เจ็บปวด

ขันทีข้างกายทอดถอนใจ เหอไท่เฉิงชุนอาภัพนักกำเนิดมาสนมเอกที่เป็นพระมารดาที่ฝ่าบาทโปรดปรานก็สิ้นชีวิตลง นับตั้งแต่นั้นมาเหอไท่ซวงหยางก็เกลียดชัง แม้จะแต่งตั้งให้เป็นองค์ชาย แต่ก็เป็นอันดับอัปมงคล

“ชายาขององค์ชายสี่ก็พำนักที่นี่ตอนนี้ กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ ”

“ให้นางรั้งที่นี่ตาม อี้เฟยให้ไปพบข้าที่ หุบเขาร้อยลี้คนอื่นให้อยู่ที่นี่”

“แต่ แต่ฝ่าบาท ควรจะพาชายาองค์ชายสี่ลี้ภัยไปด้วย”

“ไม่มีทาง ให้รอเจ้าสี่ที่นี่นั่นแหละดียิ่งแล้ว”ขันทีข้างกายคราวนี้ถอนหายใจยาวเหยียด

“เจ้าทำให้การเดินทางล่าช้า”

“ข้าปวดขาเดินไม่ไหวแล้ว”ทรุดกายนั่งลงยกมือขึ้นบีบที่ขาเบาๆ

“เสแสร้ง ตั้งใจยื้อให้ถึงที่สุดใช่หรือไม่ อ๋องฉู่ผู้นั้นจะได้ตามทัน”

“ไม่เกี่ยวกับท่านอ๋องเสียหน่อยและโปรดเข้าใจไว้ด้วย ข้ากับท่านอ๋องหามีส่วนเกี่ยวข้องกัน”เฉิงชุนยิ้มหยัน

“บิดาเจ้าฉีก้าน มิได้ร้องขอให้อ๋องฉู่ชิงตัวเจ้าหรือ ในวังหลวงใครบ้างจะไม่รู้ว่าอ๋องฉู่เคยทาบทามเจ้าในฐานะชายาเอก”

“บิดาข้าไม่มีทางทำแบบนั้น”

“เช่นนั้นเสียงคร่ำครวญของเจ้าก็ไร้ความหมายต่อข้าข้าอาจเห็นใจหากว่าเจ้าจะคิดถึงอกอุ่นของคนรักเช่นอ๋องฉู่ บางทีเมื่อข้าหนีไปยังที่ที่ปลอดภัยอาจปล่อยตัวเจ้า แต่ในเมื่อเจ้าปากแข็งเช่นนี้เกรงว่าข้ายิ่งจะเกลียดชังเจ้า”เยว่ชินเม้มริมฝีปากแน่น

ก่อนหน้านั้น

“ท่านพ่อ ข้าข้า”

“อ๋องฉู่สุขุม เยือกเย็นอีกทั้งยังมีใบหน้าหล่อเหลา …เยว่ชินแต่งกับเขาพ่อจึงเบาใจ”

“ท่านพ่อข้าเพิ่งจะสิบเจ็ดปีนี้”

“ท่านพี่ ลูกยังเด็กนัก”มารดากุมมือเยว่ชินไว้แน่น

“อ๋องฉู่จะช่วยสั่งสอนนางเอง”เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ข้าไม่แต่ง”

“อีกสามวัน ข้าจะกลับมาถามเจ้าใหม่ เรื่องฃใดที่ข้ากะเกณฑ์ไว้ ข้าบอกเจ้าไว้ก่อนว่าคือสิ่งที่ดีที่สุด”สะบัดชายเสื้อจากไป

สองวันผ่านไป

จงฉีก้านรับราชโองการรรร”ฉีก้าน ก้าวขา ทรุดกายคุกเข่าประสานมือตรงหน้า

“ด้วยบุตรีของจงฉีก้าน สมควรแก่เวลาที่จะถวายตัวแล้วฝ่าบาทได้มีพระเมตตาให้ จงเยว่ชิน เข้าถวายตัว และในครั้งนี้ด้วยจงเยว่ชินเป็นถึงบุตรีผู้นำสี่ตระกูลใหญ่ฉีก้าน ฝ่าบาทจึงประทานตำแหน่งสนมเอกให้เพื่อเป็นเกียรติแก่ตระกูลจง นับจากนี้ อีกสองวันพระสนมเอกเยว่ชิน จะต้องเข้าถวายตัว ฉีก้านรับราชโองการรร”

ฉีก้าน คลานเข่าไปรับราชโองการจากมือของขันทีข้างกายสีหน้าเรียบเฉย

“ยินดีด้วย ใต้เท้า”ขันทีกวงเอิน อดที่จะแสดงความยินดีตามมารยาทเสียไม่ได้ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่เหมาะสม

“ฉีก้านขอบพระทัยฝ่าบาท” ถอนหายใจยาว

ส่งคนบุกทลายค่ายพักพิงขององค์ชายสี่เสียที่นั่นย่อมเป็นที่ซ่องสุมและอีกอย่างเหอไท่ซวงหยางและเหล่าองค์ชายจะต้องพำนักที่นั่นแน่”

อ๋องฉู่สั่งการ องครักษ์ที่แปรพักตร์ต่างยกมือประสานตรงหน้า

“ท่านพี่ฉีก้านโปรดวางใจข้าคิดว่าน้องสาวเยว่ชินต้องถูกคุมตัวไว้ที่นั่นเช่นกัน”

“ขอบคุณท่านอ๋อง มิเสียแรงที่ข้าวางใจเยว่ชินจะต้องปลอดภัย”ฉู่อ๋องยิ้ม กลบเกลื่อนความรู้สึกกังวลใจเสียทั้งหมด

“เรากำลังจะไปไหนกัน”เยว่ชินเอ่ยปากถาม เฉิงชุนเพราะรู้สึกว่าเดินมาไกลแสนไกลแล้วไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพักทั้งที่เหนื่อยแสนเหนื่อย

“......”

“นี่ องค์ชายสี่ เรากำลังไปไหนกัน”

“ข้าจะไปค่ายพักพิงของข้า ที่นั่นชายาข้าจะต้องรออยู่”

“ค่ายพักพิง ขององค์ชายสี่อยู่เลยออกไปทางทิศใต้ของ ด่านปงเปียง แล้วทำไมเรามาทางนี้กันได้”

“นั่นเพราะข้ากำลังตั้งใจเดินเป็นวงกลมให้คนของอ๋องฉู่ตามเราไม่ทัน”

“แต่จากนี่ไปมันไกลมากทีเดียวอีกสองสามวันจึงจะถึงที่นั่น”

“ดีแล้ว ข้าตั้งใจหลอกล่อให้พวกเขาตามเจ้าไม่ทัน”

"ท่านเหตุใดจึงคิดแผนการร้ายกาจเช่นนี้ได้".

“ข้ายอมสละทุกอย่างเพื่อทำให้อ๋องฉู่พลาดจากเจ้า เจ้าอย่างไรก็คือสนมของเสด็จพ่อ แม้อ๋องฉู่จะอยากได้เจ้าไปเป็นชายาเอกเพียงใดข้าก็จะไม่มีทางให้เขาได้สมหวัง”

ค่ายพักพิงขององค์ชายสี่

“พระชายาหนีไปเถิดเจ้าค่ะตอนนี้คนของอ๋องฉู่ยกทัพมาล้อมคายของเราไว้หมดแล้ว”