร้งทำเป็นร้องไห้ออกมา เพราะอันที่จริงแล้วตนนั้นไม่ได้ตั้งครรภ์จริงๆ แต่ที่ยอมเสี่ยง พูดจาโกหกนั้นก็เพราะตนมีวิธีที่ทำให้การตรวจนั้น พบอีกชีพจรเต้นอยู่ได้ หากได้รับแต่งตั้งเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะตั้งครรภ์ หรือไม่ก็บอกว่าตนนั้นแท้งไปแล้ว ถึงตอนนั้นตนก็ได้เข้าไปอยู่ในจวนของท่านอ๋องแล้ว

" ถ้าเช่นนั้นก็ให้ท่านหมอมาตรวจเสียเถอะพะยะค่ะ หากเป็นจริงถึงอย่างไรก็เป็นสายเลือดของท่านอ๋องนะพะยะค่ะ "

เฉินห้าวเอ่ยบอกกับนายของตนที่นิ่งไป

" เจ้าจัดการด้วยก็แล้วกัน และก็อย่าให้นางเข้าไปในจวนของข้า โดยเฉพาะกับชายาข้า ห้ามนางเข้าใกล้เด็ดขาด "

อ๋องฟู่จินเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าของลี่หลิน ด้วยสายตาที่ทำให้คนที่เงยหน้าหวังจะสบตาต้องรีบก้มหน้าลงทันที

"เจ้าอย่าคิดคาดหวังว่าข้าจะให้ตำแหน่งอะไรกับเจ้า หากเจ้าตั้งครรภ์บุตรข้าจริงๆ เจ้าก็จะได้เพียงเงินทองและเรือนให้อยู่เท่านั้น ถึงข้าจะกลับไปที่เมืองหลวงเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะติดตามข้าไป เจ้าควรจะรู้จักข้าให้มากกว่านี้ก่อนที่เจ้าคิดจะทำอะไร "

อ๋องฟู่จินเอ่ยออกมาอย่างดุดัน เพราะตนนั้นแน่ใจว่าลี่หลินไม่มีทางตั้งครรภ์กับตนเป็นแน่ เพราะยาที่จัดหามาให้กับหญิงสาวทุกคนนั้นต่างเป็นยาที่ใช้ในราชวงค์ และคนของตนก็เป็นคนเอายาให้หญิงสาวดื่มเองทุกครั้ง

เพราะฉะนั้นจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีหญิงสาวคนใดตั้งครรภ์กับตน และตนก็ไม่ได้เรียกหาลี่หลินมาร่วมสองเดือนกว่าแล้ว ลี่หลินเมื่อได้ยินคำพูดที่ดุดันของอ๋องฟู่จิน ก็รู้สึกกลัวแต่ก็ต้องกัดฟันทำในสิ่งที่ตนตั้งใจ

แม้จะรู้สึกผิดหวังที่ถึงตั้งครรภ์ท่านอ๋องก็ยังไม่ให้ตนติดตามไปเมืองหลวงอยู่ดี แต่ก็ต้องทำในสิ่งที่ตนเอ่ยต่อไป

" หม่อมฉันไม่ได้โกหกนะเพคะ ให้ท่านหมอมาตรวจดูก็ได้เพคะ "

อ๋องฟู่จินไม่เอ่ยอะไร เดินกลับจวนรับรองไปทันที ปล่อยให้เฉินห้าวจัดการเรื่องนี้แทน

ภายในห้องของเหม่ยอิง ตอนนี้เหม่ยอิงนั่งนิ่งเงียบมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีวิวทิวทัศน์งดงานด้านนอก แต่คนที่นั่งมองอยู่กับไม่รู้สึกถึงความสวยงามด้านนอก เสี่ยวจูยืนมองนายของตนเงียบๆ ก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “ก็อก ก็อก”

"เจ้าอยู่ข้างในหรือเปล่า เปิดประตูให้ข้าหน่อย "

เสี่ยวจูเปิดประตูออกให้กับท่านอ๋อง

" เจ้าออกไปก่อนข้าจะคุยกับชายาของข้า "

" เพคะท่านอ๋อง พระชายาไม่ใช่คนดื้อรั้นนะเพคะ ขอแค่ท่านอ๋องพูดความจริงเท่านั้น "

" อืม ขอบใจเจ้ามาก "

