Chapter 6 ศัตรูโดยธรรมชาติ (1)

“ปล่อยสิวะ!”

หลังจากตั้งสติได้ รีชม่อนตะคอกใส่เอลเลียตเสียงห้วน เพราะรู้ว่าหลังจากนี้จะถูกชักนำให้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน เขาจึงไม่ยอมทำตัวอ่อนแออย่างที่ตัวเอกที่เป็นฝ่ายรุกต้องการ

ตลอดสองปีที่คลุกคลีอยู่กับมังงะ BL นิสัยอ่อนปวกเปียกของฝ่ายรับ ทำให้ฝ่ายรุกยิ่งอยากข่มเหงย่ำยีไม่ใช่หรอกเหรอ และเขาจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด

ตุบ!

เพิ่งคิด ร่างของรีชม่อนก็ถูกโยนลงบนพื้นแข็งๆ แม้ไม่อยากทำตัวอ่อนแอ หากเขาก็อดลูบก้นปรอยๆ ไม่ได้

“เจ็บนะเฟ้ย!”

ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าพระเอกเรื่องนี้เป็นประเภท S (ซาดิสม์) ซึ่งเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของตัวละคร และทำให้ใครหลายๆ คนชอบ แต่สาบานตรงนี้เลย เขาไม่ใช่พวก M (มาโซคิสม์) ไม่มีทางคู่ควรกับพระเอกในเรื่องนี้หรอก แล้วทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเล่า

หลังจากบ่นอุบอิบในใจ รีชม่อนถึงได้เห็นว่าสถานที่ที่ผู้กล้าพาตนมานั้นไม่ใช่ห้องนอนที่อยู่ในโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ หรือถูกโยนลงบนเตียงนุ่มๆ และก็ไม่ใช่คุกใต้ดินอันเหม็นอับ แต่ที่นี่คือบ้านหลังเล็กที่ทำจากไม้ซุง รอบด้านเงียบสงบ ราวกับสถานที่แห่งนี้เป็นฐานลับอย่างไรอย่างนั้น

แม้ว่าสถานที่จะต่างไปจากในมังงะ แต่ความจริงที่ว่าหลังรุกรานอาณาจักรกริฟส์ไม่สำเร็จ จอมมารรีชม่อนจะถูกผู้กล้าเผด็จศึกครั้งแรกก็ไม่เปลี่ยนอยู่ดี

“อย่าบอกนะว่า...”

จะเผด็จศึกที่ฐานลับนี้!

สำหรับคนที่อ่านมังงะเรื่องนี้มาแล้ว อดจะคิดถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองไม่ได้ ต่อให้ไม่อยากแสดงด้านอ่อนแอ หากก็ต้องกระถดตัวหนีอย่างไม่มีทางเลือก

“ห้ามเข้ามานะ อย่านะ...แล้วนั่น เจ้า...จะทำอะไร”

รีชม่อนพูดด้วยเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นผู้กล้าขยับมือปลดสายหนังที่คาดบนเอวและดาบศักดิ์สิทธิ์ ก่อนจะโยนลงบนพื้นเสียงดังเคล้ง จากนั้นโถมร่างกายที่ใหญ่โตกว่าเขาลงมา

สองแขนขนาบอยู่ข้างศีรษะ ร่างกายกดทับ ทำให้เขาขยับหนีไปไหนไม่ได้

“...”

พูดก็ไม่ได้ด้วย ได้แต่กลั้นหายใจมองผู้กล้าจากระยะประชิดและคอยสังเกตว่าจะเคลื่อนไหวอย่างไรต่อ

ร่างของผู้กล้าที่ค่อยๆ แนบชิดลงมานั้น สัมผัสได้ถึงไอของความร้อน ดวงตาสีครามคู่สวยสบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทของรีชม่อนและไม่กะพริบ

ใกล้เกินไป อึดอัด ไม่ไหวแล้ว!

คิดปุบก็ยกเท้าทำท่าจะเตะไอ้จ้อยของคนที่คร่อมอยู่ตัว แค่ทำให้ตรงนี้ใช้การไม่ได้ก็พอแล้วใช่ไหม...

ทว่าในชั่วพริบตาสั้นๆ เช่นกัน ต้นขาของรีชม่อนถูกมือใหญ่ของผู้กล้ากดเอาไว้

“อยากโดนเหรอ”

เอลเลียตกล่าวเตือน ไม่สิ ข่มขู่ เพราะเสียงทุ้มของชายหนุ่มกดลึกเหมือนไม่ได้พูดเล่น

“ไม่ อันที่จริง ไม่ได้อยากโดนอะไรทั้งนั้น”

“ถ้าอย่างนั้น อย่าได้คิดจะทำร้ายมัน”

“...ครับ”

หงอเลยไหมล่ะ ฉันน่ะ...ไม่ใช่แล้ว!

