ความช่วยเหลือ 3

เมื่อมาถึงอำเภอก็เข้าผู้ว่าการ เรื่องซื้อจวนร้างนั้น

"จวนนั้นสวยนะ พื้นที่กว้างขวาง เจ้าของไม่ขายแต่ก็ไม่มาอยู่ มันเป็นขององค์ชายสาม ข้าว่าเจ้าไปหาที่ใหม่เถอะ มีอีกสองที่ที่คล้ายๆกัน จะดูไหม"

"ไม่เป็นไร ข้าชอบที่ตรงนั้น เดียวข้าจะหาวิธีเองเจ้าคะ" เหม่ยอิง คิดว่างานเลี้ยงในวังคงต้องไปเสียแล้ว จึงเดินทางกลับจวนป้าหวังเพื่อขออนุญาตให้นำคนเข้าไปพักสัก 3-4 วัน

เมื่อเดินมาถึงจวนหวัง เด็กน้อยก็หยุดนิ่งไม่ยอมเดินตามเข้าไป เห่มยอิงจึงเอ่ยขึ้นว่า "ไม่เป็นไร มากับข้าจะกลัวสิ่งใด" เด็กน้อยทำท่าลังเล แต่สุดท้ายก็ตามเข้าไป

เมื่อเข้าไป ก็วานคนรับใช้ให้ไปเชิญป้าหวังออกมาคุยที่โถงใหญ่ พอป้าหวังเข้ามา เหม่ยอิงก็วิ่งเข้าไปออดอ้อน เอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านป้าาาาา ขอมีเรื่องรบกวนเจ้าคะ"

ฮูหยินหวังด้วยที่ไม่มีบุตรสาวและเหม่ยอิงเป็นคนช่วยชีวิตจึงยิ้มอย่างใจดีกล่าวว่า "มีเรื่องอันใดเล่า หือ ทำให้หลานสาวข้ามาออดอ้อนเช่นนี้" พูดพลางยิ้มแก้มปริ

"คือ อิงอิง ได้ช่วยพวกเด็กไว้หลายคน ยังหาที่พักไม่ได้ อยากขอให้มาพักที่เรือนด้านหลังสุดห่างไกลสักหน่อยก็ได้ เพราะยังมีคนป่วยหนักด้วย หลานไม่กล้าทิ้งไว้ข้างนอกเจ้าคะ นะท่านป้า นะนะเจ้าคะ" นางงัดเอาลูกอ้อนที่เคยใช้ได้ผลออกมา ทำเอาฮูหยินหวังใจอ่อนยวบ เอามือลูบหัวเหม่ยอิงพลางกล่าวว่า เอาตามที่เจ้าว่าเถอะดีกว่าให้เจ้าออกไปข้างนอกเรือนมิใช่รึ" สายตามองดูเด็กน้อยที่ยืนนิ่งไม่ไหวติ่งแวบนึง แอบยิ้มเล็กน้อย เมื่อเหม่ยอิงได้ยินเช่นนั้นก็รีบสวมกอดป้าหวังของนางทันที

เมื่อได้พูดคุยแล้วฮูหยินให้คนพาเหม่ยอิงไปหาเด็กๆ พร้อมรถม้า 2 คัน เพื่อจะได้ให้คนป่วยเดินทางสบายหน่อย พอไปถึงเด็กๆมองรถม้าไม่กล้าขึ้นจนนางต้องขู่ว่า "ถ้าไม่ขึ้นจะพาไปเฉพาะพี่สาวใหญ่ของพวกเจ้า" เด็กๆได้ยินรีบวิ่งขึ้นรถม้าทันใด

พอถึงจวนทั้งหมดเดินตามพ่อบ้านไปหลังจวน เหม่ยอิงจึงสั่งว่า "มีอะไรให้ไปตามข้าที่เรือน เข้าใจไหม ที่เหลือเรื่องอาหารข้าจะให้คนนำมาให้ คนที่ทำงานได้ให้ทำความสะอาดเรือนตนเองหรือรอบเรือนก็พอไม่ต้องออกไปเผ่นผาน ข้าจะแวะมาวันละ 2 ครั้ง

เมื่อพูดคุยเสร็จก็เดินไปหาป้าหวัง "ท่านป้า ข้าต้องพบองค์ชายสาม ต้องทำอย่างไรเจ้าคะ.." ยังพูดไม่จบป้าหวังก็ทำท่าตกใจ "เป็นสาวเป็นนางจะไปพบองค์ชายได้อย่างไรกัน อิงอิง นี่เจ้า..." "ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิดเสียหน่อย โถ่! ท่านป้าจะฆ่า ข้าเสียแล้ว ข้าแค่มีเรื่องต้องคุยกับองค์ชายเท่านั้นเจ้าคะ" เสียงป้าหวังถอนหายใจ เฮือกใหญ่ "อืม เช่นนั้นเดี๋ยวป้าจะเขียนเทียบไปแจ้งก่อน ถ้าพระองค์ประสงค์จะพบเจ้า ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน" "ขอบคุณท่านป้าเจ้าคะ" ฮูหยินหวังยิ้มอย่างเอ็นดูมองเหม่ยอิง

ฝั่งทางองค์ชายสาม เมื่อได้รับรายงานว่า เหม่ยอิงต้องการพบ ก็ยิ้มดีใจ นั่งทำตัวไม่ถูกรอเทียบจากฮูหยินหวังอย่างใจจดใจจอ ว่าเมื่อไหร่จะมาถึง

หลีจิ้งมองผู้เป็นนายแบบไม่เชื่อสายตาว่าจะมีวันที่เป็นแบบนี้ อยู่รับใช้มาหลายปีไม่เคยพบเห็น ที่พบเห็นประจำคือ เย็นชา เยือกเย็น และเย็นยะเยือก แม้นว่าจะมีรูปงามสมชาย แต่ก็ไม่เคยต้องตาหญิงคนใด แต่แรกพบแม่นางอิงอิง ที่ยังไม่รู้ตัวตนทึ่ชัดเจนกลับ เฮ้อ!

