12 ฮุนส์ตามใจรามิลมากเกินไป

“พี่อิสมาอิลเรื่องมาก เข้ามาจุ้นกับเรื่องส่วนตัวผมมากไปหน่อย อย่างที่เรียกว่าล้ำเส้น”

“ขนาดนั้นเลยหรือ อิสมาอิลจำคำแม่ไม่ได้หรือไง ว่าอย่าขัดใจน้อง”

จากสิ่งที่ได้ยินสร้างความขุ่นเคืองให้แก่ฮุนส์ไม่น้อย หันมาเล่นงานลูกชายคนโตด้วยใบหน้าแดงก่ำ ไม่สอบถามถึงความจริงแต่อย่างใด ในที่เขาก็ถูกพิพากษาโดยไร้การไต่สวน ชายหนุ่มน้ำตาคลอ น้อยใจที่แม่ทำเหมือนไม่รัก

อยากจะถามเหลือเกินว่าเขาใช่ลูกของท่านหรือไม่ แต่ก็ต้องปิดปากเงียบเกรงว่าจะทำให้ไม่สบายใจ เท่ากับเพิ่มบาปให้แก่ตัวเอง

“ว่าไงล่ะ แม่ถาม”

“ผมขอโทษก็แล้วกันครับ”

“ขอโทษแม่คนเดียวได้ที่ไหน ต้องน้องด้วยสิ”

“แม่ครับ เอ่อ.....”

“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวพี่จะอึดอัดเปล่า ๆ เรื่องนิดหน่อย เล็กจิ๊ดเดียว อภัยได้ ผมมีเรื่องสำคัญกว่านี้อีกเยอะ ไปล่ะครับ”

จู่ ๆ ร่างใหญ่กระโดดขึ้นรถสปอร์ตสำหรับลุยพื้นที่ทะเลทรายไปอย่างรวดเร็ว ฮุนส์อ้าปากค้าง ตกใจอึ้งไปชั่วขณะ ครั้นได้สติไม่รอช้าวิ่งตามไปตบประตูทางด้านคนขับเพื่อให้เขาออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนรามิลจะไปไหน อ้าว ไปแล้ว รามิลนี่ก็ใกล้เวลารับประทานอาหารเย็นแล้วนะ แม่ทำตั้งเยอะจะทานกับใคร พ่อเราก็คงยังไม่กลับเหมือนเดิม เฮ้อ แต่ละคน อ่า อิสมาอิลรู้ไหมว่าน้องไปไหน”

“รู้ ไปเที่ยวเหมือนเคย”

“อะไรนะ ไปเที่ยว นี่หมายความว่ายังไง ไปเที่ยวที่ไหน”

“เที่ยวตามประสาผู้ชาย ผมขอตัวนะครับ”

“เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไปไหน ช่วยโทร. ตามน้องให้แม่ที บอกว่าแม่จะคุยด้วย นะ นะ”

ท่าทางร้อนรนเป็นห่วงเป็นใยรามิลกลายเป็นคมมีดที่กดลงไปกลางใจอิสมาอิลให้เจ็บปวด เขามองมารดาทั้งน้ำตา ก่อนที่จะไหลออกมา เมินไปทางอื่นทันที

“เปล่าประโยชน์ครับ เชื่อได้เลยว่าจะต้องปิดเครื่อง”

“อ้าว! แล้วคืนนี้จะกลับไหม”

“เรื่องนั้นก็ต้องลุ้นกันเอาเอง แม่ครับผมจะทานข้าวเป็นเพื่อนแม่นะ”

หลังจากพยายามกล้ำกลืนความน้อยเนื้อต่ำใจให้จมหายไป อิสมาอิลหันมากอดเอวมารดาเอาไว้ อ้อนเสียงหวานพร้อมรอยยิ้ม ฮุนส์กอดลูกตอบเช่นกัน น้ำตาคลอและยกชายฮิญาบเช็ดน้ำตาให้แห้งเหือด

เธอเวทนาอิสมาอิลอย่างที่สุด ด้วยความรักและสงสารรามิลทำให้ละเลยลูกชายคนนี้ นานแล้วไม่เคยโอบกอดแน่น ๆ แบบนี้ ในที่สุดน้ำตาอุ่น ๆ ไหลอาบแก้ม เธอร้องไห้หนักที่สุดในชีวิต อิสมาอิลมองด้วยความงุนงง

“แม่ ร้องไห้ทำไม”

“แม่ แม่ ขอร้องให้กับ เอ่อ ช่างเถอะ อย่ารู้เลย ไปลูกทานข้าวด้วยกัน แม่ทำของโปรดเอาไว้ ซุปข้าวโพดใส่นมลงไปด้วย ยังมีแพนเค้กปิ้ง เนื้อแกะอบเครื่องเทศ กล้วยหอมทอดโรยน้ำตาลไอซิงราดด้วยน้ำผึ้ง”

“พอ ๆ แล้วครับ แค่นี้น้ำลายผมก็สอออกมาจนเต็มปากแล้ว หิวขึ้นมาทันที ผมจะตักอาหารให้แม่นะ”

“อิสมาอิล แม่ แม่ขอโทษนะลูก”

หญิงวัยกลางคนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ซาบซึ้งต่อการเอาใจใส่ของบุตรชายที่ปฏิบัติต่อตน ทั้งที่รามิลไม่เคยทำแบบนี้ ลูกชายคนโตดีอย่างไม่มีที่ติ แต่เธอกลับพิพากษาให้ผิดทุกครั้งที่มีปัญหาขัดแย้งกับลูกคนสุดท้อง

รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ยุติธรรม แต่ก็ต้องทำ ด้วยเหตุผลบางประการ เธอไม่อาจบอกให้ใครรู้ได้ นอกจากเก็บไว้เป็นความลับเพียงผู้เดียว

รถสปอร์ตที่แล่นออกนอกเมือง มุ่งหน้าไปยังท้องทะเลทรายเวิ้งว้างด้านหน้า ความโล่งที่ปราศจากต้นไม้สีเขียวและไร้บ้านเรือน ในความรู้สึกของคนทั่วไปจะสลดหดหู่ ต่างจากรามิลกลับคึกครื้น ใช้นิ้วเคาะจังหวะลงบนพวงมาลัย โดยมีนูร์เป็นลูกคู่

“คืนนี้ ฉันจะสนุกให้เต็มคราบ”

“ตามสบายเลยครับ นายน้อย”

“นูร์ ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่า เลิกเรียกนายน้อยเสียที อายุฉันยี่สิบห้าแล้วนะ”

“ได้ครับ คุณรามิล”

พี่เลี้ยงคนสนิทรีบปรับตัวเข้ากับเจ้านายได้อย่างรวดเร็ว เพื่อความอยู่รอดจำต้องประจบสอพลอ นอกจากจะไม่ถูกลงโทษ เขายังได้รับของรางวัลเป็นเงินหรือไม่ก็เครื่องประดับราคาแพง หากว่ารามิลเบื่อจะโละให้ทันที

เจ้านายใจดีอย่างนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ นัก แม้ว่าจะรองรับอารมณ์ร้ายในบ้างครั้ง แต่ก็ไม่หนักหนาอะไร

“ใจมันเต้นราวกับแทมบูรีนรัวบนสะโพกนางระบำหน้าท้องแน่ะ อยากไปถึงกระโจมหรรษาเร็ว ๆ คืนนี้จะคัดสาวทรงอึ๋ม ผิวขาว หน้าหวานมาดูแล”