8 เล่ห์การิตา

นาจิปเอ่ยทันทีที่เข้ามาเห็น ชีค อาดัมชาร์ ที่ยังคงจรดพระบาทอยู่กับที่ ครั้นได้ยินเสียงจากเขา พระองค์พยักพระพักตร์และก้าวผ่านร่างนางไปอย่างรวดเร็ว

การิตาน้ำตาตกด้วยความเสียใจ ไม่ได้ยินพระสุรเสียงทักทายจากชีครูปงาม นางมองตามพระวรกายสูงสง่ากระทั่งเลี้ยวหายไปจากประตู รีบลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้าเศร้าที่รับรู้ว่าพระองค์ไม่เห็นนางอยู่ในสายตา

“ข้าขอให้พระองค์ปลอดภัย แม้ว่าท่านไม่ใยดีต่อความรักที่มอบให้ ข้ายินดีที่จะรักภักดีต่อท่านเพียงผู้เดียว”

บุตรีแห่งแม่ทัพกล่าวทั้งน้ำตา แต่แล้วก็ต้องรีบยกชายฮิญาบเช็ดคราบหยาดน้ำใสที่ไหลออกมา เมื่อนางกำนัลพากันเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ นางหันมามองก่อนจะสั่งด้วยเสียงเฉียบขาด

“ในเมื่อมากันครบทุกคนแล้ว เริ่มทำความสะอาดทุกพื้นที่ เจ้าคนนั้นตามข้ามาที่ห้องพระบรรทมใน ชีค อาดัมชาร์ เก็บกวาดทำความสะอาด เจ้าคนนั้นล้างอ่างสรง เก็บกลีบบุปผาออกให้หมดแล้วจัดถาดรองแก่นไม้หอมชุดใหม่”

นางสั่งการราวกับเป็นใหญ่ที่สุดในพระราชวัง ใบหน้าเข้มไร้แม้แต่รอยยิ้ม นางกำนัลรู้ว่านางอารมณ์ไม่ดี ถ้าหากว่าขัดใจอาจจะมีเรื่องเดือดร้อน เพื่อความปลอดภัยแห่งชีวิตควรที่จะทำตามคำสั่งโดยไม่ขัดแต่อย่างใด

การิตายังคงควบคุมเหล่านางกำนัลทำความสะอาดอย่างเข้มงวด กระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย นางคิดว่าจะต้องเข้าไปดูแลพระนางอานี ประจบเพื่อให้เป็นคนโปรด หวังว่าจะได้รับความเมตตา แต่งตั้งเป็นพระชายา

ก่อนที่จะเข้าไป จัดเสื้อผ้าให้ดูดี ใบหน้าทาทับด้วยแป้งขาว เพิ่มสีแดงบนริมฝีปากอวบ ขอบตาทาด้วยสีฟ้า แก้มทั้งสองข้างเป็นสีชมพูระเรื่อด้วยผงแป้งชนิดพิเศษเพราะรู้ว่าพระนางอานีชอบในสิ่งที่สวยงาม

“พวกเจ้าดูข้าสิว่า สวยงามพร้อมหรือยัง”

การิตาหันมาถามนางกำนัลที่มองด้วยความแปลกใจ ว่าเหตุใดถึงได้พิถีพิถันในการแต่งหน้าและจัดเสื้อผ้าให้ดูดี ทั้งที่ ชีค อาดัมชาร์ ออกไปจากพระราชวังแล้ว การิตาแต่งตัวอวดใคร หรือว่ามีจุดหมายใหม่

ครั้นนางถามซ้ำอีกครั้ง นางกำนัลร่างใหญ่ที่กล้าต่อปากต่อคำเมื่อครั้งที่แล้ว รีบจีบปากจีบคอสอพลอทันที

“สวยงามและดูดีที่สุด เจ้าค่ะ”

“เจ้าเห็นว่าข้าดูดีแล้วใช่ไหม”

“ใช่ เจ้าค่ะ แม่นางดูดีที่สุด เท่าที่เคยเห็นมา ชุดสีครามนี้ก็เช่นกัน ตัดเย็บเข้ากับรูปร่างเป็นอย่างดี ผ้าคลุมหน้าก็สวย ใบหน้าตกแต่งกลมกลืนจนเป็นเนื้อเดียวกัน”

แม้นางกำนัลรู้ว่าฝืนความรู้สึก ประจบเพื่อไม่ให้เป็นที่เพ่งเล็งว่ากระด้างกระเดื่อง นางกำนัลจำยอมที่จะทำในสิ่งที่ใจไม่ต้องการ

การิตาบรรจงยิ้ม คิดว่าสวยงามที่สวย ตาทอประกายวาววับ หัวเราะเพียงเบาๆ หมุนรอบตัวเองไปมา ยกนิ้วกรีดกราย โชว์แหวนพลอยสีแดงเลือดนกตัวเรือนทำจากทองฉลุลายสวยงาม โชว์ให้ดูถึงความร่ำรวยของตนว่ามีฐานะเหนือกว่าใคร

นางไม่รู้เลยว่า ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น ไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด ต่อให้ร่ำรวยล้นฟ้าแต่นิสัยต่ำทราม ไม่มีใครคบหา นอกจากทำตามหน้าที่เท่านั้น

“เจ้านี่เข้าใจพูด ดีแล้ว ถ้าหากว่าข้าได้เป็นใหญ่เป็นโต เจ้าจะได้เลื่อนขึ้นมาเป็นหัวหน้านางกำนัลและคนอื่นๆ ก็จะได้สิ่งมีค่าเพิ่มขึ้น”

“ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ ข้าขอให้แม่นางสมหวังต่อสิ่งที่ปรารถนาเร็วๆ”

“พวกเราด้วยเช่นกัน ขอให้แม่นางสมหวังทุกอย่าง”

ทุกคนรู้แล้วว่าการิตาเป็นคนที่ชอบให้ผู้อื่นเยินยอ ถ้าหากว่าใครพูดถูกใจจะตอบสนองให้อย่างเต็มที่ จึงพากันชื่นชม แม้ขัดต่อความรู้สึกที่แท้จริง แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ แล้วกลายเป็นว่า ขัดหูขัดตา เปิดช่องทางให้นางกลั่นแกล้ง

หญิงร่างงาม อยู่ในชุดหรูหราเกินฐานะนางกำนัลทั่วไป กำลังคลานเข้ามาใกล้ๆ ในที่สุดหมอบแทบพระบาท พระนางอานีทอดพระเนตรด้วยความแปลกพระทัย เหตุใดการิตาถึงได้เข้ามาหาในลักษณะเช่นนี้

พระนางรู้ว่ามีนางกำนัลทีทำหน้าที่ดูแลตนเองอยู่แล้ว ครั้นเห็นศีรษะที่คลุมด้วยฮิญาบยังคงนิ่งอยู่เช่นเดิม ทรงมีพระราชปฏิสันถารทันที

“เจ้าชื่อการิตาใช่ไหม”

“เพคะ หม่อมฉัน การิตา บุตรีแม่ทัพอาซิฟ เพคะ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นบุตรท่านอาซิฟ เจ้าทำหน้าที่ดูแลอาดัมชาร์ไม่ใช่หรือ”

“เพคะ ทว่า พระองค์เสด็จออกจากพระราชวังไปแล้ว หม่อมฉันไม่ได้ทำหน้าที่ดังกล่าว ขอความเมตตาจากพระนาง”

“เจ้าต้องการอะไร”