Chapter 7 ศัตรูโดยธรรมชาติ (2)

“จอมมาร คราวนี้เจ้าจะรับผิดชอบยังไง”

เอลเลียตถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

“เจ้าคิดยังไงล่ะ จะฆ่าข้าตอนนี้เพื่อแก้แค้นแทนมนุษย์ในอาณาจักร หรือจะบั่นคอเอาศีรษะข้าไปประจาน ไม่ว่าแบบไหนเจ้าก็จะได้มีความดีความชอบอยู่แล้ว แต่ขออย่างเดียว อย่าทำข้าเจ็บมากก็พอ ได้ไหม?”

“ไม่รู้สิ”

เอลเลียตตอบสั้นๆ สีหน้าเฉยเมย นั่นยิ่งทำให้รีชม่อนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้จงรักภักดีต่ออาณาจักรกริฟส์จริงๆ แน่เหรอ

“นั่นใช่คำตอบ...อ๊ะ!”

รีชม่อนพูดไม่ทันจบ ‘เขา’ บนหัวก็ถูกเอลเลียตเลีย

อย่างไรก็ตาม เอลเลียตพูดต่อด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา

“ก็ไม่ได้คิดจะปิดบังความสามารถหรอกนะ แต่ต่อให้เจ้ารุกรานอาณาจักรกริฟส์สักกี่ครั้ง ข้าก็จะเป็นคนหยุดเจ้าเอง เพราะพลังเวทของเจ้าสู้ข้าไม่ได้”

“นั่นข้ารู้...อึก...อยู่แล้วล่ะน่า”

รีชม่อนเริ่มอยู่ไม่สุข น่องขาทั้งสองบีบเข้าหากันอย่างทุกข์ทรมาน แม้ในใจจะคิดว่า ‘มันก็แหงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เพราะผู้กล้าเอลเลียตเป็นลูกรักของไอ้นักเขียนมืดมนนั่น ต่อให้จอมมารรีชม่อนมีมากกว่าสองคน ก็ยังเอาแกไม่ลงเลย’ ทว่าก็ทำได้แค่คิด เพราะร่างกายของเขากำลังถูกปลุกปั่นด้วยการกระทำของเอลเลียต

‘เขา’ บนหัวถูกเลียอีกแล้ว และครั้งนี้รีชม่อนสัมผัสถึงลิ้นร้อนชื้นได้อย่างชัดเจน

“ยะ...อย่านะ”

“จริงๆ ด้วย จุดอ่อนของเจ้าก็คือ ‘เขา’ นี่เอง เหมือนกับในคัมภีร์ว่าด้วยสัตว์อสูร”

เอลเลียตพูดอย่างตื่นเต้น ขณะที่รีชม่อนตาแดงก่ำเนื่องจากกำลังควบคุมตัวเอง

“ขะ ข้าไม่ใช่สัตว์อสูร”

“ดูก็รู้ว่าไม่ใช่”

แต่ต่อให้ไม่ใช่ดาร์คเอลฟ์ ไม่ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ไหน ‘เขา’ ที่อยู่บนหัวก็คือจุดอ่อนที่ทำให้เกิดอารมณ์

ทั้งๆ ที่รู้แล้ว แต่ผู้กล้านี่กลับ...

“อะ อือ...ข้าจะไม่รุกรานอาณาจักรของเจ้าแล้ว ไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้วด้วย พอใจหรือยังล่ะ”

“หึ คิดว่าจอมมารจะทำเก่งตลอดรอดฝั่งเสียอีก สุดท้ายก็ต้องขอร้องมนุษย์อย่างข้า” เอลเลียตพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“เจ้า!”

ตั้งใจแกล้งกันสินะ...

ก่อนหน้านี้คิดว่าถ้าทำตัวแข็งกร้าว อีกฝ่ายก็จะรู้สึกรังเกียจ แต่ไม่คิดเลยว่าวิธีนั้นกลับใช้ไม่ได้ผลกับเอลเลียต...ผู้กล้าที่ชอบเอาชนะ

ภาพที่เคยเห็นในมังงะมาแล้วหลายต่อหลายรอบ บทรักเร่าร้อนที่เห็นไปถึงไหนต่อไหน ไม่คิดว่าจะกำลังเกิดกับตน แต่บอกแล้วใช่ไหม ว่าเขาจะไม่ยอมคล้อยตามเด็ดขาด

“ย...ยะ...อย่าใกล้ข้านะ”

“แหม ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ทั้งที่ตอบสนองดีขนาดนี้ อยากได้ข้าก็บอกมาตรงๆ เถอะ”

จริงอย่างที่เอลเลียตพูด ปากแม้จะบอกว่าไม่ต้องการ แต่สะโพกกลับยกขึ้นสูง โดยเขาเป็นฝ่ายเข้าไปเบียดผู้กล้าเสียเอง เพราะอย่างนี้ รีชม่อนจึงน้ำตาคลอเบ้า

“ข...ข้าไปทำอะไรให้เจ้า”

“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่”

เป็นคำตอบที่ชวนให้ทดท้อใจอย่างมาก ตัวเขาเป็นชายแท้ แต่ทำไมต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ นับตั้งแต่กระโดนมาทำงานแผนก BL กับอาจารย์ยูโกะ ต้องอ่านบทรักระหว่างชายด้วยกันอย่างถึงพริกถึงขิง คิดว่าเขาต้องอดทนอดกลั้นขนาดไหนกัน!

