5. เดินทาง

อ๋องฟูจินเดินออกจากห้องมาเงียบๆ เมื่อคิดได้ว่าตนเองนั้นมีอายุห่างจากพระชายาถึงสิบสามปี จึงรู้สึกว่าตนมิเหมาะกับหญิงสาวที่งดงามและบริสุทธิ์เช่นนี้ และก่อนหน้านี้ชายาของตนก็ไม่ได้รู้สึกชื่นชอบตนเลยแม้แต่น้อย

มิหนำซ้ำยังอยากให้ตายเสียทุกครั้งที่พบหน้ากัน จึงคิดว่าไม่ควรจะหักหาญน้ำใจเพียงเพราะว่าองค์หญิงกลายมาเป็นพระชายาของตนแล้ว

แม้เขาจะโหดเหี้ยมเพียงใดในสนามรบ แต่มิรู้เพราะเหตุใดยามที่เจอเหม่ยอิง จึงได้มีความรู้สึกอยากปกป้องและทะนุถนอมตั้งแต่แรกเห็นเช่นนี้

“เหตุใดท่านอ๋องจึงออกมาจากห้องอีกพะยะค่ะ แล้วคืนนี้จะนอนที่ไหน ห้องรับรองเช่นเดิมใช่หรือไม่ "

" เจ้ายังจะต้องถามข้าอีกหรือเฉินห้าว "

เฉินห้าวยิ้มแห้งใส่ผู้เป็นนาย ก่อนจะหันไปสั่งให้นางกำนัลจัดเตรียมห้องให้กับท่านอ๋อง

"จัดหาสตรีมาให้ข้าสักคน "

" พะยะค่ะท่านอ๋อง "

แม้จะรู้สึกแปลกใจแต่ก็รับคำของผู้เป็นนาย แล้วออกไปหาหญิงสาวมาให้ท่านแม่ทัพทันที

"อ่ะ ท่านอ๋อง อ๊าา แรงๆเพคะ อ๊าา ซี๊ดด เสียวเพคะ อ๊าา มังกรท่านใหญ่ดีเหลือเกิน อ๊าา "

ฟู่จินกดเอวสอบเข้าออกถี่ขึ้นเรื่อยๆ เพื่อรีบให้ตนเองนั้นปลดปล่อยออกมาเสียที เสียงหยาบโล้นดังสนั่นห้อง และห้องที่อ๋องฟู่จินใช้ปลดปล่อยอยู่ไม่ไกลจากห้องของพระชายาตนจึงทำให้ได้ยินเสียงที่ดังอยู่ตลอดทั้งคืน

"คนหื่นคนเถื่อนทำไมไม่รู้จักไปทำเรื่องแบบนี้ไกลๆนะ โอ๊ยข้านอนไม่หลับ "

เสียงก่นด่าอีกฝ่ายดังขึ้นบนเตียงกว้าง เหม่ยอิงลุกขึ้นมานั่งบ่นคนเดียว เพราะเสียงนั้นดังมากจนรบกวนการนอน จนมิอาจข่มตาให้หลับลงได้ แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บแปลบ อดคิดไม่ได้ว่าอ๋องฟู่จินคงไม่สนใจตนเองจริงๆ

" ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้นะ "

เหม่ยอิงจับที่อกของตนแล้วหายใจแรงๆ แม้จะพยายามหลับเพียงใดก็ยังคงได้ยินเสียงที่ดังอยู่ไม่ไกล อ๋องฟู่จินลืมนึกถึงว่าตนเองนั้นอยู่ห้องห่างออกมาเพียงเล็กน้อย คิดเพียงแค่ว่าอยากจะปลดปล่อยเท่านั้น เพราะนึกถึงพระชายาซึ่งอยู่ในชุดล่อแหลม จึงทำให้มีอารมณ์ขึ้นมาจนต้องหาที่ระบายเช่นนี้

"เจ้ากลับไปได้แล้ว "

หญิงสาวแม้จะมีท่าทีอิดออด แต่ก็ต้องกลับเมื่อเห็นแววตาอันน่ากลัวของอ๋องฟู่จิน เฉินห้าวเดินเข้ามา

" ท่านอ๋องพะยะค่ะท่านอ๋องทำเสียงดังมากเลยนะพะยะค่ะ กระหม่อมเกรงว่าป่านนี้พระชายาคงจะได้ยินหมดแล้วเป็นแน่ "

ฟู่จินเมื่อได้ยินก็นึกขึ้นได้ว่าตนนั้นไม่ได้อยู่ที่ค่ายทหาร แต่อยู่ในห้องที่ไม่ไกลจากคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้วในเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว

"นางคงจะหลับไปแล้วกระมัง"

