แค่สนม

"ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องอธิบายเหตุผลในเมื่อองค์ชายใหญ่ลอบกัดเพียงนั้นแค่พลั้งมือฆ่าหาได้ตั้งใจ"

"ข้าเป็นหลานปลายแถวบัลลังก์นี้หากไม่ใช่เหอไท่ซวงหยางใช้วิธีสกปรกแย่งชิงมาป่านนี้บิดาข้าคงนั่งอยู่บนนั้นด้วยความสง่างาม เสด็จย่าแม้จะยุติธรรมแต่ก็เหมือนไร้ความยุติธรรมข้าเพียงแค่ทำไป เพราะไม่อยากให้ใครครหาว่าอกตัญญู"

กงฉือถอนหายใจ

"กงฉือเจ้าใจแล้ว"

"ส่งคนแจ้งข่าวกับท่านพี่ฉีก้าน ด้วยว่าข้าไร้สามารถช่วยเยว่ชินไม่ได้โปรดตำหนิข้าเถิดแต่ข้ารับรองว่าจะพานางกลับมาให้จงได้"กงฉือประสานมือก้าวออกจากห้องบรรทมของเหอไท่ซวงหยาง อ๋องฉู่ก้มลงหยิบป้ายหยกเนิ้อดีคุ้นตา

"เหอไท่เฉิงชุนงั้นหรืออ๋องปีศาจได้ตัวนางไปอย่างแน่นอน"กำป้ายหยกไว้แน่น

"ลุกขึ้น เป็นเจ้าที่ถ่วงเวลาหากยังนั่งนิ่งแบบนี้ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย"

"ช่างท่าน"

"ลุกขึ้น"

"ไม่"

"ลุกเดี๋ยวนี้"

"ไม่"

กระชากร่างบางให้ลุกขึ้นดึงมือเยว่ชินจนร่างเล็กลากไปบนพื้น

"ปล่อยนะเจ้าคนโฉด องค์ชายปีศาจปล่อยข้าเดี๋ยวนี้"

เงื้อมือสูงในท่าเตรียมพร้อมเยว่ชินหลับตาปี๋ เฉิงชุนยิ้มมุมปาก

"ไปได้แล้ว"เยว่ชินยอมเดินตามแต่โดยดี

โม่เหวินส่ายหน้าไปมา องค์ชายสี่เฉิงชุนผู้องอาจดุดันจะเคยรู้วิธีปฏิบัติตัวต่อหญิงงามก็หาไม่วันๆ เอาแต่ร่ำเรียนทั้งวิชาการและอาวุธ

"หยุดนะองค์ชายเฉิงชุน"ทั้งดาบกระบี่และธนูต่างรายล้อมไร้ช่องโหว่ โมว่เหวินชักกระบี่พุ่งเข้ามาขวางหน้าไว้

ใครกันจะหวั่นเกรงมิใช่นิยายสุขนิยม ลูกดอกนับสิบพุ่งเข้าหาร่างสูงของโม่เหวินที่เอาตัวเป็นโล่มนุษย์ปกป้องเฉิงชุนด้วยชีวิตเลือดสดๆ ไหลทะลักออกจากปาก ชั่วเวลาบรรจุลูกดอก

"องค์ชายหนีไป"

ไม่รอให้บอกดึงมือเยว่ชินทะยานจากตรงนั้น

คันธนูถูกเหนี่ยวจนโค้งงอ

"อย่ายิง นั่นคุณหนูเยว่ชิน"

เฉิงชุนยิ้มหยันทั้งลากทั้งดึงเยว่ชินจากไป โม่เหวินทรุดกายลงกับพื้น ดวงตาพร่ามัว

"ตามไปสังหารเฉิงชุน ชิงตัวคุณหนูเยว่ชินกลับมา"

"องค์ชายปล่อยข้าไปเถิด ได้โปรด"ทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นเมื่อพ้นมาจากตรงนั้น

ยิ้มหยันที่ริมฝีปากของเฉิงชุน

"ตราบใดที่เจ้ายังมีประโยชน์กับข้า ข้าก็จะกักตัวเจ้าไว้แบบนี้ให้อ๋องฉู่กระอักเลือดตายไปเสีย"

เยว่ชิน กลนน้ำลายลงคอยากเย็นในเมื่อคิดถึงถภาพใบหน้าของอ๋องฉู่ที่ทั้งอ่อนโยนและเปิดเผยผิดกับคนตรงหน้าเฉิงชุนผู้นี้ที่ร้ายกาจสายตา

“องค์ชาย องค์ชายมีชายาแล้วปล่อยเยว่ชินไปเสียเถิด เยว่ชินรับรองว่าจะไม่บอกใครว่า องค์ชายมุ่งหน้าไปทางไหน”

“ฮ่าาาา”ยกมือที่แข็งดังคีมเหล็กบีบที่คางมน

“คิดว่าใบหน้างดงามของเจ้ามีผลต่อข้าหรือไร เจ้าอย่าได้คิดไปเทียบกับจื่อหรานของข้านางอ่อนหวานงดงามกว่าเจ้าไม่น้อยเจ้ามันก็แค่สนมปลายแถวที่เสด็จพ่อ หลงใหลเพียงชั่วครั้งชั่วคราว”สะบัดมือปล่อยคางมน เยว่ชินเจ็บจนน้ำตาแทบไหลได้แต่กัดฟันทน

“ลุกขึ้นแล้วเดินนำข้าไป”

ค่ายพักพิง ของเหล่าผู้ที่ยังภักดีต่อเหอไท่ซวงหยาง

“ฝ่าบาทปลอดภัยแล้ว แต่คงต้อง ออกจากที่นี่หากอ๋องฉู่รู้ว่าฝ่าบาท อยู่ที่นี่จะต้องส่งคนมากวาดล้าง”

“ ไท่จือปลอดภัยหรือไม่”

“ไท่จือลี้ภัยยังแคว้นฉิน ส่วนสนมอี้เฟยนางกลับไปที่ตระกูลเดิมของพระนาง”

“เจ้าสามกับเจ้าห้าเล่า”

“องค์ชายสามกับองค์ชายห้าลี้ภัยที่แคว้นไต้ส่วนองค์ชายสี่ยังไม่ทราบชะตากรรม”

พยักหน้าขึ้นลง เจ้าสี่คนนั้นจะเป็นจะตายก็หาสนใจไม่ในเมื่อเจ้าสี่ เป็นตัวนำโชคร้าย

“ดี ที่นี่เป็นของเจ้าสี่ หากเจ้าสี่ตายไปเสียข้าคิดว่าไท่จือก็จะได้มาคอยบัญชาการที่นี่”

“แต่ฝาบาทคนขององค์ชายสี่ล้วนภักดีกับฝ่าบาทอย่างที่สุดเช่นเดียวกับองค์ชายสี่”

“ข้าหาสนใจไม่ อยู่หรือตายเจ้าสี่ก็ไร้ความหมาย”