ตอนที่ 3.ผิดพลาดเกือบแผนแตก

“ฉันไม่ได้พกเงินสดมานะ โอนแทนได้ไหม?” ณิรินเหลือบมอง

และเพราะความหมั่นไส้เป็นเหตุ เธอล้วงโทรศัพท์ เปิดคิวอาร์โค๊ตให้คนแปลกหน้า อยากรู้เหมือนกันว่าราคาคุยของเขาจะสักเท่าไหร่กัน

คาลวินมองหน้าจอโทรศัพท์ที่เป็นคิวอาร์โค๊ต เขายื่นโทรศัพท์ตัวเองไปสแกน หลังจากนั้นก็ฉวยแก้วบรั่นดีมากระดกดื่ม

ณิรินเบิกตาโตจนตาเธอแทบจะถลนออกมาจากเบ้าตา จำนวนเงินในบัญชีที่เพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ เธอเหลือบมองลูกค้าหนุ่มหล่อแล้วก็ยิ้มแหยๆ

“คุณกดเลขศูนย์ผิดไปตัวนึงมั้ยคะ?”

คาลวินส่ายหน้า “ถูกแล้ว ถ้าเธอสนใจจะไปกับฉัน เธอจะได้เพิ่มมากกว่านั้นสิบเท่า” แล้วก็พูดหน้าตาเฉย เขาหลุบเปลือกตาลง พยายามไม่มองเรียวขาที่ล่อแหลมตานั่น เนินทรวงที่กระเพื่อมตอนที่เธอสูดลมหายใจนั่นอีก หญิงตรงหน้ากำลังป่วนประสาทเขาชัดๆ

ณิรินผงะ...มีสตางค์สามแสนโอนเข้าบัญชีของเธอ และคำพูดของเขาก็ทำให้เธอตระหนก ผู้หญิงที่ทำอาชีพสุ่มเสี่ยงนี่ มีรายได้ต่อเดือนแค่ไหนกันนะ เธอเขียนนิยายหลังขดหลังแข็งทั้งเดือน รายได้ยังไม่เคยเกินเดือนละครึ่งแสนเลย โชคดีที่เธอไม่มีภาระหนี้สิน บ้านที่อยู่ก็ไม่ต้องผ่อน เธอมีรายจ่ายที่หนักเรื่องเดียวคือการเลี้ยงสุนัขสามชีวิต กับแมวส้มอีกสองตัว

ชีวิตสันโดษของเธอมีความสุขดี ไม่ต้องกระเสือกกระสนเหมือนคนอื่น

พอตั้งสติได้ ณิรินก็รีบส่ายหน้า “ฉันบอกคุณแล้วนี่คะ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้”

“จะโกหกอะไรก็ให้มันพอดีๆ หน่อย เธอปฏิเสธฉันแล้วอ้างว่ามีผัวแล้วไม่ได้ สัญชาติญาณฉันมันบอก”

เปลือกตาณิรินกะพริบถี่ๆ “ตามใจค่ะ อยากเชื่อสัญชาติญาณก็ได้ ฉันไม่ห้ามคุณหรอก แต่ฉันไปไม่ได้จริง”

“ถ้ามันน้อยไปละก็ เธอเสนอมาสิ หากเธอจะไปกับฉัน ฉันต้องจ่ายเท่าไหร่?” คาลวินโบกมือ แล้วก็ถามเสียงเข้ม

ณิรินถอนใจแรงๆ “ถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจ จะเรียกคนอื่นก็ได้นะคะ ส่วนเงินที่คุณจ่ายมานี่ เดี๋ยวฉันโอนคืนให้” ณิรินยิ้มตบท้าย หลังจากจบเรื่อง พรุ่งนี้เธอจะไปธนาคารและโอนสตางค์คืนลูกค้ารายนี้

คาลวินเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เริ่มดื่มเหล้าไม่อร่อยลิ้นเสียแล้ว

เขาหรี่เปลือกตาลง มองท่าทางไม่ยี่หระแม้จะถูกเขาทาบ

“เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?” ชื่อเสียงของคาลวินค่อนข้างพอตัว มีผู้หญิงครึ่งร้อยยินดีเดินขึ้นเตียงกับเขา แบบไม่หวังค่าตอบแทนด้วย ขอแค่เขาชายตาแล คาลวินแน่ใจ ต้องมีใครสักคนกระโจนใส่เขา แต่หญิงตรงหน้าไม่สนใจเขาเลย แถมยังปฏิเสธเขาแบบไม่สะทกสะท้านด้วย

“ฉันต้องรู้ด้วยเหรอคะ?” ณิรินไม่ได้กวน

เธอไม่รู้ว่าชายตรงหน้าเป็นใคร ไม่สนใจด้วยว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ ผู้ชายรักสนุกที่เจอในสถานที่แบบนี้ ไม่ต้องเดาเลย เขามีรสนิยมเหยียดเพศหญิง ใช้เงินเพื่อซื้อความสนุกแบบไม่ตะขิดตะขวงอะไรเลย

คาลวินกะพริบเปลือกตาถี่ๆ “เล่นตัวเหรอ คิดว่าฉันไม่มีเงินจ่ายหรือไง?” อารมณ์เขาเดือดปุดๆ

ณิรินสูดลมหายใจลึกๆ เธอทรงตัวยืน ค้อมตัวลงเล็กน้อย “หากฉันทำให้คุณเข้าใจผิด ขอโทษด้วยนะคะ ฉันอาจจะเข้าใจผิดคิดว่างานนี้แค่ดื่มเป็นเพื่อนลูกค้า หากคุณไม่สบายใจ เรียกคนอื่นดีกว่าค่ะ ฉันคงไม่เหมาะกับงานแบบนี้จริงๆ” เธอพยายามชี้แจ้งแบบใจเย็นที่สุด

คาลวินไม่ได้ตอบ เขากำลังอึ้ง แต่เมื่อหญิงตรงหน้ากำลังจะเดินจากไป เขาก็กระเด้งตัวและรั้งเธอไว้ “เดี๋ยวสิ ฉันจะได้เจอเธอที่นี่อีกไหม?”

ณิรินยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า “ฉันคงไม่มาที่นี่อีกแล้วค่ะ” เธอตอบตามจริง แล้วก็ลดสายตาต่ำลง เธอมือมองสีคร้ามแดดที่ตัดกับผิวของเธออย่างเห็นได้ชัด

“ฉันอยากเจอเธออีก” คาลวินถามเสียงแผ่ว

แพขนตางอนกระพือขึ้นลง หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกวูบวาบแล่นพล่านไปทั้งตัว

ณิรินปล่อยเวลาผ่านไปพักใหญ่ ชายคนนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอ “ขอโทษค่ะ” เธอพึมพำขอโทษแล้วก็พยายามแกะมือของเขาออก คาลวินเกร็งข้อมือ เขารู้สึกเสียดาย เขาค่อนข้างแน่ใจ หากเขายอมปล่อยมือ เขาไม่มีทางได้เจอกับหญิงผู้นี้อีก