ข้าจะจัดการเจ้าเช่นไรดี

จ้าวเจ๋อหยวนเมื่อได้สติก็รีบดันตัวของซูซินออกอย่างรวดเร็ว

“ซูซิน ข้าแต่งงานแล้ว แล้วเจ้าก็กำลังจะแต่งงาน อย่าได้ทำเช่นนี้อีก” เขาเอ่ยเสียงเย็นชาซึ่งไม่เคยใช้กับนางมาก่อนสักครั้ง

“พี่หยวน” ซูซินยืนนิ่งอย่างตกตะลึง นางได้แต่หลั่งน้ำตาอย่างแค้นใจมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ หายไปของเขา

น้ำเสียงเช่นนี้ของจ้าวเจ๋อหยวนเมื่อก่อนมีไว้เพื่อใช้กับชิงหลิง แต่ตอนนี้เขาใช้มันกับนางจะไม่ให้นางเสียใจได้อย่างไร

ถึงนางจะรู้ว่าอีกไม่นานต้องออกเรือน แต่นางยังคงรักเขาอยู่ ก็อยากจะเห็นชายที่รัก ตอบรับนางเช่นเดิม

ชิงหลิงเมื่อเข้ามาในเรือนนางก็ปิดประตูเรือนทันที ทั้งยังพาจ้าวเยี่ยนไปนั่งกินอาหารโดยไม่รอจ้าวเจ๋อหยวนอีก

จ้าวเจ๋อหยวนเมื่อกลับมาถึงเรือนก็พบว่าประตูเรือนถูกลงกลอนเสียแล้ว เขาจึงต้องปีนกำแพงเข้ามาอย่างยากลำบาก

“หลิงเออร์ เจ้าฟังข้าก่อน” เขาร้องเรียกนางเมื่อเข้ามาถึงห้องโถง

“อาเยี่ยนดื่มนมเสีย ประเดี๋ยวแม่จะพาไปอาบน้ำ” ชิงหลิงนางไม่สนใจจ้าวเจ๋อหยวนที่มองนางอย่างร้อนใจ

จ้าวเจ๋อหยวนก็เหมือนจะรู้ว่ายังไม่ใช่เวลาที่จะพูดกับนางเรื่องนี้ เพราะยังมีบุตรชายอยู่ด้วย เขาจึงนั่งลงกินข้าวอย่างเงียบๆ แล้วส่งสายตามองชิงหลิงอยู่บ่อยครั้ง

ชิงหลิงนางก็เก็บกวาดส่วนของนางและบุตรชาย ก่อนทั้งสองจะไปอาบน้ำด้วยกัน นางพาบุตรชายเข้านอนราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่เกี่ยวอันใดกับนาง

จ้าวเจ๋อหยวนเมื่ออาบน้ำเสร็จก็จะกลับเข้าในห้อง ก็ต้องพบว่าถูกลงกลอนจากด้านใน เขาไม่กล้าที่จะเคาะเรียกนาง เพราะกลัวจะทำให้บุตรชายตื่น

เมื่อเห็นว่าเสียงเล่านิทานของชิงหลิงนางเงียบลงไปแล้ว จ้าวเจ๋อหยวนจึงเดินอ้อมไปที่หน้าต่างเพื่อหาทางเข้าไปในห้อง

“อุ๊บ”

ชิงหลิงนางตกใจจนเกือบกรีดร้องออกมา เมื่อจ้าวเจ๋อหยวนกระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง ยังดีที่นางปิดปากไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นบุตรชายคงได้ตกใจตื่นเป็นแน่

จ้าวเจ๋อหยวนรีบเข้ามานั่งลงข้างนางก่อนจะมองนางอย่างขอความเห็นใจ

“ท่านอยากให้ข้าตกใจตายอย่างนั้นหรือ” ชิงหลิงทุบไปที่ตัวของเขาอย่างแรง

“ก็เจ้าลงกลอนข้าเข้าห้องไปได้

“แล้วเหตุใดท่านไม่กลับไปนอนที่ห้องของท่านเล่า”

ชิงหลิงมองไปที่กลอนประตูห้อง นางไม่ได้ตั้งใจจะลงกลอนเสียหน่อย

“หลิงเออร์ เจ้าเข้าใจข้าผิดไปแล้ว”

“หากเป็นเรื่องของท่านกับแม่นางกัว ท่านไม่ต้องบอกกล่าวข้าหรอก ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้ ท่านไม่ต้องห่วง” ชิงหลิงนางคิดอยากที่นางพูดจริงๆ เพียงแต่ที่นางโมโหเขาเพราะเขาทำต่อหน้าของจ้าวเยี่ยน

“หลิงเออร์” จ้าวเจ๋อหยวนต้องการจะเล่าเรื่องเหตุการณ์ให้นางฟัง แต่นางก็ยกมือขึ้นห้ามเขาเสียก่อน

เขาไม่รู้ว่าจะหยุดปากน้อยๆ ของนางไม่ให้พูด แล้วให้ฟังเขาได้อย่างไร จ้าวเจ๋อหยวนดึงท้ายทอยของนางเข้ามาหาตัวก่อนจะประกบปากจุมพิตเพื่อให้นางเงียบลง

