4 พอกันทั้งหญิงและชาย

“คนรวยเท่านั้นที่จะเข้าร้านนี้ วันนี้เราจะควักเงินที่มีออกมาใช้บ้าง เพื่อผลประโยชน์ที่จะตามมา”

หญิงสาวนั่งขยับนิ้ว ให้แหวนเพชรซึ่งอยู่บนนิ้วนางข้างขวาทอประกายล้อกับแสงไฟ เป็นการอวดความร่ำรวยของตนเอง

“ขอโทษครับ เมื่อครู่เด็กเสิร์ฟบอกว่ามีคนต้องการพบผม ใช่คุณหรือเปล่าครับ”

เสียงนุ่ม ๆ จากชายหนุ่มหน้าตาดี จุดเด่นบนใบหน้าคือ ดวงตาพราวระยิบระยับ เหมือนดวงดาวในเวลากลางคืนและเหนือริมฝีปากมีเรียวหนวดสั้น ๆ ตกแต่งเอาไว้ชวนมอง การแต่งตัวแบบทันสมัย ถูกใจจารวียิ่งนัก

“สวัสดีค่ะ ฉันเองค่ะ ที่อยากเจอคุณ คือว่า ฉันชื่อจารวีค่ะ”

“ครับ ผมวรยุทธ หรือเรียกสั้น ๆ ว่ายุทธก็ได้ ผมขออนุญาตนั่งตรงนี้เลยนะครับ”

“ได้เลยค่ะ ดีใจจัง เจอเจ้าของร้านมาต้อนรับอย่างนี้”

หญิงสาวพูดพร้อมกับทำท่าเอียงอาย เขาสบตาคู่งาม รู้ความหมายเป็นอย่างดี ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา กล้าสบตาผู้ชายโดยไม่ยอมหลบ

เช่นเดียวกับเขาที่ชอบผู้หญิงมีความกล้า หลายครั้งที่ถูกผู้หญิงชวนเข้าโรงแรม ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าปฏิเสธ

แต่ไม่ยืดเยื้อ คบกันแค่ครั้งสองครั้งแล้วจบ เขาไม่ใส่ใจผู้หญิงที่กล้าผู้ชายอยู่แล้ว

“ผมดูแลลูกค้าให้เหมือนเป็นญาติมิตรของตัวเองครับ”

วรยุทธกล่าวอย่างนอบน้อม

“น่ารักจังเลยค่ะ คนอะไรก็ไม่รู้ ขอบคุณนะคะ สำหรับไมตรี ได้ข่าวว่าคุณไปอยู่เมืองนอกมา อเมริกาใช่ไหมคะ”

“ครับ อเมริกาที่นั่นทำให้ผมได้รู้จักชีวิตเยอะมาก ไม่รู้ว่าคุณไปเรียนที่นั่นหรือเปล่า”

“ค่ะ เรียนสี่ปีแล้วอยู่อีกสอง รวมเป็นหกค่ะ”

“ผมแค่ห้า แต่ทำร้านอาหาร อยู่แถวไหนครับ”

“รัฐยูทาร์ค่ะ คุณล่ะคะ”

“ผมซานฟรานซิสโกครับ มิน่าล่ะไม่เจอกันเลย แต่เราก็มาเจอกันที่นี่ ดีจังครับ แน่ะ อาหารมาแล้วทานให้อร่อย ผมขอตัวไปดูความเรียบร้อยของแผนการเงินหน่อยนะครับ เมื่อครู่ทำงานค้างเอาไว้ เอ่อ นี่นามบัตรของผม เผื่อว่าคุณต้องการคุยเป็นการส่วนตัว”

ชายหนุ่มส่งนามบัตรซึ่งมีชื่อ นามสกุล ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ อีเมล เฟซบุ๊คให้แก่จารวีเอาไว้ เธอรับมาถือ ก้มมองดูก่อนจะส่งยิ้มให้

“ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ”

“ครับ ว่างๆ เชิญมาที่ร้านอีกนะครับ ผมจะเป็นเจ้ามือให้คุณเอง”

“ฉันไม่ชอบกินของฟรี นอกจากเจ้าของจะเต็มใจเท่านั้น”

สาวสวยหัวเราะเสียงหวานอย่างมีชั้นเชิง ก่อนที่จะสบสายตาอีกครั้ง ชายหนุ่มร้อนวาบไปทั้งตัว รู้ว่าเธอทอดสะพานให้แล้ว อยู่ที่ว่าเขาจะเดินข้ามไปหรือว่าถอยกลับ

ผู้หญิงคนนี้มาเหนือกว่าใคร ๆ เพราะประสบการณ์ในชีวิตต่างแดนสอนให้เธอเป็นคนแกร่ง รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชาย

“วันนี้จะมีผู้จัดการคนใหม่เข้ามาทำงาน ผู้ชายคนนี้เก่งมากในเรื่องการตลาด ผมดึงมาจากบริษัทยักษ์ใหญ่ เสนอเงินเดือนแพงลิบลิ่ว”

จู่ ๆ ชัชปพลเอ่ยขึ้นหลังจากเดินเข้ามาเกือบติดโต๊ะของอรปวีที่ยังคงนั่งทำงานด้วยความมุ่งมั่น ไม่สนใจสิ่งใด

“จ้างแพงแล้ว เราจะคุ้มหรือคะ”

“คุ้มสิ เพราะรายได้ที่เป็นผลประโยชน์นั่นมากมายมหาศาล เขาสามารถขยายตลาดต่างประเทศที่ไม่มีใครทำได้ แต่คุณธารทำได้ ผมไม่เสียดายเลยที่ซื้อตัวมา”

“ดีใจด้วยค่ะที่เจ้านายได้คนดี ๆ มาช่วยงาน”

“ใช่ ดี เก่งและหล่อมาก อยู่ที่ว่าคุณอย่าไปหลงคารมเชียวนะเพราะคน ๆ นี้ถ้าเข้าวงการบันเทิง เขาคือพระเอกละครดีๆ นี่เอง”

“วีไม่แน่ใจตัวเองเสียแล้วสิ ว่าจะอดใจไหวไหม”

อรปวีแกล้งพูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้คิดจริงจังแต่อย่างใด ต้องการให้ขำ ๆ เท่านั้น แต่คนเป็นเจ้านายนี่สิเกิดอาการที่เรียกว่าหนวดกระตุกขึ้นมาทันที ทำตาวาว ๆ อย่างไม่ชอบใจนัก

“ผู้หญิงสมัยนี้ พูดอย่างนี้เลยเหรอ”

“ล้อเล่นค่ะ เจ้านาย”

หญิงสาวเริ่มเสียงสั่น เมื่อเห็นผู้เป็นนายเกิดอาการที่เรียกว่าไม่พอใจต่อคำพูดที่ค่อนข้างหวือหวาของเธอ

ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร ในเมื่อเป็นผู้เริ่มต้น เกริ่นปูทางให้รู้จักกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่ชื่อธาร จนทำให้เธอพลอยผสมโรงไปด้วย

“สวัสดีครับ ผมชื่อธาร”

เสียงใส ๆ จากชายหนุ่มชื่อธารดังขึ้น อรปวีใจกระตุกวาบเพราะชัชปพลเพิ่งจะพูดถึงเขาเมื่อครู่นี่เอง เมื่อเงยหน้าขึ้น รู้สึกเหมือนว่ามีไฟมานาบทั้งตัว

ร้อนฉ่าเสียใจต้องเผลอเอาฝ่ามือลูบแขนเรียวสวยไปมา