บทที่ 1 เปิดศึก (1/2)

สิบปีถัดมา....

จวนตระกูลหลิน

กลางห้องโถงใหญ่ภายในเรือนด้านหน้ามีหัวหน้าตระกูลร่างอวบหนาเข้าใกล้วัยชราเข้าไปทุกที กำลังนั่งจิบชาจากถ้วยชาลวดลายประณีตด้วยใบหน้าเขร่งขรึม ข้างกายของเขามีสตรีอายุอานามไล่เลี่ยกัน จรดถ้วยชาลงบนริมฝีปากบางสีแดงสดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง มีเพียงดวงตายาวรีเท่านั้นที่ฉายแววแห่งความไม่พอใจออกมาจนเปี่ยมล้น

ด้านหน้าของนางคือ หลินเฟยเทียน หรือเสนาบดีกรมยุติธรรมผู้เป็นบิดา เขาเป็นจอมลำเอียงในสายตาของนางและไม่ได้มีความยุติธรรมให้กับคนในบ้านเลยสักนิด

ข้างกายของผู้เป็นบิดาคือสตรีนิสัยโหดร้ายผู้เป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูล นามว่า ฮุ่ยเฟิน ชอบแสดงอำนาจบาตรใหญ่แม้แต่หลินเฟยเทียนผู้เป็นสามีก็ยังคงต้องเชื่อฟัง

“ท่านพ่อ หลินลี่หมิงแย่งชิงเครื่องประดับของข้าไป ท่านต้องจัดการเรื่องนี้ให้ข้า”

ส่วนสตรีใบหน้าสวยสดแต่นิสัยหยาบโลนที่กำลังดีดดิ้นฟ้องบิดาผู้นี้คือ หลินเหม่ยลี่ คุณหนูใหญ่ตระกูลหลิน เป็นบุตรีที่เกิดจากฮุ่ยเฟิน

มีศักดิ์เป็นพี่สาวต่างมารดาของนางนั่นเอง

คนที่โดนใส่ความเช่นนางได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาผู้เป็นบิดาไม่ใช่เพราะนางเกรงกลัว แต่เป็นเพราะว่านางกำลังข่มใจไม่ให้ตอบโต้ตามคำสั่งของมารดาก็เท่านั้นเอง

“หมิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นเพียงบุตรีของอนุ ใยเจ้าจักต้องมาแย่งชิงเครื่องประดับกับลี่เอ๋อร์ด้วยเล่า”

ฮุ่ยเฟินเงยใบหน้าขึ้นจากถ้วยชา ขยับริมฝีปากพูดจา พร้อมกับส่งสายตาเหยียดหยันให้กับนาง ชีวิตของ หลินลี่หมิง คือบุตรีของอนุที่ไร้ค่าในสายตาของทุกคนภายในตระกูลหลิน ไม่เว้นแม้แต่ในสายตาของผู้เป็นบิดา

“ฮูหยินใหญ่ ข้าว่าเรื่องนี้ไม่เห็นจะเกี่ยวพันกับเรื่องที่ข้าเป็นเพียงบุตรีอนุสักเท่าไหร่ เพียงแต่ข้าเห็นเครื่องประดับชิ้นนั้นก่อนหลินเหม่ยลี่ก็เท่านั้น”

ลี่หมิงกำมือแน่น เงยหน้าขึ้นสบตากับฮูหยินใหญ่ด้วยแววตาที่แข็งกร้าว ตั้งแต่เล็กจนโตนางก็ถูกตราหน้าด้วยคำว่าลูกอนุไปเสียแล้ว

“อุ้ยตายแล้ว ท่านพี่ดูท่าทางของนางสิเจ้าคะ สงสัยซูลี่คงไม่ได้สอนกิริยามารยาทให้กับนางจริง ๆ กระมัง” ฮุ่ยเฟินแสร้งยกฝ่ามือขึ้นทาบอกทำเป็นตกใจประหนึ่งจะช็อกตายเสียอย่างนั้น

หลินลี่หมิงได้แต่พ่นลมปากปัดเป่าปอยผมที่ปกใบหน้าให้คลายอารมณ์ที่เริ่มจะปะทุขึ้นราวกับเปลวเพลิง ท่าทางของแม่เลี้ยงที่เล่นละครอยู่นั้นช่างน่าหมั่นไส้เหนือคณา

“หมิงเอ๋อร์ เจ้าพูดกับฮูหยินใหญ่เช่นนั้นได้อย่างไร”

หลินเฟยเทียนรับช่วงต่อจากฮูหยินราวกับถูกจูงจมูก เสริมทัพต่อว่านางไปอีกยกใหญ่

“ท่านแม่ ท่านพ่อ ข้าบอกแล้วว่านางเหิมเกริมเข้าไปทุกที แม้แต่พวกท่านนางก็ไม่เคารพ” พี่สาวที่แสนดีจัดการใส่ไฟให้พัดโหมกระพือไปอีกขั้น

“ข้าพูดความจริง” หลินลี่หมิงจ้องหน้ากลับด้วยความเกลียดชัง

หากเลือกเกิดได้นางจะไม่ขอเกิดในตระกูลหลินอีกชั่วกัปชั่วกัลป์ แต่ทว่าในเมื่อนางเลือกไม่ได้นางจะไม่มีวันยอมให้ผู้ใดรังแกเป็นแน่

“ท่านแม่ของนางคงไม่สอนสั่งจริง ๆ กระมัง” หลินเหม่ยลี่จีบปากจีบคอ

“หมิงเอ๋อร์ ข้าพูดกับเจ้าดี ๆ เจ้าก็อย่าไร้มารยาทให้มากความ คืนเครื่องประดับนั้นให้พี่สาวของเจ้าไป” หลินเฟยเทียนเอ่ยสั่งการด้วยการเข้าข้างบุตรสาวคนโตเช่นเคย

“เหตุใดข้าต้องยอมในเมื่อข้าเจอและซื้อเครื่องประดับนี้ก่อน”

หลินลี่หมิงได้ออกนอกจากจวนไปเดินเล่นภายในตรอกการค้า จนเจอเข้ากับปิ่นปักผมชุดหนึ่งทำจากหยกชาวชั้นดีแกะสลักเป็นลวดลายงดงาม นางจึงได้จ่ายเงินซื้อ แต่ทว่าหลินเหม่ยลี่กลับจะมาแย่งชิงของนางไป

“เจ้าซื้อมาเท่าใดเล่า ข้าจะให้ราคาเป็นสองเท่า”

หลินเฟยเทียนถามขึ้นด้วยความต้องการที่จะซื้อเครื่องประดับชุดนั้นให้กับบุตรสาวคนโต

“หึ สุดท้ายท่านก็เข้าข้างแต่หลินเหม่ยลี่”