12 สตรีผู้มีดวงตาคมเข้ม

“โรตีไส้ไก่กับชาร้อน อินทผลัมแห้ง”

ทรงรับสั่งเบาๆ ทำเหมือนไม่ใส่ใจสิ่งใด คนขายกลับเข้าไปในร้าน บอกให้พ่อครัวจัดการปรุงทันที ชีค อาดัมชาร์ ลอบสังเกตการณ์เงียบๆ กระทั่งคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา ลักษณะเหมือนทหาร นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ กัน

เสียงสั่งอาหารดังขึ้น พระองค์ชำเลืองไปที่คนนั่งใกล้ๆ เสียงบ่นออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

“ร้อนตั้งแต่เช้าเลย กินเสร็จเราก็ต้องเข้าไปรายงานตัวต่อนายกอง บอกว่าเหตุการณ์ปกติ”

“หน้าที่ของเราอยู่แล้วจะต้องพึงปฏิบัติ อีกไม่นานเราก็ต้องคุมเสบียงเดินทางไปที่อัลคัสซาร์”

“เมืองอัลคัสซาร์ดีนะ ไม่ขูดเลือดขูดเนื้อ เก็บค่าบรรณาการแค่เพียงนิดเดียว ทว่า เวลาที่เรามีศัตรูเข้ามารุกราน ทางนั้นส่งทหารมาช่วยปราบ ฝีมือดีทั้งนั้นเลย ดีแล้วที่ชีคของเราเป็นพันธมิตรกับเมืองนี้ ถ้าหากว่าขึ้นต่อเมืองอื่น ไม่รู้ว่าจะได้รับการดูแลเช่นนี้หรือไม่”

“เมืองเราเล็กจะต้องมีผู้คุ้มครอง กินเถอะ อาหารมาแล้ว”

ทหารกลุ่มนั้นชื่นชมอัลคัสซาร์ด้วยความจริงใจ ชีค อาดัมชาร์ พอพระทัยยิ่งนัก ยกน้ำชาจิบเพียงเล็กน้อย ตามด้วยโรตีไส้ไก่ที่ตัดเป็นชิ้นเรียบร้อยแล้ว เสวยช้าๆ มองไปที่นาจิปเห็นว่ากำลังนั่งกินอาหารอย่างเงียบๆ เช่นกัน

จากนี้เป็นต้นไปจะต้องกลับเข้าระราชวัง รู้ว่าเมืองนี้ยังสวามิภักดิ์ต่ออัลคัสซาร์ ยินยอมที่จะมอบเครื่องบรรณาการไปส่งให้เป็นประจำทุกปี ชีคหนุ่มลุกขึ้น เดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็วและสังเกตเห็นว่านาจิปรีบกระดกน้ำชาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว อีกไม่นานก็คงจะต้องตามมา รวมทั้งทหารคนอื่นๆ ต่างทยอยพากันออกมา เพื่อไปยังจุดนัดพบที่ต้นไม้ใหญ่นอกเมือง

ขณะที่ ชีค อาดัมชาร์ สาวพระบาทด้วยความเร่งรีบ ไม่ทันเห็นร่างสตรีในชุดพื้นเมืองอาหรับ ปิดใบหน้าด้วยฮิญาบสีน้ำเงิน เห็นแค่เพียงดวงตาโตคมเข้ม นางกำลังเดินเข้ามาในเมืองด้วยท่าทางร้อนรนกระทั่งชนกับพระองค์เต็มแรง ร่างงามเซทำท่าจะล้มลงไป

“โอ๊ะ! โอ๊ย”

“ขอโทษ แม่นาง”

พระหัตถ์แข็งแรงคว้าจับแขนเรียวเอาไว้ก่อนที่จะทรุดลงไปกองที่พื้น หญิงผู้ถูกชนดีดตัวขึ้นมายืนจังก้าอย่างรวดเร็ว ดึงแขนออกจากพระหัตถ์ทันที ดวงตาคู่งามยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าบุรุษที่รกไปด้วยหนวดเครา แม้ว่าชายผ้าคลุมตวัดลงมาปิดบังบางส่วน แต่ก็รู้ว่าเป็นบุรุษที่หน้าตาดีคนหนึ่ง

“ไม่เป็นไร ข้าก็เดินไม่ดีเอง”

“ข้าเช่นกัน มัวแต่คิดอะไรเพลิน ต้องขออภัยแม่นางอย่างสูง”

“ช่างเถอะ ในเมื่อข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอบคุณ”

หญิงผู้มีดวงตาคมเข้มก้มศีรษะขอโทษ ก่อนจะเดินไปยังด้านในที่เป็นตลาดสด มีของหลากหลายชนิดวางขาย ชีค อาดัมชาร์ มองตามด้วยความแปลกใจ

ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นลักษณะท่าทางมีความมั่นใจในตัวเองสูงไม่อ่อนหวานเหมือนสตรีทั่วไป เมื่อถูกผู้ชายถูกต้องเนื้อตัวจะต้องอายจนไปไม่เป็น ต่างจากหญิงผู้นี้ เพียงแค่เห็นดีดตัวยืนขึ้น รู้ว่าเก่งในเชิงการต่อสู้

“อยากรู้นักว่านางเป็นใคร หน้าตาสวยงามแค่ไหน แค่เพียงดวงตา ข้าก็จำได้ ถ้าหากว่าได้เจออีกครั้ง”

“พระองค์ เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ ข้าพระพุทธเจ้าเห็นสตรีนางหนึ่ง คุยกับพระองค์”

นาจิปวิ่งหน้าตื่นเข้ามากระซิบถามเบาๆ เกรงว่าจะมีคนได้ยิน ชีค อาดัมชาร์ สรวลก่อนที่จะตรัสให้ได้ยินเพียงแค่สองคน

“ไม่มีอะไรหรอก หญิงผู้นั้น ข้าชนนางเอง”

“อ้อ คิดว่ามีเรื่องขัดใจกัน เรามาต่างถิ่น อาจจะทำให้เป็นที่ขัดตาแก่คนพื้นที่ เกิดเรื่องขึ้นมาจะไม่ดี”

“ข้ารู้ พยายามเลี่ยงที่จะมีเรื่องกับคนอื่นๆ แต่คนที่นี่ดี เรียบร้อย ไม่มีอันธพาล สร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้อื่น ข้าสืบดูแล้ว ชีคเมื่องนี้ไม่มีปัญหา ยังสวามิภักดิ์ต่ออัลคัสซาร์ อีกไม่นานก็เอาเครื่องบรรณาการไปส่ง”

“นับว่าเป็นเรื่องดี ไม่เช่นนั้น พวกเราก็จะต้องจัดแต่งกองทัพมาปราบให้สงบ”

องครักษ์โล่งใจที่ไม่ต้อง นำขบวนกองทัพเคลื่อนมาที่เมืองแห่งนี้ ทุกครั้งที่ออกรบรู้สึกไม่สบายใจเพราะไม่ต้องการที่จะเข่นฆ่ามนุษย์ด้วยกัน ทุกครั้งที่กลับจากรบนาจิปจะต้องทำพิธีล้างบาปให้แก่ตนเอง

ทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้แก่ผู้ที่ล่วงลับ เพื่อส่งเสริมให้ตนเองมีชีวิตอยู่อย่างสงบ ไม่รู้สึกบาปไปมากกว่านี้

“ผู้หญิงคนนั้น ข้าดูแล้วไม่ธรรมดา”