17 หญิงปริศนา

จากเสื้อผ้าที่สวมใส่คะเนจากสายตา รู้ว่าราคาแพง คงไม่ใช่คนงานอย่างแน่นอน เธอเป็นใครกันแน่ หรือว่าหลงทาง

“บอกมาก่อนว่ามาทำอะไรอยู่ในสวนนี้”

“อย่าให้ฉันพูดเลย ขอร้อง โอ๊ย ปวด ปวดท้อง”

“หา ปวดท้อง อ้าวเป็นอะไร ทำไมถึงนั่งอย่างนั้น ไหวไหม ลุกขึ้นมาก่อน”

จู่ ๆ ร่างบางทรุดฮวบลงไปนั่งแหมะกับพื้นที่เต็มไปด้วยใบฝุ่นดินและเศษของใบปาล์ม รามิลจ้องตาเขม็งต่ออาการของเธอที่นั่งเอามือกุมหน้าท้องเอาไว้ ท่าทางเหมือนเจ็บปวด แม้ว่าไม่เห็นใบหน้าแต่ก็พอจะเดาออกว่าเหยเก

เสียงครางเบา ๆ ดังแทรกขึ้นมา ศีรษะได้รูปโค้งก้มลงไปจนแทบจะติดส่วนท้อง เอวบิดเอี้ยวไปมา รามิลเห็นดังนั้นใจหายวาบเข้าใจว่าหญิงที่กำลังก้มคุดคู้อยู่นี้ ได้รับบาดเจ็บเพราะเขาเป็นต้นเหตุ

“บอกเรามาสิ คุณเป็นอะไร ต้องการความช่วยเหลือมั้ย หากว่าเราทำอะไรให้คุณบาดเจ็บล่ะก็ขอ ขอโทษนะ”

“มะ ไม่ ปล่อยมือฉันเถิด”

“ปล่อยมือ ขอโทษ ลุกขึ้นได้ไปไหม”

ไม่มีคำตอบจากหญิงในผ้าคลุม นอกจากลุกขึ้น แต่เสียหลักเซไปด้านข้าง ทำท่าจะล้มลงอีกครั้ง รามิลไม่รอช้าที่จะคว้าจับเอาไว้ แต่เธอกลับเอี้ยวร่างหลบไม่ให้ฝ่ามือใหญ่แตะต้องเรือนร่าง รามิลรู้ดีว่าไม่สมควรที่จะสัมผัสผิวกายเพศตรงข้ามโดยไม่จำเป็น

สิ่งหนึ่งที่ชายหนุ่มรู้สึกชาไปทั้งร่างก็คือ ดวงตาคมคู่นั้นมองด้วยความชื่นชม ถ้าตาไม่ฝาดเกินไป ทันได้เห็นหยาดน้ำใสคลออยู่รอบ ๆ เพียงครู่เดียวเท่านั้น หญิงดังกล่าววิ่งจากไปทันที รามิลงุนงง เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอถึงๆได้ทำราวกับว่าหวาดกลัวจนถึงขั้นลนลาน ต้องไปหลบซ่อน

“เดี๋ยวก่อนครับ เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป”

รามิลไม่รั้งรออีกต่อไป จึงตามไปอย่างกระชั้นชิด ไม่ยอมให้คลาดสายตา รู้ว่าเธอเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งซึ่งเห็นอยู่เบื้องหน้า

รามิลมองบ้านหลังนั้นด้วยความประหลาดใจ ไม่เคยรู้เลยว่าจะมีบ้านที่ก่อสร้างอย่างพิถีพิถันอยู่ในสวนปาล์ม

“บ้านใครกันนะ เอ จะเป็นบ้านใครล่ะ ถ้าไม่ใช่บ้านพ่อเราแล้วจะเป็นบ้านใคร อ้าว แล้วใครล่ะที่อยู่ ผู้หญิงคนเมื่อครู่เหรอ หรือว่าพ่อซ่อนเมียน้อยเอาไว้ ไม่ค่อยกลับบ้านก็เพราะมาขลุกอยู่ที่นี่ ต้องใช่แน่ ๆ เลย”

สารพัดคำถามที่เกิดขึ้น รามิลไม่อาจที่จะหาคำตอบได้ นอกจากสาวเท้าก้าวเข้าไปในตัวบ้าน โดยไม่หวั่นเกรงข้อหาบุกรุก

หลังจากเข้ามาอยู่ภายในห้องโถงที่มีเฟอร์นิเจอร์เลียนแบบธรรมชาติ มีแต่ความเย็น สดชื่น ไม่อบอ้าวเหมือนบ้านทั่วไป จากการตกแต่งรู้ว่ามีรสนิยมเพราะจ้างสถาปนิกมือหนึ่งมาออกแบบ จัดวางข้าวของเครื่องใช้ทุกชิ้นอย่างลงตัว

“สวัสดีครับ ผมรู้นะว่าคุณอยู่ในบ้านหลังนี้ ออกมาคุยกันหน่อย ผมมาดี ไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด หากว่าทำให้ไม่พอใจ ผมขอโทษด้วย”

รามิลไม่ชอบเลยบรรยากาศแบบนี้ มีแต่ความเงียบกับปริศนา เขาจะต้องค้นหาผู้หญิงในชุดคลุมผ้าเนื้อดีคนนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะเจอได้อย่างไร สรรพสิ่งรอบกายที่สัมผัสราวกับว่าไร้สิ่งมีชีวิต รามิลส่งเสียงพูดออกไป สื่อให้เธอคนนั้นรับรู้

ทุกอย่างเข้าสู่ระบบเดิม คือเงียบ ไม่มีใครออกมาต้อนรับ รวมทั้งผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่เขารู้ว่ายังอยู่ในบ้านหลังนี้

“เห็นทีว่าเราจะต้องหาเธอแล้วละมั้ง มีห้องอยู่ชั้นล่างสามห้อง ขออนุญาตนะครับ”

ความสงสัยอยู่เหนือจิตใจ ชายหนุ่มไม่รอช้าอีกต่อไป หลังจากเอ่ยปากขออนุญาตออกไปแล้ว เดินไปตามห้องต่าง ๆ เพื่อที่จะค้นหาหญิงคนเมื่อครู่ ประตูห้องแรกไม่ได้ล็อก เพียงแค่ดึงมือจับประตูเปิดอ้าออก เขาสูดกลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่อยู่บนเตาไฟฟ้ารูปแบบสวยงามเข้าไปเต็มปอด กลิ่นนี้ชอบมาก รู้สึกคุ้นเคยเหมือนได้กลิ่นที่ไหนมาก่อน แต่จำไม่ได้

เคลิบเคลิ้มชั่วครู่ ก่อนจะสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง แต่ไม่เห็นใคร รวมทั้งผู้หญิงคนนั้น เขาไม่รอช้าที่จะก้าวออกมาแล้วเปิดประตูห้องที่สอง

“ไม่มีอีก เหลือห้องเดียว ขอโทษด้วยนะที่บุกรุก”

ศีรษะที่คลุมด้วยผ้าโพกศีรษะก้มลงต่อหน้าห้องที่สาม ขอโทษที่บุกรุกต่อเจ้าของสถานที่ จากนั้นเปิดประตูเข้าไปช้า ๆ เสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้น ตามด้วยการเคลื่อนไหวของหญิงในชุดคลุมยาวสีน้ำตาลแก่ รามิลปราดเข้าไปนั่งแทบเท้าผู้หญิงที่กำลังตามหา เธอคนนั้นยืนอยู่ข้างหน้าต่างประดับด้วยม่านสีคลาสสิกทอจากผ้าไหมราคาแพง