ยอดสั่งซื้อที่เพิ่มขึ้น

ชิงหลิงนางวุ่นวายอยู่กับเรื่องทำสบู่อยู่หลายวัน จนวันที่จ้าวเจ๋อหยวนจะเข้าเมืองเพื่อไปทำบัญชีก็มาถึง

“เจ้าอยู่ที่เรือนก็ปิดประตูเรือนให้เรียบร้อย หากจะออกไปเก็บดอกไม้ก็รอข้ากลับมาก่อนก็แล้วกัน”

เพราะดอกไม้ที่นางหามาในครั้งนั้นถูกใช้จนหมดไปแล้ว เขากลัวว่านางจะขึ้นเขาไปคนเดียวจึงได้เอ่ยเตือนไว้เสียก่อน

อีกอย่างนางในตอนนี้ก็ใส่เสื้อผ้าที่มีขนาดเล็กลงมากกว่าเดิมมากนักแล้ว ตอนที่ออกจากเรือนเพื่อไปเรือนตระกูลโจว เขาสังเกตเห็นว่าบุรุษในหมู่บ้านเริ่มที่จะมองนางด้วยสายตาจาบจ้วงแล้ว

“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านไปเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะไม่ทันเกวียนวัว” ชิงหลิงนางโบกมือไล่จ้าวเจ๋อหยวนให้เร่งออกเดินทาง

“เช่นนั้นข้าไปแล้วเล่า” เขามองมาที่นางอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

จ้าวเจ๋อหยวนเมื่อมาถึงเมืองก็รีบเดินเข้าไปที่เหลาอาหาร เพื่อจัดการบัญชีเช่นทุกครั้ง

“อาหยวน เจ้าเข้าเมืองได้เสียที” ฟู่จิ้งเมื่อรู้จากเสี่ยวเอ้อเหลาอาหารว่าเจ๋อหยวนมาทำงานแล้วเขาก็รีบร้อนออกจากร้านค้ามาหาเขาทันที

“มีเรื่องอันใดหรือ” เขามองใบหน้าที่กระวนกระวายของสหายก็เอ่ยถามอย่างกังวลใจ เพราะกลัวจะเกิดเรื่องกับสบู่ที่เขานำมาฝากขาย หรือจะขายไม่ได้

“เจ้ามีสบู่อีกมากเพียงใด ข้าซื้อทั้งหมด ไม่ต้องทำหน้าเช่นนั้น ทำสัญญากันเลยดีหรือไม่”

ฟู่จิ้งต้องการให้จ้าวเจ๋อหยวนขายสบู่ให้ตนเดือนละหนึ่งพันก้อนเป็นอย่างน้อย มารดาของเขานำสบู่ไปเสนอขายให้บรรดาฮูหยินกับคุณหนูที่อยู่ในเมืองได้ใช่

เพียงสองวันสบู่ที่เขามีสี่สิบก้อนก็หมดลงเสียแล้ว วัยต่อๆ ผู้คนยังมาถามหาซื้อกันให้วุ่นวายไปหมดในตอนแรกเขาก็คิดที่จะไปหาจ้าวเจ๋อหยวนที่หมู่บ้าน

หากสหายไม่ขอร้อง ให้เขาเก็บเรื่องที่จ้าวเจ๋อหยวนเป็นผู้นำมาขาย เขาก็คงไปหาด้วยตนเองแล้ว

“ข้าไม่รู้ว่าจะทำทันหรือไม่” จ้าวเจ๋อหยวนแสร้งทำสีหน้ากังวล

หากสหายของเขาใจร้อนเช่นนี้ แสดงว่าสบู่ที่เขานำมาสี่สิบก้อนต้องขายออกไปจนหมดแล้ว เจ๋อหยวนคิดจะเรียกราคาเพิ่มให้ชิงหลิงอีกหน่อย ให้คุ้มกับที่นางเหน็ดเหนื่อยอยู่ทุกวัน

“ข้าเพิ่มให้เจ้าสามตำลึงเงินต่อก้อน เจ้าก็ออกจากเสมียนบัญชีเสีย แล้วอยู่ช่วยภรรยาของเจ้าที่เรือนมิดีกว่าหรือ หากเจ้ากลัวว่านางจะทำไม่ทัน”

จ้าวเจ๋อหยวนเหมือนจะคิดเช่นเดียวกับฟู่จิ้ง แต่เรื่องนี้เขาต้องไปบอกเถ้าแก่เหลาอาหารเสียก่อน

เขารู้ว่าเดือนละหนึ่งพันก้อน ชิงหลิงนางทำทันอยู่แล้ว เพียงในห้องเก็บของตอนนี้ก็มีมากกว่าหนึ่งพันก้อนแล้วที่นางทำไว้

“เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะนำมาส่งให้เจ้าห้าร้อยก้อน”

