18 พุดดิ้งนมสด

“คุณต้องการอะไรไม่ทราบ”

หญิงวัยเลยห้าสิบใบหน้าย่นตามกาลเวลาถามขึ้นด้วยเสียงตื่น ๆ สายตาคมกริบยังคงจับอยู่ที่ใบหน้าตลอดเวลา ขณะที่ผู้หญิงลักษณะดีคนเมื่อครู่นั่งลงบนเก้าอี้หนังเทียมสีครีม พนักพิงบุด้วยขนสัตว์อ่อนนุ่ม

จนป่านนี้เขาไม่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริง นอกจากผ้าคลุมอันมิดชิด เขาอยากรู้เหลือเกินว่าทำไมถึงไม่เผยใบหน้า ทำตัวผิดแผกจากสตรีในมาลูล่า

“ผมแค่แปลกใจ ว่าทำไม คุณคนนี้ถึงวิ่งหนีผม ทั้งที่ไม่ได้ทำผิดอะไร อีกอย่างเห็นว่าเธอมีอาการปวดท้อง”

“เธอไม่เป็นอะไร ไม่ได้ปวดท้อง”

“เมื่อครู่ ผมเห็นกับตาล้มลงไปนอนบิดท้องอยู่กับพื้น ท่าทางเจ็บปวดอย่างมาก เอาเถอะถ้าไม่เป็นอะไรผมก็สบายใจ”

“งั้นคุณก็กลับไปได้แล้ว”

หญิงที่ท่าทางเป็นคนรับใช้ออกปากไล่รามิลให้ออกไป โดยที่นายหญิงยังคงสงบปากสงบคำไม่เอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมา นอกจากทอดสายตามองมาที่รามิลนิ่ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเคยได้สนทนากับเธอมาแล้ว

“ไล่ผมหรือ”

“เอ่อ ขอโทษที่พูดแบบนั้น แต่เธอต้องการพักผ่อน คุณคะจะรับน้ำสมุนไพรอุ่น ๆ ไหมคะ ฉันเตรียมเอาไว้แล้ว”

“เอาไว้ก่อน ฉันอยากอยู่ตรงนี้”

“ปวดขาไหมคะ ฉันจะนวดให้ มาค่ะยื่นเท้าแล้ววางลงที่หน้าตักฉัน”

หญิงสูงวัยแสดงความนอบน้อมต่อหญิงลึกลับที่ยังคงส่ายศีรษะไปมา ไม่ยินดีต่อสิ่งที่กำลังได้รับ คนรับใช้จึงหันมาที่รามิล ยิ้มให้ด้วยไมตรีจิตที่ดี เขายิ้มตอบ โดยไม่ทันตั้งตัวนางเดินไปที่เคาน์เตอร์ถือจานขนมพุดดิ้งมาให้

“พุดดิ้งนมสดค่ะ จะรับเครื่องดื่มเย็น ๆ ไหมคะ น้ำส้มคั้นหรือว่าชามะนาว”

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ว”

“คุณคงเหนื่อย ถ้าไม่ดื่มน้ำสมุนไพรก็น้ำเย็น มาฮาเอาน้ำมาเสิร์ฟหนึ่งแก้ว”

“ขอบคุณมากครับ เอาล่ะ คราวนี้พอจะตอบผมได้หรือยังว่าคุณเป็นใคร ใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ คุณรู้จักกับคุณทานาบีหรือไม่”

“หลายคำถามเกินไป เอาเป็นว่าคุณอย่าเพิ่งรู้เลย ฉันกับมาฮาไม่มีพิษมีภัย อยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ ได้รับความเมตตาจากคุณทานาบี”

เธอตอบฉาดฉานไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย อาการกลัวเมื่อครู่ที่เขาเห็นหายไปจนหมดสิ้น รามิลคิดว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่บุคคลธรรมดา ไม่เช่นนั้นทานาบีคงไม่ให้อาศัยในบ้านหรูกลางสวน มีอาหารการกินสมบูรณ์รวมทั้งมีเงินใช้จ่ายสบายมือ ดูจากเครื่องแต่งตัวก็รู้ว่าไม่ธรรมดา

แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า อาจจะเป็นเสื้อผ้าของฮุนส์ที่ไม่ได้ใส่แล้ว โล๊ะให้เธอคนนี้อีกทอดหนึ่ง แต่ก็จำไม่ได้ว่าชุดที่สวมใส่อยู่นี้เคยเป็นของมารดามาก่อนหรือไม่

“คุณอยู่ที่นี่ฐานะอะไร”

“ผู้หญิงต่ำต้อยอย่างฉันจะอยู่ในฐานะอะไร นอกจากทำหน้าที่เฝ้าสวน”

“นี่หรือบ้านของคนเฝ้าสวน ตกแต่งด้วยวัสดุชั้นดี ราคาแพง”

“อย่าเพิ่งเข้าใจผิด คิดไปในทางที่ไม่ดี บ้านหลังนี้สร้างก่อนที่ฉันจะเข้ามาอยู่หลายปี คุณทานาบีบอกว่าเมื่อก่อนเป็นเรือนเล็กเอาไว้พักผ่อน ระยะหลังท่านไม่อยู่ก็เลยให้ฉันกับมาฮามาอยู่แทน บ้านจะได้ไม่โทรม”

“ผมจะพยายามเชื่อก็แล้วกัน เอ่อ คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร”

จู่ ๆ หันมาสอบถามหญิงในผ้าคลุมหน้าเกี่ยวกับตัวเขาเอง เธอเพ่งมองด้วยสายตาปลาบปลื้มอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายศีรษะไปมา

“ฉันไม่รู้หรอก ว่าคุณเป็นใคร คงเป็นคนสำคัญของท่านทานาบี”

“ผมเป็นลูกคนเล็กของท่านกับแม่ฮุนส์”

“โอ ลูกของคุณฮุนส์หรือ คุณชื่ออะไร”

“ผมชื่อรามิล มีอะไรหรือครับ ท่าทางคุณตื่นเต้นมาก หรือว่ารู้จักแม่ผมด้วย”

“รู้สิ แต่ก็นานแล้วที่ไม่ได้เจอคุณฮุนส์ ฉันเองก็สุขภาพไม่ค่อยดี ไม่ได้ออกไปไหน อยู่แต่ในสวน คุณฮุนส์เลี้ยงลูกเก่งมาก สุภาพ เรียบร้อยนิสัยดีที่สำคัญคุณหน้าตาหล่อมาก”

ขณะที่พูดชื่นชมเขาอยู่นั้น ฝ่ามือเรียวบางยกขึ้น ทำท่าจะไล้ใบหน้าคมเข้มด้วยความลืมตัว ทว่า มาฮากระแอมกระไอเสียงดัง เธอชะงักมือแล้วทิ้งลงข้างกับลำตัว

“ฮะ แอ้ม น้ำเย็นมาแล้วค่ะ”

“ขอบคุณมาก เย็นชื่นใจจริง ๆ คุณชื่ออะไรครับ เผื่อว่าผมมีเรื่องไม่ค่อยสบายใจหรือว่าอยากหาที่พักผ่อน อาจจะแวะมาขอนอนเล่นที่นี่บ้าง”

“ฉันชื่ออะดาค่ะ คุณมาที่นี่ได้ตลอดเวลา ฉันจะให้มาฮาจัดห้องเอาไว้ให้ หรือว่าจะผูกเปลนอนใต้ต้นไม้ก็เชิญค่ะ”

“ขอบคุณมากครับ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนใจดีอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน พวกคุณจะได้พักผ่อน”