จำเลยสวาทคุณอา

“จำเลยสวาทคุณอา”

“ยินดีต้อนรับสู่ไร่ล้อมตะวันจ้ะ... หนูดอกแก้ว”

ป้าอิ่ม สตรีสูงวัยร่างอวบ หล่อนเป็นแม่บ้านของไร่ล้อมตะวัน เอ่ยกับหญิงสาวใบหน้าสะสวยที่เพิ่งก้าวลงมาจากรถตู้สีขาวคันใหญ่ แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินหญ้าสีเขียวขจี ท่ามกลางไร่องุ่นเนื้อที่หลายพันไร่ทางภาคเหนือ

“สวัสดีค่ะป้าอิ่ม... ”

สาวน้อยใบหน้าสะสวยยกมือขึ้นไหว้สตรีผู้อาวุโสกว่าด้วยกิริยานอบน้อมถ่อมตน ป้าอิ่มเป็นแม่บ้านซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลงานเรือนภายในไร่ล้อมตะวันมานานหลายปี

“คุณอาเสือไม่อยู่หรือคะป้าอิ่ม... ”

หญิงสาวถามถึงชายผู้มีพระคุณในทันทีที่มาถึง ‘อาเสือ’ คือชื่อเล่น ชื่อจริงคือ ‘ชาติพยัคฆ์’ เป็นผู้อุปการะเลี้ยงดูดอกแก้วมาตั้งแต่เล็กๆ หลังจากรับตัวมาจากบ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง

ชาติพยัคฆ์ให้การอุปการะจนดอกแก้วเติบโตเป็นสาวสะพรั่งอย่างที่เห็น หล่อนเพิ่งสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีทางด้านการตลาดมาหมาดๆ จากนั้นก็เข้ามาทำงานในไร่ล้อมตะวันตามคำสั่งของชาติพยัคฆ์

“คุณเสือไม่อยู่ค่ะ... เข้าไปธุระที่กรุงเทพฯ หลายวันแล้ว แต่วันนี้ค่ำๆ คงกลับมาถึง”

ป้าอิ่มตอบอย่างคนที่เข้าใจความรู้สึกของสาวน้อยเป็นอย่างดี ไม่แปลกที่ดอกแก้วอยากเจอหน้าผู้เป็นนายใหญ่ของไร่ เพราะที่ผ่านๆ มาหล่อนรู้เพียงชื่อของเขา ทว่ายังไม่เคยพบหน้ากันเลยสักครั้ง

“เข้าบ้านก่อนเถอะจ้ะหนูแก้ว... ประเดี๋ยวป้าจะพาขึ้นไปดูห้องหับที่เตรียมเอาไว้ให้”

ร่างอวบอัดของป้าอิ่มเดินนำหน้าสาวน้อยเข้ามาในบ้าน ผ่านห้องโถงโล่งกว้างจนมาถึงพื้นที่ชั้นใน คนใช้ซึ่งเป็นหญิงสาวชาวพม่าสองคนกุลีกุจอออกมาช่วยดอกแก้วหิ้วกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ ข้างในเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ที่ขนเอามาจากหอพัก เพราะจากนี้ต่อไป... หล่อนต้องอยู่ในไร่ของพ่อเลี้ยงชาติพยัคฆ์ ตามข้อตกลงที่ได้ให้ไว้ว่าหลังสำเร็จการศึกษาจะมาทำงานที่ไร่ล้อมตะวันของเขา เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ

“บ้านสวยจังเลยค่ะ”

ดอกแก้วกวาดสายตาสำรวจบ้านหลังใหญ่ด้วยความรู้สึกตื่นตะลึงในความใหญ่โตและสวยงาม จะเรียกบ้านหลังนี้ว่าคฤหาสน์ก็ยังได้

ป้าอิ่มพาดอกแก้วขึ้นมาดูห้องพักที่จัดเตรียมเอาไว้ หญิงสาวรู้สึกพึงพอใจในทุกอย่างที่ป้าอิ่มเตรียมไว้ให้ หากแต่ลึกๆ ภายในใจของหล่อนกลับรู้สึกกระวนกระวาย อยากเจอหน้า ‘ชาติพยัคฆ์’ อยากเห็นว่ารูปร่างหน้าตาของอาเสือที่อุปการะเลี้ยงดูหล่อนมายี่สิบกว่าปีจะเป็นยังไง?

“หนูคงอยากเจอคุณเสือใช่ไหมจ๊ะ”

ป้าอิ่มมองออก เพราะว่าที่ผ่านๆ มาชาติพยัคฆ์ใช้ให้เลขาของเขาเป็นตัวแทนจัดการธุระเรื่องดอกแก้วมาโดยตลอด

“ค่ะ... แก้วอยากเห็นอาเสือ”

หญิงสาวตอบไม่อ้อม

“วันนี้คุณเสือคงกลับค่ำ... พรุ่งนี้คงได้เจอแน่ๆ ตอนนี้หนูแก้วจะออกไปเดินเล่นก็ได้นะคะ จะได้คุ้นเคยกับไร่ล้อมตะวัน”

ป้าอิ่มแนะ ด้วยรู้ว่าดอกแก้วควรสร้างความคุ้นเคยกับที่นี่เสียแต่เนิ่นๆ เพราะว่าหลังจากนี้หล่อนจะเป็นส่วนหนึ่งของไร่ล้อมตะวัน ตามที่ชาติพยัคฆ์ผู้เป็นนายได้บอกเอาไว้ว่าให้ทุกคนในไร่แห่งนี้ปฏิบัติต่อหญิงสาวคนนี้เหมือนกับที่ปฏิบัติต่อเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น ที่สวนดอกไม้หลังบ้าน

“ดอกแก้ว... เป็นไงบ้าง เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม”

หญิงสาวหันมาตามเสียงทุ้มกังวานที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง พลันนั้นสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของชายที่เอ่ยทักทายหล่อน

อุตะ...

หัวใจของดอกแก้วกระตุกวูบ รูปร่างของเขาสูงใหญ่มาก ดูแล้วน่าจะเกินกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใบหน้าหล่อเหลาคมคร้าม เหนือริมฝีปากและสันคางครึ้มไปด้วยตอเคราเขียวๆ ที่เพิ่งผ่านการโกนมาได้ไม่นาน ผิวสีทองแดงคร้ามแดดยิ่งเสริมส่งให้เขาดูเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว ผมสีน้ำตาลเข้มและดวงตาสีสนิมเหล็กบ่งบอกว่าเขาต้องไม่ใช่คนไทยอย่างแน่นอน

“คุณ... เอ่อ ทำไมคุณรู้จักชื่อแก้วคะ”

หญิงสาวนึกแปลกใจ

“ก็ฉันนี่แหละคือคนที่ป้าอิ่มบอกว่าเธออยากเจอนักหนาไม่ใช่หรือ?”

เขาจ้องใบหน้าสะสวยของหล่อนไม่วางตา

“อาเสือ... ”

ดอกแก้วอุทานเบาๆ เรียกชื่อชายผู้อยู่เบื้องหลังการอุปการะเลี้ยงดูหล่อนมาจนกระทั่งมีวันนี้

“สวัสดีค่ะอาเสือ แก้ว... เอ่อ แก้วตกใจไปหน่อยน่ะค่ะ”

ดอกแก้วยกมือไหว้ สายตาจับจ้องใบหน้าคมคร้ามอย่างตื่นตะลึง