19 ภายใต้ผ้าคลุม

“ดื่มน้ำให้หมดแก้วก่อน อย่าลืมพุดดิ้ง ฉันทำเอง อร่อยมาก”

“ความจริงแล้วผมไม่ค่อยชอบกินเท่าไหร่ ไม่เป็นไร จะขอลองชิมสักคำ อืม อร่อยมาก ไม่เคยกินพุดดิ้งรสชาติดีอย่างนี้มาก่อน ขอกินหมดถ้วยก็แล้วกัน”

หลังจากที่รามิลตักแค่เพียงช้อนเดียวอย่างเสียไม่ได้ กลับเปลี่ยนใจรับประทานจนหมดถ้วย พร้อมกับชมไม่ขาดปาก มาฮาหันไปมองเจ้านายแล้วยิ้มให้กัน จากนั้นมาฮาเดินหายเข้าไปในครัว กลับมาอีกครั้งพร้อมกับถือกล่องพลาสติกสำหรับใส่อาหารส่งให้รามิล

“อะไรครับ”

“ขนมพุดดิ้งค่ะ เห็นว่าคุณชอบก็เลยจัดให้ สามถ้วย แช่เย็น ๆ และต้องกินให้หมดภายในสองวัน”

“สำหรับผมแค่วันเดียวก็หมดแล้ว”

“ถ้าคุณชอบมาที่นี่อีก ฉันจะทำเตรียมเอาไว้ให้”

หญิงที่คลุมใบหน้ากล่าวด้วยความดีใจ เชิญชวนให้รามิลมาที่นี่อีก โดยจะจัดทำพุดดิ้งเอาไว้ให้ ชายหนุ่มอ้ำอึ้งครู่หนึ่ง แลบปลายลิ้นสีสดเลียริมฝีปากด้วยความลืมตัวและสัมผัสกับเศษน้ำนมแสนอร่อยติดมาด้วย

“อย่าหาว่าผมตะกละนะ”

“ไม่มีใครว่าคุณหรอกค่ะ ดีใจด้วยซ้ำที่มา ฉันกับมาฮาจะได้ตอบแทนคุณทานาบีที่เมตตาให้ที่พักและอาหาร”

“เอาเป็นว่า ผมจะมาที่นี่ให้บ่อยก็แล้วกัน”

“ฉันก็คงจะต้องทำพุดดิ้งเตรียมเอาไว้สองวันครั้ง ถ้าคุณไม่มาเราก็ช่วยกันทาน คราวนี้ได้อ้วนกันไปข้างล่ะ”

น้ำเสียงที่กลั้วหัวเราะเต็มไปด้วยความสุข รามิลรู้ว่าเป็นผู้หญิงที่ใจดี เวลาอยู่ใกล้แล้วมีความสุข อยากที่จะมาหา ทั้งที่ไม่เห็นหน้า แต่เขาสบายใจไม่น้อย เท้าที่ก้าวออกมาจากประตูแล้วยืนมองทัศนียภาพไปรอบ ๆ เห็นถึงความเขียวขจีของมวลแมกไม้ ผู้หญิงคนดังกล่าวเดินออกมาส่ง ส่วนมาฮาเก็บแก้วไปล้างในครัว

“เขียว สดชื่น น่าอยู่ที่สุด”

“ไม่น่าเชื่อใช่ไหมว่าพื้นที่แห่งนี้จะอยู่ในทะเลทราย”

“ใช่ครับ ผมดีใจต่อสวนปาล์มและทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาจักรของพ่อ โชคดีมากที่มีน้ำผุดออกมาจากใต้ดิน ทำให้พวกเรามีใช้ตลอด ไม่มีคำว่าแห้งแล้ง ต่างจากบ้านคนอื่น อาศัยน้ำจากท่อประปาเท่านั้น”

“คนดี สวรรค์ย่อมคุ้มครอง ขอให้คุณเดินทางโดยปลอดภัย ระวังงูทะเลทรายด้วย ฉันกลัวว่ามันจะหลงเข้ามา”

