เหตุใดถึงไม่ระวังเช่นนี้

จ้าวเจ๋อหยวนไม่รอให้ชิงหลิงนางพูด เขาอุ้มจ้าวเยี่ยนที่กินนมเสร็จเรียบร้อยแล้วขึ้นแนบอก เดินไปที่เรือนของตระกูลโจวทันที

ชิงหลิงนางจึงเก็บถ้วยชามไปล้าง แล้วไปจัดการงานที่เหลือต่อ

ยังดีที่ในห้องครัวมีเตาอยู่สองเตา นางจึงสามารถตุ๋นกลีบเหมยกุ้ย และต้มโซดาไฟเพื่อทำสบู่พร้อมกันไปได้เลย

นางเลือกใช้วิธีกวนร้อน โดยนางนำโซดาไฟที่ทำไว้ ตวงสองถ้วย น้ำเปล่าหกถ้วย แล้วขึ้นต้ม กวนจนเข้ากัน จะได้น้ำด่างเพื่อนำมาทำสบู่

เมื่อน้ำด่างที่ได้มีอุณหภูมิลดลงแล้ว ชิงหลิงนางน้ำมันเหมยกุ้ยที่ทำไว้ ประมาณสิบหกถ้วยตวง นางนำน้ำมันเทลงไปในน้ำด่างที่เตรียมไว้แล้วคนไปเรื่อยๆ จนมีลักษณะเหนียวข้น จึงนำมาเทลงพิมพ์ที่เตรียมไว้

ระหว่างที่ชิงหลิงนางกำลังคนน้ำด่างที่ทำในขั้นตอนแรกอยู่นั้น จ้าวเจ๋อหยวนที่ไปส่งจ้าวเยี่ยนก็กลับมาถึงพอดี

“มาข้าช่วย” ชิงหลิงไม่ได้ยินเสียงที่เดินเข้ามาในครัวของเขา

เพราะนางกำลังคิดเรื่องอัตราส่วนของที่นางจะต้องใช้อยู่ จึงทำให้เผลอปล่อยทัพพีในมือทิ้งลงไปในหม้อที่ใช้กวนน้ำด่าง

“โอ๊ยย” น้ำด่างที่กำลังเดือดกระเด็นขึ้นมาโดนมือของนางจนเกิดรอยแดงขึ้น

“เหตุใดถึงไม่ระวังเช่นนี้” จ้าวเจ๋อหยวนรีบเดินเข้ามาดูมือของชิงหลิงที่ตอนนี้เริ่มแดงขึ้นแล้ว

ชิงหลิงนางแสบร้านจากการที่ถูกโซดาไฟกัด นางจึงให้จ้าวเจ๋อหยวนไปตักน้ำเย็นมาให้นางแช่

จ้าวเจ๋อหยวนเมื่อตักน้ำเย็นมาถังหนึ่งแล้ว ก็รีบดึงมือของชิงหลิงลงไปแช่ทันที เขาค่อยๆ ล้างมือที่เกิดผื่นแดงของนางอย่างแผ่วเบา

ชิงหลิงนางไม่เคยถูกสัมผัสเช่นนี้จากชายใดมาก่อนก็เกิดอาการทำตัวไม่ถูกแล้วรีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว

“ข้าทำเอง” นางเอ่ยด้วยเสียงอันแผ่วเบา พร้อมทั้งก้มหน้าลง

“ข้า ข้าจะไปหายามาให้” จ้าวเจ๋อหยวนก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเขาเพียงสัมผัสมือของนาง จึงรีบร้อนเข้าไปในเรือนเพื่อหายามาให้ชิงหลิง

ชิงหลิงเมื่อเห็นว่าจ้าวเจ๋อหยวนเดินหายไปแล้ว ก็เป่าปากออกมาอย่างโล่งอก

ยังดีที่โซดาไฟถูกทำให้เจือจางแล้ว นางจึงไม่ได้เกิดอันตรายมากนัก เพียงไม่นานความแสบร้อนก็หายไป เหลือเพียงรอยแดงเท่านั้น

“มาข้าทำต่อเอง” จ้าวเจ๋อหยวนกลับมาจากหายาให้นาง เขาก็จัดการทำต่อโดยมีชิงหลิงนางร้องบอกอยู่ด้านนอกของห้องครัว

“เสร็จแล้วหรือ” จ้าวเจ๋อหยวนมองสบู่ตรงหน้าที่ถูกเทลงพิมพ์เรียบร้อยแล้ว

“รออีกเจ็ดวันก็ใช้ได้แล้ว ท่านว่าข้าจะขายเช่นไรดี” นางไม่รู้ว่าควรเปิดร้านเองหรือฝากร้านเครื่องประทินโฉมขายก่อนดี

“ข้าจะลองนำไปฝากที่ร้านของสหายเสียก่อน” เพราะหากให้นางออกไปเปิดร้านขาย ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะขายได้หรือไม่ ในช่วงแรกต้องใช้เงินลงทุนจำนวนมาก

