เจ้าลูกเต่าทำร้ายเจ้าหรือ

จ้าวเจ๋อหยวนมองชิงหลิงอย่างโกรธแค้น ยิ่งนึกถึงเรื่องเก่าขึ้นมาเขาก็อดที่จะโมโหนางไม่ได้

เขาผลักชิงหลิงจนล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนที่จะหันพาจ้าวเยี่ยนไปที่ห้องของเขาโดยไม่หันกลับมามองชิงหลิงสักนิด

ชิงหลิงกัดฟันแน่น เพื่อข่มความเจ็บปวด นางไม่เคยถูกกระทำจนมีสภาพเช่นนี้สักครั้ง ก็อดจะเห็นใจชิงหลิงที่นางต้องทนรับเรื่องบ้าบอเช่นนี้ด้วย

นางลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง พร้อมทั้งนวดมือข้างที่ใช้ยันพื้นตอนที่ล้มลง ยังดีที่ไม่หัก ไม่เช่นนั้นนางคงได้ใช้ชีวิตลำบากกว่าที่เป็นอยู่

ชิงหลิงล้มตัวลงนอน นางครุ่นคิดว่าคงจะอยู่เช่นนี้ไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องจ้าวเยี่ยนเด็กตัวเล็กเพียงนั้นนางเลี้ยงคนเดียวได้อยู่แล้ว

ชิงหลิงหลับลงไปพร้อมทั้งกลับเรื่องน่าปวดหัวที่เกิดขึ้น ไม่ว่าเรื่องใดพรุ่งนี้คงมีทางออกสำหรับนาง

เช้าวันต่อมา ชิงหลิงนางยังคงลุกมาเตรียมอาหารให้นางกับจ้าวเยี่ยนเช่นเดิม ตอนนี้นางสามารถเดินออกกำลังกายในเรือนได้ห้ารอบแล้ว หลายวันที่ผ่านมาทั้งเก็บกวาดเรือน ทั้งควบคุมอาหาร ตัวนางในตอนนี้ก็ดูคล่องแคล่วจนเคลื่อนไหวได้ดีขึ้น

จ้าวเยี่ยนเมื่อตื่นขึ้นแล้วพบว่าตนเองนอนอยู่ในห้องของบิดา เขาก็ลุกลงจากเตียงเพื่อออกมาหามารดาเช่นทุกครั้ง

“อาเยี่ยนตื่นแล้ว มาล้างหน้าเร็วลูก” ชิงหลิงนางทำเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น นางยังยิ้มแย้มพูดคุยกับจ้าวเยี่ยนโดยไม่สนใจจ้าวเจ๋อหยวนที่เดินออกจากห้องมาพร้อมบุตรชาย

จ้าวเจ๋อหยวนก็มองสองแม่ลูกที่ล้างหน้ากับพร้อมทั้งเล่นหัวเราะกันไปด้วย เมื่อคืนเขานอนรอนางว่าจะมาร้องไห้สำนึกผิดที่พูดกับเขาไม่ดีตอนไหนแต่ก็ไม่เห็นนางจะมา

เพราะเมื่อคืนเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เขานอนไม่หลับ อารมณ์เขาในตอนนี้จึงไม่ค่อยดีนัก ยิ่งเห็นนางหัวเราะกับบุตรชายราวกับมองไม่เห็นเขา จ้าวเจ๋อหยวนก็อดที่จะหัวเสียไม่ได้

ชิงหลิงเมื่อกินอาหารเช้าพร้อมบุตรชายเรียบร้อยแล้วนางก็ออกจากเรือนไปที่บ้านของบิดามารดา โดยเดินผ่านจ้าวเจ๋อหยวนไปทั้งอย่างนั้น

เขากำลังจะอ้าปากต่อว่านาง ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ก็ถูกชิงหลิงเดินผ่านไปราวกับเขาเป็นฝุ่น เขามองตามหลังนางไปอย่างประหลาดใจ เพราะตั้งแต่ที่แยกเรือนมาเขายังไม่เคยเห็นนางออกจากเรือนสักครั้ง

จ้าวเจ๋อหยวนเลิกสนใจ แล้วหันไปหาอาหารในครัวกิน ก็พบว่านางเก็บล้างทั้งหมดไม่เหลืออาหารไว้ให้เขาเลย จ้าวเจ๋อหยวนจึงต้องลงมือทำอาหารใหม่ด้วยตนเอง

ชิงหลิงเมื่อมาถึงเรือนบิดามารดา มารดาก็เห็นข้อมือของนางที่พันผ้าไว้

“หลิงเอออร์ มือของเจ้าไปทำอันใดมา”

