บทที่ 7 โชคดี

ความโกลาหลเกิดขึ้นในองค์กร หลังข่าวนี้ถูกแพร่สะพัดออกไปในเวลาต่อมา เสียงร้องไห้ของผู้เป็นแม่นามว่าไศลาดังระงมขึ้นมาแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนจะถูกดับไปด้วยอ้อมกอดของผู้เป็นสามี .. พ่อของคนก่อเหตุ

"เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง ทำไมลูกถึงได้ทำแบบนั้น เกิดอะไรขึ้นกับเขา? "

" เขาคงแค้นน่ะไศ คุณก็รู้ลูกเราเวลาโกรธจัดเป็นยังไง "

ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เสียใจกับการตายของลูกสาวคนสุดท้อง แต่หากเลือกได้ก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากให้ใครตาย และไม่อยากให้ใครไปฆ่าคนตายทั้งนั้น

ครั้งหนึ่งเคยเสียใจหนักถึงขนาดชีวิตยุ่งเหยิง ยังไม่พออีกหรือ?!

อยากจะตะโกนถามใครสักคนหนึ่ง ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับโชคชะตา อดีตที่แสนเจ็บปวด ตอนที่พรากพี่ชายเธอไปยังไม่พอใช่ไหม...

ทำไมถึงต้องพรากลูกของเธอไปอีก

แล้วนี่... บรูโน่อีกคน

" ลูกจะโดนอะไรบ้างคะ?"

สาวเจ้าเงยหน้าถามสามีทั้งน้ำตา ถึงกับเบ้ปากอีกคราเมื่อได้ยินคำตอบ

" ถูกขังในห้องมืดเป็นเวลาสามเดือน "

" อะ อะไรนะ "

" ดีกว่าเขาต้องเจ็บตัวนะไศลา ครั้งนี้องค์กรแก้ปัญหาให้ แต่เขาจะต้องแลก โดยการหายไปสักพักหนึ่ง "

" ในห้องมืดน่ะเหรอ?"

" อืม.."

" โธ่ คุณคะ"

" ไม่เอาน่า ผมสัญญา ถ้าเขาออกมา ผมจะฝึกเขาให้ดีกว่านี้ อย่างน้อยก็ให้ได้เสี้ยวหนึ่งของเรอัสซ์.. หมายถึงความใจเย็นน่ะนะ "

" เรอัสซ์ใจเย็นเพราะเขามียูรี แต่ลูกเราไม่มีใครนี่คะ "

" เฮ้อ~ แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงล่ะไศลา เขาฆ่าคนถึงสองคนโดยพลการ แถมไม่ได้เป็นหนึ่งในทีมแบบนี้ องค์กรช่วยเหลือก็ดีแค่ไหนแล้ว หรือคุณอยากให้พ่อของเครเอ็ทมาทำสงคราม ล้างแค้นให้ลูก?"

"ถ้างั้น การขังเขาไว้ในห้องมืดมันดีตรงไหนกันคะ"

"ตรงที่เขาจะไม่ถูกตามล่าในช่วงนี้ไง ช่วงที่แมททริกจะต้องเคลียร์ทุกอย่างให้"

จบประโยคนี้ของเวเดโน่ ร่างบางในอ้อมแขนถึงกับเงียบกริบ นาทีนี้ไม่เข้าใจก็ต้องบังคับให้สมองเข้าใจ หันมองลูกชายซึ่งนั่งหมดแรงอยู่ในนั้นพร้อมกับเรอัสซ์เพื่อนของเขา ห้องสี่เหลี่ยมที่ล้อมไปด้วยกระจกเก็บเสียงกับแมททริกผู้เป็นหัวหน้าทีมและเรกาโด ครูซัสผู้มีสถานะเป็นที่ปรึกษา มีสิทธิ์ออกความเห็นเท่าเทียมกันเนื่องจากทุกคนให้ความรู้เคารพเป็นที่สุด

อีกทั้ง.. ทั้งคู่ยังมีศักดิ์เป็นอาและลุงของเขาด้วย! ทว่าศักดินาหรือคะแนนพิศวาสนั้น คงจะต้องเก็บไปก่อน ไม่สามารถนำออกมาใช้ได้ เพราะคนตรงหน้าทำผิด แถมเป็นการกระทำผิดที่ร้ายแรงมหันต์

ความตึงเครียดปนกับความเป็นห่วงก่อตัวขึ้นในใจไศลาหลังจากนั้นทันที เมื่อเห็นความเข้มงวดผ่านความเงียบขรึมของคนทั้งคู่ ซึ่งหล่อนไม่เคยเห็นมาก่อนนับตั้งแต่รู้จักกันมา เนื่องจากไม่เคยเข้ามาคลุกคลีช่วงเวลาพวกเขาทำงาน

ในขณะคนข้างนอกจะไม่รู้เลยว่าพวกเขาพูดอะไร และคนข้างในจะไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาเช่นเดียวกัน

ดวงตาเปียกชุ่มหรี่ลงต่ำเพ่งเล็งไปยังข้อมือหนาของลูกชาย ก่อนจะหันกลับมาซบอกสามีและเบ้ปากร้องไห้อีกครั้ง ก็ตอนเห็นโซ่กุญแจคล้องอยู่

" ฮึก..ลูกแม่"

ด้านของสการ์เล็ตต์ โคลนี

ร่างบางที่ดูหมดแรงมาก่อนหน้า กลับทรุดลงบนพื้นอย่างง่ายดายเพียงแค่กลับมาถึงห้อง ด้วยรถมินิแวนของใครคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อเป็นฆาตกร คนที่ทำให้เธอต้องนั่งร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ตอนนี้

