10 การิตาหญิงที่มักใหญ่ใฝ่สูง

“เจ้าหญิงพาซาเร พระราชธิดาแห่งเมืองมาเตเซียร์ คือผู้ที่เหมาะสมที่สุด สวย กิริยามารยาทงาม เรียบร้อยน่ารัก อีกไม่นานข้าจะให้ ชีค อาดัมชาร์ ไปรับนางมาพำนักที่นี่เพื่อให้สนิทสนมกัน”

ทันทีที่การิตารับรู้ถึงผู้ที่จะมาเป็นพระชายาใน ชีค อาดัมชาร์ หัวใจที่พองโตเมื่อครู่พลันแหลกสลาย เรือนร่างแทบไร้เรี่ยวแรง รู้ว่าหมดสิทธิ์ที่จะแข่ง เพราะสตรีนางนั้นเป็นถึงเจ้าหญิงต่างเมือง ฐานันดรทัดเทียมกัน หากแต่ว่า ผู้ที่ทำร้ายน้ำใจให้เจ็บปวดเช่นนี้ อย่าได้หมายว่าจะอยู่อย่างสงบสุข

มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา ดวงตาคมเข้มสั่นระริก ริมฝีปากเหยียดเบะด้วยความโกรธ เมื่อการิตารู้ว่า ชีค อาดัมชาร์ มีคู่หมายแล้วและเจ้าหญิงได้รับการเชื้อเชิญเพื่อที่จะพำนักอยู่ที่นี่ นางแทบระงับอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ ทนบีบนวดพระนางอานีด้วยจิตที่ไม่เป็นสุข กระทั่งพระนางเข้าในที่พระบรรทม

หญิงผู้มีความทะเยอทะยานออกมาจากห้องนั้นทันที ปล่อยอารมณ์ไปกับความโกรธที่เกิดขึ้น ไม่คิดว่าจะได้รับข่าวร้สายจนแทบช็อก

‘จริงอย่างที่ท่านพ่อเคยบอกเอาไว้ ชีค อาดัมชาร์ มีคู่หมายแล้ว เจ้าหญิงพาซาเรหรือ ฮึ จะเลอโฉมสักเพียงไหนเชียว ข้าไม่ยอมให้นางกลายเป็นหนึ่งในดวงใจแน่ จะต้องมีอันเป็นไป ข้าจะหาทางจัดการกับพระองค์ให้เร็วที่สุด’

นางหักนิ้วเข้าหากันจนเกิดเสียงดัง ในระหว่างที่จมอยู่กับความแค้นนั่นเอง อาซิฟผู้เป็นบิดาในชุดนายทหารชั้นผู้ใหญ่เห็นนางนั่ง นิ่งๆ เพียงลำพัง จึงเข้ามาหา แม้ว่ายืนอยู่เบื้องหลัง แต่นางกลับไม่รับรู้สิ่งใดๆ

“การิตา การิตาเป็นอะไรหรือ พ่อยืนอยู่ตั้งนาน เจ้ายังไม่ทัก”

หลังจากเห็นว่าบุตรสาวยังคงอยู่ในอากัปกิริยาเดิมๆ แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่แห่งอัลคัสซาร์เอ่ยถาม บุตรสาวสะดุ้ง ร่างไหวเพียงเล็กน้อย หันไปมองด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาวาววับ เสียงสูดลมหายใจแรงๆ อาซิฟรู้แล้วว่า นางไม่พอใจอะไรบางอย่าง

“ลูกพ่อ ใครทำให้เจ้าเป็นแบบนี้”

“ท่านพ่อ ข้า ข้าเกลียดเจ้าหญิงพาซาเร”

“เบาๆ อย่าพูดเสียงดังไป ใครได้ยินเข้า นำไปกราบทูลเบื้องบน เจ้าจะเดือดร้อน”

“ข้ารู้ แต่เป็นความจริง ในเมื่อเกลียดจะให้พูดว่ารักได้อย่างไร”

“เจ้าเคยเห็นเห็นเจ้าหญิงพาซาเรแล้วรึ ถึงได้กล่าวเช่นนี้”

คำถามจากบิดา ทำเอาการิตาสั่นใบหน้างดงามไปมา ทว่า แค้นต่อพระราชเสวนีย์ในพระนางอานี เจ็บปลาบกลางทรวงแทบขาดใจ

ไม่มีใครที่สุขใจ ต่อคำชื่นชมหญิงที่เป็นมารชีวิต นางคนหนึ่งล่ะจะต้องหาทางเล่นงานเจ้าหญิงต่างเมืองให้ล้มเลิกที่จะเข้าพิธิอภิเษกสมรสกับ ชีค อาดัมชาร์

“ไม่เคยเห็น แต่ทำให้ข้าโกรธได้ถึงเพียงนี้ก็นับว่าเป็นผู้ที่ยอดแย่แล้วท่านพ่อ เจ้าหญิงเมืองขึ้นจะวิเศษสักแค่ไหนเชียว”

“การิตา เจ้าอย่าแสดงออกนอกหน้านอกตานัก หากว่า พระองค์ทราบ เจ้าเดือดร้อนแน่ ข้าคงไม่อาจคุ้มหัวเจ้าได้ ใครก็ตามที่บังอาจทำให้ระคายเคืองพระยุคลบาทล่ะก็ อันตรายมาก”

“แต่ข้าจะต้องทำอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะทำให้ ชีค อาดัมชาร์ ตกเป็นของข้าก่อนที่เจ้าหญิงพาซาเรจะมาพำนักที่นี่”

“เอาเถิด ข้าจะช่วยเจ้าคิดอีกทีว่าจะทำเช่นไร รู้แต่ว่าในเวลานี้เจ้าจะต้องทำดีกับพระนางอานีให้มากที่สุด หวังว่าจะได้รับเมตตา”

“ข้าพยายามอย่างที่สุดแล้ว ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ท่าทางพระนางชื่นชมเจ้าหญิงพาซาเรมากจนข้าหวั่นใจ หมดแรงที่จะประพฤติตนเป็นคนดีแล้วล่ะท่านพ่อ”

น้ำตาแห่งความแค้นใจทะลักล้นออกมา ไหลอาบระลิ่วลงมาที่แก้มปลั่งทั้งสองข้าง บิดาร้อนวาบไปทั้งตัว สงสารลูกอย่างที่สุด ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรที่จะช่วยให้ความปรารถนาเป็นจริง นอกจากใช้เล่ห์บางอย่าง

แม้รู้ว่าผิด แต่ก็ต้องทำ หวังแต่เพียงว่าเมื่อสำเร็จ สิ่งดีๆ ย่อมตามมา ชีค อาดัมชาร์ไม่ใช่คนใจร้าย พระองค์เป็นบุรุษที่มีความรับผิดชอบต่อสิ่งที่กระทำลงไป

“เมื่อครู่ ข้าเห็นบุตรสาวท่านแม่ทัพออกจากห้องพระนาง”

ชีค ซาอุด ตรัสเบาๆ หลังจากเสร็จพิธีสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมือง เพื่อขอให้ช่วยคุ้มครองพระราชโอรสที่แฝงพระองค์เข้าไปในเมืองขึ้นแห่งหนึ่ง พระนางอานีแย้มพระโอษฐ์จนเห็นไรพระทนต์ พระนางอานีเป็นสตรีผู้ที่มีรอยยิ้มสวยงาม สร้างความสดชื่นแก่ผู้ที่เห็น แม้ว่าพระชันษาล่วงเลยย่างเข้าสู่วัยกลางคนแล้วก็ตาม แต่ยังคงความโสภาเอาไว้ไม่เสื่อมคลาย