20 ความน่ากลัวของสุสานอูฐ

“ข้าอยากรู้ ว่ามีนจะไปที่ใด”

“นายหญิงอูฐตัวนี้มันน่าสงสารมาก เราจะทำอย่างไรที่จะให้ไปอย่างสงบ”

“เจ้าหมายความว่ายังไง”

หญิงผู้กล้าตวัดเสียงเข้มใส่ด้วยความไม่พอใจ ต่อสิ่งที่ลูกน้องกล่าว รู้ความหมายดีว่าจะทำอะไรบางอย่างกับอูฐแก่ชราที่กำลังสิ้นลมลงทุกที

มันกำลังดินทุรนทุราย เกร็งกระตุก แต่ไม่วายที่จะดันร่างใหญ่ไปข้างหน้าที่เต็มไปด้วยเศษกระดูกทั้งเก่าและใหม่

“ข้าจะเป็นผู้ปลิดชีพมันเอง”

“อย่าทำเช่นนั้นเด็ดขาด ฆ่าผู้ที่กำลังสิ้นชีวิต ถือว่าทำบาปอย่างมหันต์ หยุดความคิดเช่นนั้นได้แล้ว”

“นายหญิง ข้า ข้าขอโทษ”

เสียงสั่นพร่าจากเจ้าคนผิวคล้ำดังขึ้น หลังจากรู้ว่านายหญิงคนสวยไม่พึงใจต่อสิ่งที่เขาเสนออกไปและเห็นนางเดินตามอูฐตัวใหญ่ไปอย่างช้าๆ สักพักเห็นว่าร่างมันกระตุกอย่างแรง เสียงครืดคราดในลำคอดังขึ้น และแน่นิ่งไปทันที

เนดายืนสงบอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อทำสมาธิ ส่งกระแสจิตให้แก่สัตว์ผู้น่าสงสาร กระทั่งส่งเสียงเรียกด้วยความตื่นเต้น

“พวกเจ้ามาดูอะไรนี่”

“นายหญิงเรียกแล้ว คงเจออะไรที่น่าตื่นเต้น โอ ดูนั่น ใช่แล้ว นายหญิง ที่นี่คือสุสานอูฐอย่างที่คนร่ำลือกันจริงๆ ด้วย”

ผู้ติดตามผู้มีเรือนร่างกำยำสูสีกับคนผิวเข้มเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นต่อสิ่งที่เห็น เนดายกคบไฟยื่นไปข้างหน้า สิ่งที่ประจักษ์ต่อสายตาก็คือ กองกระดูกสัตว์จำนวนมหาศาล กองเป็นภูเขาเลากาทับถมเต็มไปหมด

ทั้งกระดูกเก่าและใหม่ รวมทั้งอูฐจำนวนหนึ่งเพิ่งตาย ร่างอืดบวม ส่งกลิ่นเน่าเหม็น เนดาทนไม่ไหวอีกต่อไป ขยับถอยออกมา แต่แล้วก็ต้องเบี่ยงเข้าไปยืนหลังต้นไม้ เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา

“หลบก่อน ข้าคิดว่าเป็นอูฐ กำลังมาหาที่ตาย”

“นายหญิง จริงๆ ด้วย อูฐตัวนี้แก่มาก ตัวแห้งผอมโซ คงเข้าไปนอนตายตรงเนินกระดูกนั่น”

“ข้าขอให้ดวงวิญญาณของเจ้าไปสู่สุขคติด้วยเถิด ไปเถอะพวกเรา ให้พวกเขาจบชีวิตอย่างสงบ อย่าได้รบกวนอีกเลย”

หญิงผู้มีจิตใจเข้มแข็ง กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ และหันหลังเดินกลับออกมาอย่างช้าๆ เมื่อพ้นจากชายป่า เร่งความเร็วของฝีเท้า จนกระทั่งถังที่พักม้าเห็นเจ้าคนร่างผอมยังคงนอนนิ่งซึ่งคลุมด้วยผ้าจนมิดตั้งแต่ศีรษะ จรดปลายเท้า

“โอ ทำไมถึงนอนนิ่งเช่นนี้”

เนดาแปลกใจที่เห็นลูกน้องคนดังกล่าวนอนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับมีหลับสนิท เพื่อนทั้งสองต่างพากันเดินเข้ามา ม้าทั้งสี่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เจ้านั่นยังคงนอนอยู่เช่นเดิม ทั้งสองใจไม่ดี มองหน้ากัน

“หรือว่ามันตายไปแล้ว

“มันก็น่าคิดนะ คนดีๆ ไหนจะนิ่งจนเหมือนก้อนหินคลุมผ้าเช่นนี้ เราสูจน์ดูเถิดว่ามันตายหรือยังมีชีวิตอยู่”

เพื่อนทั้งสองไม่รอช้าช่วยกันดึงผ้าออกจากร่างชายคนผอมอย่างรวดเร็ว เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น

“อย่า อย่า ข้ากลัวแล้ว อย่ามาหลอกหลอนข้าเลย”

“อะไรหลอกเจ้า บอกมา”

คนผิวเข้มสอบถามทันที จากลักษณะท่าทางของเพื่อนที่นอนสั่นเทาอยู่บนพื้นทราย รู้ว่ากลัวอะไรบางอย่าง ชนิดที่เรียกว่าจับจิต เสียงคราง เสียงร้องโหยหวนในความมืด เนดามองด้วยความประหลาดใจ

บางทีเขากลัวผีจนขึ้นสมอง ทำอะไรไม่ถูก นอกจากนอนหลับตา ไม่ต้องการเห็นสิ่งใด นางรู้สึกผิดที่พาคนของตัวเองให้มาพบกับความกลัว สยดสยองขวัญในความรู้สึก

เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผาก เจ้านคนนั้นสะดุ้งสุดตัว ส่งหวีดร้องด้วยความกลัวสุดชีวิต

“อ๊าก อย่า อย่า ข้ากลัวแล้ว”

“เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงได้หวาดกลัวขนาดนี้”

“นั่นสิ พวกเจ้าสองคนจับมันลุกขึ้นมา สอบถามให้แน่ชัด กลัวอะไรกันแน่ ข้าเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ น่าเวทนาเป็นที่สุด”

“แม่นางเนดา อย่าได้หวั่นใจไปเลย ข้าจะถามมันเองว่าเป็นอะไรกันแน่ เฮ้ย เจ้าเพื่อนยาก ข้าสองคนเป็นเพื่อนเจ้านะ เกิดอะไรขึ้น กลัวอะไร”

เพื่อนสนิทอันดับสองเอ่ยถาม เสียงดังกังวานไปในความมืด เนดามองเงียบๆ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้

“ข้า ข้ากลัวปีศาจ ได้ยินเสียงมันเดินผ่าน เสียงร้องยืดยาว นกผีก็บินมารับวิญญาณพวกมัน ล้วนแต่น่ากลัวทั้งหมดทั้งสิ้น”

“เจ้าลืมตา แล้วดูข้า แล้วนั่นเพื่อนรักผิวเข้ม โน่นแม่นางเนดา นายหญิงของเรา ไม่มีปีศาจที่ไหนอีกแล้ว จงตั้งสติให้มั่น อย่ากลัวสิ่งใดๆ”