“ดีดี” ฟู่จิ้งตบบ่าสหายอย่างนึกขอบคุณ เพราะจ้าวเจ๋อหยวนทำให้ร้านที่เกือบจะปิดตัวลงของเขากลับมาขายดีอีกครั้ง

จ้าวเจ๋อหยวนก็ไปบอกเถ้าแก่เรื่องที่เขาจะทำบัญชีให้วันนี้เป็นครั้งสุดท้าย เถ้าแก่ก็พอจะเข้าใจ แม้จะเสียดายจ้าวเจ๋อหยวนที่ทำงานรอบคอบมากก็ตาม

เมื่อกลับถึงเรือน จ้าวเจ๋อหยวนก็ส่งสัญญาในมือให้กับชิงหลิงนางดู

“มากเพียงนี้เลยหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อเมื่ออ่านสัญญาจบ

นางได้เพิ่มมาอีกก้อนละหนึ่งตำลึง ทั้งยังสั่งให้ส่งเดือนละหนึ่งพันก้อน พรุ่งนี้เจ๋อหยวนต้องนำไปส่งก่อนห้าร้อยก้อน

“เจ้าอ่านหนังสือออกด้วยหรือ” จ้าวเจ๋อหยวนมองนางอย่างแปลกใจ

เขาลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ตั้งแต่ครั้งที่นางหนังสือหย่าแล้วเขาก็ลืมที่จะสังเกตนางในตอนนั้น

ชิงหลิงนางก็เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวเช่นกัน เพราะเจ้าของร่างเดิมไม่สนใจเรียนรู้ที่จะอ่านตำรา แม้จะมีบิดาที่คอยสอน

“ข้าอยู่ที่เรือนไม่มีอันใดทำ จึงได้ให้บิดาสอนเจ้าค่ะ” ชิงหลิงนางหลบสายตาของจ้าวเจ๋อหยวน

แม้ในตอนนี้ทั้งคู่จะพูดคุยกันด้วยดีแล้ว แต่นางก็ยังไม่วางใจที่จะบอกเขาทุกเรื่องของนาง

“เช่นนั้นหรือ” จ้าวเจ๋อหยวนมองนางอย่างจับผิด แต่ในเมื่อนางไม่คิดอยากจะพูดเขาจึงไม่อยากจะสอบสวนนาง

จ้าวเจ๋อหยวนไปบอกพ่อตาของเขาเรื่องที่จะให้พาไปส่งสบู่ในวันพรุ่งนี้ แล้วก็รีบพาจ้าวเยี่ยนกลับเรือนมาช่วยชิงหลิงนางทำสบู่

ระหว่างทางที่เขากำลังกลับเรือนกับพบซูซินที่นางเดินมาทางนี้พอดี

“พี่หยวนประเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” นางเอ่ยร้องเรียกเสียงหวาน

“มีอันใดหรือ” เขาหันไปมองซูซินอย่างแปลกใจ ที่นางใกล้จะออกเรือนแล้วแต่ยังเรียกเขาเพื่อพูดคุยอีก

“ท่านเป็นเช่นใดบ้างเจ้าคะ” นางเอ่ยถามพร้อมทั้งมองจ้าวเจ๋อหยวนด้วยแววตาที่รักใคร่เช่นทุกครั้ง

“ซูซินเจ้าจะออกเรือนแล้ว ข้าว่าไม่เหมาะหากเจ้าจะพูดคุยกับข้าเช่นนี้” เขาบอกนางตามความจริง

“แต่ท่านก็รู้ว่าข้ารู้สึกเช่นใดกับท่าน” นางมองเขาอย่างตัดพ้อ

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่พูดเช่นนี้กับข้าอีก ขอตัว” เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะพาบุตรชายกลับเรือน

“พี่หยวน ท่านอย่าใจร้ายกับข้าเช่นนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ” นางสวมกอดเขาจากด้านหลัง จ้าวเจ๋อหยวนยืนนิ่งอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่านางจะใจกล้าเช่นนี้

ตอนที่เขากำลังจะผลักตัวของซูซินออก เสียงเย็นด้านหลังของชิงหลิงก็เอ่ยขึ้น

“หากพวกท่านจะพลอดรักกันก็ไม่ควรทำต่อหน้าอาเยี่ยน อาเยี่ยนมาหาแม่ลูก”

ชิงหลิงโบกมือเรียกจ้าวเยี่ยนให้เดินไปหานาง ก่อนจะพากันเดินกลับเรือนไปโดยไม่สนใจท่าทางของจ้าวเจ๋อหยวนที่ตกตะลึงจนทำอันใดไม่ถูก

ชิงหลิงนางเห็นว่าสองพ่อลูกยังไม่กลับเรือนเสียที อาหารมื้อเย็นก็ถูกยกขึ้นโต๊ะจนเรียบร้อยแล้ว นางจึงคิดจะเดินไปดูที่เรือนของบิดา แต่ก็พบพวกเขาระหว่างทางเสียก่อน