17 ท่านแม่ทัพนิสัยทรามไม่ต่างจากลูกสาว

“ข้าก็แค่ตรวจดูความเรียบร้อยเท่านั้น”

“เมื่อครู่ ข้าเห็นท่านกำลังสนทนากับบุตรีท่านอาซิฟ แม่ทัพใหญ่นี่นา”

“ใช่ นางสอบถามเกี่ยวกับการออกไปนอกเมือง ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้”

“เอ หน้าท่านซีดมาก คงไม่สบาย พักผ่อนให้มากๆ ข้ารู้มาว่าอีกไม่นาน ชีค อาดัมชาร์ ออกไปนอกเมืองอีก ท่านก็ต้องติดตามเช่นเคย”

“ขอบใจท่านมากที่เป็นห่วง ข้าก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว ขอเวลาปรับตัวสักนิดแล้วจะดีเอง”

องครักษ์ผู้น่าสงสารกล่าวด้วยเสียงสั่นๆ ดวงตาหม่นหมอง แต่ไม่มีใครเห็น เขาเลี่ยงหลบมองไปทางอื่น ทหารกลุ่มนั้นพากันเดินผ่านไป ทางด้านหลังพระราชวังเพื่อตรวจตราความเรียบร้อย นาจิปถอนใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน

อัญมณีสีม่วงที่หามาด้วยความยากลำบาก เขานึกถึงการิตาเป็นคนแรก ตั้งใจเอาไว้ว่าจะมอบให้นางเอาไปทำเครื่องประดับ หากแต่ว่านางไม่สนใจแต่อย่างใด รับเอาไว้อย่างเสียไม่ได้ อยากรู้เหลือเกินว่าจากนี้ต่อไป นางจะทำอย่างไรกับสิ่งล้ำค่าเหล่านั้น

อัญมณีสีม่วงที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ตกอยู่บนที่นอน การิตาโยนลงไปอย่างไร้สิ้นความหมาย ทันทีที่พลิกตัวลงไปนอน แผ่นหลังสัมผัสกับความแหลม สะดุ้งเฮือก อุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย! ทับอะไรอีกล่ะ ตายจริง หินสีของนาจิป ฮึ กระจอกสิ้นดี ไร้ค่าแล้วยังทำให้ข้าเจ็บอีก โยนทิ้งเสียดีไหม”

เธอทำท่าจะโยนลงไปที่หน้าต่างด้วยความโกรธ แต่แล้วประตูห้องเปิดออก อาซิฟผู้เป็นบิดาก้าวเข้ามา ทำหน้าฉงนเมื่อเห็นบุตรสาวกำอะไรบางอย่างแล้วทำท่าเงื้อง่าเหมือนจะขว้างออกไปจากหน้าต่างที่มีม่านผ้าฝ้ายสีขุ่นกั้นเอาไว้แค่เพียงครึ่งบาน

“การิตา ทำอะไรลูก”

“ท่านพ่อ เอ่อ ไม่มีอะไร เจ้าค่ะ”

การิตาปฏิเสธทันควัน เอาสิ่งที่อยู่ในมือซ่อนไว้ข้างหลัง ท่าทางมีพิรุธขัดกับคำพูด บิดามองด้วยความแปลกใจ จ้องเขม็ง ด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ รู้ว่าจะต้องทำอะไรบางอย่างที่ไม่ยอมเปิดเผย ทันทีที่เข้ามาใกล้ๆ สำรวจดูรอบๆ ตัว การิตาใจหายวาบ พยายามที่จะโยนอัญมณีดิบทิ้งลงที่พื้น ทว่า อาซิฟมองเห็นก่อน ทักด้วยความไม่พอใจ

“นั่นอะไร การิตา”

“ไม่มีอะไร ท่านพ่อ”

“อย่าปฏิเสธ ในเมื่อข้าเห็นเต็มตา เจ้ากำลังทิ้งอะไรลงที่พื้น เอามาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้”

