พบเจอ

เมื่อออกมาจากหุบเขาปีศาจ นางก็เดินทางมาเยี่ยมสองสามีภรรยาฟาง"ข้าขออภัยพวกท่านที่ไม่ได้อยู่ด้วย และทำให้เป็นห่วง ข้ารับปากท่านตาว่าจะเดินทางช่วยเหลือผู้คน เป็นเวลาหนึ่งปี ก็คงพอกับที่ อายุข้าได้ 15 พอดี ข้าจะกลับมาให้ท่านแม่ปักปิ่นนะเจ้าคะ" ไม่ว่าเปล่าเหม่ยอิงกอดเข้าที่เอวของฟางเหม่ยเอินอย่างออดอ้อน ทำให้สองสามีภรรยาฟาง ปลื้มปริ่มใจ จึงเอ่ยกับลูกสาวว่า"แค่นี้แม่กับพ่อเจ้าก็ดีใจมากแล้ว ระวังตัวด้วยนะ รีบกลับมานะลูก" "เจ้าคะ ท่านแม่ ท่านพ่อ"

คืนนั้นสามคนพ่อแม่ลูกคุยกันค่อนคืนจึงแยกย้ายกันไปนอน

รุ่งเช้าเหม่ยอิงออกเดินทางแต่เช้าโดยที่ไม่ลืมใช้ผ้าบางปิดหน้า นึกถึงตอนที่อยู่บนเขานางเรียนวิชาแพทย์ทุกอย่างไมาว่าจะเป็นฝั่งเข็ม ยาพิษ ร่วมทั้งสมุนไพรต่างๆ การฝึกวรยุทธก็เก่งใช้ได้บวกกับที่นางฝึกร่างกายแบบทหารมาจึงทำให้เพิ่มระดับขึ้นมา นางตั้งใจว่าจะตั้งหลักทีละแคว้นโดยปักหลักไปเลยดีกว่าเดินเร่รอน เพราะเงินที่ตาเฒ่าให้มาก็พออยู่แบบเศรษฐีได้ โดยใหมาในรูปแบบกำไลมิติ ที่กว้างใหญ่ไพศาลไม่จำเป็นต้องหาซื้อเพิ่ม นางศึกษามาว่าที่นี่มี 5 แคว้น เริ่มจาก แคว้นเหลียน หนาน หมิง ฉิน และเว่ย ตอนนี้นางอาศัยในแคว้นเหลียน จึงคิดว่าจะไปแคว้นหนานที่มีพื้นที่ติดเหลียน ต่อไปก็แคว้นหนาน หมิง ฉิน วนมาเว่ย และกลับบ้าน นางให้เงิน ครอบครัวฟางไว้ใช้เล็กน้อย เพราะทั้งสองไม่รับบอกว่านางต้องใช้ในการเดินทาง นางตั้งใจไว้ว่าจะไม่รักษาเชื้อพระวงศ์ เพราะรำคาญ ทั้งปัญหาเยอะ จะรักษาชาวบ้านที่รากหญ้าถ้าไม่มีอะไรที่จำเป็น เมื่อเกือบถึงชายแดนนางได้เข้าพักโรงเตี้ยมเล็กเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจคน ระหว่างทางไปโรงเตี้ยม ก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งเดินให้ทานชาวบ้าน โดยแจกทุกอย่างที่มีในตัวแบบไม่เสียดาย จากสายตานางมองว่า หญิงชราคงป่วยและหมอบอกว่ารักษาไม่หาย จึงเดินไปถามว่า "ท่านป้า ป่วยใช่หรือไม่ ท่านต้องการรักษาไหม ข้าช่วยท่านได้นะ"

หญิงชรามองหน้านาง ก่อนจะพูดขึ้นว่า "ข้ารักษากับทุกหมอแล้ว ไม่มีหมอคนใดรักษาข้าได้ เจ้ารักษาข้าได้อย่างไร ค่าใช้จ่ายข้าก็ไม่มีแล้วตอนนี้"

"อืม ท่านพักที่ใด รึจะไปโรงเตี้ยมกับข้าล่ะ" หญิงชรามองนางทำท่าคิด ทั้งสังเกต จึงตัดสินใจว่า

"ไปบ้านป้าก็ได้ ตามมาสิ แม่หนู" แล้วหญิงชราก็พาเหม่ยอิงไปที่บ้าน โดยบ้านนางก็ไม่ได้ใหญ่มากคงมีฐานะปานกลาง หญิงชราบอกว่า ให้เรีอกป้าหวัง ก็ได้ เมื่อจัดแจงตัวเองเรียบร้อย จึงตรวจดูอาการแล้ว เหม่ยอิงจึงบอกว่าต้องใช้เวลา 1 เดือนในการรักษา เป็นเพราะนางเครียด คิดมาก และเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน จึงทำให้จุดเถียนตันปิด ระบบธาตุไม่ไหลเวียน เมื่อได้ฟังแบบนี้ ป้าหวังก็มองดูนางแล้วถามว่า"รักษาได้จริงๆรี ไม่ตายแล้วรึ" นางยิ้มพร้อมจับมือเหม่ยอิงแน่น

"เจ้าคะป้าหวัง แต่การรักษานี้มีค่าใช้จ่ายมากอยู่นะ" นางเขียนเทียบยาให้ มีทั้งหาซื้อและติดตัวมาด้วย เพราะเป็นรายแรกจึงยังมาอยู่มาก

"งั้นเจ้าชื่ออะไร ให้ป้าเรียกว่าอย่างไร"

