เจ้ากินให้มากเสียหน่อย

ชิงหลิงนางยังอาบน้ำให้จ้าวเยี่ยนโดยใช้สบู่นมแพะที่นางทำขึ้นให้เขาโดยเฉพาะ เนื้อตัวที่อวบอิ่มของจ้าวเยี่ยน พร้อมกลิ่นหอมน้ำนมที่ออกมาจากตัวของเขา

ทำให้ชิงหลิงนางอดใจไม่ได้กอดฟัดลูกชายเสียนาน จนจ้าวเจ๋อหยวนที่รอสองแม่ลูกกินข้าวต้องเดินเข้ามาดูว่าเหตุใดทั้งคู่ยังไม่ออกไปจากห้องเสียอีก

“ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วยขอรับ ท่านแม่จะกินข้าแล้ว”

จ้าวเยี่ยนร้องเรียกให้บิดาช่วย เมื่อเห็นบิดาเข้ามาในห้อง เขาหัวเราะเสียตัวงอไปหมดแล้ว ท่านแม่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาเสียที

จ้าวเจ๋อหยวนเข้ามาอุ้มบุตรชายออกจากชิงหลิงเพื่อพาเขาไปกินข้าว มือของเขาไปโดนที่เอวของชิงหลิงอย่างไม่ตั้งใจ

จึงได้รู้ว่าเอวของนางเริ่มที่จะคอดกิ่วเสียแล้ว หากดูจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ยอมจะดูไม่ออก

“อ๊ะ” ชิงหลิงเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อถูกฝ่ามือร้อนของจ้าวเจ๋อหยวนลูบที่เอวของนาง

“ขออภัย” จ้าวเจ๋อหยวนรีบอุ้มจ้าวเยี่ยนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไร หากอยู่นานกว่านี้นางคงได้รู้ว่าใบหูของเขาแดงเพียงใด

ชิงหลิงก็เม้มริมฝีปากแน่น นางต้องตบที่หน้าอกเบาๆ เพื่อให้มันสงบ เพราะในยามนี้มันเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาเสียแล้ว

ตอนที่กินข้าวชิงหลิงนางก็ยังไม่กล้าสบตาจ้าวเจ๋อหยวนที่มองมาทางนาง ได้แต่ก้มหน้าลงกินอาหารเงียบๆ อย่างเขินอาย

“เจ้ากินให้มากเสียหน่อย” จ้าวเจ๋อหยวนก็ทำใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะตักเนื้อใส่ในชามของชิงหลิง

“ท่านกินเลย ข้า...” ชิงหลิงนางจะตักคืนไปให้เขา แต่ก็ถูกสายตาที่มองมาอย่างตำหนิหยุดการกระทำและคำพูดของนางไว้เสียก่อน

“เจ้าจะผอมไปให้ผู้ใดดู รู้หรือไม่ว่าเจ้าในตอนนี้ช่างดูไม่ได้เสียจริง”

จ้าวเจ๋อหยวนต่อว่านาง เขาไม่อยากให้นางผอมไปมากกว่านี้อีกแล้ว และไม่ยอมบอกให้นางซื้อเสื้อผ้าใหม่ เขาไม่อยากให้ผู้ใดเห็นรูปร่างของนางในตอนนี้

ตะเกียบในมือของจ้าวเจ๋อหยวนชะงักนิ่ง เมื่อเขารู้สึกตัวว่ามีความคิดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร นี่เขากำลังหึงหวงนางอย่างนั้นหรือ

“ท่านเป็นอันใด” ชิงหลิงเห็นเขาทำสีหน้าประหลาดก็เอ่ยถามออกมาอย่างมึนงง

“ไม่มีอันใด ประเดี๋ยวข้าจะเข้าเมืองไปพบสหาย เจ้าก็เตรียมของไว้ให้ข้าก็แล้วกัน”

จ้าวเจ๋อหยวนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะไม่อยากให้ชิงหลิงนางล่วงรู้ความคิดของเขา

“ได้เจ้าค่ะ” ชิงหลิงยิ้มออกมาอย่างดีใจ หากสหายของจ้าวเจ๋อหยวนพึงใจในสบู่ของนาง ก็ไม่ต้องกังวลว่าสบู่ที่ทำไว้มากมายจะขายไม่ได้

จ้าวเจ๋อหยวนยิ่งเห็นรอยยิ้มของนางเขาก็รีบก้มหน้าลงกินข้าวอย่างเร่งรีบ ตั้งแต่เมื่อใดที่เขาพบว่ารอยยิ้มของนางทำให้ภายในอกของเขาสั่นสะท้านได้เช่นนี้

