3 อุบัติเหตุในทะเลทราย

“กรี๊ด! ว้าย”

“โอ๊ะ! แย่แล้ว โอ๊ย”

“โอ๊ย ช่วยฉันด้วยปวดเหลือเกิน มีเลือดออกมาด้วย ทานาบี ท่านทานาบี”

เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจกลัวระคนเจ็บปวดดังประสานกัน ทั้งหญิงและชาย ใครบางคนเรียกทานาบีสุดเสียง เมื่อเห็นร่างใหญ่ซึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับ บัดนี้สลบเหมือดคาพวงมาลัยไปในบัดดล

“ท่านทานาบี ตื่น ๆ ค่ะ โอ สลบไปแล้วทำไงดี นายหญิง แล้วคุณ....โอ”

มาฮาละล้าละลัง หวาดกลัวจนตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูกต่ออุบัติเหตุในครั้งนี้เมื่อรู้ว่ารถยางแตกแล้วเฉออกนอกถนน โชคร้ายชนกับโขดหินเต็มแรง ทานาบีสลบคาที่ สตรีผู้ที่นั่งข้าง ๆ ภรรยาของเขาก็บาดเจ็บเช่นกัน เธอเองก็เจ็บไม่น้อย แต่ยังพอมีสติ ภรรยาทานาบีนั้นเล่าอาการหนักยังเธอคงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

จากแสงไฟที่อยู่ตรงเพดานภายในรถ สาดส่องจับมาที่ทุกคน มาฮามีความรู้สึกว่าหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นว่าผ้าคลุมใบหน้านายหญิงชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด ๆ ไหลออกมาไม่หยุดและตามเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเช่นกัน

สยดสยองในความรู้สึก รู้ว่าเธอเจ็บปวดอย่างที่สุด จากการเกร็งตัวเป็นระยะ มาฮาโผกอดร่างชุ่มเลือดเอาไว้แน่นพลางส่งเสียงเรียกชื่อตลอดเวลา

“นายหญิง นายหญิง อย่าเป็นอะไรนะคะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยนายหญิงที”

“มาฮา เราคงไม่รอด เจ็บ ปวดเหลือเกินทั้งที่ท้องและใบหน้า”

“ท่านทานาบี ตื่น ๆ ค่ะ คุณผู้หญิงคะ ใจเย็น ๆ ค่ะ”

หญิงผู้ติดตามอีกคนสลัดความมึนงงออกไปจากความรู้สึก กวาดตามองภายในรถ รับรู้ว่าอยู่ในสภาวะย่ำแย่ ไม่รอช้าที่จะเขย่าร่างทานาบีแรง ๆ ทั้งที่ยังคงนอนสลบอยู่ที่เบาะด้านหน้าสลับกับบีบแขนหญิงท้องด้วยความตื่นกลัว

เพียงไม่นานรถของโรงพยาบาลวิ่งมารับเอาร่างโชกเลือดของหญิงท้องแก่ ทานาบีและหญิงผู้ติดตามทั้งสองส่งโรงพยาบาล ระหว่างนั้นเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นตลอดเวลา ทานาบีใจไม่ดี รู้ว่าภรรยาบาดเจ็บสาหัส

“สวรรค์โปรดช่วยเธอด้วย อย่าให้ได้รับความทรมาน แค่เพียงปวดท้องคลอดก็แย่พอแล้ว แต่นี่ยังต้องได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุที่เกิดจากเราอีก ไอ้เลวเอ๊ย ทำไมไม่รู้จักระวัง”

จู่ ๆ ร่างใหญ่ที่เปรอะไปด้วยเลือดลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ทุบกำปั้นไร้รูลงกับหน้าขาแกร่งจนเกิดเสียงดัง บุรุษพยาบาลร้องห้ามจ้าละหวั่น

“อย่าทำอย่างนั้นครับท่าน มีแผลตรงนั้นด้วย โอ เลือดออกมาแล้ว เร็ว ๆ เข้า ช่วยกันซับเลือดหน่อย”

“ผมอยากตาย ทำร้ายภรรยาตัวเองขนาดนั้น ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า”

“ท่านไม่ได้ทำร้ายเธอเลย มันเป็นอุบัติเหตุ”

“หากว่าผมระวังกว่านี้สักนิด เธอคงไม่บาดเจ็บสาหัส ทั้ง ๆ ที่กำลังจะให้กำเนิดลูกแก่เรา”

“เรื่องแบบนี้ล้วนแต่สวรรค์ลิขิตให้เกิดขึ้น เราไม่อาจฝืนดวงชะตาได้หรอกครับท่าน”

นอกจากทำหน้าที่ดูแลคนไข้แล้วบุรุษพยาบาลวัยหนุ่มฉกรรจ์ยังคอยปลอบใจไม่ให้ทานาบีคิดมาก หลังจากเห็นท่าทีผ่อนคลาย มือใหญ่ค่อย ๆ ดันหน้าอกให้เอนลงไปนอนบนเตียงเช่นเดิม คนไข้ทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็ทันได้เห็นหยาดหยดแห่งน้ำใสซึมออกมาจากหางตาคมวาว

“ไม่รู้ว่าเธอคลอดหรือยัง”

หลังจากนอนนิ่งไปได้สักพัก ร่างใหญ่พลิกหันมาถามนางพยาบาลที่ยังคงทำหน้าที่เฝ้าไข้อยู่ข้างเตียง ใบหน้าขาวเนียนสวยหันมายิ้มให้ก่อนตอบด้วยเสียงเบา

“จวนแล้วค่ะ เมื่อครู่ที่ห้องคลอดได้แจ้งมาว่า อีกไม่นานเกินรอ”

“เธอคงทรมานมาก ทั้งบาดแผลและปวดท้อง ความผิดของผมเอง อภัยให้ผมด้วยนะที่รัก ขอให้เธอกับลูกปลอดภัยด้วยเถิด”

“ทำใจให้สบายค่ะ ทุกอย่างจะเรียบร้อย ห่มผ้าก่อนนะคะ”

หญิงในชุดขาวคลี่ผ้าห่มอุ่นหนาลงบนเรือนร่างใหญ่อย่างแผ่วเบา สายตาที่มองนั้นอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเมตตา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอสาวงามแสนหวานเช่นนี้ ทานาบีจะใช้อำนาจเงินซื้อเพื่อบำเรอความสุข

ทว่า ในยามระทมทุกข์ อารมณ์ดังกล่าวมลายหายไป มีแต่ความกังวลเป็นห่วงภรรยาและลูกที่ยังติดค้างอยู่ในครรภ์

ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร แม้รู้ว่าอยู่ในมือแพทย์ แต่ก็ยังไม่อุ่นใจ ในเมื่อเธอได้รับอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัส ซึ่งเกิดจากความประมาทของเขาเอง

“หญิงสาวคนที่มากับผมล่ะเป็นอย่างไรบ้าง”

“ปลอดภัยค่ะ”

“ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยหรือ”

“มีบ้าง บาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ”

“พวกเธออยู่ที่ไหน”