21 เนดาหญิงผู้ไม่กลัวสิ่งใด

“แต่เมื่อครู่ มันน่ากลัวเหลือเกิน ข้า ข้าคิดว่าโอเอซิสแห่งนี้เต็มไปด้วยวิญญาณจริงๆ”

ท่าทางหวาดกลัวจนที่เรียกว่าไม่อาจจะบังคับตัวเองได้ของผู้ติดตามร่างผอม เนดาทอดถอนใจ รู้ว่าจะต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นเขาก็ยังคงกลัวตลอดเวลา

“เอาเถิด ในเมื่อกลัวก็เก็บข้าวของไปจากที่นี่ เราจะต้องหาที่พักค้างแรม ขึ้นไปทางเหนือ ตามเส้นทางเดิมที่เราผ่านมานั่นแหละ”

“กลางคืนลมหนาวพัดแรง เย็นยะเยือกขนาดนี้ แม่นางทนได้หรือ”

“ทำไมจะทนไม่ได้เล่า แค่นี้ไม่อาจทำอะไรข้าได้ เชื่อเถิดนะ อย่าได้หวั่นใจ ดีกว่าพักอยู่ตรงนี้ ทั้งกลิ่นเน่าเหม็น จากซากอูฐผู้น่าสงสาร และสร้างความหวาดกลัวให้แก่เจ้านั่นอีก เราต้องออกห่างที่นี่”

“แม่นางพูดถูก ข้าเคยได้ยินมาว่า สถานที่แห่งใดก็ตามแต่ มีการจบสิ้นชีวิตเป็นจำนวนมาก ผู้ที่จิตอ่อนมักจะเกิดความกลัว จนถึงขึ้นฟั่นเฟื่อน เราต้องออกให้ห่าง ไปเร็ว อย่าช้า ข้ารั้งท้ายเอง”

ผู้ติดตามผิวเข้มบอกเพื่อนทั้งสองให้รีบออกเดินทาง โดยขันอาสาอยู่ท้ายขบวน เนดามองด้วยความซึ้งใจ ก่อนจะหันไปยิ้มจางๆ ให้แล้วตวัดขายผ้าพันรัดใบหน้าให้แน่นขึ้น ป้องกันลมเย็นในเวลากลางคืนที่พัดรุนแรง จนแทบจะกรีดเนื้อให้ขาดออกเป็นชิ้นๆ

ตลอดเวลาของการเดินทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก อุปสรรคคือลมพัดรุนแรงขึ้นทุกที นางต้องก้มหน้าหมอบลงแนบกับแผงคอม้า กอดมันเอาไว้แน่น

เจ้าม้าคู่ใจผู้น่าสงสาร เดินไปทีละก้าว บางครั้งซวนเซทำท่าจะทรุดลงไป เมื่อลมพัดปะทะถาโถมใส่แรงยิ่งขึ้น

กระทั่งเห็นว่าม้าก้าวเดินอย่างอ่อนแรง เซล้มลง เนดารู้ทันทีว่าไม่อาจจะก้าวต่อไปได้ บอกให้ลูกน้องผู้ติดตามหยุดทันที

“ไม่ต้องไปต่ออีกแล้ว ม้าเราไม่ไหว เราพักอยู่ที่นี่ โน่น ข้าเห็นหินก้อนใหญ่ มีแนวป่าด้วย ช่วยป้องกันลมได้ระดับหนึ่ง ไปเถิด จูงม้าไปตรงนั้น”

“นายหญิง ข้าจะช่วยกันกางเต็นท์ที่พักให้เร็วที่สุด”

“ขอบใจมาก เราจะพักที่นี่ ทันทีที่พระอาทิตย์จับขอบฟ้า ข้าจะพาพวกเจ้าเดินทางกลับบ้านให้เร็วที่สุด ไม่แวะพักที่ใดอีกแล้ว”

