บทที่ 12

จอห์นยกสก๊อตในมือขึ้นดื่มเข้าไปอีกอึกใหญ่ และจากขอบแก้วเหล้านั่นเอง...ที่เขาได้เห็นเธอเดินเข้ามา เรือนผมสีน้ำผึ้งสยายฮาวลงเคลียไหล่ สร้อยทองประดับด้วยไข่มุกกับคริสตัลประดับอยู่ตรงลําคองามระหง เสื้อผ้าไหมเนื้อบางเบากับกางเกงพลีตขายาวแนบเน้นอยู่กับเรือนร่าง เธอเดินผ่านเข้ามาในห้องโถงด้วยท่วงท่าสบาย ๆ บ่งบอกความมั่นใจในตนเอง เสียงสั่นรองเท้ากระทบพื้นดังอยู่เป็นจังหวะ

เธอหยิบแก้วแชมเปญจากถาดในมือบริกรด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติและสง่างาม ในนาทีแรกที่ได้เห็น เขาเกิดความสงสัยขึ้นมาว่า เธอเป็นภรรยาหรือคนรักของผู้ชายโชคดีคนไหน ความงามทั้งบนเรือนร่างและใบหน้านั้นเป็นความงามตามธรรมชาติอย่างแท้จริง ไม่ได้แต่งเติมเสริมให้ตนเองเด่นขึ้นจนเป็นที่สนใจของใคร ๆ เช่นที่แขกคนอื่นเขาทํากันอยู่ จอห์น เทรวิส อดคิดในใจไม่ได้ว่าแขกที่มาร่วมงานแต่งตัวกันราวจะเข้าฉากถ่ายทําภาพยนตร์

และแล้วเขาก็เห็นเธอหยุดลงตรงหน้านักแสดงหนุ่มคนหนึ่ง แตะจูบลงตรงแก้มเขาเบา ๆ และตอนนั้นเองที่เขานึกออกว่าพระเอกหนุ่มคนนั้นเป็นดาราภาพยนตร์โทรทัศน์เรื่องแรกของเขานั่นเอง

“คุณกําลังคิดอะไร...”

จอห์นหันไปทางโนแลน ราวกับเพิ่งได้ยินคําพูดที่สะท้อนกลับมาเข้าหู

“ขอโทษ ผมไม่ทันฟังที่คุณพูด ดูเหมือนเมื่อกี้นี้คุณจะถามผมว่าผมคิดอะไรใช่ไหม”

“ก็สคาร์เล็ตของเรายืนอยู่ตรงนั้นไงล่ะ”

“คนไหน”

“สาวสวยผมบลอนด์เพิ่งที่เดินเข้ามาในห้องนั่นน่ะ”

“เอ๊ะ เขาเป็นนักแสดงด้วยหรือนี่” จอห์นหันกลับไปมองอีกครั้ง และครั้งนี้เขาจับตามองอากัปกิริยา ท่าทางที่เหมือนกําลังใช้ภาษากายบอกกับเขาอยู่ว่า...มองให้เห็นฉันสิคะ...อย่างที่บรรดาพวกดาราสาว ๆ พยายามใช้กันอยู่

แต่ปรากฏว่ามันไม่ได้มีท่าทางอย่างนั้นเลย ไม่มีแม้แต่สิ่งที่บอกความนัย ความสงสัยใคร่รู้ที่บังเกิดกับเขาในยามนี้อยู่ตรงที่ว่า เธอยังใหม่สําหรับเวทีนี้ หรือว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตนเองอย่างมาก

“เป็นใครกันนะ”

“ชื่อคิท มาสเตอร์ส เมื่อตอนบ่ายผมอ่านพบใบสมัครของเขามาแล้ว รู้สึกว่าอาทิตย์หน้านี้เขาจะต้องมาทดสอบให้เราดูเหมือนกัน” โนแลนกลิ้งน้ำแข็งในแก้วเล่นอยู่ “หน้าตาเหมือนในรูปถ่ายไม่มีผิด”

“มีประสบการณ์บ้างไหมนี่” เขาตั้งท่าจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ แต่บังเอิญให้นึกขึ้นมาได้ว่า ลาสซิเตอร์ไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ในบ้านอย่างเด็ดขาดจึงลดมือลง

“ก็ปกติ...” โนแลนยักไหล่ “ถ่ายโฆษณาบ้างแล้วก็เป็นตัวประกอบในหนังโทรทัศน์อะไรทํานองนั้น”

