ฆ่าข้า

ผลักเยว่ชินให้เดินไปข้างหน้า ร่างเล็กเซถลาล้มลงไปกองกับพื้นเจ็บแปลบที่ข้อเท้าน้ำตาไหลรินด้วยรู้สึกเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

“ฮืออออออึก อึกฮือออออเจ็บๆๆ ที่สุด”

“เสแสร้งลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”แม้จะมองเห็นข้อเท้าที่บวมเป่งของเยว่ชินก็ตาม ร่างเล็กกัดฟันข่มความเจ็บปวดค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นก้าวขาด้วยความยากลำบาก ตามเฉิงชุนไปช้าๆ

ค่ายพักพิง

เฉิงชุน ก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปยังค่ายพักพิงด้วยความเร่งรีบ

“องค์ชาย ท่านมาแล้ว”

“ชายาข้าเล่านางอยู่ที่ไหนปลอดภัยหรือไม่”องครักษ์ข้างกายที่ยังมีอาการบาดเจ็บทรุดกายลงกับพื้นดิน คุกเข่าก้มหน้า

“พระชายา พระชายาตอนนี้อยู่ที่วังหลวงแล้ว”เฉิงชุนขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นฟาดไปบนใบหน้าขององครักษ์อย่างจัง

“เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้าจะลงทัณฑ์เจ้าเช่นไร”

“ข้าน้อยยอมรับ โทษทัณฑ์โดยไม่ร้องขอข้าน้อยเจียอี้ไร้สามารถไม่อาจปกป้องพระชายาทั้งๆ ที่องค์ชายวางใจมอบหมายหน้าที่สำคัญองค์ชาย ตัดแขนข้าน้อยเสียเถิด”

ยื่นแขนขวาออกมาข้างหน้าเฉิงชุนหลับตาเงยหน้าขึ้นช้าๆ

เยว่ชินถลาเข้ามายกมือกางกั้นระหว่างเฉิงชุนกับเจียอี้ไว้เสีย

"ไม่ได้นะ องค์ชายท่านจะลงทัณฑ์ด้วยการตัดแขนไม่ได้ เขาไม่ได้ตั้งใจให้ชายาขององค์ชายต้องถูกจับตัวไป แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ถึงกับต้องตัดแขนไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือ"เฉิงชุนสลัดฝักกระบี่ทิ้งไป เงื้อคมกนะบี่ขึ้นสุดแรง

"อย่าทำแบบนี้นะ โหดร้ายโหดร้ายที่สุดใจคอองค์ชายทำด้วยอะไร"

"เรื่องที่เจ้าบอกว่าเล็กน้อย สำหรับข้ามันคือเรื่องใหญ่อ๋องฉู่คือศัตรูแลั่นคือเมียและลูกข้า กองทัพต้องมีกฎ"จางอี้ก้มหน้านิ่งอย่างคนที่ยอมจำนน

"อ๋องฉู่เป็นคนดีไม่ได้ร้ายกาจอะไร เขาจะไม่มีทางทำร้ายชายาองค์ชายแน่"

เฉิงชุนตวัดคมกระบี่ด้วยความรวดเร็วกลบเสียงพูดของเยว่ชินเสียสิ้น

"ฉับ"

มวยผมบนหัวของเยว่ชินขาดสะบั้นผมยาวสลวยหลุดหลุ่ยลงมาปิดบังใบหน้าเยว่ชินแทบตะหยุดหายใจด้วยความตื่นกลัว

"ไสหัวเจ้าไปเจียอี้ ข้าใช้มวยผมของนางแทนแขนขวาของเจ้าเป็นการรับรองว่าอ๋องฉู่จะไม่ทำอะไรเมียข้าแต่หากอ๋องฉู่แตะต้องจื่อหรานแค่เพียงปลายก้อยข้าจะฆ่านางเสีย"

"เจียอี้ ยอมรับโทษทัณฑ์องค์ชายปล่อยคุณหนู…เอ่อพระสนมไปเถิด"เฉิงชุนกัดฟันเป็นสันนูน

"แม้แต่เจ้าเจียอี้ยังหลงกลนางหญิงงามล่มเมืองเช่นนางเข้าใกล้ผู้ใดย่อมเสแสร้งนำความหายนะมาสู่ ข้าจะทำให้ทุกคนได้เห็นว่า จงเยว่ชินคนนี้เสแสร้งเพียงใด"

"เลวที่สุดคนเช่นท่านตัดสินผู้อื่นเพียงแค่ผิวเผิน ไร้ยางอาย"เฉิงชุนกัดฟันแน่น

"องค์ชายสี่ ข้าน้อยถูกส่งมาจากคนขององค์ชายที่สอดแนมในวังหลวงให้ส่งข่าวกับองค์ชายเรื่อง…เรื่อง..เรื่องพระชายาจื่อหรานทรงสูญเสียลูกในครรภ์ไปเสียแล้ว"

"........"

เฉิงชุนปล่อยกระบี่หลุดมือ เดินโซเซซ่อนหยาดน้ำตา เยว่ชินทรุดคุกเข่าลงกับพื้น

"องค์ชาย ได้โปรดฆ่าข้าเสีย โปรดลงทัณฑ์เจียอี้ เป็นข้าที่ไม่อาจปกป้องพระชายา"

ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดวงตาแข็งกร้าวหันมาหยิบกระบี่มากำไว้ตวัดคมกระบี่จี้เข้าที่คอหอยของเยว่ชินที่เงยหน้าแต่ทว่าหลับตา นิ่งไม่ขยับตัว

"ข้ายินดี มอบชีวิตข้าเพื่อไถ่โทษหากว่าจะทำให้องค์ชายหายแค้นเคือง"

ริมฝีปากแดงระเรื่อขยับขึ้นลง ลืมตาขึ้นสบตาของเฉิงชุน ด้วยแววตาสำนึกผิด

ก่อนจะหลับตาเงยหน้ารับคมกระบี่ที่จ่อที่คอหอยด้วยมืออันในสั่นเทา ใบหน้างดงามของเยว่ชินไม่มีทีท่าหวาดกลัวอีกต่อไป

เจียอี้ถลาเข้ากอดขาเฉิงชุนแน่น

องค์ชายได้โปรดระงับโทสะ

เฉิงชุนทิ้งกระบี่ลงข้างกายอีกครั้ง

"ชีวิตของเจ้าเป็นของข้า"สะบัดเสียงก้าวเดินจากไป

เยว่ชินทรุดกายลงกับพื้นสะอื้นไห้เบาๆ ทั้งกลัวทั้งตกใจแต่แสร้งเชิดหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร

"พระสนม ท่านไปพักก่อนดีไหมข้าให้สาวใช้ช่วยจัดที่พักให้ท่าน"เยว่ชินเงยหน้าขึ้นมองเจียอี้ที่ส่งสายตาเห็นอกเห็นใจมาให้

"เจียอี้ลากนางเข้ามาในกระโจมข้า"เสียงกร้าวจากด้านในกระโจมใหญ่ของเฉิงชุน

เจียอี้กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น เยว่ชินหยุดร้องปาดน้ำตาซ้ำๆ เหมือนกลัวว่าเฉิงชุนจะเห็นน้ำตาและความอ่อนแอ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ลุกขึ้นก้าวเดินอย่างทุลักทุเลด้วยข้อขาที่บวมช้ำ

"เข้ามานี่ มานวดให้ข้าข้าเดินทางมาไกลปวดเมื่อยทั้งตัว"

เจียอี้ตามเข้ามาติดๆ