เสี่ยวจูปิดประตูลงปล่อยให้ทั้งสองอยู่กันตามลำพัง อ๋องฟู่จินเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของเหม่ยอิงที่ยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่เช่นนั้น ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ แล้วสวมกอดจากด้านหลัง

" อ่ะ ท่านอ๋องมาได้ยังไงเพคะ ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ "

" ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าจนกว่าข้าจะพูดจบ เจ้าฟังข้าสักหน่อยเถอะนะได้ไหม หากเจ้าไม่ฟังสิ่งที่ข้าพูดแล้วเราจะเข้าใจกันได้เช่นไร”

เหม่ยอิงเมื่อได้ยินคำพูดที่เอ่ยอยู่ข้างหูก็หยุดนิ่งไม่ต่อต้านอะไร เมื่อเห็นว่าอีกคนนิ่งแล้ว อ๋องฟู่จินจึงจับคนตัวเล็กหันมาหาก่อนที่จะเอ่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

"ลี่หลินนางเป็นบุตรสาวบุญธรรมของขุนนางเผ่าอู่เสียง ตอนที่ข้ามาทำศึกชนะ ข้าได้ปล่อยเหล่าเฉลยศึกที่เป็นขุนนางของเผ่านี้ ไม่ได้มีแค่ครอบครัวนางครอบครัวเดียวที่ข้าช่วย แต่นางเป็นคนเสนอตัวมารับใช้ข้าเอง ในตอนนั้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว แต่ข้ายอมรับว่าข้ามีหญิงสาวหลายนางที่เสนอตัวเช่นนี้ "

" พูดแบบนี้ก็หมายความว่าข้าเดินไปที่ใด ก็คงจะเจอแต่หญิงสาวที่เคยร่วมหลับนอนกับท่านนะสิเพคะ "

เมื่อเหม่ยอิงเอ่ยออกมาเช่นนี้อ๋องฟู่จินก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกข้าก็ไม่ได้จะตอบรับทุกคนเสียหน่อย แล้วอีกอย่างข้าก็เลือก เอาล่ะข้าจะเล่าต่อ แต่วันนี้นางกลับมาบอกว่านางตั้งครรภ์กับข้า "

เหม่ยอิงเมื่อได้ยินคำพูดนี้จึงทำท่าจะลุกออกจากอ้อมกอดของคนตัวโต เพราะไม่อยากฟังสิ่งที่จะทำให้ตนนั้นรู้สึกแย่มากไปกว่านี้

"ฟังพี่ก่อนเถอะนะเหม่ยอิงได้โปรด "

เหม่ยอิงที่กำลังจะลุกหนีไปเมื่อได้ยินอ๋องฟู่จินแทนตัวเองว่า พี่ ก็หยุดไม่ไหวติงโดยที่ตนเองนั้นก็ไม่เข้าใจ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นที่คนตัวโตแทนตัวเองเช่นนั้น เมื่อเห็นอีกคนนิ่งไป อ๋องฟู่จินจึงได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

" พี่ไม่ได้เรียกนางมาพบสองเดือนกว่าแล้ว ตอนนี้พี่ให้เฉินห้าวจัดการเรื่องนี้ หากนางตั้งครรภ์จริงพี่ก็คงทำได้เพียงแค่ปลูกเรือนให้นางอยู่และให้เงินทองแก่นางเท่านั้น พี่จะไม่มีฐานะใดให้นาง "

" แล้วบุตรที่จะเกิดมาละเพคะ ท่านอ๋องจะใจร้ายกับเด็กที่ไม่รู้อะไรหรือเพคะ "

" พี่ไม่คิดว่านางจะตั้งครรภ์หรอกนะ เพราะทุกครั้งคนของพี่จะจัดการเรื่องยาใหกับทุกคน "

" รอบคอบจังเลยนะเพคะ "

เหม่ยอิงแม้จะพยายามไม่หงุดหงิดแต่ก็อดที่เอ่ยออกมาไม่ได้

" พี่ก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น พี่ยังไม่มีใครจนมาเจอเจ้า แต่ในตอนนั้นเจ้าก็ยังเด็กมาก พอมาตอนนี้เจ้าโตเป็นสาว ส่วนพี่ก็อายุสิบกว่าแล้ว แต่พี่ก็หวังว่าจะได้พูดคุยกับเจ้า และขอโอกาสจากเจ้าสักครั้ง เจ้าจะให้พี่ทำอย่างไรได้ พี่เป็นชายถึงอย่างไรก็ยังมีความต้องการอยู่ "