แม้จะพูดออกไปเช่นนั้นแต่ภายในใจก็นึกหวั่น เพราะคนตัวเล็กนั้นจะนึกรังเกียจตนมากกว่าเดิม และอาจจะหลบไม่พบหน้าก็ได้ และก็เป็นเช่นนั้นจริง เพียงแต่ว่าคนตัวเล็กไม่ได้นึกรังเกียจเพียงแต่ทำตัวไม่ถูกต่างหาก

เมื่อนึกถึงเสียงที่ได้ยิน จวบจนถึงวันที่ต้องออกเดินทาง อ๋องฟู่จินมองตามพระชายาของตน ที่ดูเหมือนจะหลบหน้าอยู่ เมื่อเห็นเหม่ยอิงขึ้นรถม้าไปแล้ว ตนเองจึงได้ขึ้นรถม้าตามไป ทำให้คนที่นั่งบนรถม้าอยู่ก่อนแล้ว เริ่มทำตัวไม่ถูก

" ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่อยากให้ข้านั่งรถม้าไปด้วย "

" เปล่าเพคะเพียงแค่คิดว่าท่านอ๋องจะไปรถม้าอีกคัน "

" ข้าอยากจะนั่งรถม้าไปกับพระชายาของข้า "

ฟู่จินขยับเข้าไปนั่งใกล้คนตัวเล็ก จนเหม่ยอิงนั้นนั่งนิ่งไม่กล้าขยับตัวยิ่งเมื่อนึกถึงเสียงที่ดังคืนวันก่อน ก็ยิ่งทำให้มือทั้งสองกำชุดไว้แน่น ไม่กล้าขยับตัว

ฟู่จินเมื่อเห็นคนตัวเล็กรู้สึกเกร็งมากจนอยู่ใกล้ ก็คิดว่าคนตัวเล็กนั้นยังรังเกียจตนอยู่ จึงได้ขยับออกห่าง แม้ภายในใจจะอยากอยู่ใกล้คนตัวเล็กก็ตาม เหม่ยอิงเมื่อเห็นฟู่จินถอยห่างออกไปจึงหันไปมอง

" ท่านอ๋องก็แค่อยากแกล้งเราเท่านั้น ไม่ได้อยากใกล้ชิดเราเสียหน่อย อย่างเราหรือจะไปสู้หญิงสาวที่อยู่ในห้องนั้นกับท่านอ๋องได้ "

เหม่ยอิงคิดในใจพร้อมกับมองออกนอกหน้าต่างไปไม่อยากสนใจคนที่นั่งในรถม้าร่วมกับตนเอง

ฟู่จินนั่งมองชายาของตนเงียบๆ เมื่อการเดินทางผ่านไปสักระยะด้วยความเหนื่อยหล้าในการนั่งรถม้าจึงทำให้เหม่ยอิงนั่งหลับ ฟู่จินเมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปนั่งใกล้กับชายาของตน ก่อนที่จะประคองให้ชายาซบอกตนเพื่อจะได้ไม่เมื่อยมากกว่านี้

" เวลาเจ้าหลับก็ยังดูงดงามไม่ต่างจากตอนตื่น หากแต่พอตื่นมาเรากลับไม่เคยพูดคุยกันดีๆเลยสักครั้ง "

ฟู่จินเอ่ยความรู้สึกออกมา โดยที่ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่ถูกดึงให้มาซบอกแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดต่อไปจึงพอเข้าใจ ว่าเหตุใดอ๋องฟู่จินบางครั้งจึงดูเฉยชากับตน

" แต่ข้าก็กลัวว่าเจ้าจะรังเกียจข้าเหมือนเช่นที่เคยพูดไว้ และอายุของข้าที่มากกว่าเจ้า ข้าไม่อยากหักหาญน้ำใจของเจ้าหรอกนะ เหม่ยอิง "

ฟู่จินเอ่ยออกมาเพราะคิดว่าชายาของตนนั้นยังคงหลับอยู่ และคงไม่รับรู้สิ่งที่ตนเอ่ย การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น จนมาถึงชายแดนของแคว้นชิงเหว่ย ก็ได้พักที่ค่ายที่ถูกก่อตั้งขึ้นหลังจากได้รับชัยชนะ

" เหม่ยอิงตื่นเถอะถึงแล้ว "

" อื้อ ถึงแล้วเหรอเพคะ "

" อย่าขยี้ตาเดี๋ยวตาจะแดง "

ฟู่จินจับมือชายาของตนไว้เหม่ยอิงทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่ง ยิ่งอยู่ใกล้กันก็ยิ่งเหมือนมีพลังงานบางอย่างดึงดูดให้คนสองคนมองตากันอยู่เช่นนั้น

เขากัดฟันอดทนที่จะไม่ทำอะไรล่วงเกินคนตรงหน้า จึงได้รีบลุกออกจากรถม้าไป ทิ้งให้ชายาของตนนั้นมองตามอย่างสับสน