“งั้นเจ้าก็ขยับออกไปจากตัวข้าสักที เอาแต่จ้องเอาจ้องเอาอยู่ได้”

“ถ้าไม่ให้จ้อง หรืออยากให้ทำอย่างอื่น”

ผู้กล้าไม่ได้แสดงออกว่ากำลังหยอกล้อแม้แต่น้อย หากยังพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังราวกับตั้งใจจะทำจริง

รีชม่อนไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจึงส่ายหน้าขวับๆ เพื่อปฏิเสธ

อันที่จริง การถูกจ้องด้วยสายตาคมกริบ ถูกทำราวกับว่าตนเป็นเพียงเหยื่อตัวเล็กๆ ชวนให้รู้สึกหวาดกลัวจนปิดซ่อนความอ่อนแอไม่ได้ต่างหาก

เขาไม่อยากแสดงด้านที่อ่อนแอ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าถึงจะมาใช้ชีวิตใหม่ในโลกใหม่ แต่ก็ยังหนีไม่พ้นความเอาแต่ใจของไอ้เจ้านักเขียนมืดมนนั่น...

พอคิดถึงอาจารย์ยูโกะ ในดวงตาของเขาก็มีลูกไฟแห่งโทสะก่อตัวขึ้น

“นี่ จอมมาร”

ในตอนนั้นเอง เอลเลียตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงานกับรีชม่อนครั้งแรก

“อะไร ผู้กล้า”

“ข้าคิดนะ เราควรเรียกชื่อของกันและกันดีไหม”

“ตามใจเจ้าแล้วกัน”

การที่รีชม่อนยอมอ่อนข้อให้ผู้กล้าอย่างว่าง่าย ไม่ใช่เพราะจู่ๆ ก็หลงเสน่ห์ความหล่อเหลา หรือยอมเล่นไปตามบท แต่เพราะมือใหญ่ที่กดบนต้นขาไม่ยอมปล่อย ตอนนี้ค่อยๆ ออกแรงเพิ่มขึ้น

เจ็บจัง...

ถึงอย่างนั้น รีชม่อนกลับไม่อาจขยับขาหนี ไม่กล้าแสดงสีหน้าเจ็บปวดหรือผลักไสเอลเลียตออกไป เพราะอะไรน่ะเหรอ ถ้าให้พูดตามภาษาที่เข้าใจง่าย ก็เหมือนกับการเล่นเกม RPG ผู้กล้าเอลเลียตมี Lv.99 ขณะที่จอมมารรีชม่อนมี Lv.60-70

หากถามว่ารีชม่อนมีความสามารถระดับแค่นี้ ทำไมถึงเลื่อนขั้นเป็นจอมมารกันล่ะ นั่นเป็นคำถามที่น่าคิด และขอตอบง่ายๆ ตรงๆ ว่า ตำแหน่งจอมมารที่รีชม่อนได้มา เป็นเพราะ ‘ลีลีสต์ ซิกเนอร์’ พี่ชายซึ่งมีความสามารถมากกว่าและมีพลังเวทระดับสูงกว่า ไม่ต้องการสืบทอดตำแหน่งนี้จึงได้หนีหายไป คนที่ต้องมาแทนที่จึงเป็นรีชม่อน

ดังนั้นต่อให้รีชม่อนเลื่อนขั้นเป็นจอมมาร แต่ไม่สามารถสู้กับเอลเลียตได้ หากต้องต่อสู้กันซึ่งๆ หน้าน่ะนะ

“เช่นนั้นข้าขอเรียกเจ้าว่า ‘รีชม่อน’ เลยนะ นี่...รีชม่อน ทำไมถึงคิดจะรุกรานอาณาจักรกริฟส์ล่ะ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามีข้าดูแลความสงบอยู่ หรือว่าเจ้าสนใจข้าอยู่อย่างนั้นเหรอ”

“ไม่...ข้าก็บอกเจ้าแล้วว่า ข้าถูกลูกน้องยั่วยุ”

“ลูกน้อง? ใช่มังกรที่ข้าเพิ่งสังหาร เอ๊ย เพิ่งขับไล่ไปหรือเปล่า”

“เจ้าสังหารเขา!?” รีชม่อนตกใจและอดถามเอลเลียตออกไปตรงๆ ไม่ได้

“ไม่รู้สิ” เอลเลียตตอบอย่างทีเล่นทีจริง

“เจ้าจะมาไม้ไหนกันแน่ ตั้งใจแกล้งข้าชัดๆ”

“ถ้าข้าทำให้เจ้าเข้าใจผิดล่ะก็ ขอโทษด้วย แต่คนที่ทำผิดก่อนก็คือเจ้าเองนะ รีชม่อน เจ้าบุกรุกดินแดนมนุษย์ คิดว่ามีกี่คนที่ต้องบาดเจ็บล้มตายเพราะเจ้า”

แต่เขาก็ไม่ได้ฆ่าใครนี่! รีชม่อนเถียงในใจ เพราะต่อให้พูดไปอีกฝ่ายคงไม่เชื่อแน่ เนื่องจากคนที่สั่งให้ปีศาจบุกโลกมนุษย์ก็คือจอมมาร และจอมมารคนนั้นก็คือเขาเอง!