ความช่วยเหลือ 2

เมื่อรู้ว่าบุตรชายกลับมาป้าหวังก็ให้แม่นมคนสนิทพาเดินออกมา "เหวินชวน มาแล้วรึ"

เหวินชวนรีบเดินเข้าไปหามารดา ถามอาการมองดูใบหน้าซีดของมารดาอย่างกังวล "ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง ขอนับ ดีขึ้นบ้างหรือไม่ ทำไมดูอาการไม่ดีเลย" ว่าแล้วหันมามองเหม่ยอิง

"แม่ดีขึ้นนะ อิงอิง ดูและแม่อย่างดี จริงสิเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ "

เมื่อทุกคนเข้าไปนั่งในห้องโถงใหญ่ ป้าหวังก็เล่าเรื่องราวทั้งหมด รวมถึงเรื่องที่ให้เหม่ยอิงเข้ามาอยู่ในจวนด้วย

เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทางอาการป้าหวังดีขึ้น รวมทั้งการแช่น้ำยาก็ทุเลาลงมากไม่ค่อยเจ็บปวดปางตายเหมือน 3 วันแรก จนเมื่อแช่ครบ 1เดือน ในวันสุดท้ายเหม่ยอิงให้ป้าหวังแช่น้ำยาแล้วพอชพระร่างกายต้องทำการฝั่งเข็มทันที เมื่อดึงเข็มออกแล้ว เหม่ยอิงให้ป้าหวังนอนพักก่อนค่อยเดินออกมาเพื่อตรวจร่างกายอีกที โดยการให้พ่อบ้านออกไปเรียกหมอมาตรวจ นางไม่ตรวจเองเพื่อความสบายใจของทุกคน ระหว่างที่พ่อบ้านกำลังจะออกไปก็มีคนเข้ามารายงานว่า องค์ชายสาม องค์ชายห้าและองค์ชายแปด มาขอพบท่านป้าหวังพร้อมทั้งนำหใอหลวงมาด้วย อ้างว่ามาตรวจอาการป้าหวัง

"ถวายบังคมองค์ทั้ง 3 พะยะค่ะ"หวังเหวินชวนกล่าวตอนรับองค์ชายทั้ง 3 ก่อนจะบอกว่า "พอดีเลยพะยะค่ะ กะหม่อมกำลังจะไปตามหมอพอดี

องค์ชายห้า จึงกล่าวว่า "พูดธรรมดาก็ได้ แล้วมีเหตุอันใดรึ"

"หามิได้พะยะค่ะ อิงอิง ไม่ยอมตรวจให้ยืนยันให้ไปเรียกท่านหมอมาตรวจ จะได้ยืนยันว่าท่านแม่ข้าหายแล้ว พะยะค่ะ"

องค์ชายสามคิ้วหนาขมวดทันทีที่ได้ยินหวังเหวินชวนเอ่ยชื่อเหม่ยอิง แบบสนิทสนม

ครู่หนึ่ง ฮูหยินหวังก็เดินออกมาพร้อมกับเหม่นอิง กำลังจะทำการคำนับองค์ทั้ง 3 แต่ถูกห้ามเสียก่อน โดยองค์ชายสาม "ไม่ต้องหนอกฮูหยินหวัง ท่านไม่สบายอยู่ นั่งเถิด"

"ขอบพระทัยองค์ชายที่ทรงเป็นห่วงหม่อมฉันเพคะ" พูดพร้อมมองตามสายตาองค์ชาย เมื่อเห็นว่าทรงมองเหม่ยอิง จึงแนะนำ "นี่คือหลานสาวหม่อมฉันเพคะ ชื่อ อิงอิง เพคะ"

ทั้งสามคนพยักหน้ารับรู้ "เช่นนั้นท่านหมอจาง ไปตรวจดูฮูหยินเสียเถิด"

หมอจางเดินเข้าไปทำการตรวจ ก็พบว่าร่างกายไม่มีอาการป่วยแต่อย่างใด จึงกล่าวว่า "ไม่มีอสการป่วยแล้วพะยะค่ะ" จากนั้นก็ขอตัวกลับคงอยู่เฉพาะองค์ทั้ง 3 คน ที่นั่งนิ่งไม่ไหวติ่ง และเหมือนจะไม่อยากกลับสักเท่าไหร่ฮูหยินหวังจึงชวนกินข้าวด้วย หลังจากกินข้าวเสร็จ เหม่ยอิงเดินออกมารับลมที่ศาลาริมน้ำ สักพักองค์ชายสามก็เดินตามไป "เจ้ารู้การแพทย์รึ"

เหม่ยอิงหันไปมอง ตอบพร้อมรอยยิ้ม "เพคะ ก็พอรู้เพคะ"

ตงฟางหลินหลง พอเห็นรอยยิ้มนั้น ก็ตกหลุมรอยยิ้มนั้นอย่างจัง แต่ก็ได้สติอย่างรวดเร็ว "แล้วเจ้าจะไปที่ใดอีกหรือไม่"

"ข้าคงอยู่ที่นี่สักพักเพคะ มีอะไรหรือไม่เพคะ" ทำหน้าสงสัย

"ถ้าข้าจะแวะมาคุยกับเจ้าบ้างได้หรือไม่ ออ! อีกไม่กี่วันจะมีงานชมดอกเหม่ยฮวา เจ้าจะไปไหม"

