บทนำ ตราตรึงใจ (2/2)

น้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจ เรียกให้หลินลี่หมิงแหงนใบหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนผู้นั้น ใบหน้าเหยียดที่คุ้นตาคือพี่สาวต่างมารดาของนาง นามว่า หลินเหม่ยลี่ นั่นเอง

“ท่านพี่...”

“ชู่ อย่าเรียกข้าว่าท่านพี่ ข้าไม่อยากมีน้องเช่นเจ้า!”

หลินเหม่ยลี่ยกนิ้วชี้ขึ้นทาบริมฝีปากเพื่อบอกให้นางเบาเสียง แต่ในขณะที่หลินลี่หมิงกำลังหยัดกายลุกขึ้น พี่สาวจอมร้ายกาจกลับเดินเข้ามาประชิดกายพร้อมกับกระแทกไหล่จนนางเซถลาตกสะพาน

ใบหน้าหวานหยดย้อยของหลินเหม่ยลี่แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ เมื่อเห็นว่าน้องสาวที่นางไม่ได้เต็มใจรับกำลังจะตกจากสะพาน แต่ทว่า

หมับ

“ท่านอยากให้ข้าตกน้ำ แต่พอดีว่าข้าไม่อยากตกลงไปแต่เพียงผู้เดียว!”

หลินลี่หมิงรู้ดีว่านี่คือแผนการร้ายของพี่สาว แม้นางจะมีอายุเพียงแปดหนาวแต่นางก็มีความเฉลียวฉลาดและไม่ยอมให้ใครมารังแกได้อย่างง่ายดาย แล้วมีหรือที่นางจะยอมตกลงไปแต่เพียงผู้เดียวเช่นนี้ ฝ่ามือเล็กจึงเอื้อมไขว่ขว้าชายอาภรณ์ของหลิน เหม่ยลี่สุดแรงกำลังจนตกลงสู่แม่น้ำไปพร้อมกัน

กรี้ดดด

“คุณหนูใหญ่!”

ตู้ม

เสียงกรีดร้องของหลินเหม่ยลี่ในวัยสิบหนาวดังขึ้น เรียกความสนใจของผู้คนที่อยู่บนสะพานแต่ไม่มีผู้ใดคิดช่วยเหลือ มีเพียงบ่าวรับใช้ที่ติดตามคุณหนูใหญ่กระโดดลงน้ำตามมาช่วยแต่เพียงเท่านั้น

ส่วนหลินลี่หมิงนั้น ไร้คนติดตามเพราะนางวิ่งหนีบ่าวรับใช้ออกมา การหวังจะให้บ่าวรับใช้ของคุณหนูใหญ่ช่วยเหลือนางด้วยอีกคนคงเป็นไปได้ยาก

สายน้ำที่เยียบเย็นทำให้ท่อนขาของนางเกิดตะคริวจนไม่อาจแหวกว่ายต่อไปได้ นางจึงจมดิ่งลงสู่พื้นน้ำอย่างเลี่ยงไม่ได้ เกิดมาเป็นเพียงบุตรีของอนุภรรยาก็เป็นเช่นนี้ หาได้มีผู้ใดสนใจ

หลินลี่หมิงรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอก จนสติเริ่มพร่าเลือน นางกลืนน้ำลงคอไปเป็นจำนวนมากซ้ำยังอ่อนแรงจากตะคริว ‘ท่านแม่ ข้าจะตายตอนอายุเพียงแปดหนาวเพียงเท่านั้นหรือ’

‘ช่วยด้วย’ หลินลี่หมิงร้องขออยู่ภายใต้สายน้ำที่มืดมน ดวงตาของนางปรือลง ไปพร้อมกับสติที่กำลังจะมอดดับไป

ตู้มมมม

เสียงกระโจนลงสู่ผืนน้ำเป็นครั้งที่สองดังขึ้น ก่อนที่เสียงนั้นจะหายไปพร้อม ๆ กับสติของหลินลี่หมิง นางคงได้ลาโลกนี้ไปอย่างถาวร แต่ทว่า

พรวดดดด

หลินลี่หมิงพ่นน้ำออกมาจากปาก หลังจากที่รู้สึกได้ถึงแรงฝ่ามือที่กดลงบนหน้าอก ทำให้นางรอดพ้นจากความตายอีกครั้ง

“ท่านแม่ซูลี่ ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย”

เฮือก

ดวงตากลมโตปรือขึ้นจนพบว่านางขึ้นมาอยู่บนตลิ่งไม่ไกลจากสะพานไม้ที่ตกลงมา แต่ก็ยังห่างไกลจากผู้คนมากมายอยู่ดี ดวงตาหวานมองรอบ ๆ จนสบตากับเด็กชายผู้หนึ่งที่อาภรณ์เปียกปอนไปตามลำตัว ไม่เว้นแม้แต่เรือนผมสีดำสนิทที่ลู่ลงไปตามกรอบหน้า

“ไม่เป็นอันใดแล้วใช่หรือไม่...” เสียงนิ่งขรึมเอ่ยถามนาง

“อืม เจ้าช่วยข้าเอาไว้อย่างนั้นหรือ” หลินลี่หมิงถามออกไป

“แล้วเจ้าเห็นใครนอกจากข้าหรือไม่เล่า ฮึ”

ใบหน้าเรียบนิ่งแค่นเสียงในลำคอ ราวกับตราหน้าว่านางถามออกไปโดยไร้ซึ่งความคิด

“ปากร้ายนัก”

หลินลี่หมิงหยัดกายลุกขึ้นหลังจากที่อาการเริ่มดีขึ้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาพร้อมกับร่างอวบที่กระวีกระวาดเข้ามาหา

“คุณหนูรอง!”

“บ่าวของเจ้ามาโน้นแล้ว ข้าไปล่ะ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเดินจากไป

“ขอบคุณเจ้ามากนะ ที่ช่วยชีวิตข้า ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรบอกข้าได้หรือไม่” หลินลี่หมิงไม่ลืมที่จะเอ่ยคำขอบคุณและถามชื่อแซ่ของเขาเอาไว้

“จ้าวเหว่ยหลง”

เด็กชายคนนั้นตอบหลินลี่หมิงด้วยชื่อของตัวเองแค่เพียงสั้น ๆ ก่อนที่เขาจะเดินหันหลังจากไป แม้ใบหน้าของเขาจะเปียกปอน แต่นางยังคงจดจำเขาได้เป็นอย่างดี และตราตรึงบุคคลช่วยชีวิตเอาไว้ภายในดวงใจดวงน้อยที่ไม่อาจลืมเลือน..

[1] ขนมหยวนเซียว คือ บัวลอยลูกกลม ๆ แป้งเหนียวนุ่มมีไส้ชนิดต่าง ๆ