บทที่ 6 ขอโทษ

“ฝีมือของอีกฝ่ายเป็นมืออาชีพมาก เบาะแสนี้เกรงว่าตรวจสอบได้ยากในเวลาอันสั้น” บนรถ หลิงห้าวเอ่ยเสียงต่ำ

“จะไปหาคุณหนูฉินอีกครั้งไหมครับ?” ลู่เยว่พยักหน้าเบา ๆ “ดูว่าเธอจะสามารถให้เบาะแสอะไรได้สักนิดไหม?”

“อืม!” หลิงห้าวหายใจเข้าออกลึก ๆ แล้วพยักหน้าตอบ

บรื้น!

ลู่เยว่ล้วงโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความออกไปหนึ่งข้อความให้คนสืบหาตำแหน่งของฉินหยู่ซิน จากนั้นก็เหยียบคันเร่งลงไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เยว่ก็ขับรถเข้าไปในเขตล้าสมัยแห่งหนึ่ง

หลังจากที่เลาะเลี้ยวไปมาก็จอดลงตรงหน้าอาคารเก่า ๆ หลังหนึ่ง

“คุณหนูฉินกับน้องสาวของเธอ รวมถึงพ่อแม่ของเธออาศัยอยู่ที่ชั้นหนึ่งครับ!” ลู่เยว่มองไปยังหลิงห้าวที่อยู่เบาะข้างคนขับแล้วเอ่ยขึ้น

ฟู่!

หลิงห้าวถอนหายใจเสียงขุ่นทีหนึ่ง

ทอดสายตามองไปยังห้องในตึกสูงที่อยู่ใกล้ ๆ บนใบหน้าปรากฏความละอายใจ “เป็นฉันเองที่ลากครอบครัวของเธอมาลำบาก!”

หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ผลักประตูลงจากรถไป!

“พ่อคะ หนูขอร้องล่ะ พ่อช่วยหนูไปขอร้องคุณปู่หน่อยเถอะ ขอให้ท่านส่งคนไปตามหาหรุ่ยหรุ่ย...”

ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินเข้าไปในตัวอาคารก็ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของฉินหยู่ซิน

“เห้อ... ไม่ใช่ว่าฉันไม่ช่วยแก เมื่อวานแกก็เห็นแล้วนี่ว่าคนของตระกูลฉินไม่ให้พวกเราเข้าประตูคฤหาสน์ด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้เห็นแม้แต่หน้าปู่ของแก...”

ฉินหงหยวน พ่อของฉินหยู่ซินตอบพลางอุทานออกมาอย่างเศร้าสลด “ฉันโทรหาเขา เขาก็ไม่รับสาย แกจะให้ฉันช่วยแกยังไง...”

“พ่อโทรหาอารองสิ ให้เขาช่วยพูดกับคุณปู่ เมื่อก่อนพ่อช่วยเหลือเขามากมายขนาดนั้น เขาจะต้องสำนึกบุญคุณแน่” เสียงของ

ฉินหยู่ซินดังขึ้นอีกครั้ง

“ฉันโทรไปแล้ว พอเขาเห็นเบอร์ฉันก็ตัดสายไปเลย...” ฉินหงหยวนถอนหายใจอีกครั้ง

“พวก... พวกเรากลับไปหาเขาที่ตงโจวกัน เขาจะต้องอยู่ที่บริษัทแน่...” ฉินหยู่ซินไม่ยอม เธอพูดต่อไป

“ฉินหยู่ซิน เธอจะตั้งสติได้เมื่อไหร่!?”

ตอนนี้ เสียงตะโกนของผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา ก็คือเสิ่นชิวหนานแม่ของฉินหยู่ซิน

“ตระกูลฉินไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราแล้ว พวกเขาไม่มีทางมาสนความเป็นความตายของพวกเราอีก แกเข้าใจไหม!?”

“ทุกอย่างของตอนนี้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่แกสร้างขึ้น แกโทษใครไม่ได้ ชีวิตของแกถูกตัวแกเองทำลายไปหมดแล้ว!”

“ตอนแรกให้แกเอาเด็กไม่มีพ่อนั่งออก จะเป็นจะตายแกก็ไม่ยอม ยังหนีออกจากบ้านไปคลอดมันออกมาอีก!”

“ตอนนี้แกรู้หรือยังว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับที่ตัวเราตัดสินใจคืออะไร?”

“ถ้าหากไม่มีเจ้าเด็กไม่มีพ่อนั่น พวกเราก็ไม่มีทางเร่ร่อนมาอยู่ที่หยุนเฉิงหรอก แกก็จะได้กลายเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเถาไปตั้งนานแล้ว!”

“แม่! หนูจะพูดอีกครั้ง หรุ่ยหรุ่ยไม่ใช่ลูกไม่มีพ่อ เธอมีพ่อ!” ฉินหยู่ซินตอบเสียงดัง “หนูหวังว่าจะไม่ได้ยินแม่พูดคำนี้อีกนะคะ!”

