14 รถรามิลโดนชน

เมื่อความกลัวถึงขีดสุด สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นูร์คิดว่าตายไปแล้ว หันมาจับมือรามิลเอาไว้ ทว่า กลับต้องถอยกรูดเมื่อถูกผลักร่างออกไปติดกับประตูด้านข้าง

“ใครตาย เดี๋ยวเถอะจะได้ตายสมใจแน่”

“โอ๊ย ! เจ็บ นี่ผมยังไม่ตายหรือ มีความรู้สึก ขอบคุณสวรรค์ที่ยังเมตตาหนุ่มใหญ่ใจดีอย่างนูร์ ให้มีชีวิตได้ชมสาว ๆ”

“นายนี่ ชีกอได้ทุกสภาวะเลยนะ ฉันถามสักนิดว่าไอ้รถสปอร์ตสีดำที่ปาดหน้าเราน่ะ มันหายไปไหน”

“หา หายไป เป็นไปได้หรือ ไม่เชื่อหรอก ในเมื่อคุณรามิลขับไล่ตามมาติด ๆ นี่นา”

“ใช่ ฉันไล่จี้มาตลอด แต่ไม่ทัน มันหายไปแล้ว ตลกมาก โธ่โว้ย อดที่จะได้เอาคืน เฮ้ย อะไร ใครชนรถเรา มัน มัน นูร์ เห็นไหม”

เพียงแค่สบถไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มรับรู้ถึงการสะเทือนอย่างรุนแรง ตามด้วยเสียงเปรี้ยงจนแสบแก้วหูเกิดขึ้น ทันทีที่หันไปมอง เห็นชัด ๆ ว่าท้ายรถถูกชนอย่างจัง เจ็บยิ่งกว่านั้นก็คือ รถคู่กรณีเป็นผู้กระทำแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว แต่ก็ทันได้เห็นคนขับคลุมใบหน้าเอาไว้เสียจนมิด เหลือไว้แค่เพียงดวงตาสวยคมดุเท่านั้น

“เห็น ชัดเลย ท้ายรถเบี้ยว”

“ไม่ใช่ ไอ้รถสีดำนั่น มันชนแล้วหนี เร็วตามไป”

“คุณครับ ผมไม่ใช่คนขับนะ”

“เออ ลืมไป ฉันจะต้องตามมันให้ทัน”

รามิลแค้นสุดขีดที่รถคันโปรดถูกชนท้ายเสียหายขนาดนั้น ไม่รออีกต่อไปเหยียบด้วยความเร็วจนมิดเพื่อไล่ให้ทัน แต่ก็คว้าน้ำเหลว เขาจอดรถข้างทาง ทุบกำปั้นลงกับพวงมาลัยแรง ๆ นูร์สะดุ้งไปทั้งตัว

“บ้าชิบ มันหนีไปแล้ว”

“คนขับคงจะเป็นผู้หญิง”

“รู้ได้ไง”

“ผู้ชายที่ไหนคลุมผ้าแบบนั้น”

“ไม่แน่หรอก อาจจะเป็นกะเทยก็ได้ คนพวกนี้อารมณ์รุนแรง”

“กะเทยเลยเหรอ ไม่หรอกมั้ง ผมมั่นใจว่าจะต้องเป็นผู้หญิง สวยด้วย ตาคมมันวาวขนาดนั้น ในประเทศนี้จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่ขับรถสปอร์ตได้เก่งขนาดนี้”

คำพูดของพี่เลี้ยงคนสนิท สะกิดความรู้สึกรามิลอย่างจัง คิ้วเข้มหนาขมวดเข้ากันด้วยความสงสัย เห็นทีว่าจะต้องเข้าไปดูในอินเทอร์เน็ต ว่ามีใครบ้างเป็นนักแข่งรถที่เป็นผู้หญิง อยู่ในมาลูล่า คิดว่าคงไม่ยาก

