จากนางแบบสู่สตรีอ้วนหมู่บ้านโจวตง

“หะ หิว”

เสียงแรกที่เธอได้ยินเมื่อเธอได้สติ หลิงหลิงถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าเธอรอดจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นแล้ว

เธอได้แต่ขอบคุณพระเจ้าที่ให้ผู้จัดการมาช่วยชีวิตเธอไว้ได้ทัน หลิงหลิงพยายามที่จะคลำหาโทรศัพท์เพื่อไลฟ์สดเช่นทุกที

ก่อนอื่นเธอต้องบอกผู้ติดตามว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เธอจะรีบกลับไปลงคลิปใหม่ทันที

“โทรศัพท์อยู่ไหน” หลิงหลิงพยายามหรี่ตาเพื่อมองหาโทรศัพท์ของเธอ

ไม่ ไม่มี แล้วชั้นวางของในโรงพยาบาลหายไปไหน หลิงหลิงพยายามดันตัวขึ้น เพื่อจะกดสัญญาณเรียกพยาบาลเข้ามาถามว่าของเธออยู่ที่ใด

“แค่ก...แค่ก” หลิงหลิงสำลักสิ่งที่อยู่ในปากออกมา

เธอมองก้อนแป้งในมืออย่างงุนงง ที่เธอกินไปเป็นเนื้อไก่ ทำไมสิ่งที่ออกมาถึงกลายเป็นแป้งไปได้ แล้ว แล้ว นี่มือใครทำไมถึงบวมแบบนี้

หลิงหลิงยกมือที่อวบแน่นแทบจะระเบิดขึ้นมาดูอย่างไม่อยากเชื่อ เธอนอนโรงพยาบาลคืนเดียวหมอให้น้ำเกลือมากแค่ไหนถึงได้บวมเช่นนี้

“เฮ้ยยยย” สิ่งต่อมาที่ทำให้หลิงหลิงถอยหลังหนีอย่างทุลักทุเล เด็กผู้ชายอายุสองขวบนั่งมองหน้าเธออย่างสับสน

“มาจากไหน” เธอถามไปอย่างไม่เข้าใจ

จะบอกว่ามีรายการมาถ่ายทำก็ไม่ใช่ เธอไม่เคยรับงานแบบนี้ เด็กตรงหน้าเนื้อตัวมอมแมมผมเผ้ายุ่งเหยิง ชวนให้หลิงหลิงมองอย่างนึกรังเกียจ

พ่อแม่เด็กไปไหน ทำไมมาอยู่ในห้องของเธอได้ แล้วทำไมไม่อาบน้ำแต่งตัวให้มันดีๆ หรือจะมีกองถ่ายทำหนังจีนโบราณแถวนี้

แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะเธออยู่ในโรงพยาบาล

สิ้นความคิดของหลิงหลิง สิ่งที่เธอสงสัยทั้งหมดก็ถูกเฉลยเมื่อเธอปวดศีรษะจนแทบจะระเบิดออกมา ความทรงจำของใครก็ไม่รู้ไหลเวียนเข้าสู่สมองของเธอ

ใบหน้าของสตรีที่ชื่อชิงหลิงเหมือนเธอ แม้ใบหน้าจะเหมือนกัน แต่ แต่ รูปร่างของเธอทั้งคู่แตกต่างกับราวคนละคน

หลิงหลิงเธอเคยจินตนาการว่าหากเธออ้วนขึ้นมาจะเป็นเช่นไร ใช่แล้วเธอก็จะเหมือนชิงหลิงในภาพของหัวเธอตอนนี้

โจวชิงหลิงบุตรสาวของผู้นำหมู่บ้าน โจวตง เธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างเอาแต่ใจตัวเอง เมื่อเธอเข้าสู่วัยออกเรือนกลับชื่นชอบ จ้าวเจ๋อหยวน จนไม่ยอมเชื่อบิดามารดาที่เอ่ยห้ามปราม เพราะรู้ดีว่า เจ๋อหยวนไม่ได้รักบุตรสาวของตนเลย

บิดามารดาก็ไม่อยากเห็นบุตรสาวช้ำใจ จึงคิดจะส่งนางไปอยู่ที่บ้านท่านตาท่านยายที่อยู่หมู่บ้านใกล้กัน เพื่อให้เจ๋อหยวนที่ใกล้จะสอบซิ่วไฉเดินทางออกจากหมู่บ้านไปสอบเสียก่อน

แต่แล้วบุตรสาวก็ทำเรื่องที่เขาไม่คาดคิด เมื่อนางไม่รู้ไปหายากำหนัดมาจากไหน ใส่ลงไปในอาหารแล้วนำไปส่งให้เจ๋อหยวนที่เรือน

เจ๋อหยวนก็คิดว่าเป็นกัวซูซินหญิงงามในหมู่บ้านที่ทั้งคู่ชอบพอกันฝากมาให้ตามที่ชิงหลินนางกล่าวอ้าง