“เฮอะ!” แกตะคอกฉันจะไปมีประโยชน์อะไร!” เสิ่นชิวหนานเอ่ยเสียงสูงอีกครั้ง

“มันมีพ่อ? แล้วพ่อของมันไปไหนซะล่ะ?”

“ตั้งหลายปีแล้ว เขาเคยมาหาแกกับลูกสักครั้งไหม? เขาเคยโทรหาแกสักครั้งไหม? เขาเคยส่งเงินมาให้แกสักแดงไหม?”

“ไม่เคยเลยสินะ?”

“แม่ แม่พูดให้น้อยลงหน่อยเถอะ พี่ก็เศร้ามาอยู่แล้วนะ!” เสียงของผู้หญิงอายุน้อยคนหนึ่งดังขึ้นมา เป็นฉินหยู่เฟย น้องสาวของฉินหยู่ซิน

“ทำไมฉันต้องพูดน้อย ๆ ด้วย!” เสิ่นชิวหนานตอบ “ฉันพูดผิดเหรอ? มีคำไหนบ้างที่ฉันพูดแล้วไม่เป็นความจริง!?”

“ขอแค่ผู้ชายคนนั้นมีความรับผิดชอบสักหน่อยก็คงไม่หายไปไม่ส่งข่าวมาห้าปีแบบนี้!”

“แม่แค่ผู้หญิงที่ไม่มีสมองอย่างพี่สาวของแกเท่านั้นแหละ ที่จะห้าวหาญคลอดลูกสาวคนหนึ่งให้เขาได้!”

ฟังมาถึงตรงนี้แล้วร่างกายของหลิงห้าวที่อยู่ที่ทางเดินก็สั่นสะท้านเบา ๆ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

เขาล้มเหลวทั้งการเป็นสามีและการเป็นพ่อคนจริง ๆ!

เขาติดค้างฉินหยู่ซินกับหรุ่ยหรุ่ยสองแม่ลูกไว้มากเกินไปจริง ๆ!

ฟู่!

หลังจากถอนหายใจเสียงขุ่นอีกครั้ง เขาก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

มาถึงประตูบ้านสกุลฉิน เห็นว่าประตูไม้ด้านในไม่ได้ปิด เพียงแค่ลากประตูเหล็กเอาไว้

“ขอโทษค่ะ พวกคุณมาหาใครคะ?” ฉินหยู่เฟยที่อยู่ใกล้ประตูมองไปยังทั้งสองคนอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

สาเหตุที่เธอไม่รู้จักหลิงห้าวเป็นเพราะแม้ว่าหลิงห้าวจะใช้ชีวิตอยู่ที่ตงโจวอยู่หลายปี แต่ตอนนั้นเขามักจะอยู่ในโรงเรียน ปกติแล้วเขาเข้าร่วมกิจกรรมของลูกผู้ดีมีเงินน้อยมาก

อีกอย่าง การใช้ชีวิตในค่ายทหารใชช่วงหลายปีนี้ก็ทำให้บุคลิกและหน้าตาของหลิงห้าวเปลี่ยนไปในระดับหนึ่ง ฉินหยู่เฟยจะจำเขาไม่ได้ก็ไม่แปลก

“สวัสดีครับ พวกเรามาหาคุณหนูฉินหยู่ซินครับ!” ลู่เยว่เอ่ยปากตอบ

ได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ฉินหยู่ซินกับฉินหงหยวนและภรรยาก็มองมาพร้อมกัน

“พวกคุณมาทำไม ฉันไม่อยากเจอพวกคุณอีก รีบไสหัวไปซะ!” ฉินหยู่ซินมองมาที่หลิงห้าวแล้วตะโกนเสียงดัง

“หยู่ซิน ผมขอโทษ เมื่อกี้ผมโทษคุณเพราะผมเข้าใจผิด ผมขอโทษจริง ๆ!” หลิงห้าวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งทีแล้วเอ่ยขึ้น

“ผมรู้ว่าคุณโกรธและแค้นผมมาก ผมยอมรับว่าผมเองไม่ใช่พ่อที่มีคุณสมบัติเหมาะสม”

“แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องรีบตามหาหรุ่ยหรุ่ยให้เจอ ช้าไปหนึ่งนาทีลูกก็จะมีอันตรายมากขึ้นนะครับ!”

“รอหาหรุ่ยหรุ่ยเจอแล้ว คุณจะทำยังไงก็ผมก็ได้!”

“อะไรนะ!?” ฟังมาถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นชิวหนานก็ร้องตะโกนออกมาทันที “แกก็คือพ่อของ...”

“แม่!” ฉินหยู่ซินตะโกนเสียงดัง “ถ้าแม่ยังพูดคำนั้นอยู่อีก จากนี้ไปก็ไม่ต้องมาเป็นแม่ของหนู!”