“ขอบคุณมากครับ เอ๊ะ! ลมอะไร ทำไมพัดแรงจัง”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นบังสายลม จู่ ๆ พัดวูบเข้ามา ร่างหนาเบี่ยงตัวหลบ หันมาทางหญิงที่ยืนเคียงข้าง เสียงผ้าถูกลมพัดดังพึ่บ

พร้อม ๆ กับผ้าคลุมหน้าของเปิดออกด้วยแรงลม เผยเห็นใบหน้าอย่างชัดเจน เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ รีบดึงผ้าลงมาอย่างรวดเร็ว รามิลกะพริบตาถี่ ๆ หลังจากเห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ

ภายในลำคอเหนียวหนืด ชาวาบไปทั้งตัว ต่อสิ่งที่เห็น ก่อนจะถอยหลังห่างออกมาพอสมควร บอกกับตัวเองว่าน่ากลัวมาก

ผู้หญิงคนนี้ใบหน้ามีแผลเป็นขนาดใหญ่อยู่ตรงบริเวณแก้มทางด้านขวา ยาวตั้งแต่โหนกแก้มเรื่อยดิ่งปูดโปนลงมาจนถึงคาง

น่าเกลียดน่ากลัวที่สุด มิน่าล่ะเธอถึงได้ซ่อนเอาไว้ใต้ผ้าคลุม

“หน้าฉันน่าเกลียดเหมือนผี”

“อย่าว่าตัวเองอย่างนั้น สำหรับผมคบคนที่จิตใจ ใช่ที่ใบหน้า คุณเป็นคนดี”

“อาจเป็นแค่ภาพลวงตัว สร้างขึ้นมาให้คุณตายใจก็ได้ การที่เราจะคบใครคงต้องดูกันนาน ๆ สำหรับที่นี่ คุณเปลี่ยนใจ ไม่ต้องมาก็ได้นะ”

“ผมมาแน่ รู้สึกว่าร่มรื่นสบายใจ สบายกาย อิ่มท้องด้วย อย่าคิดมาก แผลเป็นไม่ทำให้ชีวิตเราล่มหรอก เชื่อผมสิ”

“ฉันไม่คิดอะไรแล้ว อายุปูนนี้ ขอให้คุณโชคดี”

หญิงผู้มีแผลเป็นประทับอยู่บนใบหน้า ยกมือขึ้นโบกให้รามิลช้า ๆ จากที่คิดว่าจะเป็นที่รังเกียจเมื่อเขาเห็นแผลเป็น บัดนี้ปลาบปลื้มใจที่สุด ยินดีกับทานาบีที่มีลูกชายจิตใจงามพอ ๆ กับรูปกายภายนอก เธอได้แต่ชื่นชมในตัวรามิล คิดว่าดีพร้อม โดยไม่รู้ว่าเขาทำตัวเป็นชายเจ้าสำราญ ออกเที่ยวเกือบทุกคืน ไม่สนใจว่าฮุนส์จะเป็นห่วงแค่ไหน

พุดดิ้งในถ้วยถูกตักรับประทานอย่างช้า ๆ ริมฝีปากสวยได้รูปขยับไปมาตามจังหวะการเคี้ยวของฟัน เมื่อคำแรกหมดไป และปลายช้อนเล็กปลายมนทำจากกระเบื้องสีงาช้าง ส่วนปลายเพ้นท์ลวดลายทองสวยงาม บัดนี้ตักขนมแสนอร่อยอีกครั้ง ดวงตาของรามิลทอประกายอย่างมีความสุข ฮุนส์ยืนอยู่ทางด้านหลังขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

รู้ดีว่าบุตรชายไม่ชอบรับประทานขนมประเภทนี้ ส่วนใหญ่แล้วเน้นหนักไปทางน้ำผลไม้หรือไม่ก็ผลไม้สด