รามิลยังคงออกเที่ยวแทบทุกคืน ทำตัวเจริญรอยตามบิดาทุกอย่าง ไม่มีใครห้ามได้ สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ทำตามความพอใจ ทานาบีไม่ชอบที่ลูกเที่ยว มีผู้หญิงรอบกาย แต่เขาก็ต้องปิดปากเงียบเพราะตัวเองก็ไม่อาจที่จะลดเลิกเรื่องเช่นนี้ได้เหมือนกัน

ตีสามกว่า ๆ รามิลกลับเข้าบ้าน เดินเซเพราะความง่วง ทำท่าจะเปิดประตูเข้าห้องนอน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นฮุนส์เปิดประตูออกมา ส่งยิ้มให้กับเขาด้วยความดีใจ

“กลับมาแล้วหรือจ๊ะ”

“ครับ ง่วงมากเลย แม่ล่ะยังไม่นอนหรือไง”

“หลับไปแล้วแต่สะดุ้งตื่นขึ้นมา นอนไม่หลับ ตั้งใจว่าจะไปหาน้ำหวานอุ่น ๆ ดื่มสักหน่อยเผื่อจะดีขึ้น”

“พ่อล่ะครับ”

“ยังไม่กลับเลย คงเช้าเหมือนเดิม”

คำพูดของมารดาที่เอ่ยออกมานั้นเอื่อย ๆ ไม่ใส่ใจต่อนิสัยเจ้าสำราญของบิดา อาจจะเป็นเพราะเคยชินและทำใจแล้วก็ได้ รามิลเสียอีกกลับเห็นใจท่านอย่างที่สุด แม้ว่าเขาเป็นนักเที่ยวราตรี ยังอดแปลบปลาบไม่ได้

ถ้าเขาอยู่ในตำแหน่งนี้เป็นภรรยาของเจ้าบ้าน สามีออกเที่ยวแทบทุกคืน มีผู้หญิงแนบชิดคงนิ่งไม่ได้ ป่านนี้อาจจะเครียดจนสมองแตกตายไปแล้วก็ได้

“แม่ครับ ทำใจได้อย่างไร”

“ในเมื่อเขาชอบแบบนี้ ทำแล้วมีความสุข ไม่เดือดร้อนมาถึงแม่ก็พอใจแล้ว”

“ผมรักแม่ ใจแม่บริสุทธิ์เหมือนทอง คิด ๆ ไปแล้วผมก็เลวไม่น้อยทำให้แม่เป็นห่วง นอนไม่หลับ รู้นะความจริงแล้วแม่รอผม พอรู้ว่ากลับบ้านก็เลยออกมาดู”

“รามิล ลูกจ๋า”

ริมฝีปากอิ่มได้รูปสั่นระริก หลังจากอุทานชื่อลูกชายออกมา เขาทายใจเธอได้ตรงเผง ไม่ให้น้ำตาซึมได้อย่างไร ในที่สุดฮุนส์โผเข้าหาร่างใหญ่อย่างสุดจะทนเก็บกักอารมณ์เอาไว้ได้ ใบหน้าที่ยังมีเค้าความงามซบอยู่กับไหล่กว้าง ไม่อายที่จะปล่อยน้ำตาให้รินไหล เธอมีความสุขที่ได้ร้องไห้อยู่กับอ้อมอกลูกชาย

“ผมรักแม่ที่สุด”

“แม่ก็รักรามิลมาก ทั้งรักและสงสาร”

“แม่ครับ สงสารผมทำไมในเมื่อทุกวันนี้ผมมีทุกอย่าง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่ยอมทำอะไร เอาเปรียบพี่อิสมาอิลทุกอย่าง”

“รู้ด้วยหรือ ว่าเอาเปรียบพี่”

“รู้ แต่สันดานผมเป็นอย่างนี้ ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ปล่อยไปตามความต้องการ ถึงเวลาผมก็ทำเอง ไม่ต้องห่วงหรอกงานที่บริษัทน่ะ รับรองว่าถ้าเข้าไปบริหารผมจะทำได้ดีกว่าเดิม”