ชิงหลิงเมื่อฟังสิ่งที่จ้าวเจ๋อหยวนพูดนางก็เห็นด้วย เงินในมือตอนนี้ก็เหลือเพียงไม่มากแล้ว

“ครั้งหน้า ข้าจะทำขั้นตอนแรกด้วยตนเอง” จ้าวเจ๋อหยวนบอกนาง ก่อนจะเก็บสบู่ที่เทลงพิมพ์แล้วกลับไปไว้ที่ห้องเก็บของ

ชิงหลิงนางก็ไม่เอ่ยแย้งดีเสียอีกที่มีคนช่วยนางจะได้ไม่เหนื่อยมากนัก

“เช่นนั้นท่านก็ทำให้ข้าอีกหม้อ ข้าจะไปสั่งช้างไม้ทำกล่องเพิ่ม” 

“ได้” 

ครั้งนี้ชิงหลิงนางให้เขาเตรียมน้ำด่างในจำนวนที่น้อยลง เพราะพิมพ์ที่เหลืออยู่มีเพียงสามชิ้นเท่านั้น และนางจะทำสูตรน้ำนมเพื่อไว้ให้จ้าวเยี่ยนใช้อาบ

ชิงหลิงนางสั่งทำกล่องเพิ่มอีกห้าสิบกล่อง ช้างไม้ที่ได้รับงานเยอะภายในเวลาไม่กี่วันก็ยิ้มรับอย่างดีใจ

“หากท่านทำวันนี้ได้เท่าใดก็เอาไปให้ข้าที่เรือนก่อนนะเจ้าค่ะ” เพราะเป็นงานที่ไม่ได้ทำยากเขาจึงรับปากนางทันทีว่าจะไปส่งให้ในวันนี้

เมื่อชิงหลิงนางกลับมาที่เรือนจ้าวเจ๋อหยวนก็เตรียมน้ำด่างไว้ให้นางเรียบร้อยแล้ว ชิงหลิงนางจึงนำน้ำมันงาที่ไม่ได้ตุ๋นกับเหมยกุ้ยมาตุ๋นกับนมแพะ

กว่าทั้งคู่จะจัดการสบู่ที่ทำรอบที่สองเสร็จก็เกือบจะเลยมื้อกลางวันเสียแล้ว

“ข้าทำเอง” จ้าวเจ๋อหยวนเห็นมือของชิงหลิงยังไม่หายแดงจึงลงมือเตรียมอาหารกลางวันด้วยตนเอง

สองคนในตอนนี้แม้จะนั่งกินข้าวกันเพียงสองคนก็ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนเช่นในตอนแรกที่กินข้าวพร้อมกันแล้ว

พอตอนเย็นช่างไม้ก็นำกล่องมาส่งให้ชิงหลิงสิบใบ นางตรวจความเรียบร้อยก็ส่งเงินให้เขาตามจำนวนของที่มาส่ง

“ข้าไปรับอาเยี่ยนก่อนแล้วกัน” ชิงหลิงนางเตรียมตัวจะออกจากเรือนไปรับบุตรชาย

“ข้าไปเอง ประเดี๋ยวท่านแม่ยายเห็นมือของเจ้า จะคิดว่าข้ารังแกเจ้า” ชิงหลิงนางก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะกลับไปทำอาหารรอบุตรชาย

ผ่านมาได้เจ็ดวันสบู่รอบแรกของชิงหลิงก็พร้อมจะให้นางได้ลองใช้แล้ว นางรีบตื่นขึ้นมาอย่างตั้งตาคอย แล้วรับไปที่ห้องเก็บของเพื่อนำสบู่ที่แข็งตัวจนพร้อมใช้ออกมาตัดแบ่งให้มีขนาดประมาณหนึ่งชุ่น

“ท่านนำไปอาบน้ำดู” ชิงหลิงส่งสบู่ในมือที่นางตัดไว้ให้จ้าวเจ๋อหยวนด้วยดวงตาเป็นประกาย

เพราะนางได้ลองใช้แล้วนับว่าไม่ต่างจากสบู่ออร์แกนิคที่นางทำเมื่อภพก่อนเลยสักนิด กลิ่นที่ได้จากน้ำมันเหมยกุ้ยก็หอมติดตัวอีกด้วย

จ้าวเจ๋อหยวนรับมาจากมือของชิงหลิง เขาอยู่ไม่ไกลจากตัวนางนัก ยังได้กลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ยออกมาจากตัวของนาง

เมื่อมองสำรวจชิงหลิงในตอนนี้ดีๆ ก็พบว่าใบหน้าของนางตั้งแต่ที่ใช้น้ำดอกเหมยกุ้ยทาใบหน้าทุกวัน ก็เริ่มจะกระจ่างใสเนียนขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากนัก

ตัวของนางก็ผอมลงไปมาก จนเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ดูเทอะทะใหญ่โตเกินตัวไปมากนัก

“ได้” เขาก้มหน้าลง แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยสายตาที่คาดหวังของชิงหลิง