“...ไม่เอาแล้ว”

“หา?”

“ข้ากำลังบอกว่า...ไม่เอาแล้ว พอกันที!”

“เจ้าหมายความว่ายังไง”

ดูจากท่าทางยอมอพ้ของจอมมาร เอลเลียตจึงถามเสียงเครียด

“ถ้าจะแกล้งกันล่ะก็ ฆ่าข้าเสียเลยดีกว่า ไม่เอาแล้ว ไม่ชอบเลยแบบนี้เลย” รีชม่อนตะโกนทั้งน้ำตา ทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว

ตอนเป็นเรนกิ เขาทำงานอย่างมืออาชีพ สมกับคนทำงานมานานถึงสิบปี จู่ๆ ให้เปลี่ยนแนวกะทันหันจากแผนกวรรณกรรมรักชายหญิง ต้องมาทำงานแผนก BL ชายรักชาย ลึกๆ แล้วเขารับไม่ได้อย่างมากจนต้องแอบไปร้องไห้ แต่หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้นแล้วพยายามไปกับมัน

ดังนั้นพอมาเจอกับตัวเองอย่างจัง มีใครบ้างที่รับได้ เขาคนหนึ่งละที่รับไม่ได้

คำพูดที่ไม่ใช่การประชด ทำเอาผู้กล้าหน้าบึ้งตึง ปล่อยมือจากรีชม่อน หนำซ้ำยังลุกขึ้นจากตัวเขาไปง่ายๆ

“น่าเบื่อจัง” เอลเลียตพูดอย่างเย็นชา

“....?”

“ไม่คิดว่าจอมมารจะเป็นคนที่น่าเบื่อแบบนี้” เอลเลียตกล่าวย้ำ ทั้งยังเปลี่ยนมาเรียกรีชม่อนว่าจอมมาร

เป็นการเรียกอย่างห่างเหิน แต่แบบนี้ทำให้รีชม่อนรู้สึกชื้นใจขึ้นมา

รีชม่อนเม้มปาก รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง มือกุมปิดเป้ากางเกงพร้อมกับพยายามควบคุมคลื่นอารมณ์ความต้องการที่ยังไม่ยอมสงบลงเสียที

เอลเลียตพูดต่อ “ครั้งนี้ข้าจะยอมปล่อยจอมมารไปก่อน แต่ถ้ามีครั้งหน้า ถ้าจอมมารก้าวข้ามเขตแดนมายังอาณาจักรกริฟส์ ครั้งต่อไป ต่อให้จอมมารชิงฆ่าตัวตาย ข้าก็จะพากลับมาจากโลกขุมนรก และจัดการกับจอมมารด้วยมือของข้าเอง”

ได้ยินอย่างนั้น รีชม่อนรีบชูนิ้วสาบานในใจ

หากต้องแลกกับการถูกกักบริเวณ ขออยู่ที่ดินแดนรกร้างไปตลอด แทนที่จะมาอาณาจักรกริฟส์แล้วถูกผู้กล้าย่ำยี

“ข้าจะไม่มาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง” รีชม่อนยืนยัน

จู่ๆ ดวงตาของเอลเลียตก็แดงก่ำอย่างไม่มีเหตุผล แน่นอน รีชม่อนไม่มีทางเข้าใจ เพราะเขาอยากไปจากที่นี่ใจจะขาดอยู่แล้ว

“ข้าจะปลดผนึกเวทที่กักขังจอมมาร จากนั้นจะไปก็รีบไปเสีย!”

“รู้แล้ว”

และแล้ว ชั่วพริบตานั้น รีชม่อนก็สัมผัสว่าตนหายใจได้โล่งขึ้น เป็นเพราะเวทที่กักขังเขาไว้ถูกปลดผนึกแล้วนั่นเอง

รีชม่อนไม่เสียเวลา รีบใช้เวทเคลื่อนย้ายพาตัวเองกลับมายังปราสาทจอมมาร

ทว่า...อารมณ์ตื่นตัวยังคงมีผล หลังจากเข้าห้องนอนอันกว้างขวาง รีชม่อนรีบควักความตื่นตัวออกมารีดเค้นจนปลดปล่อยไปแล้วหลายรอบ ตรงนี้ถึงได้ยอมสงบเสียที