ตอนที่ 3

ชาติพยัคฆ์คือผู้ชายที่ฉุดหล่อนออกมาจากสลัม หลังจากบ้านถูกเพลิงไหม้ พ่อแม่โดนไฟคลอกตายในกองเพลิงด้วยกันทั้งคู่ จากนั้นดอกแก้วก็ถูกส่งตัวเข้าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ชาติพยัคฆ์ไปพบเข้าโดยบังเอิญ ในวันที่เขาเข้าไปบริจาคเงินและข้าวของเครื่องใช้ให้กับสถานเลี้ยงดูเด็กกำพร้าแห่งนั้น

ชาติพยัคฆ์รู้สึกถูกชะตากับดอกแก้วตั้งแต่วินาทีแรกเห็น เขารู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์เร้นลับบางอย่างที่โยงใยเขาไว้กับเด็กผู้หญิงคนนี้ จากนั้นก็ขอเป็นผู้อุปการะเลี้ยงดูหล่อนเรื่อยมา

“ไม่ได้นะคะ... อย่าไปเลยค่ะหนูแก้ว เชื่อป้าเถอะ... คุณเสือต้องโกรธมากแน่ๆ”

ป้าอิ่มยังไม่เลิกห้าม

“แก้วไปไม่นานหรอกค่ะ... ป้าก็ไม่ต้องบอกอาเสือได้ไหมล่ะคะ”

หญิงสาววิงวอนตาละห้อย หล่อนกำลังทำให้ป้าอิ่มหนักใจ

“ไม่ได้ค่ะ... คุณเสือเกลียดคนโกหก”

ป้าอิ่มส่ายหน้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดอกแก้วเปลี่ยนใจ หญิงสาวเดินตรงไปยังรถมินิออสตินที่เข้ามาจอดรอ

“อกอีแป้นจะแตก... ”

ป้าอิ่มยกมือขึ้นทาบอก

จ้องมองดอกแก้วเดินไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งในรถมินิออสตินสีดำเคียงคู่ไปกับเพื่อนชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ ก่อนจะพากันแล่นลับออกไปที่หน้าประตูทางเข้าไร่

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว... คุณเสือเอาตายแน่ๆ... หาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ หนูแก้วเอ๋ย”

บ้าอิ่มรำพึงกับตัวเอง หล่อนรู้สึกสงสารดอกแก้วขึ้นมาจับใจ เหมือนรู้ล่วงหน้าว่าถ้ากลับมาหญิงสาวจะเจอกับอะไรบ้าง

ป้าอิ่มรู้ดีว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้ชาติพยัคฆ์ยื่นมือเข้าอุปการะจนดอกแก้วสำเร็จการศึกษา... แล้วยังเรียกตัวให้หล่อนกลับมาทำงานที่ไร่ของเขา

ในเวลาต่อมา

ดอกแก้วกลับมาถึงบ้านตอนสี่ทุ่มกว่าๆ ด้วยรู้ว่าตัวเองไปนานกว่าที่บอกกับป้าอิ่มเอาไว้ เมื่อกลับมาถึงก็เดินย่องเงียบเชียบขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง ด้วยเห็นว่าทางสะดวก ตอนนั้นไฟหลายดวงภายในบ้านดับลงแล้ว ดูเหมือนว่าคนในบ้านพากันเข้านอนหมดแล้ว

ทว่าเมื่อไขกุญแจประตูเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง หญิงสาวพลันต้องสะดุ้ง เมื่อพบว่าอาเสือนั่งอยู่ในห้องนอนของหล่อน

“อาเสือ... ”

ดอกแก้วอุทานด้วยความตกใจ นี่หล่อนไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม... อาเสือมาทำอะไรในห้องของหล่อน?

“อาเสือเข้ามาในห้องแก้วได้ยังไงคะ”

เจ้าของห้องถาม

“ก็ทำไมจะไม่ได้ล่ะ... ในบ้านหลังนี้ฉันสามารถเข้าได้ทุกห้อง เธอเป็นแค่เจ้าของห้อง... แต่ฉันเป็นเจ้าของบ้าน”

ดอกแก้วรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของเขาแปลกเปลี่ยนไปมาก ต่างไปจากครั้งแรกที่เจอกันตรงสวนดอกไม้ วันนี้มันฟังดูโกรธกรุ่นและเกรี้ยวกราดจนหล่อนรู้สึกหวาดกลัว

ครั้นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ก็พบว่าดวงตาของเขาแดงก่ำ ในมือถือแก้วเหล้า เนื้อตัวคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นสุรา อาเสือคงกำลังเมาอยู่แน่ๆ

“ไปไหนมา... ”

เสียงของเขากระด้างจนดอกแก้วสะดุ้ง ดวงตาแดงก่ำวาวโรจน์ไปด้วยความโกรธ

“แก้ว เอ่อ... แก้วไปกับเพื่อนค่ะ”

“แน่ใจนะว่าเพื่อน... มานี่ซิ”

ชาติพยัคฆ์กระดิกนิ้วเรียก

“คะ... ค่ะ”

ดอกแก้วตอบตะกุกตะกัก เลียบๆ เคียงๆ สืบเท้าเข้าไปใกล้เขาด้วยท่าทางหวาดกลัว

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอทำผิดสัญญาที่เราเคยตกลงกันไว้”

เขาท้วง...

ดอกแก้วรู้ว่าที่อาเสือพูดนั้นหมายถึงอะไร? เพราะทุกครั้งที่หล่อนต้องมารายงานตัวกับเลขาของเขาซึ่งเป็นคนจ่ายเงินค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้หล่อน ทั้งค่าหอพัก ค่าเทอม ค่าใช้จ่ายรายเดือน เลขาก็จะเตือนทุกครั้ง กำชับว่าห้ามดอกแก้วคบหาเพื่อนชายโดยเด็ดขาด

“แก้วแค่.... เอ่อ... ”

หญิงสาวอึดอัด หล่อนไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี

“เธอไปเอากับมันมาใช่ไหม?”

กำปั้นใหญ่ของชาติพยัคฆ์ทุบปังลงบนโต๊ะ รุนแรงจนเหล้ากระฉอกออกมาจากแก้วที่วางไว้ตรงหน้า คำพูดหยาบคายที่สาดออกมาเพราะอารมณ์โกรธอยู่เหนือเหตุผล ทำให้หยาดน้ำใสๆ รื้นขึ้นมาคลอรอบดวงตาของดอกแก้ว

“คุณอาพูดอะไรคะ... แก้วไม่นึกว่าอาเสือที่แก้วตั้งตารอคอยว่าอยากเจอมาตลอดยี่สิบกว่าปี... จะเป็นคนหยาบคายและไม่มีเหตุผลแบบนี้”