" ท่านบอกว่าข้ารังเกียจท่าน แต่ดูสิ่งที่ท่านแสดงออกมาสิ ข้าว่าเป็นท่านต่างหากล่ะที่รู้สึกเช่นนั้นกับข้า หึ ใช่สิไหนจะเหมือนพวกสาวงามชั่งเอาอกเอาใจพวกนั้นละ สำหรับท่านข้าก็เป็นเพียงของกำนัลที่ท่านสงสารรับมาเลี้ยงเท่านั้น "

เหม่ยอิงลงจากรถม้าก็ไม่เห็นเงาของท่านอ๋องแล้ว มีเพียงเสี่ยวจูที่เดินเข้ามารับลงจากรถม้า

" พระชายาทรงเหนื่อยไหมเพคะ เข้าไปพักในกระโจมเถอะเพคะ เห็นท่านแม่ทัพบอกว่าพรุ่งนี้ถึงจะเดินทางไปที่เมืองใหม่ "

" ข้าไม่เป็นไรพี่เสี่ยวจู แล้วท่านอ๋องไปที่ใดแล้วล่ะ ทำไมถึงหายไปเร็วนัก "

" เห็นเดินไปกับนายกองทางโน้นเพคะ "

" ถ้าเช่นนั้นเราก็เข้ากระโจมกันเถอะ "

เมื่อเข้าไปในกระโจมแล้ว ก็ต้องตกใจเมื่อพบกับหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยนอนรออยู่บนเตียง

" พวกเจ้าเป็นใครกันทำไมถึงมาอยู่ในกระโจมของท่านอ๋องได้ "

เสี่ยวจูเอ่ยถามออกไป

" อะไรกันนี่ท่านนายกองจัดหาหญิงนางโลมมาอีก 2 คนหรือนี่ ท่านอ๋องของเราชั่งแข็งแรงเหลือเกิน "

" พวกเจ้าหมายความว่ายังไงแล้วพวกเจ้าเป็นใครกัน ไม่รู้หรือว่านี่คือพระชายาของท่านอ๋อง "

" พระชายาของท่านอ๋องเช่นนั้นหรือ มิน่าล่ะยังเด็กอย่างนี้นี่เอง ท่านอ๋องถึงเรียกหาแต่พวกข้าอยู่เป็นประจำ "

หญิงนางโลมสองนางยังคงนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงของอ๋องฟู่จิน โดยไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้านั้นจะเป็นใคร

เพราะเมื่อมาถึงที่นี่คราใดท่านอ๋องก็มักจะเรียกใช้พวกตนอยู่เสมอ จึงทำให้คิดว่าท่านอ๋องนั้นติดใจพวกตนแล้ว

" พี่เสี่ยวจูเราออกไปกันเถอะ ข้าไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่ "

เหม่ยอิงที่รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก เดินออกจากกระโจมไปทันที และก็ได้พบกับอองฟู่จินด้านนอก เหม่ยอิงที่ตอนนี้ตาแดงกล่ำน้ำตาคลอเบ้า หันหน้าหนีและพยายามจะขึ้นรถม้า ฟู่จินเมื่อเห็นชายาของตนเป็นเช่นนั้นจึงได้รีบคว้าแขนของชายาเอาไว้

" เกิดอะไรขึ้นใครทำอะไรเจ้าบอกข้ามา "

" ท่านอ๋องเพคะพระชายาเข้าไปในกระโจมแล้วก็เจอกับ เออ หญิงสาวสองนางในกระโจมนุ่งน้อยห่มน้อยบอกว่ารอท่านอ๋องอยู่เพคะ "

เสี่ยวจูเอ่ยบอกกับท่านอ๋องฟู่จิน นายกองเมื่อได้รู้ว่าคนตรงหน้าคือพระชายาของท่านอ๋อง ก็คุกเข่าลงทันที

" หม่อมฉันขอพระราชทานอภัยพะยะค่ะพระชายา หม่อมฉันไม่รู้ว่าพระชายาจะเสด็จมาด้วย จึงได้คิดหาหญิงสาวมาไว้คอยปรนนิบัติท่านอ๋องโดยพละการ หม่อมฉันขออภัยพะยะค่ะ "

" ช่างเถอะคงเป็นเรื่องที่ท่านอ๋องทำอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว จะโทษท่านก็ไม่ได้หรอก เพราะนี่เป็นความสุขของท่านอ๋อง"

เหม่ยอิงเอ่ยพร้อมกับหันไปมองอ๋องฟูจิน ด้วยสายตาตัดพ้อโดยที่ไม่รู้ตัว ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

" แต่ข้าคงจะไม่สามารถพักอยู่ในกระโจมเดียวกันกับหญิงสาวพวกนั้นได้ รบกวนท่านจัดหาที่พักให้ข้าด้วย " ก่อนจะหันหนีไปอีกทาง