ช่วยเหลือ

ที่นั่งตั้งมากมายทำไมต้องมานั่งตรงนี้เล่า เฮ้อ เหม่ยอิงแอบถอนใจ กล่าวขึ้นว่า "ไม่ใช่ร้านข้า อยากนั่งรึไม่แล้วแต่พวกท่านเถอะ" ว่าแล้วนางก็กินจนเสร็จ เรียกเก็บตัง จะออกจากร้านไป

"เดี๋ยวพวกเราจ่ายเอง แม่นาง" องค์ชายห้าตงฟางหยางหลงเอ่ย องค์ชายแปดตงฟางเสวี่ยหลงก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ไม่ต้อง เราไม่รู้จกและสนิทกัน" กล่าวเสร็จ เหม่ยอิงก็เดินจากไป

ตงฟางหลินหลง หรือ องค์ชายสาม เอ่ยขึ้นว่า "ไปสืบมา" หลีจิ้ง หนึ่งหนุ่มที่ยืนอยู่คำนับแล้วจากไปทันที

เมื่อเดินกลับมาก็เข้าห้องพัก พร้อมกับมีสาวใช้มาเรียกให้ไปพบป้าหวัง "ได้ยามาครบแล้ว ตามจำนวนที่ อิงอิง ให้หา จะให้เอาเข้ามาเลยหรือไม่" ป้าหวังถามอย่างดีใจ

"ให้เอาไปที่ห้องเตรียมยาเลยเจ้าคะ ป้าหวัง ข้าต้องใช้เวลาในการปรุงยา ไม่ต้องการการรบกวน ฝากด้วยนะเจ้าคะ" ป้าหวังรับปากนาง จึงถามขึ้น"ตอนนี้เลยรึ"

"เจ้าคะ รอนานมันก็จะรักษานานไปด้วย อีกอย่างมันจะเจ็บปวดมาก ป้ามีลูกหลานบ้างหรือไม่เจ้าคะ" เพราะตั้งแต่นางมาถึงไม่พบใครเลย ถึงถามออกไป

ป้าหวังมองหน้านาง แล้วถอนหายใจ น้ำตาปริ่มจะไหล ดึงมือเหม่ยอิงไปนั่งแล้ว กล่าวว่า "เมื่อปีก่อน สามีป้านั้นเป็นรองแม่ทัพ มีบุตรชายสองคน คนโตตามสามีป้าไปรบ สุดท้ายไม่มีใครได้กลับมาส่วนอีกคน ตกมาปีนี้ก็เข้าไปเป็นทหารอีก ไม่มีใครได้ทันแต่งงานจึงต้องอยู่คนเดียว" เล่าทั้งน้ำตา เหม่ยอิงกอดปลอบป้าว่า "ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ อิงอิง จะอยู่ที่แคว้นนี้สัก 3-4 เดือน ป้ามีอะไรก็ไปหา อิงอิง ได้เจ้าคะ กำลังหาที่ทางปลูกบ้านสักหลังทำงานหาเงินใช้ด้วย เจ้าคะ ฮ่าๆๆ"

"ทำไมต้องหาซื้อที่ล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ป้ายกที่ให้ทำการค้า ส่วนบ้านไม่ต้องปลูกใหม่อยู่กับป้านี่แหละ อยู่ข้างนอกคนเดียวอันตราย เอาตามนี้นะ " ป้าหวังมองนางอย่างเอ็นดูแกมบังคับ

"แล้วจะให้ อิงอิง มาอยู่ได้อย่างไรเจ้าคะ จะบอกผู้คนว่าอย่างไร ไม่ได้หรอกเจ้าคะ มันมากเกินไปเจ้าคะ"

"ไม่ว่าอย่างไรป้าก็ไม่ให้ไปอยู่ที่อื่น อายุยังน้อยนัก จะไปอยู่คนเดียวไม่ได้ ป้าจะบอกว่า อิงอิง เป็นหลานสาวของป้ามาจากต่างเมือง " เฮ้อ เหม่ยอิงถอนใจ จึงรับปากไป ทำให้ป้าหวังดีใจมากลืมเรื่องกังวลใจที่จะเจ็บปวดตอชนรักษาไปจนสิ้น

ผ่านไป 2 วัน เหม่ยอิงเดินออกมาจากห้องปรุงยาด้วยอาการอ่อนล้า พอสั่งให้คนเตรียมน้ำผสมยาอย่างละ 1 ขวดสองอย่างลงในน้ำให้ป้าหวังได้แช่ โดยใช้เวลา 1 ก้านธูปพอ ทุกวันจนยาที่นางปรุงไว้หมด ป้าหวัง ก็จะต้องมาฝั่งเข็มอีก 2 ครั้งก็จะหายดีแถมจะแข็งแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ

นางเดินมาที่ห้องล้มตัวลงที่นอนแล้วหลับไปทันที

ทางด้านตงฟางหลินหลงนั่งอ่านหนังสือในห้องฟังรายงานที่สั่งให้ไปสืบ

หลีจิ้งรายงาน "เรียนองค์ชาย แม่นางคนนั้นไม่มีใครทราบที่มา นางเจอภรรยาของอดีตรองแม่ทัพหวังเหวินหมิง ที่เจ็บป่วยออดๆแอดๆมานานหลังจากรองแม่ทัพพร้อมด้วยลูกชายคนโตเสียชีวิต ที่ด้านหน้าโรงเตี้ยมเสี้ยนเสี้ยน พะยะค่ะ หลังจากคุยกันสักพักนางก็ไปพักที่จวนอดีตรองแม่ทัพ มาได้ 7 วันแล้ว เห็นคนเรียกนางว่า อิงอิง พะยะค่ะ คาดว่าไม่น่าจะใข่ชื่อจริง พะยะค่ะ"