"หม่อมฉันไม่มีสิทธิ์ไปหรอกเพคะ และหม่อมฉันไม่เหมาะกับที่แบบนั้นเพคะ" ตอบไปแบบไม่ต้องคิดและหน้าตาจริงจังมาก พลางคิดในใจว่านี่จะจีบใช่ไหม ยังไม่ใช่หรอก ยังไม่ใจเต้นเลย แถมดูคุณชายจร้าาาาขนาดนั้น มันไม่ใช่แนวของแววดาว ฮ่าๆๆๆ แนวของฉันมันต้องโหด มัน ฮ่า เมื่อคิดไปไกลมากเหม่ยอิงจึงรีบกลับมา

"ข้าจะมารับเจ้า ไม่ช้าจะให้คนมาแจ้งแก่เจ้า เตรียมตัวเถิด" เอ่ยจบก็เดินจากไป ทิ้งเหม่ยอิงไว้ที่ศาลาเพียงลำพัง

เหม่ยอิงถอนหายใจ เฮ้อ!ความยุ่งยากกำลังจะตามมาสินะ นางเดินกลับห้องพัก รอโอกาสดีๆจะออกไปรักษาชาวบ้านในนาม "หมอปีศาจ" เพราะนางมาจากหุบเขาปีศาจ และได้ความรู้จากตาเฒ่าปีศาจ ใช้ชื่อนี้เหมาะที่สุด อีกอย่างนางก็ไม่ใข่คนดีอะไร แค่โหดร้ายนิดๆหน่อยๆ

เมื่อรุ่งเช้านางไปหาป้าหวังพูดคุยเรื่องที่ที่จะทำการค้า และวันนี้นางจะเดินทางไปนอกเมืองเพื่อหารักษาชาวบ้าน นางเตรียมตัวแล้วจึงออกเดินทาง

เมื่อเดินทางมาได้ครู่ใหญ่ๆก็เจอเด็ก 3 คนวิ่งเข้าไปในป่าข้างๆ จึงเดินตามไปพบว่ามีกลุ่มเด็กไร้บ้านประมาณ 7 คน นางจึงเดินเข้าไป เห็นเด็กคนหนึ่งนั่งร้องให้อยู่ จึงเอ่ยถาม "มีอะไรกันรึ" ทุกคนตกใจหันมามองก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง มีเด็กคนหนึ่งกล่าวว่า "พี่สาวใหญ่ป่วย ไม่มีเงินไปหาหมอจึงอาการทรุดหนักลง แล้วท่านเป็นใครรึ?" พูดพลางมองเหม่ยอิงที่มีผ้าปิดหน้า อย่างสงสัย เดกที่ตัวเล็กสุดจึงเอ่ยว่า "จะมาจับพวกเราอีกแล้วรึ?" ทุกคนมองอย่างหวาดระแวง และระวังตัวกันยกใหญ่

" ไม่ใช่มาจับ แต่มารักษา ให้ข้าดูพี่สาวพวกเจ้าสิ" เมื่อยังเห็นทุกคนยังไม่มีท่าทีลดการระวังตัว เกม่ยอิงจึงเปิดผ้าปิดหน้าออก พน้อมกับยิ้มอ่อนๆให้ เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจ

เมื่อเด็กๆเห็นหน้า และรอยยิ้มของเหม่ยอิงก็ตะลึงค้าง เด็กตัวเล็กสุดก็พูดขึ้นเหมือนเพ้อว่า"นางฟ้า นางฟ้าแน่ๆ" ทุกคนก็พยักหน้าหงึกๆตาม "ให้ข้าดูพี่สาวพวกเจ้าได้รึยังล่ะ หือ"ทุกคนจึกหลีกทางให้นางเดินเข้าไปในพุ้มไม้ มีเด็กสาวอายุประมาณ 15 ปี นอนขดตัวอยู่ นางเข้าไปดูอาการ จึงรู้ว่าเป็นไข้ป่าเนื่องจากร่างกายขาดอาหารบำรุง โดนอาการเย็น และมีบาดแผลจากทางด้านหลัง แขน ขา บางส่วน

"ไปหาน้ำมา ก่อไฟต้มน้ำมาหนึ่งกาละมัง ได้รึไม่" เด็กคนหนึ่งวิ่งออกไป "เด็กผู้ชายถอยไป ส่วนผู้หญิงมาช่วยข้า"

เมื่อได้น้ำตามที่ต้องการก็ทำการล้างแผล ใส่ยา ให้กินยา พร้อมทั้งทำที่นอนชั่วคราวให้พักก่อนจะเอ่ยถามว่า "พวกเจ้ามีที่พักไหม" ทุกคนส่ายหน้า มีคนเอ่ยขึ้นว่า "เราอาศัยวัดร้างอยู่ แต่เมืีอวันก่อนมีคนมาไล่จับพวกเรา เลยหนีมา" เหม่ยอิงพยักหน้าเข้าใจ เลยบอกไปว่า "พวกเจ้าคนหนึ่งตามข้ามา ที่เหลือดูแลนางให้ดี ถ้ามีเหงือออกให้ใช้ผ้านี้ซับออก ห้ามใช้น้ำ เข้าใจนะ" ทุกคนพยักหน้า

ก็มีเด็กคนหนึ่ง อายุประมาณ 9 ปี เดินออกมาบอกว่า "ข้าจะไปกับท่าน" นางพยักหน้าแล้วเดินออกไป เมื่อเข้ามาในเมืองนางเดินไปเรื่อยมีเด็กน้อยเดินตามไม่พูดไม่จา จนห่างจากจุดที่มีคนพลุกพล่าน ก็มีจวนร้างขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ นางมองพลางพยักหน้าพอใจ ก่อนจะเดินไปทางอำเภอเพื่อถามราคาจวน