ตัวประกัน

“หนีไปไหนไหนพวกเจ้าบอกข้าว่า ท่านพี่จะมาที่นี่ในอีกไม่นาน เราก็แค่ขอร้องให้คนของอ๋องฉู่ไว้ชีวิตแล้วรอท่านพี่ที่นี่”

“นายหญิง ขอรับที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้วจะทำวิธีไหนก็ไม่ได้มีเพียงวิธีเดียวคือหนี อีกอย่างไม่อาจวางใจว่าคนของอ๋องฉู่จะเปี่ยมไปด้วยคุณะรรมบางทีพวกเขาอาจไม่สนวิธีการ องค์ชายสี่นับวาเป็นศัตรูคนสำคัญ ในบรรดาองค์ชายคนที่น่ากลัวที่สุดคืองค์ชายสี่”

จื่อหรานพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ หน้าท้องป่องนูนจนมองเห็นได้ชัดเจนเป็นอุปสรรค์ในการเดินทางไม่น้อย

“แล้วข้าจะพบท่านพี่ได้ที่ไหนกัน”

“ตอนนี้ องค์ชายสี่ยังถือว่าปลอดภัยข้าน้อยจะส่งคนดักตามทางสัญจรเผื่อว่าจะได้ส่งข่าวของพระชายากับองค์ชายสี่”

“ไปกันเถิด”

“ หยุดๆๆๆๆ พวกเจ้าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” องครักษ์ข้างกายของ จื่อหรานรีบชักกระบี่ออกมาขวาง คนของอ่องฉู่ไว้เสีย

“นายหญิงหนีไป”สาวใช้รีบพยุงจื่อหราน หลบไปทางด้านหลัง แต่ทว่าทหารกับรายล้อมไว้จนสิ้น

“ปล่อยข้าไปเถิด”

จื่อหรานเอ่ยปากเบาๆ แต่องครักษ์ข้างกายกลับถลาเข้าใส่ เหล่าทหารที่ขวางไว้ เสียงคมกระบี่ปะทะกันดังเลื่อนลั่น สาวใช้พยุงจื่อหรานหลบหลีกทว่า เมื่อบังเกิดการประมือกันแล้ว ล้วนไม่อาจหลีกเลี่งการบาดเจ็บ

องครักษ์ข้างกายของจื่อหราน พลาดท่าเซถลาชนเข้ากับร่างอุ้ยอ้ายของจื่อหรานอย่างแรงล้มลงกับพื้นทั้งสองคน องครักษ์กระอักเลือดออกมา

จื่อหรานรู้สึกเจ็บปวดที่บั้นท้ายน้ำตาไหลริน พยายามจะลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

เลือดสีแดงสดไหลลงมาเปรอะเปื้อน อาภรณ์สีขาวสะอาดเป็นทางยาว

“โอ๊ยยยย ปวด ปวดเหลือเกิน”ร่างอุ้ยอ้ายบิดตัวกุมท้องไว้แน่น สาวใช้ตกตะลึงตาค้าง

กงจือก้าวขาเข้ามา สีหน้าตื่นตกใจพยุงร่างอุ้ยอ้ายของ จื่อหรานในทันที

“ พวกเจ้าทำอะไรลงไป กลับวังหลวง กลับวังหลวงเดี๋ยวนี้”

จื่อหรานใบหน้าซีดเซียวก่อนที่จะหมดสติไปในทันที

"เจ้าฟื้นแล้ว" ฉู่จีถังเอินนั่งอยู่ที่ข้างแท่นนอน มองมาที่จื่อหรานไม่วางตา

จื่อหรานยกมือขึ้นกุมที่ท้องด้วยความเคยตัว

"อ๋องฉู่ขออภัยพระชายาองค์ชายสี่ ข้ายอมรับผิดทั้งหมดเพียงผู้เดียวข้าหาได้มีเจตนาจะทำร้ายท่านและลูกในท้องของท่าน”ประสานมือสายตาจริงใจ

จื่อหรานสะอื้นเบาๆ สองปีที่รอคอย รอว่าจะมีโซ่ทองคล้องใจระหว่างองค์ชายสี่กับจื่อหรานสิ่งเดียวที่ทำให้เฉิงชุนยิ้มได้ก็คือยามที่แนบใบหน้าลงบนหน้าท้องป่องนูนพูดคุยหยอกล้อกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาในครรภ์ของจื่อหราน

“ข้าไม่อาจให้อภัยท่านได้ในเมื่อในท้องของข้าคือรอยยิ้มหนึ่งเดียวของสวามีที่ข้ารัก”สะอื้นไห้จนตัวโยนอ๋องฉู่รู้สึกอาดูรยิ่งนักสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือก้มมองมือของตัวเอง สลดใจกับหยาดน้ำตาและแววตาเศร้าสร้อยของจื่อหราน ไม่ได้อยากทำร้ายใครไม่ได้อยากทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของใครเขามิใช่องค์ชายปีศาจเช่นเหอไท่เฉิงชุน เขาคืออ๋องฉู่ผู้มีเมตตา

“ข้าไม่ไหวแล้ว เราพักเสียหน่อยไม่ได้หรือ”สายตาอ้อนวอน

“ไม่ได้อีกไม่ถึงสิบลี้ก็จะถึงค่ายพักพิงแล้ว เจ้าจะยื้อเวลาไปถึงไหนกัน”

“องค์ชาย สงสารเยว่ชินเถิดเดินมาห้าสิบลี้ได้กระมั้งป่านนี้ยังไม่ได้พักจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือข้าได้ยินว่าองค์ชายเร่งไปพบชายาที่รออยู่ที่ค่ายพักพิงอันนี้เยว่ชินเข้าใจดี แต่ตอนนี้เยว่ชินไม่ไหวแล้วจริงๆ ”ทรุดกายลงกับพื้นหญ้านั่งพับเพียบหมดเรี่ยวแรง

“ลุกขึ้น อย่าได้มาใช้ลูกไม้กับข้าเจ้ากลัวว่าถึงค่ายพักพิงแล้วข้าจะคุมขังเจ้าจึงตั้งใจยื้อเวลา”

“นี่ องค์ชายสี่ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าท่านแค้นเคืองอะไรข้าแต่ที่ข้าสงสัยคือท่าน เป็นถึงองค์ชาย สูงส่งกว่าคนอื่นเขามากนักท่านกลับมองทุกอย่างในแง่ร้ายและคิดว่าทุกคนร้ายและจ้องทำร้ายท่าน”

“หุบปากเจ้าเสีย แล้วลุกขึ้นเดินต่อไปก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน”เยว่ชินยกมือขึ้นลูบที่ข้อเท้าที่บวมเป่ง

“ขาของข้า กำลังจะแย่”

“อีกสิบลี้ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้แล้วอย่ามาทำเสแสร้งคิดว่าข้าจะอุ้มเจ้าหรือให้เจ้าขี่หลังนั่นไม่ใช่ข้า”

“แต่ข้าเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ ”เฉิงชุนคว้าข้อมือ กระชากร่างบางให้ลุกขึ้นยืน