บทที่ 2 ต้องเลือก

สการ์เล็ตต์สีหน้าเคร่งเครียด หลังจากคาดคั้นคำอธิบายจากพี่ชาย มือจิกกันแน่นจนเจ็บ แต่กลับไม่รู้สึกเหน็บเท่าใจ ความชาล้นเหลือประหนึ่งน้ำมันหกลงพื้นแล้วโดนไฟลนซ้ำ ร้อนผ่าวมาถึงทรวงอก เธอนั่งแทบไม่ติด ลำคอตีบตันพูดอะไรไม่ออก

โจอี้ทำคนตาย!

เขาว่าอย่างนั้น

" เธอเป็นลูกผู้มีอิทธิพล "

ในขณะชายหนุ่มดูคล่ำเครียดไม่ต่างกัน แต่แทนที่จะช่วยกันแก้ปัญหา ตอบคำถามดีๆในเบื้องต้น เขากลับถามคำตอบคำ หันมาตะเบ็งเสียงใส่เธอแต่ละครั้งราวกับเธอนั้นเป็นคนผิด

โคลนีถอนหายใจพรืด ดวงตาหรี่มองพื้น สีหน้าละห้อยของเธอไม่รู้จะละห้อยยังไงแล้ว

เธอเหนื่อย..

เหนื่อยเหลือเกิน

" เขาจะต้องเอาเราตายแน่ "

"หุบปากน่า!"

แต่ใช่ว่าโจอี้ไม่รู้สึก แม้จะเป็นคนเลว สำหรับเขาน้องสาวคือคนสำคัญเสมอ ทว่าเมื่อผีการพนันเข้าสิง ต่อให้รักแค่ไหนก็จำใครไม่ได้ทั้งนั้น

" พี่.."

หากตอนใดไม่ได้อยู่ในคาสิโน โจอี้ก็ยังคงเป็นพี่ชายคนเดิมของเธอ เขาหันหน้ากลับมายังร่างบาง มองหัวไหล่ห่อเข้าหากันจนลีบ แล้วถอนหายใจแผ่วให้กับประโยคเสียงสั่นเครือ

" นี่มันเรื่องใหญ่นะ .."

เข้าใจความรู้สึกน้องสาวดี เธอนั้นกลัวแค่ไหน เพราะนี่เป็นเรื่องร้ายแรงที่สุด เท่าที่เขาทำมา

" พี่ไม่ได้ตั้งใจ "

" แล้วเขาจะเชื่อเหรอ "

การเดินเข้าไปใกล้ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วดึงเธอมากอด อาจไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด

" ไม่หรอก ไม่มีทางเชื่อ "

แต่นาทีนี้ ขณะสมองกำลังตื้อ มืดแปดด้าน คงทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้

ทว่าสิ่งที่เขาควรกระทำมากที่สุด คือน้องสาวของเขาจะต้องไม่เดือดร้อนไปด้วย

ไม่เดือดร้อนกับเรื่องเลวร้ายนี่!

บีน่าตายเขาเสียใจ

แต่โคลนีจะต้องไม่ทำให้เขาเสียใจซ้ำสอง!

ทว่า....

คนธรรมดาคนหนึ่งน่ะหรือ จะสู้อิทธิพลดำมืด

เมื่อประวัติของบีน่าเพิ่งจะถูกแพร่งพรายออกมาหลังจากหล่อนตาย

' ครอบครัวของหล่อนเป็นมาเฟีย'

" บอกแล้วใช่ไหม อย่าหนี"

เสียงทุ้มเจ้าของเดิมทำโคลนีหลุดจากภวังค์ หญิงสาวก้มหน้างุด ต่อให้มีผ้าคาดตา ทำอย่างไรก็มองไม่เห็น ยังไม่สามารถทำให้เลิกกลัวได้ และเขาคงไม่รู้ท่ามกลางความเงียบมีเพียงลูกกระเดือกที่เคลื่อนไหว ภายใต้ผ้าปิดตาหนาทึบนั้น มีหยดน้ำกำลังเอ่อล้นซ่อนอยู่

" มันจะทำให้ฉันโกรธมากขึ้น"

ยิ่งเสียงกระซิบ บ่งบอกหน้าของเขาใกล้กับเธอแค่เอื้อมมือก็ยิ่งทำให้กลัวเข้าไปใหญ่ สาวเจ้าใจหายวาบ กลับทำได้แค่เม้มริมฝีปากแน่น

ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกในยามนี้ของเธอ หากไม่ได้เป็นเธอ

ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มตำแหน่งบาร์เทนเดอร์ ที่เพิ่งจะเลิกงานมาหมาดๆ ในช่วงใกล้รุ่งของอีกวัน เดินโซซัดโซเซมาด้วยความเหนื่อยล้า กลับต้องเจอชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งยืนออกันอยู่หน้าห้อง เหตุการณ์ระทึกประชิดตัว มีโอกาสวิ่งหนีได้ ถ้าไม่ทำก็เท่าโง่หรือไม่ใช่?

