ฆ่าข้าเสีย

"เจียอี้จัดกำลังคนพรุ่งนี้พอฟ้าสางข้าจะเดินทางไปชิงตัวพระชายาทันที"เจียอี้ประสานมือเหลือบตามองเยว่ชินที่เชิดหน้าดวงตาหยิ่งยโสไม่แสดงอาการหวาดกลัวเฉิงชุนแม้แต่น้อย

"มานี่ มาใกล้ๆ "

เสียงตวาดลั่นเมื่อเจียอี้ออกไปแล้ว

เยว่ชินเดินลากขาที่บวมเป่งไปทรุดกายลงบนแท่นนอนที่เฉิงชุนนอนเอกคเนก

จ้องมาที่เยว่ชินเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

"ลงมือได้แล้ว"

เยว่ขินยกมือขึ้นบีบที่ข้อเท้าเบาๆ

"ไร้เรียวแรงเพียงนี้เชียวหรือ หากเจ้ามีแรง อย่างคำพูดโอหังของเจ้าคงจะทำให้ข้าพอใจกว่านี้บีบแรงกว่านี้แรงกว่านี้หน่อยเข้าใจไหม"

เยว่ชินขยำสุดแรง คิดว่าอีกคนจะต้องร้องโอ๊ยแต่

"อืมมมดี ดีมากไล่ขึ้นมาข้างบนเรื่อยๆ "

คราวนี้เป็นเยว่ชินที่หน้าแดงเมื่อต้องบีบไล่ขึ้นไปข้างบนเรื่อยๆ เมื่อถึงขาอ่อนของคนตัวสูงเยว่ชินก็….

หยุดบีบเอาเสียดื้อๆ ร่างสูงที่หลับตานิ่งทะลึ่งพลวดผงกหัวขึ้นมาสบตาเยว่ชินนิ่งเอื้อมมือบีบคางเล็กจ้องตานิ่งนานเยว่ชินส่ายหน้าไปมาแต่สู้แรงมือไม่ไหว

"กับเสด็จพ่อเจ้าคงไม่ทำเนียมอายอย่างนี้ใช่ไหม ข้าเห็นได้ชัดว่าเจ้า เพิ่งจะสวมอาภรณ์เมื่อข้าเข้าไปถึง ทำตัวเช่นนี้หากเป็นฉู่อ๋องเจ้าก็คงทอดกายให้โดยไม่คิดสิ่งใด"

"หยุดวาจาดูแคลนของท่านเสียองค์ชาย เยว่ชินเห็นว่าท่านเพิ่งสูญเสียเลือดเนื้อเชื้อไขและชายาถูกคุมตัวไว้จึงยอมอ่อนข้อให้ แต่เห็นได้ชัดว่าองค์ชายไม่ได้ทุกข์ร้อนอย่างที่ควรจะเป็นหนำซ้ำยังให้เยว่ชินบีบนวด..จุดสำคัญตั้งใจทำอะไรกันแน่หรือแม้หน้าสิ่วหน้าขวานในหัวก็ยังมีเรื่องเหนือขาอ่อน"

หน้าชากับคำพูดเจ็บแสบของเยว่ชินรู้ดีว่าหญิงงามคนนี้ฉลาดหลักแหลมตั้งใจพูดดักทางเขาไว้เสียไม่ให้เขาล่วงเกินนาง ยิ้มหยันที่ริมฝีปาก

"เจ้าเองในหัวก็มีแต่เรื่องเหนือขาอ่อนไม่อย่างนั้นคงคิดไม่ได้ในเมื่อเราสองคนใจตรงกันแล้วจะช้าอยู่ไย”

บีบปลายคางก้มลงช้าๆ เยว่ชินสะบัดตัวฟาดมือลงบนใบหน้าอย่างจังมือบางถูกรวบไว้ทันควันร่างเล็กถูกดึงขึ้นบนแท่นนอน ร่างใหญ่กดทับไว้แน่นมือเล็กถูกกางถ่างออกไป