ชิงหลิงตกตะลึงกับสิ่งที่เขาทำจนเผลออ้าปากร้องประท้วงก็ถูกจ้าวเจ๋อหยวนดึงดูดเรียวลิ้นของนางอย่างละโมบไว้เสียก่อน

นางต้องทุบอกของเขาเพื่อประท้วงแทน เมื่อนางเริ่มหายใจไม่ทันเสียแล้ว

“ท่านบ้าไปแล้วหรือ” นางกัดฟันเอ่ยถามเสียงดัง แต่เมื่อเห็นบุตรชายขยับตัวนาง นางจึงต้องถลึงตามองเขาแทน

“ก็เจ้าไม่ฟังข้า” จ้าวเจ๋อหยวนเผลอลูบริมฝีปากของนางอย่างอาลัยอาวรณ์

เพราะเขาไม่เคยคิดว่าภายในช่องปากของนางจะหวานล้ำเพียงนี้

“อยากพูดอันใดก็เชิญ” ชิงหลิงเห็นท่าทางของเขา นางจึงได้หันหน้าหนีอย่างเขินอาย จูบแรกของนางถูกเขาขโมยไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

จ้าวเจ๋อหยวนจับใบหน้าของนางให้หันมามองเขา ก่อนจะเอ่ยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชิงหลิงฟังอย่างไม่คิดปิดบัง ทั้งยังมองนางอย่างขอความเห็นใจ

เขาก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงต้องพูดเรื่องทั้งหมดกับนางเช่นนี้ เพียงแค่เห็นนางเดินหนีเขาเมื่อตอนที่เขาอยู่กับซูซิน จ้าวเจ๋อหยวนจิตใจก็เร่าร้อนจนไม่อาจจะทำสิ่งใดได้

“เจ๋อหยวน เรื่องระหว่างท่านกับนางเป็นข้าที่ผิด หากท่านอยากจะ อุ๊บ”

ก่อนที่ชิงหลิงนางจะพูดให้เขากลับไปหาซูซินได้ทันจบ ก็ถูกจ้าวเจ๋อหยวนดึงเข้ามาบดจูบอีกครั้งแล้ว ครั้งนี้เขากลับไปยอมปล่อยนางง่ายๆ ทั้งยังขบกัดริมฝีปากของนางจนเจ็บไปหมด

“หากเจ้ากล้าเอ่ยออกมาอีกครั้ง ดูเสียว่าต่อไปข้าจะจัดการกับเจ้าเช่นไร” จ้าวเจ๋อหยวนมองนางอย่างคาดโทษ

ชิงหลิงได้แต่มองค้อนเขา แล้วลูบริมฝีปากที่บวมเจ่อของนางอย่างไม่สบอารมณ์

นางเลิกสนใจจ้าวเจ๋อหยวน แล้วทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้เขาทันที

จ้าวเจ๋อหยวนก็เดินกลับมานอนที่ของตน เพราะไม่อยากให้นางอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ แต่เมื่อชิงหลิงนางหลับสนิท เขากับอุ้มบุตรชายเข้าไปนอนในด้านใน แล้วย้ายตัวเองมานอนข้างชิงหลิงแทน

ชิงหลิงนางก็ไม่รู้ตัวว่าบุตรชายที่อยู่ในอ้อมกอดนางถูกย้ายออกไปแล้ว และตอนนี้คนที่กอดนางอยู่เป็นจ้าวเจ๋อหยวนแทน

เมื่อเขาได้นอนกอดนางจึงได้รู้ว่านางตัวเล็กลงจากเมื่อก่อนมากเพียงใด จ้าวเจ๋อหยวนจึงเริ่มจะมีความคิดที่จะขุนนางให้กลับมาอ้วนอีกครั้งอยู่ในใจ

ชิงหลิงเมื่อตื่นในตอนเช้า นางถึงได้รู้ว่านางอยู่ในอ้อมกอดของจ้าวเจ๋อหยวน

“ตื่นแล้วหรือ” จ้าวเจ๋อหยวนเขารู้สึกตัวเพราะคนในอ้อมกอดขยับตัว เขาจึงเอ่ยถามเสียงงัวเงีย

ชิงหลิงที่ได้ยินเสียงแหบทุ้มยามตื่นนอนของเขาก็อดที่จะสั่นสะท้านขึ้นมาไม่ได้ เหตุใดถึงได้มีเสน่ห์มากเพียงนี้

“ปล่อยข้าได้แล้ว ท่านจะไม่กินข้าวหรืออย่างไร” นางปรับอารมณ์แล้วเอ่ยถามออกไป

“หากไม่กินข้าว แล้วมีสิ่งใดให้ข้ากิน” เขามองนางอย่างมีความหมาย

ชิงหลิงที่ได้ยินก็ดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของเขา

“หากเจ้ายังดิ้นอยู่อีก ข้าคงได้กินเจ้าแทนข้าวแล้วหลิงหลิง” จ้าวเจ๋อหยวนกระซิบข้างหูนาง