เธอรู้เขาสั่งไว้!

แต่เรื่องอะไรจะต้องฟัง!

ในเมื่อเธอไม่รู้เรื่องด้วย และใครก็ล้วนรักชีวิตของตัวเองทั้งนั้น

ต่อให้รู้การหนีนี้จะเหนื่อยเปล่า!

" เธอชื่ออะไร?"

ด้วยระยะการได้ยินที่ใกล้มากกว่าเก่า กับเสียงแหบกดลงต่ำทำเธอต้องเบือนหน้าหนีโดยสัญชาตญาณ แต่กลับถูกนิ้วแข็งคีบคางให้หันกลับมา

" อย่าให้ต้องถามซ้ำสอง"

" สะ สการ์เล็ตต์ โคลนี "

"โคลนี.. โทษทีที่ฉันสืบแต่ประวัติพี่ชายของเธอ "

อึก!

ก่อนจะเบิกตาค้างก็ตอนเขาดึงผ้าคาดตาออก เผยดวงตาคมกริบขนานกันตรงใบหน้า แววตานั้นเผยความแค้นเคือง ย้อนแย้งกันกับสีหน้า เขย่าขวัญที่มีน้อยนิดของเธอให้วิ่งพล่าน ก่อนยกยิ้มมุมปาก พร้อมประโยคราบเรียบอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

สการ์เล็ตต์ปากสั่นระริก คิดจะปิดเปลือกตาก็เหมือนสายเกินไป

และนานหลายอึดใจ กว่าเขาจะกะพริบตา ผละตัวออกห่างไปยืนเต็มความสูง ควานหาบุหรี่ขึ้นมาจุดพ่นควันโขมง นาทีนั้นความร้ายเงียบในตัวเขา ผ่านเข้ามาในสมองของเธอทันที กว่าจะหันมาสนใจเธอต่อ เล่นเอาสำลักควันไปหลายอึก

" เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ฉันมีเวลาไม่มาก "

ร่างสูงโน้มตัวเข้ามา เอ่ยถามเสียงเรียบ หลังพ่นควันใส่หน้าเธอ

" แค่กๆๆ "

"พี่ชายของเธอ จะรักเธอแค่ไหนกันโคลนี "

"....."

" สามารถตายแทนเธอได้ไหม ถ้ารู้ว่าเธอกำลังจะตาย หรือว่า..เป็นเธอที่จะตายแทน "

" ไม่นะ!"

" ไม่อะไร?!"

" ฉะ..ฉัน.. ยังไม่อยากตาย "

" กลัวเหรอ?"

ร่างสูงถามย้ำ ขยุ้มคอเสื้อเข้ามาใกล้ ก่อนตะโกนสุดเสียง

" งั้นก็เรียกพี่ชายเธอออกมา! "

" เขาไม่มาหรอก! "

นั่นทำให้เธอตกใจเผลอตะโกนกลับ หลับตาปี๋ ร่างกายสั่นสะท้าน เลือกที่จะบรรเทาความกลัวโดยการซ่อนดวงตาตัวเอง อย่าได้ไปเห็นความดุร้ายของเขา ที่กำลังก่อตัวราวกับหมาป่าพร้อมขย้ำเหยื่อ!

แต่แล้ว..

กลับได้มาแค่เสียงแค่นหัวเราะ ที่เดาไม่ออกเลยหมายความว่ายังไง

" หึ เธอโดนพี่ชายทรยศสินะ"

นั่นทำให้เธอเผลอลืมตาขึ้นมา หากแต่เป็นข้างเดียว อีกข้างหนึ่งยังคงปิดอยู่

ความสับสนกำลังเล่นงานเข้าให้แล้ว!

" รู้ใช่ไหมว่าน้องสาวฉันเป็นอะไรกับพี่ชายเธอ?"

กับคำถามเชิงจิตวิทยา ยากที่จะตามทัน ด้วยน้ำเสียงที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อ่อนบ้างดังบ้าง กระนั้นก็ยังเลือกพยักหน้ามากกว่าเพิกเฉย มิเช่นนั้นเธออาจโดนตะคอกอีก

" ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรู้ว่าตายยังไง? การหนีไปแล้วทิ้งเธอไว้แบบนี้ เป็นการหนีความผิด เธอรู้ใช่ไหม?"

" ฮึก..."

" เลือกเอา จะบอกกันดีๆ หรือจะให้สืบเอง "

" เขาบอกว่า... มันเป็นอุบัติเหตุ "

ทว่าไม่รู้ทำอะไรผิด การพูดความจริง จากการบอกเล่าของพี่ชายถึงทำเขาโกรธขนาดนี้

ถึงขนาด... ทึ้งเส้นผมเธอ จนหนังหัวแทบหลุด

" โกหก!!!"