"หยุด...หยุดดิ้นได้แล้ว ข้าไม่มีทางจะทำอะไรเจ้า เจ้าเป็นสนมของเสด็จพ่อ ร่วมแท่นนอนกับเจ้าก็ต้องโทษประหารแล้วแต่ที่ทำแบบนี้เพราะตั้งใจสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำ ข้าเฉิงชุนมีกำลังเหนือกว่าเจ้ายังไม่คิดทำร้ายเจ้า แต่เจ้าร่างกายบอบบางอีกทั้งยังเป็นหญิงกล้าดีอย่างไรมาลงมือกับข้า หากมีอีกครั้งข้าจะตัดแขนเจ้าเสียแล้วส่งท่อนแขนของเจ้าให้บิดาเจ้ากับฉู่อ๋องได้ดูต่างหน้า"

เยว่ชินถ่มน้ำลายเข้าใส่ใบหน้าของเฉิงชุนที่ดวงตาวาวโรจน์

ยิ่งเพิ่มโทสะก้มลงกดริมฝีปากบดเบียดริมฝีปากบางที่เบี่ยงตัวหลบ แต่ไม่อาจหลบด้วยมือและขาถูกตรึงไว้แน่น

ริมฝีปากถูกรุกล้ำบดเบียดลิ้นอุ่นซอกซอน เข้าไปข้างในเยว่ชินกัดลิ้นอุ่นลื่นอย่างแรงร่างสูงผุดลุกขึ้นจากแท่นนอนเงื้อมือเข้าใส่ใบหน้าที่เชิดหยิ่งดวงตาแข็งกร้าว

"ฆ่าข้าเสีย ข้าเป็นสนมของฮ่องเต้บิดาขององค์ชาย องค์ชายยังกล้าล่วงเกิน เช่นนั้นฆ่าข้าเสีย"น้ำเสียงหนักแน่น

"ไม่ง่ายไปหน่อยหรือ ให้ฆ่าเจ้าข้าตั้งใจชิงตัวชายาข้ากลับมาที่นี่แล้วหลอกล่อให้อ๋องฉู่มาชิงตัวเจ้าแล้วฆ่าเขาเสีย เช่นนั้นจึงจะสาใจ"

ผลักร่างเล็กลงไปกองกับพื้น

“ไปเสีย ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้าย”

เยว่ชินลุกขึ้นหันหลังก้าวเดินจากไปด้วยร่างกายที่บอบช้ำไปทั่วร่าง เฉิงชุนกำหมัดแน่นก่อนจะชกเข้าที่แท่นอนอย่างแรงด้วยอารมณ์ครุกรุ่นที่ไม้อาจหาทางระบายได้

วังหลวง

“พระชายาสี่ ฝ่าบาทฉู่จีถังเอินให้นำอาภรณ์ตัดเย็บใหม่มาให้ท่านเลือก และนี่คือยาบำรุงร่างกายชั้นดีของวังหลวงฝ่าบาทให้หมอหลวงจัดหาให้พระชายาสี่ท่านรับไว้เถิด”จื่อหรานเบือนหน้าหนีไม่สนใจนางกำนัลที่หอบข้าวของเข้ามาให้ถึงในตำหนัก

“ฝ่าบาทให้ข้าน้อยถามว่า พระชายาสี่อยากจะกลับไปที่จวนองค์ชายสี่หรือไม่หากว่าอยากกลับไปที่นั่น ฝ่าบาทจะจัดให้คนไปปัดกวาดไว้ต้อนรับพระชายาสี่”จื่อหรานส่ายหน้าไปมา ยกมือขึ้นอุดหูเสีย ฉู่จีถังเอินแอบมองอยู่ไม่ไกลนักถอนกหายใจยาวด้วยความรู้สึกผิดอย่างที่สุด

แคว้นไต้