มันมากกว่าที่จอห์น เทรวิส คิดไว้ในใจด้วยซ้ำ

“อยู่ในวงการนี้มานานเท่าไหร่แล้ว” จอห์นจับตาพิจารณาเธออยู่ ท่าทางของเธอปล่อยตัวตามสบาย มีความเป็นธรรมชาติอย่างมาก ทุกอิริยาบถเต็มไปด้วยความสดชื่น และมีอิสระ เหนือเสียงอื้ออึงของผู้คนที่สนทนากันอยู่ เขาได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ ไม่ใช่เสียงหัวเราะที่ดัดให้เซ็กซี่อย่างที่ดาราทั้งหลายพยายามฝึกฝนไว้ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่อบอุ่นราวแสงตะวันและเต็มไปด้วยความจริงใจ

“ไม่แน่ใจนะ แต่ประมาณแปดปีเห็นจะได้”

“ก็นานพอดูเหมือนกัน” ถ้าเธอมีความสามารถพิเศษ มันก็ถึงเวลาที่เธอสมควรจะก้าวขึ้นมาเป็นดาราใหญ่ได้แล้ว จอห์นคิดอยู่ในใจว่า เธอน่าจะเป็นสาวน้อยอีกคนหนึ่งที่เดินทางมาสู่ฮอลลีวู้ดด้วยความเชื่อที่ว่า เพียงแค่การมีผมสีบลอนด์กับความสวยของใบหน้ากับเรือนร่างก็เพียงพอแล้ว

“คุณคิดว่าเธอจะเล่นเป็นอีเด็นได้ไหมนี่” โนแลนถามยิ้ม ๆ

“กับใบหน้าเท่านั้นน่ะหรือ” จอห์นส่ายหน้าช้า ๆ เพราะสีหน้าของคิทนั้นบอกความรู้สึกอย่างเปิดเผยชัดเจนจนสามารถอ่านได้โดยง่าย ไม่มีความลึกลับอะไรแฝงเร้นอยู่ในใบหน้านั้นเลย ไม่มีร่องรอยว่าจะเก็บความลับไว้ได้ด้วย สรุปก็คือ ไม่มีองค์ประกอบตามบุคลิกของอีเด็นที่วาดจินตนาการขึ้นไว้

“ผมชักสงสัยนะว่า ทําไมเธอถึงไม่เดินมาตรงนี้แล้วก็ใช้เสน่ห์ผูกมัดใจเพื่อให้คุณยอมรับให้เธอได้มีส่วนแสดงในหนังเรื่องใหม่บ้าง” โนแลนพูดต่อ

“งั้นเราก็ต้องหาความรู้ด้วยตัวเองสิ” จอห์นวางแก้วที่ถืออยู่ในมือลงบนโต๊ะข้างตัว ก่อนจะเดินข้ามห้องไปอีกฟากหนึ่ง

ดาราหนุ่มมองมาเห็นเขาทั้งสองคนก่อนจึงยืดร่างขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับเชิดไหล่ขึ้นอย่างไม่รู้ตัวราวจะเน้นในความสําคัญของตนเอง

“เฮลโล ไมค์” โนแลนอื่นมือออกไปสัมผัส “เราอยากจะมาแสดงความยินดีกับคุณสําหรับหนังเรื่องใหม่ที่คุณเป็นดารานําแสดงอยู่”

“ได้ยินว่าเรตติ้งคุณสูงมากนี่” จอห์นกล่าวเท็จหน้าซื่อ

“ขอบคุณครับ” ดาราหนุ่มพยายามที่จะไม่แสดงความดีใจออกมานอกหน้า “ผมหวังแต่เพียงว่ามันจะช่วยส่งเสริมการแสดงของผมให้เป็นผลสําเร็จขึ้น เหมือนที่เวกัส ฮีท สร้างความสําเร็จให้กับคุณมาแล้วเท่านั้นละครับ” เขาหมายถึงภาพยนตร์โทรทัศน์ที่จอห์น เทรวิส เคยเป็นดารานำแสดงมาเมื่อสิบสี่ปีก่อน

“ก็น่าจะเป็นไปได้นี่” เขาตอบเรียบ ๆ และเหลือบตามองไปทางสาวสวยผมบลอนด์ รอเวลาที่จะได้รับการแนะนําให้รู้จักอยู่

และราวกับนักแสดงหนุ่มน้อยรู้คิวของตนเองดีเมื่อเขาวางมือลงบนไหล่ของเธอ

“นี่คือคิท มาสเตอร์ส ครับ เราเคยร่วมงานกันเมื่อสองสามปีก่อน และเคยเป็นดารานํามาด้วยกันในหนังของพาราเม้าท์เรื่องหนึ่ง”

“สวัสดีครับ คุณมาสเตอร์ส” จอห์นก้มศีรษะให้เล็กน้อย

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเทรวิส” คิทยกแก้วแชมเปญในมือแสดงท่ารับรู้ คิดอยู่ในใจว่าตัวจริงของจอห์น เทรวิส ดูจะไม่แตกต่างจากภาพบนจอเท่าไรนัก ท่าทางเข้มแข็งเหมือนเพชรที่ได้รับการเจียระไนมาอย่างดี และไม่รังเกียจที่จะแสดงบทดุร้ายกร้าวแกร่ง