" ไม่อยากจะเชื่อเลย "

มือบางควานหาสมาร์ทโฟนที่ถูกปิดเครื่องไปตั้งแต่วิ่งหนีขึ้นมาเปิด เสียงแจ้งเตือนมากมายถ่าโถมเข้าติดๆไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง สาวเจ้าใจสั่นสะท้าน เมื่อเห็นข้อความหนึ่งเป็นชื่อพี่ชาย และอีกแจ้งเตือนหนึ่งเป็นของเพื่อนสนิทเขา

' นี พี่ไม่อยู่ที่นั่นสักพักนะ '

' โคลนี เธออยู่ไหน เกิดเรื่องไม่ดีกับพี่เธอแล้ว '

และสุดท้ายเป็นของ.. กรีน เพื่อนบาร์เทนเดอร์ด้วยกัน

' นี ถึงห้องหรือยัง ทำไมผมโทรไม่ติดเลย มีคนโทรมาบอก เขาโทรหาเธอไม่ติด พี่ชายเธอแย่แล้วนะ '

" ฮึก นี่มัน..เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย! "

เสียงกรีดร้องดังลั่นห้อง ก่อนหน้าซีดเผือดเหมือนคนป่วยจะฟุบลงบนพื้น พร้อมอุ้งมือบางบีบโทรศัพท์แน่นจนเจ็บ และปล่อยหล่นลงพื้นด้วยความหมดแรงในภายหลัง

เธอทำอะไรได้บ้าง!

คนอย่างเธอในช่วงเวลานี้ทำอะไรได้บ้าง!

ในขณะที่กำลังเสียใจ หัวใจสลายเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว อีกความรู้สึกลึกๆ กลับไม่เชื่อใคร ร่างบางยกศีรษะขึ้นมานั่งตัวตรง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกทันที เธอติดต่อไปยังพี่ชาย

แต่แล้ว...

สิ่งที่ได้กลับมา ...

(เรย์พูดครับ!)

" ระ เรย์ พี่ฉันล่ะ "

(หืม? โคลนีเหรอ? ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณที่เธอยังปลอดภัย เธอหายไปไหนมาเนี่ย..)

" ฉะ ฉัน.. ฉันเกิดปัญหานิดหน่อย "

(แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า?)

" เปล่า ไม่เป็นอะไร ปลอดภัยดี "

(แน่นะ?)

" อืมฮึ "

หญิงสาวพยักหน้าให้กับสิ่งที่มองไม่เห็น ก่อนทั้งเขาและเธอจะพากันเงียบ เสียงแหบพร่าในตอนแรก เมื่อกลายเป็นเสียงสะอื้นเบาๆ กลับทำให้ปลายสายถอนหายใจพรืด หากให้เดาเขาคงเครียดไม่น้อย

(เรื่องพี่ชายเธอ ตัดใจซะเถอะ คิดซะว่านี่เป็นโทษที่มันต้องรับ)

"ทำไมล่ะ? พี่ชายฉันตายทั้งคน ตำรวจจะต้องช่วยเราสิ"

(ไม่โคลนี ตำรวจจะไม่ช่วย)

" ทะ ทำไมคะ"

(เพราะคู่กรณีของโจอี้ ไม่ได้เป็นเหมือนเรา อีกอย่างพวกนั้นคงทำทุกวิถีทางเพื่อปิดข่าวนี้)

" แล้วเรย์ล่ะ จะช่วยไหม?"

(เอาตรงๆเลยนะ เรย์ช่วยแน่ ถ้าพี่ชายของเธอคือคนดี)

" ฮึก.."

(บีน่าเอง ถึงไม่ใช่ลูกสาวตระกูลมาเฟียซึ่งเรามารู้ทีหลัง คนอื่นก็ไม่สมควรถูกฆ่าตายทั้งนั้น พี่ชายเธอน่ะ ไม่น่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ทั้งที่รู้หล่อนเป็นผู้หญิงของใคร)

" ใคร?"

(เครเอ็ทไง นี่เธอไม่รู้เลยเหรอ)

" ไม่.."

(บ้าจริงโคลนี เธอกับโจอี้เป็นพี่น้องกันจริงไหมเนี่ย)

" ฉันไม่เคยรู้เรื่องของเขา ที่ผ่านมารู้แค่ว่าเขาติดหนี้ใครไว้ที่ไหนบ้าง และฉันจะต้องหามาชดใช้แทน"

(เฮ้อ มันชั่วจริงๆสินะ)

ประโยคนี้เรย์กัดฟันกรอด ก่อนจะถอนหายใจพรืดใหญ่อีกครั้ง เมื่อได้ฟังคำนี้จากเธอ

"เรย์ เรื่องผู้หญิงคนนั้น เขาบอกฉันว่ามันเป็นอุบัติเหตุ"

(ไม่จริงหรอกโคลนี นั่นน่ะเป็นความตั้งใจของมัน)

" ฮะ.."

(แค่พลาดตรงที่ไม่รู้มาก่อนว่าบีน่าเป็นน้องสาวของใครนี่แหละ วีรกรรมหมอนั่นน่ะโหดใช่เล่น ช่างโง่เขลาจริงๆ)

" ......"

(โชคดีแล้วที่เขาไม่มาวุ่นวายกับเธอ)

" อึก!"