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้เสียกัน เพราะเจ๋อหยวนก็ไม่ประสาเรื่องเช่นนี้ เขาจะต้านทานฤทธิ์ของยาที่รุนแรงได้อย่างไร

เมื่อแต่งเข้าไปแล้วเจ๋อหยวนก็ไม่ได้ดูแลนางอย่างที่นางคิด เพราะการหลับนอนในครั้งนั้นชิงหลิงนางก็ตั้งครรภ์อย่างไม่น่าเชื่อ

มารดาเลี้ยงของเจ๋อหยวนก็ไม่ชอบชิงหลิงอยู่แล้ว ต่อให้ช่วงแรกนางจะยอมทำทุกอย่างที่พวกเขาสั่งนานวันเข้าจากที่เคยอยู่สุขสบายโดนกลั่นแกล้งมากเข้านางก็เอาเรื่องไปฟ้องบิดามารดา

นางเหยียนมารดาเลี้ยงของเจ๋อหยวนรังเกียจลูกเลี้ยงอยู่แล้วก็หาทางแยกบ้านกับทั้งคู่เสียเลย

เจ๋อหยวนจึงต้องพานางออกมาอยู่ที่กระท่อมเดิมของมารดาท้ายหมู่บ้าน เขาที่ออกมาแต่ตัวไม่มีสิ่งใดมาด้วย

ทุกอย่างในเรือนทั้งอาหารก็ได้บิดามารดาของชิงหลิงหยิบยื่นให้อยู่ตลอด

แต่เพราะความหึงหวงของนางที่มีต่อเจ๋อหยวนทำให้เขาไม่อาจใช้ชีวิตอ่านตำราอย่างสงบได้ เขาจึงเดินทางเข้าไปทำงานเป็นเสมียนอยู่ในเหลาอาหาร เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูนางและเป็นค่าเดินทางไปสอบของตน

ชิงหลินนางไม่ใช่คนสะอาดนัก ทุกสิ่งอย่างก็เป็นมารดานางที่นานๆ ครั้งจะแวะมาดูแลทำความสะอาดเรือนให้บุตรสาว

วันที่นางสิ้นใจ นางสำลักอาหารเช่นเดียวกับหลิงหลิงจนตาย วิญญาณของหลิงหลิงจึงเข้ามาอยู่ในร่างของนางแทน

“หะ หิว” เด็กน้อยเขยิบตัวเข้ามาดึงเสื้อของชิงหลิงเพื่อเรียกสตินาง

“ละ แล้ว ให้ฉัน ขะ ข้า หรือ มะแม่เล่า โอ๊ยยยย” ชิงหนิงนางไม่รู้จะแทนตัวอย่างไรดี จึงดึงทึ้งผมตัวนางอย่างหงุดหงิด

“มะ แม่ หิว” จ้าวเยี่ยนส่งสายตาน่าสงสารมองมาที่นาง

ชิงหลิงนางมองเขาอย่างใจอ่อน ก่อนจะอุ้มตัวเขาแล้วลุกขึ้นไปหาอะไรในครัวให้เขากิน แต่ร่างกายของนางนั้น มันทำให้นางเดินไม่สะดวกนัก

เพียงอุ้มจ้าวเยี่ยนได้ไม่เท่าไหร่นางก็เหนื่อยเสียแล้ว

“เคยขยับตัวบ้างไหมเนี้ย” นางพึมพำออกมาอย่างหัวเสีย

“อาเยี่ยนอยู่ตรงนี้ได้หรือไม่ ห้ามไปที่ใดรู้ไหม” นางวางจ้าวเยี่ยนลง ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว เดินไปสองก้าวก็หันกลับมามองเขาครั้งหนึ่ง

จ้าวเยี่ยนจึงเดินเตาะแตะไปหานาง

“เดินได้ก็ไม่บอก มา ไปด้วยกัน” นางจูงมืออาเยี่ยนไปที่ครัว และหาเก้าอี้ให้เขานั่งรออยู่ด้านหน้า

เมื่อชิงหลิงเห็นครัวก็แทบจะเป็นลมภายในห้องครัวข้าวของวางระเกะระกะไปทั่ว หม้อ ก็ดำจนนางไม่กล้าจะจับ ทั้งชามที่ทำมาจากไม้ยังราขึ้นแบบนี้ใครจะกล้ากิน

“ทนได้หรือไม่ แม่จะพาเจ้าไปที่เรือนท่านตาท่านยาย” นางหมดหนทางแล้วจริงๆ

ชิงหลิงจับจ้าวเยี่ยนแอบน้ำพร้อมกับนาง ฝักเจ้าเจี่ยวที่ขึ้นอยู่หลังเรือนใช้ถูไปตามเส้นผมและร่างกายของทั้งคู่

กว่าจะสะอาดน้ำในโอ่งก็หมดลงพอดี สองแม่ลูกเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ชิงหลิงนางคิดว่าสะอาดที่สุด ก่อนจะเดินไปที่บ้านบิดามารดาตามความทรงจำของร่างเดิม