ชิงหลิงนางยังไม่รู้ตัวยังคงพูดคุยเอาอกเอาใจ คอยคีบอาหารใส่ชามของจ้าวเจ๋อหยวนอย่างยินดี จ้าวเจ๋อหยวนก็กินอาหารที่นางคีบให้อย่างเต็มใจ แม้เขาจะอิ่มมากแล้วก็ตาม กลายเป็นว่ามื้อนั้น จ้าวเจ๋อหยวนกินอาหารบนโต๊ะจนไม่เหลือสักอย่างเดียว

ชิงหลิงนางก็ไปห่อสบู่ให้จ้าวเจ๋อหยวนเพื่อนำไปให้สหายในเมือง นางยังนำไปให้ที่เรือนของบิดามารดาด้วย ครั้งที่แล้วมารดาของนางใช้น้ำดอกเหมยกุ้ยทาใบหน้าเช่นเดียวกับนางก็เอ่ยชื่นชมอยู่หลายวัน

สามคนพ่อแม่ลูกเดินออกจากเรือนเพื่อไปเรือนตระกูลโจว ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่มองอย่างสนใจ ต่อให้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันโดยไม่ทะเลาะเบาะแว้งกันแล้ว แต่น้อยครั้งนักที่จะเห็นทั้งสามออกจากเรือนมาพร้อมกันเช่นนี้

หากไม่เป็นชิงหลิงก็เป็นจ้าวเจ๋อหยวนที่ออกจากเรือนมาเพียงลำพังเพื่อไปส่งจ้าวเยี่ยนที่เรือนตระกูลโจว หรือไม่ทำธุระเรื่องอื่น

“หลิงเออร์ เจ้าไปทำอันใดมา” ชาวบ้านเอ่ยถามนางอย่างแปลกใจ

ทั้งรูปร่างและใบหน้าของนางงดงามขึ้นอย่างน่าประหลาด พวกเขาเพียงไม่ได้พบเห็นนางไม่กี่ครั้งเท่านั้น

“ข้ากินน้อยลงเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบตามความจริง

“ขอตัวก่อนขอรับ ประเดี๋ยวข้าจะไปไม่ทันเกวียนลุงหู” 

จ้าวเจ๋อหยวนเอ่ยขัด เมื่อเห็นสายตาของชาวบ้านที่มองมาทางชิงหลิงอย่างไร้มารยาท

“เจ้าอย่าได้พูดคุยเช่นนี้กับผู้อื่นอีก” 

“ท่านเป็นอันใด หึงข้ารึ” ชิงหลิงอดที่จะเย้าเจ๋อหยวนไม่ได้ เมื่อเห็นใบหน้าของเขาไม่สบอารมณ์

“เจ้าอย่าลืมว่าเจ้ามีสามีแล้ว”

“เหอะ อย่างเจ้าเรียกว่าสามีได้หรือ” 

ชิงหลิงถลึงตาบอกจ้าวเจ๋อหยวน ก่อนที่นางจะจูงมือจ้าวเยี่ยนเร่งฝีเท้าไปที่เรือนของมารดา

จ้าวเจ๋อหยวนหยุดนิ่งอยู่กับที่ เขาอยู่เรือนเดียวกับนาง นอนห้องเดียวกับนาง บุตรก็มีด้วยกันแล้วยังไม่เรียกว่าเป็นสามีอีกหรือ หรือนางต้องการให้เขามากกว่าเพียงนอนด้วยกัน

จ้าวเจ๋อหยวนรับสะบัดความคิดที่ไม่เข้าท่าของตนทิ้งก่อนจะเดินตามนางไปที่เรือนตระกูลโจว เมื่อส่งสองแม่ลูกแล้วเขาก็บอกให้นางรออยู่ที่เรือนของท่านพ่อตา เมื่อเขากลับมาค่อยกลับเรือนพร้อมกัน

“ท่าจะประสาท” ชิงหลิงมองตามแผ่นหลังของเขาไปก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ

ชิงหลิงนางนำสบู่ออกมาให้บิดาและมารดา ส่วนของโจวเทียนนางนำสบู่แบบเดียวกับที่ทำให้จ้าวเยี่ยนมาให้เขาใช้

“หอมยิ่งนัก หลิงเออร์” จงเยว่เอ่ยบอกบุตรสาวอย่างภูมิใจ

นางไม่คิดว่าชิงหลิงจะทำออกมาได้อย่างที่นางพูดจริง

“ท่านแม่ ท่านรู้หรือไม่ว่าบนเขายังมีดอกไม้ชนิดใดอีกเจ้าคะ”

ชิงหลิงนางคิดจะทำสบู่กลิ่นอื่นออกมาอีก เพื่อเป็นทางเลือกให้กับลูกค้าของนาง”

“หมู่ตัน (ดอกโบตั๋น) โม่ลี่ (ดอกมะลิ) เหมยฮวา (ดอกเหมย) อิงฮวา (ซากุระ) เจ้าอยากได้อันใดเล่า”

“ข้าอยากได้หมดเลยเจ้าค่ะ ที่ท่านพูดมา”