สิ่งนี้ผู้ติดตามทั้งสามต้องการได้ยินมากที่สุด รู้ว่าจากนี้เป็นต้นไป ไม่ต้องทนทุกข์กับความยากลำบากต่อการอยากรู้อยากเห็นของนายหญิงคนสวย พักอยู่กับบ้านนานที่สุด แต่ก็ประมาทไม่ได้เพราะคนอย่างเนดา อยู่นิ่งไม่ค่อยเป็น

มักจะหาเรื่องทำโน่น ทำนี่ตลอดเวลา ล้วนแต่โลดโผนอย่างคาดไม่ถึงว่านางจะกล้าทำ ผิดวิสัยของหญิงอาหรับ

แสงไฟวับแวมสีเหลืองอมส้ม จับเสี้ยวใบหน้าเนดาที่ยังคงนั่งนิ่งๆ มองแผนที่อย่างใช้สมาธิ ลูกน้องทั้งสามมองด้วยความสนใจ อยากรู้ว่านางคิดอะไรหรือจะทำสิ่งใดต่อไป หวั่นใจว่าจะพาให้พวกเขาพบกับเรื่องตื่นเต้นอีก

หากว่าชวนไปผจญภัยในสถานที่น่ากลัว รู้ว่าไม่ไหว มันน่ากลัวเกินไป คงจะต้องยับยั้งเอาไว้บ้าง ผู้ที่ช่วยให้พวกเขารอดพ้นจากการเป็นผู้ติดตามก็คือ ร้องขอความช่วยเหลือจากโมฮัมเหม็ด บิดาของนาง

“เจ้าเห็นอย่างข้าไหม ว่าแม่นางกำลังดูแผนที่”

เสียงกระซิบกระซาบเสียงสั่น ดังออกมาจากริมฝีปากแห้งผากของเจ้าคนร่างผอม ทุกครั้งที่มองไปที่เนดา นัยน์ตาหลุกหลิกเต็มไปด้วยความหวาดผวา

“ใช่ เห็นเหมือนกัน เจ้าจะถามทำไม”

“ข้ากลัวนี่นา ว่าแม่นาง หาเรื่องที่จะให้เราเจออะไรที่สั่นประสาทอีก”

“เรื่องนั้นข้าไม่รู้ แต่ก็หวั่นอยู่กัน พวกเจ้าก็รู้ว่านายหญิงของเรา ไม่เหมือนสตรีอาหรับอื่นๆ ที่เรียบร้อย อยู่กับบ้าน เรียนรู้การปรนนิบัติสามีกับลูกในอนาคต ต่างจากแม่นางเนดา ชอบการต่อสู้ โปรดการผจญภัย ค้นหาสิ่งแปลกใหม่ให้กับชีวิต”

“ใช่ เรื่องดีที่เป็นคนแบบนี้ แต่พวกเราลำบากน่ะสิ”

เจ้าคนที่สามที่เงียบมาโดยตลอด เอ่ยขึ้นบ้าง เพื่อนร่างใหญ่ผิวเข้มทนความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว เข้าไปหาเนดาทันที โดยเพื่อนทั้งสองจับตามองอย่างลุ้นระทึก ว่าต่อจากนี้ไป เนดามีแผนการเดินทางอย่างไร

“แม่นางเนดา”

“อ้อ เจ้าเอง ยังไม่นอนอีกหรือ”

“นายหญิงเช่นกัน ข้าเห็นว่าท่านนั่งอยู่ที่เดิมนานแล้ว”

“ข้าดูแผนที่ มีสิ่งที่น่าสนใจหลายอย่างที่รอการค้นหา”

“นายหญิง! จะค้นหาอีกแล้วหรือ”

เจ้าคนร่างใหญ่อุทานอย่างตกใจ เย็นวาบไปทั้งตัว รู้ว่าจะต้องมีการเดินทางเกิดขึ้น เขาจะทำอย่างไรที่จะหลีกเลี่ยง แต่คิดว่ายากเพราะนางไว้ใจเขากับเพื่อนทั้งสองมากกว่าคนอื่นๆ ทุกครั้งที่ไปด้วยกันนางจะจ่ายให้อย่างงาม รวมทั้งอาหารการกินเต็มที่