"เรียกข้าว่า อิงอิง เจ้าคะ" นางไม่อยากให้ ครอบครัวฟางวุ่นวายจึงมิบอกแซ่ จากนั้นนางบอกว่าจะไปพักโรงเตี้ยมแต่ป้าหวังไม่ยอม จึงต้องพักที่บ้านป้าหวัง

"ข้าขอออกไปเดินเล่นข้างนอกได้หรือไม่ ข้าพึ่งมาถึงยังไม่ได้เดินเที่ยวเลย เจ้าคะ"

ป้าหวังจึงสั่งให้พ่อบ้านเอาป้ายผ่านทางเข้าออกจวนให้นาง เมื่อออกมานอกจวน ก็เดินไปตามทางที่ขายของระหว่างทางเดิน ชมและเลือกซื้ออย่างเพลิดเพลิน ในจังหวะนั้นมีลมพัดมาค่อยข้างแรงนิดๆ ทำให้ผ้าปิดหน้านางเปิดขึ้น

บนห้องอาหารชั้นสอง ของร้านอาหารชื่อดังนั้นมีสามหนุ่มนั่งกับหนึ่งหนุ่มยืนอยู่ สองคนคุยกันแต่อีกคนนั่งมองออกไปนอกหน้าสายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินเลือกข้าวของอย่างมีความสุขทั้งซื้อของมากมายแต่เป็นชิ้นเล็ก ก็ไม่อาจวางตาได้ มีความคิดอยากเห็นหน้านางใต้ผ้าผืนนั้นเหลือเกิน ขณะคิดเหมือนสวรรค์เป็นใจลมพัดมาพอดี เมื่อผ้าปิดหน้าเปิดขึ้น ชายหนุ่มก็เผลอลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว ช่างงดงามเหลือ ปากเล็ก จมูกรั้นนิดๆ ผิวขาวนวล ยังมีดวงตาหงส์คู่นั้น คิ้วเรียวเป็นคันศร ผมดำสนิท ชวนสัมผัสนั้น

"พี่สาม เป็นอะไรรึ" หนุ่มฝั่งตรงข้ามถาม

อีกคนก็มแงตามสายตาออกไปก็พบสาวนางหนึ่งเลือกของอยู่แต่มีผ้าปิดหน้าจึงเอ่ยขึ้นว่า "สงสัยองค์ชายสามพบสาวงามเข้าและ ฮ่าๆๆๆๆ"

"เป็นครั้งแรกที่พี่สามมองสาวงาม น่าสนใจๆ"

สุดท้ายองค์ชายสามก็เดินลงไป และออกจากร้านอาหารแบบไม่ได้ตอบอะไร โดยมี คนสนิทเดินตามมาด้วยแบบงง ทั้งตกใจที่เห็นนายของตนเสียอาการเพราะผู้หญิงเป็นครั้งแรก

สองหนุ่มเรียกเก็บเงินแล้ววิ่งตามลงไป

เหม่ยอิงหารู้ไม่ว่าตนไปสะดุดตา ต้องใจใครเข้าแล้ว คิดว่าอยากลองกินข้าวข้างถนนกินบ้างจึงเดินไปที่เพิงเล็กๆขายข้าว แล้วสั่งว่า "เอาหมั่นโถว 2 ลูก กันน้ำแกง 1 ถ้วย เจ้าคะ"

คนขายรับคำแล้วไปเตรียมของมา วางตรงหน้า แล้วรีบไปขายของต่อ

ในขณะที่จะกินนางจึงถอดผ้าปิดหน้าออก เรียกสายตาหนุ่มๆ ภายในและภายนอก ในทันที ทุกคนตกตะลึง บ้างคนถึงกับอ้าปากค้าง ในความงามของนาง

ร่วมถึงสี่หนุ่มที่เดินมาเห็นพอดี

"พี่สาม นางช่างงดงามยิ่งนัก เกิดมาข้ายังไม่เคยเจอใครที่งดงามเช่นนี้มาก่อนเลย" ก่อนที่จะได้รับสายตาเย็นยะเยือก เรียกสติ จึงได้แต่หัวเราะแห้งแก้เก้อ

เมื่อกำลังจะเดินเข้าไปก็มี คนหนึ่งเข้าไปทักก่อน

"น้องสาวมาคนเดียวรึ ไปกับพี่ชายไหม ข้าสัญญาว่าจะเลี้ยงดูเจ้าอย่างดี ข้าเป็นคุณชายที่สูงศักดิ์ยิ่งนัก"

เหม่ยอิง "......" นั่งแบบไม่มอง ไม่สนใจสิ่งใด

ทำให้ชายคนดังกล่าว พูดอีกว่า "อย่าเล่นตัวนักเลย ดูก็รู้ว่าเป็นคนบ้านนอกยากจน ได้รับตวามเมตตาจากข้าก็ดีเท่าไหร่แล้ว"

เมื่อยังไม่ได้รับการตอบรับจึงทำท่าว่าจะจับแขนนางลากไป แต่ะได้ยินเสียงพูดข้างหลังขึ้นมาว่า "ไสหัวไป"

จึงหันไปพร้อมกับกล่าวว่า "ใครกล้ามายุ่งเรื่องของข้า ไม่กลัวตายรึ " แต่ต้องตกตะลึงพอได้สติก็รีบวิ่งหนีไป

ทั้งสามหนุ่มนั่งลงข้างนาง พร้อมกล่าวว่า "พวกเรานั่งด้วยได้รึไม่"