สักพักก็มี คนบ้านเดินเข้ามาบอกว่า "องค์ชายขอรับ มีคนจากจวนหวังมาขอเข้าพบ จะพบรึไม่ขอรับ"

"ให้เข้ามา" เมื่อปรับสีหน้สท่าทางแล้วก็สั่งออกไป

เมื่อคนส่งเทียบเข้ามาทำความเคารพเรียบร้อยก็ส่งเทียบให้ หลีจิ้งยื่นมือไปรับมาส่งให้องค์หลินหลง เมื่ออ่านเปิดอ่านเทียบเสร็จ ก็นั่งนิ่ง ซึ่งทำใก้คนส่งเทียบตัวสั่นเพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลง จนในที่สุด

"พรุ้งนี้......เราว่างให้นางมาพบข้ายามซื่อ"

เมื่อได้รับคำตอบคนส่งเทึยบก็ทำความเคารพแล้วออกไป พอพ้อประตูก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ในใจคิดว่า "ช่างน่ากลัวและหนาวเหน็บจริงๆ คุณหนูอิงอิง จะมาพบเพื่อเหตุใดนะ"ว่าแล้วก็เดินทางกลับจวนเพื่อส่งข่าว ให้เหม่ยอิง

รุ่งเช้าเหม่ยอิงออกกำลังกายทุกเช้าเป็นประจำเสร็จแล้วก็เข้าไปอาบน้ำล้างตัว แล้วเดินไปหลังจวนหาพวกเด็กๆเพื่อดูอาการหญิงสาวด้วย ทั้งยังนั่งกินข้าวกับพวกเด็กๆทำเอาทุกคนกินข้าวไม่ลงด้วยซาบซึ่งใจที่นางฟ้าของพวกเขาไม่ได้รังเกียจตนว่าต่ำต้อย สกปรก และไร้สกุลไร้บ้าน "อ้าว พวกเจ้าไม่กินรึ หลังจากออกไปอยู่ที่พักที่ข้าหาไว้พวกเจ้าจะต้อง โดนใช้แรงงานอย่างหนักเลยนะ เก็บแรงไว้เถอะ ฮ่าๆๆๆ" นางสนุกที่ได้หยอกล้อพวกเด็กๆ สักพักมีคนมาตามนางจึงบอกกล่าวอีกเล็กน้อยแล้วจากไป

เมื่อเตรียมตัวเสร็จแล้วก็ขึ้นรถม้า โดยมีแม่นมของป้าหวังตามไปด้วยเพื่อไม่ดูไม่ดีในสายตาคน

ภายในห้องหนังสือองค์ชายสามเดินวนไปวนมา แล้วถามขึ้นว่า "มาแล้วหรือไม่" หลีจิ้งจึงตอบแบบเดิมคือ "คงใกล้แล้วขอรับ" เขาตอบแบบนี้มา 4 รอบแล้ว ในที่สุดพ่อบ้านก็เดินเข้าแจ้งว่า "คุณหนูอิงอิง มารอที่ห้องโถงแล้วขอรับองค์ชาย" "ไปกันเถอะ" ไม่รอช้าหลินหลงรีบเดินพรวดพลาดออกไปทันที ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มพึ่งพอใจเป็นที่สุด ถึงแม้นไม่รู้ว่านางมาด้วยเรื่องอันใดก็ตาม

ระหว่างที่เหม่ยอิงกำลังลงจากรถม้าก็มี หญิงนางหนึ่งมองมา แล้วพูดขึ้นว่า"นางเป็นใคร ทำไมเข้าไปในจวนองค์ชายได้ ให้คนไปสืบมา กล้าดีอย่าไร บังอาจนัก ฮึ!"

แล้วจึงหันหลังเดินจากไป เพราะนางเคยพยายามหลายครั้งแล้ว ไม่มีโอกาสได้เข้าไปเลยสักครา ได้แต่เจ็บแค้นข้างใน

ทางด้านเหม่ยอิงเมื่อเดินเข้าไปในจวนก็เดินชมสวนไปจนถึงห้องโถงรับรอง จึงนั่งรออย่างสงบ นึกคำพูดว่าจะเอ่ยแบบใด องค์ชายถึงจะยอมขายจวนร้างให้นาง

ขณะที่กำลังใจลอย หลินหลงก็เดินเข้ามาหางตามองนางอย่างอดไม่ได้ โดยการกระทำดังกล่าวไม่รอดพ้นสายตาของหลีจิ้งและแม่นมของฮูหยินหวัง แต่ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใด

เมื่อทำการเคารพเสร็จ หลินหลงก็เอ่ยถามว่า "มีเรื่องอันใดรึ ถึงทำให้ คุณหนูอิงอิง มาพบข้า"

"ข้าขอไม่อ้อมค้อมนะเพคะ คือหม่อมฉันทราบมาว่าจวนท้ายเมืองเป็นขององค์ชายใข่หรือไม่เพคะ"

"ใช่ ทำไมรึ"

"คือหม่อมฉันต้องการจวนนั้นไม่ทราบว่าท่าน ขายให้หม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ"

ปัง! เสียงฝ่ามือตบโต๊ะทำเอาเหม่ยอิงตกใจ ยืนนิ่ง แต่คนอื่นๆทิ้งตัวลงคุกเข่าพร้อมกัน เหม่ยอิงหันไปมองไม่เข้าใจ