ตงฟางหลินหลงนั่งฟังพลางคิดว่านางเป็นใคร มาจากไหน ขึ้นเอ่ยขึ้นว่า "สงคนไปสืบมาให้มากกว่านี้ ข้าต้องการรู้ทุกเรื่องของนาง แล้วส่งคนไปบ้านอดีตรองแม่ทัพหวังด้วย" หลีจิ้งคำนับแล้วออกจากห้องไป

เหม่ยอิงตื่นเพราะว่าโดนสาวใช้ปลูกบอกว่าป้าหวังจะแช่ยาแล้ว ตามคำสั่งนางที่เคยสั่งไว้ถ้าป้าหวังพร้อมให้มาปลูกนางด้วย เมื่อเตรียมตัวเสร็จนางก็เดินออกไปที่ห้องป้าหวัง "ท่านป้าพร้อมแล้วนะเจ้าคะ ถ้าเจ็บปวดมากให้กัดผ้าไว้นะเจ้าคะ อดทนแค่ 1 ก้านธูปเท่านั้น อย่าได้หมดสตินะเจ้าคะ อิงอิง จะอยู่ข้างท่านไม่ไปไหนเจ้าคะ "พร้อมส่งสายตาแนวแน่แก่ป้าหวัง

"ข้าพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ" ว่าพร้อมจับมือเหม่ยอิงเดินไปหน้าอ่างน้ำยา นางดึงอิงอิงเข้าไปกอด ก่อนจะเดินลงอ่างน้ำยา ผ่านไปได้สักพัก ป้าหวังเหงื่อไหล พร้อมขอผ้าเพื่อเอามากัดกันเสียงร้อง ตัวสั้นระริก เหม่ยอิงเดินไปหยุดตรงหน้าป้าหวัง กล่าวว่า "มองหน้า อิงอิงนะเจ้าคะ เราจะมีความสุขไปด้วยกัน อดทน อีกนิดนะเจ้าคะ" เหม่ยอิงกล่าวให้กำลังใจป้าหวัง ป้าหวังพยักหน้า แววตาแน่วแน่

ผ่านไปครึ่งก้านธูปป้าหวังแถบจะไม่มีสติ เหม่ยอิงจึงเรียกสติว่า "อย่าหลับนะเจ้าคะ ไม่งั้นที่ อิงอิง ทำมาจะไม่มีความหมายใดๆ เหนื่อยเปล่านะเจ้าคะ ร่วมทั้งท่านป้าด้วย นี่ก็ผ่านมาครึ่งทางแล้ว อดทนให้ได้นะเจ้าคะ"

ป้าหวังพยักหน้าเหงื่อไหลเป็นทาง น้ำยาจากสีเขียวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ส่งกลิ่นเหม็น แต่เหม่ยอิงไม่ได้สนใจนางกังวลกลัวป้าหวังหมดสติ

ฝั่งทางจวนองค์ชายสาม เมื่อได้ฟังรายงานก็ พยักหน้าเข้าใจ แล้วให้ไปเฝ้าดูให้มารายงานเป็นระยะ ห้ามขาด

เมื่อหมด 1 ก้านธูปแล้วป้าหวังไม่หมดสติแต่ก็แทบไม่มีสติ ก็ให้คนเปลี่ยนน้ำเพื่อชำระร่างกาย โดยให้ใช้เพียงน้ำเปล่าธรรมดาเท่านั้น หลังจากชำระร่างกายเรียบร้อยป้าหวังก็หมดสติไป เมื่อให้ป้าหวังพักผ่อนแล้วนางจึงเดินกลับห้องเพื่อพักผ่อนเช่นกัน

เช้าวันรุ้งขึ้น บุตรชายคนเล็กก็กลับมาบ้าน เมื่อคนเฝ้าหน้าประตูเห็นก็ตะโกนเสียงดังว่าคุณชายเหวินชวน กลับมาแล้ว ทำให้เหม่ยอิงที่นั่งชมสวนอยู่ตกใจ เมื่อแหงนหน้าหันไปมองก็พบกันบุตรชายป้าหวัง

เหวินชวนเมื่อเห็นเหม่ยอิงก็ตะลึงค้างหยุดชะงักไม่เดินต่อ ครู่ใหญ่จึงได้สติ เมื่อเหม่ยอิงถามว่า "ท่านเป็นบุตรป้าหวังใช่หรือไม่" จึงพยักหน้า

เหม่ยอิงถามไปว่า "ท่านเป็นบุตรป้าหวังใช่หรือไม่" แต่อีกฝ่ายนิ่งเงียบค้างไม่ตอบนาง จึงถามซ้ำอีกค่อยได้คำตอบ

เหวินชวน ถามกลับไปว่า "เจ้าคือใคร มาทำอะไรที่นี่รึ?"

"ข้ามารักษาป้าหวัง เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่เริ่มการรักษา"

เหวินชวนตกใจ "ท่านแม่รักษาได้รึ จะหายรึ เจ้าเนื่ยนะรักษาได้ทั้งที่แม้แต่หมอหลวงยังหมดปัญญา เจ้าเป็นหญิง แถมอายุยังน้อยเช่นนี้อึก" เหม่ยอิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่แทบจะกระชากใจชายตรงหน้าออกมาวาง