“แก...” เสิ่นชิวหนานจ้องฉินหยู่ซินอย่างโหดเหี้ยม

หลังจากนั้นเธอก็หันมาตะโกนใส่หลิงห้าวต่อ

“นึกไม่ถึงว่าแกจะยังกล้ามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉันอีก แกรู้ไหมว่าแกทำร้ายพวกเราทั้งครอบครัว!”

“ฉัน...ฉันจะแล่เนื้อเถือหนังแกซะ!”

ยิ่งพูดก็ยิ่งฮึกเหิม หันกลับไปหยิบมีดปอกผลไม้เล่มหนึ่งบนโต๊ะชาแล้วพุ่งไปทางประตู

“หืม?” ลู่เยว่ขมวดคิ้ว รีบเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าของหลิงห้าว

“ออกไป!” หลิงห้าวเอ่ยเสียงต่ำ

“ท่านผู้บังคับบัญชา!” ลู่เยว่หันศีรษะไปมองหลิงห้าว

“บอกให้ออกไปไม่ได้ยินเหรอ?” หลิงห้าวขมวดคิ้ว

“ครับ!” ลู่เยว่ถอยห่างออกไปสองเมตรข้าง ๆ

“แม่ ทำอะไรเนี่ย!?” ในเวลาเดียวกันนี้เอง สองพี่น้องฉินหยู่ซินก็ดึงตัวเสิ่นชิวหนานเอาไว้ทั้งสองข้างซ้ายขวา

“พวกแกปล่อยฉันนะ มันทำให้พวกเราลำบากขนาดนี้ ฉันจะฆ่ามัน...”

เสิ่นชิวหนานพูดมาถึงตอนสุดท้ายแล้วก็ทรุดตัวลงไปนั่งตะโกนร้องไห้ออกมา

“คุณอาครับ คุณน้า ผมขอโทษครับ!” หลิงห้าวโค้งให้ทั้งสองคนต่ำ ๆ

“เชื่อผมนะครับว่านับตั้งแต่วันนี้ไปผมจะชดเชยสิ่งที่พวกคุณสูญเสียไปให้พวกคุณเป็นพันเป็นหมื่นเท่า!”

“ฉันว่าคุณอย่ามาสร้างปัญหาที่นี่จะดีกว่า คุณรีบกลับไปเถอะ!” ฉินหยู่เฟยกวาดตามองเขาอย่างหมดคำจะพูด

จะโม้ก็ไม่ดูสถานที่เลย ชดเชยเป็นพันเป็นหมื่นเท่า นึกว่าถ่ายหนังอยู่หรือไง!

และก็ไม่รู้ว่าพี่สาวของตัวเองไปถูกใจเขาตรงไหน นอกจากรูปร่างหน้าตาแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีข้อดีตรงไหนเลย!

“หยู่ซิน ผมมาหาคุณเพราะอยากจะรู้ว่าสองวันมานี้ได้เกิดเรื่องผิดปกติอะไรกับหรุ่ยหรุ่ยบ้างไหม?” จากนั้นหลิงห้าวก็มองไปยังฉินหยู่ซิน

“เชื่อผมนะ ขอแค่รู้ว่าใครเป็นคนจับตัวหรุ่ยหรุ่ยไป ผมจะต้องช่วยชีวิตหรุ่ยหรุ่ยกลับมาได้แน่!”

“สองวันมานี้ทุกอย่างเป็นปกติมาก ไม่มีเรื่องผิดปกติอะไรทั้งนั้น!” ฉินหยู่ซินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งเฮือกสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

สำหรับเธอนั้นได้มาถึงสภาพที่จนมุมแล้ว ตอนนี้นอกเสียจากมุ่งหวังไปที่หลิงห้าวแล้ว เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก!

ส่วนเรื่องของตนกับหลิงห้าว นั่นเป็นเรื่องอีกเรื่องหนึ่ง ทุกอย่างรอให้ช่วยขีวิตหรุ่ยหรุ่ยกลับมาได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!

“ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้มีเหตุการณ์ที่มีคนแปลกหน้ามาตามหรือมาชวยคุยกับพวกคุณบ้างไหม?”

หลิงห้าวเห็นว่าฉินหยู่ซินสนใจเขาแล้วก็รีบเอ่ยถาม

“ไม่มีเหมือนกัน!” ฉินหยู่ซินส่ายหน้าต่อ

“ถ้าอย่างนั้น...” หลิงห้าวเอ่ยปากอีกครั้ง

ตึง ๆ ๆ!

ใตอนนี้เอง เสียฝีเท้าที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบก็ดังขึ้นอย่างฉับพลัน

ไม่นานก็เห็นลูกเศรษฐีจอมเจ้าชู้เดินหน้าบวมปูดเข้ามา ที่แขนยังพันผ้าพันแผลเอาไว้ด้วย

ด้านหลังของเขามีคนชุดดำถือมีดสิบกว่าคนตามมา ทางเดินที่เดิมทีก็แคบขนัดอยู่แล้วก็เบียดเสียดกันแน่นในทันที