20 ผู้หญิงหน้ามีแผล

จากอาการที่รับประทานพุดดิ้งแบบละเลียดคล้ายกับว่ากลัวจะหมดเร็ว คือสิ่งผิดปกติ คงจะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้รามิลมีความสุขกับการได้บริโภค

“แม่เพิ่งรู้นะว่ารามิลชอบกินพุดดิ้ง”

“แม่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตกใจหมดเลย”

“อะไรกัน แม่พูดแค่เบา ๆ เท่านั้นเอง สะดุ้งสุดตัว ใจลอยไปถึงไหนจ๊ะ”

“ไม่ได้ใจลอยหรอกครับ กำลังอร่อยกับขนมมากกว่า แม่ลองชิมดูสิ อร่อยจริง ๆ”

รามิลทำท่าจะป้อนมารดาที่ย่อตัวลงมานั่งบนเก้าอี้เคียงข้างกัน ฮุนส์ยังคงสงสัย มองหน้าบุตรชายกับขนมสลับกันไปมา

“ซื้อมาจากไหน กลิ่นหอมนะ”

“ไม่ใช่แค่กลิ่นที่หอม อร่อยมาก นุ่มด้วย ผมไม่ได้ซื้อหรอกครับ มีคนให้มา”

“ผู้หญิงใช่ไหม ท่าทางเราถึงมีความสุขอย่างนี้”

“ครับ ผู้หญิง”

“นั่นปะไร ว่าแล้วไม่ผิด สงสัยจะสวย สาว เก่งงานบ้านงานเรือนใช่ไหมล่ะ สงสัยงานนี้รามิลคงจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเสียทีนะ”

ฮุนส์เข้าใจว่าผู้หญิงทำพุดดิ้งแล้วมอบให้รามิลมารับประทาน จากท่าทางแปลก ๆ ที่แสดงออกมา รู้ว่าไม่ธรรมดา จะต้องมีอะไรที่พิเศษกว่านั้น แต่รามิลกลับปฏิเสธว่าไม่ใช่ตามที่คาดเดา ทุกอย่างตรงข้ามจนหมดสิ้น

“ไม่ใช่เลยครับ ตรงข้ามทุกอย่าง”

“อะไรของเรานะ ไหนขอชิมหน่อยซิ จะได้รู้ว่ามันอร่อยแค่ไหน อืม....อร่อยจริง ๆ ด้วย แต่ก็คุ้นมาก เหมือนว่าเคยกินจากที่ไหนมาก่อน รามิล บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ ว่าใครให้พุดดิ้งลูกมา”

“ผู้หญิงไงครับ กลางคนแล้วล่ะ ใจดี แต่ไม่สวย หน้ามีแผลเป็นด้วย”

“หา ! อะไรนะ หน้ามีแผลเป็น เขาอยู่ที่ไหน เราไปรู้จักเขาได้ยังไง”

“แม่ครับ ทำไมถึงทำท่าตกใจอย่างนั้นด้วยล่ะ แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง น่าสงสาร หลบซ่อนอยู่ในสวนปาล์มของเรา”

“อะไรนะ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในสวนบ้านหรือจ๊ะ รามิล ลูกไปที่นั่นทำไมกัน”

ครั้งนี้มารดาตกใจเสียจนหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นเห็นได้อย่างชัดเจน มือที่จับเขานั้นเย็นเฉียบราวกับแช่น้ำแข็ง

เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกมาจากไรผมที่โผล่พ้นผ้าคลุมหน้า สิ่งที่ประหลาดไปกว่านั้นก็คือน้ำตาคลอเป็นประกายวาว

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมมารดาถึงเป็นแบบนี้ไปได้ แค่รู้ว่ามีคนอาศัยอยู่ในสวนปาล์ม เรื่องชักจะลึกลับซับซ้อนทุกที ถ้าหากว่าถาม เธอจะตอบได้หรือไม่

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกก็แค่อยากเดินเล่นแก้เซ็งไปอย่างนั้นเอง แต่ก็เดินลึกไปทุกที จู่ ๆ ก็มีความรู้สึกว่าเหมือนมีคนกำลังแอบมอง ผมจับทิศทางได้แล้วก็จู่โจม เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งคลุมหน้าหมดเลย เห็นแต่ลูกตาทั้งสองข้าง”

“ทำไมรามิลไปในสวนคนเดียว ไม่เอานูร์ไปด้วย”

“นูร์ไปเอาเสื้อที่ผมสั่งไว้ที่ร้านครับ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แค่ผู้หญิงประหลาดคนเดียว ไม่ยากหรอกครับ”

“นอกจากคนแล้ว แม่ก็กลัวสัตว์ร้าย เราน่ะชอบประมาท”

“ไม่เลย แม่ก็รู้ว่าผมน่ะเคยเป็นแชมป์ยูโดเชียวนะ ใครเข้ามาไม่ดี จับทุ่มอย่างเดียว”

“จ้า พ่อคนเก่ง แล้วเรื่องเป็นยังไงล่ะ เล่าต่อสิ”

“ผมจับตัวก็สอบถาม ท่าทางเธอกลัวมาก แล้วนั่งลงเอามือจับท้อง ผมคิดว่าปวดท้อง กระทั่งเผลอ วิ่งเข้าไปซ่อนในบ้านหลังหนึ่ง”

บุตรชายเล่าถึงตรงนี้ เว้นระยะเอาไว้ชั่วครู่ มองหน้าฮุนส์ตรง ๆ เห็นดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยคำถามกับอาการอยากรู้ ในที่สุดเรียวนิ้วสวยทั้งสองข้าง เขย่าแขนเขาไปมา ท่าทางร้อนรนขนาดนี้จะต้องมีบางอย่างซุกซ่อนเอาไว้อย่างแน่นอน แต่เขาไม่อาจรู้ได้ว่าคืออะไร

“บ้านหรือจ๊ะ บ้านใคร”

“ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกครับ หลังจากนั้นผมตามเข้าไป เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางเหมือนเป็นลูกจ้าง ใช้เวลานานกว่าเธอจะพูดด้วย ผมรู้ว่าบ้านหลังนี้พ่อสร้างเอาไว้พักผ่อน ส่วนเธอกับลูกจ้างมีหน้าที่เฝ้าสวน พ่อดูแลส่งเสียทุกอย่าง”

“เรื่องนี้ แม่ไม่รู้เลย”

“จริงหรือครับ ถ้าแม่เห็นก็คงคิดว่าพ่อเอาเมียน้อยมาซ่อนเอาไว้ในสวน เพราะแม่ไม่เคยไปหลังบ้านเหมือนกัน”

“ใช่ แม่ไม่เคยไป กลัวจะเจอกับสัตว์ร้าย ไม่ว่าจะเป็นหมี เสือขาวหรือไม่ก็งูทะเลทราย อันตรายมาก ฉกกัดเรา ถึงขั้นเสียชีวิต”

เหตุผลของมารดาที่เอ่ยออกมานั้น ชายหนุ่มเข้าใจเป็นอย่างดี ว่าทำไมถึงไม่ให้เขาเข้าไปในสวนปาล์มเพียงคนเดียว

ความห่วงใยที่มีให้ รามิลรู้ซึ้งเป็นอย่างดี กอดร่างบางกระชับด้วยแขนที่แข็งแรง แล้วหอมลงที่แก้มเบา ๆ กลิ่นแป้งสมุนไพรสำหรับปกป้องแสงแดดฟุ้งเข้าจมูก ชื่นใจอย่างที่สุด

“ผมระวังตัวอย่างดี แม่ก็รู้นี่ว่าผมพกมีดติดตัวเอาไว้ตลอด”