จากที่คิดว่าไม่ให้ใครรู้ถึงที่มาที่ไปของอัญมณีสีม่วง การิตาจำต้องส่งให้บิดาดูด้วยมือค่อนข้างสั่น อาซิฟมองด้วยความสงสัย คิ้วเข้มแต่ไร้ระเบียบขมวดเข้าหากัน เท่าที่จำได้ ไม่เคยให้สิ่งนี้แก่นาง

มือใหญ่ที่มีขนขึ้นประปรายคว้าอัญมณีทั้งหมดมาถือเอาไว้ พิจารณาและส่องกับแสงตะเกียง แม้ว่าไม่ได้ผ่านการเจียระไน แต่มีประกายออกมา รู้ว่าเป็นสิ่งที่มีค่า มากด้วยราคา มองหน้าบุตรสาวอีกครั้ง เห็นว่าเมินหลบหนี

ท่าทางมีพิรุธอย่างชัดเจน กลายเป็นว่าอยากรู้ที่มาที่ไปของสิ่งนี้

“อัญมณีดิบสีม่วง ยังไม่ผ่านการเจียระไน เจ้าเอามาจากไหน”

“มีคนให้แต่ข้าไม่ชอบ”

“ไม่ชอบก็เลยจะขว้างทิ้ง ลูกข้าเอ๋ย ช่างไม่เห็นคุณค่าของเจ้าสิ่งนี้เลย ว่ามีราคาแค่ไหน ขนาดยังไม่ได้ผ่านการเจียระไนยังเกิดประกายในตัวเอง”

อาซิฟทำเสียงเหมือนต่อว่าอยู่ในที แต่บุตรสาวยังคงส่ายใบหน้างามไปมาด้วยความไม่ชอบใจ เกลียดนาจิปยิ่งนัก จากที่พยายามปกปิดบิดาที่ถูกองครักษ์พยายามสานความสัมพันธไมตรี เห็นทีว่าคราวนี้ความจริงถูกเปิดเผยออกมา

นางจะทำอย่างไรดี อาซิฟจะโกรธสักเพียงไหน เล่นงานฝ่ายชายหรือไม่ หากว่าบิดารู้ความจริงว่านาจิปมีใจให้ ท่านใช้อำนาจที่เหนือกว่าทำให้เขาได้รับบาดเจ็บล่ะจะทำอย่างไร แม้ว่าไม่มีจิตปฏิพัทธ์ แต่ก็ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องรุนแรงขึ้นในกลุ่มทหารด้วยกัน

เมื่อเห็นบิดามีท่าทีสนใจอัญมณีชิ้นนั้น นางถือโอกาสที่จะยกให้เพื่อตัดปัญหาทั้งปวง

“ในเมื่อท่านพ่อเห็นว่างาม ข้ายกให้”

“ให้ง่ายๆ งั้นหรือ ข้าต้องรู้ที่มาที่ไปก่อน ว่าใครให้เจ้า ข้ารู้ว่าคงไม่ใช่คนที่ปรารถนา ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่ขว้างทิ้ง ใช่ไหม”

“ท่านพ่อ ข้าไม่ต้องการแม้แต่น้อย ข้าเกลียดด้วยซ้ำ แต่จำใจรับเอาไว้ เกรงว่าจะมีเรื่องบาดหมางใจ”

“แล้วใครล่ะที่ให้เจ้า”

“องครักษ์นาจิป”

นางไม่รั้งรออีกต่อไปที่จะบอกความจริงว่า บุรุษที่มอบอัญมณีสีม่วงให้คือ นาจิปองครักษ์ผู้พิทักษ์ ชีค อาดัมชาร์ ทันทีที่รับรู้ผู้เป็นบิดาโกรธที่นาจิปบังอาจมามีความสัมพันธ์ทางใจแก่บุตรสาว เท่ากับว่าไม่เจียมตัวว่าเป็นใคร