เพียงแต่เขาปรุงแต่งบรรยากาศแห่งความเหินห่างเข้าไว้ คล้ายจะยโส แต่ก็มีเสน่ห์อยู่ในตัวอย่างรุนแรง องค์ประกอบของเครื่องหน้าทุกส่วนนั้นสมบูรณ์ที่สุด ไม่มีอะไรมากหรือน้อยจนเกินไป

“ฉันชื่นชมคุณมานานตั้งหลายปีแล้วละค่ะ คุณแสดงได้ดีมากทีเดียว”

ซึ่งมันก็เป็นความจริงมากกว่าจะเป็นการเยินยอ แม้ว่าความสามารถทางด้านการแสดงของเขาจะไม่ใคร่เป็นที่รับรู้ของผู้คนในวงการอุตสาหกรรมภาพยนตร์สักเท่าไหร่ก็ตาม

การที่เขาศึกษาท่าทางและบุคลิกลักษณะจากจิมมี่ สจ๊วต, คลาร์ค เกเบิ้ล, แกรี่ แกร้นท์ และดารารุ่นต่อมาอย่างเช่นพอล นิวแมน และคลิ้น อิสต์วู้ด นั้น ทําให้เขานําบุคลิกต่าง ๆ เหล่านั้นเข้ามาประสมประสานกับความเป็นตัวของตัวเอง และสามารถจะนํามันออกมาใช้ได้อย่างราบรื่น ไม่ขัดเขิน มันทําให้ท่วงท่าที่เขาแสดงออกนั้นมันไม่เป็นการแสดงมากจนเกินไปนัก แต่ทว่ามีความเป็นตัวเองแฝงอยู่อย่างเห็นได้ชัด

“ขอบคุณครับ” จอห์นหยุดเว้นระยะหวังที่จะได้รับคําชมจากเธอต่อ แต่เมื่อคิทมิได้พูดอะไรมากไปกว่านั้นเขาก็ผายมือไปทางโนแลน

“คุณโนแลน วอล์คเกอร์ นี่เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตของบริษัทผม”

“ซึ่งนั่นก็เป็นวิธีพดอีกแบบหนึ่งที่จะบอกให้คุณรู้ว่า ผมทํางานส่วนใหญ่ของบริษัทไงล่ะครับ” โนแลนสัมผัสกับมือเธอพร้อมกับโค้งให้ “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณมาสเตอร์ส”

“ฉันเห็นชื่อคุณบนไตเติ้ลหลายครั้งแล้วละค่ะ คุณวอล์คเกอร์”

“อา...เป็นคําปลอบใจที่ดีมากทีเดียวครับ”

“ฉันดีใจด้วยค่ะ” มันมีแววหัวเราะฉายชัดขึ้นในดวงตา และยังแววฉลาดเฉลียวที่ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน

จอห์นอดสังเกตไม่ได้ว่า ดวงตาของเธอนั้นมีสีค่อนข้างแปลก มันเป็นสีฟ้าเข้ม เหมือนสีของน้ำในทะเลสาบบนยอดเขา

“ผมเห็นจะต้องขอโทษอย่างมากเลยนะครับคุณมาสเตอร์ส ที่ผมไม่ค่อยรู้จักงานของคุณเท่าไหร่นัก” จอห์นเอ่ยขึ้น เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเรื่องของตัวเองบ้าง

“คิทเขาแสดงเป็นตัวมาริลี่ในหนังโทรทัศน์ เรื่อง วินด์ส ออฟ เดสตินี่ ไงล่ะครับ” ดาราหนุ่มช่วยตอบแทน อยากจะกลับเข้ามามีส่วนในการสนทนาอีกต่อไป

คิทสังเกตเห็นแววดูหมิ่นปรากฏแวบขึ้นในดวงตาคู่นั้น มันเป็นปฏิกิริยาที่เธอผ่านพบมานับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งเธออาจจะขบขันหรือขุ่นเคืองก็ย่อมทําได้ และเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา เธอจะเลือกที่จะแสดงออกถึงความขบขันไว้ก่อน

“ฉันไม่ยักรู้ว่าคุณก็เป็นคนหัวสูงกับเขาเหมือนกันนะคะคุณเทรวิส”

โนแลน วอล์คเกอร์ สำลักเครื่องดื่ม รีบควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากไอ และเดินออกจากที่นั้น

“ขอตัวก่อนนะครับ ผมเห็นผู้จัดการของผมเข้าพอดี” นักแสดงหนุ่มพลอยหาทางเลี่ยงออกไปด้วยอีกคนหนึ่ง