“ข้าไม่ระวังจึงหกล้มเจ้าค่ะ” นางไม่ได้บอกว่าเป็นจ้าวเจ๋อหลิงที่ทำ เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงเขา

“ท่านแม่ ในหมู่บ้านยังมีเรือนว่างไหมเจ้าคะ”

จงเยว่มองหน้าบุตรสาวอย่างประหลาดใจ หรือจะมีผู้ใดย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านกัน

“มีเรือนของป้าตู้ นางบอกขายอยู่ เจ้าหาเรือนไปทำไม”

“ข้าจะย้ายออกมาอยู่กับอาเยี่ยนเจ้าค่ะ”

ชิงหลิงนางบอกมารดาเรื่องที่จะหย่ากับจ้าวเจ๋อหยวน เพราะอยู่เช่นนี้ก็เหมือนไม่ใช่สามีภรรยากันอยู่แล้ว

“เจ้าพูดเรื่องอันใด” จงเยว่ตบอกตนเองอย่างตกใจ เรื่องหย่าไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดเล่น

“ข้าคิดดีแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ ตอนนี้อาเยี่ยนยังเล็กนัก ข้าไม่อยากให้เขาเห็นบิดามารดาไม่ลงรอยกัน” นางไม่อยากให้บุตรชายของนาง โตมาในครอบครัวที่มีปัญหา

นางรู้เรื่องนี้ดี เพราะคุณพ่อคุณแม่ที่อยู่ภพก่อนของนางก็มีปัญหากันทุกวัน ครั้งหนึ่งนางเดินทางไปธุระกับครอบครัว คุณพ่อคุณแม่ก็ทะเลาะกันเหมือนเช่นปกติ แต่ครั้งนี้ทั้งคู่ลงไม้ลงมือในรถทำให้เกิดอุบัติเหตุ นางสูญเสียคุณพ่อคุณแม่ในครั้งนั้น

แล้วหากวันหนึ่งนางกับจ้าวเจ๋อหยวนทะเลาะกันจนขาดสติ จุดจบก็คงไม่ต่างจากคุณพ่อคุณแม่ของนาง แล้วอาเยี่ยนเขาจะอยู่เช่นไร ก็คงโตมาแล้วโดดเดี่ยวไม่ต้องนางเมื่อภพก่อน

“เจ้ารู้หรือไม่หลิงเออร์ สตรีที่หย่าร้างใช้ชีวิตลำบากยิ่งนัก” จงเยว่บีบมือของบุตรสาวแน่น

“ข้าไม่กลัวความลำบากเจ้าค่ะ ท่านแม่ข้าเปลี่ยนไปแล้วท่านก็เห็น ชิงหลิงคนเดิมไม่มีแล้วเจ้าค่ะ” นางบีบมือของมารดาในภพนี้แน่น

“เช่นนั้นก็รอพ่อเจ้ากลับมาที่เรือนแล้วพูดคุยกันอีกครั้ง”

โจวอู๋หลางเมื่อกลับมาถึงเรือนก็รู้เรื่องที่ชิงหลิงนางจะหย่ากับจ้าวเจ๋อหยวน เขาก็อดจะแปลกใจไม่ได้ ใน

ตอนแรกโจวอู๋หลางก็ไม่ยินยอม แต่เมื่อจ้าวเยี่ยนเล่นกระโดดอยู่ข้างชิงหลิง กระโดดมาโดนแขนข้างที่จ้าวเจ๋อหยวนบีบนางไว้ นางก็เผลอร้องออกมา จนบิดามารดาสงสัยว่านางไปโดนอะไรมา

“หลิงเออร์” จงเยว่เมื่อเปิดแขนเสื้อของบุตรสาวออกดูก็ร้องออกมาอย่างตกใจ

“ข้าไม่เป็นอันใดมากเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวก็หาย”

“เจ้าลูกเต่าเจ๋อหยวนกล้าทำบุตรสาวข้าเช่นนี้เลยหรือ”

โจวอู๋หลางที่ลุกขึ้นจะออกจากเรือนเพื่อไปเอาเรื่องก็ถูกชิงหลิงกับนางจงเยว่เอ่ยห้ามไว้

“หึ ในเมื่อทำเช่นนี้ พ่อจะจัดการเรื่องหย่าให้เจ้าเอง ไม่ต้องหาเรือนใหม่ ห้องเดิมของเจ้าก็ยังอยู่”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านพ่อ บุตรสาวที่แต่งไปแล้วจะกลับมาอยู่บ้านเดิมให้เป็นขี้ปากชาวบ้านได้อย่างไร ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะ จะอยู่ที่เรือนท้ายหมู่บ้านหรือเรือนท่านป้าตู้ ข้าก็อยู่เพียงสองคนกับอาเยี่ยนอยู่แล้ว”