หลงเสน่ห์จอมทมิฬ บทที่2.เมเลี่ยน ชานนท์ บริโอ้..

“ดูรถดีๆ นะ อย่าเผลอไปเฉี่ยวชนอะไรเข้าล่ะ ที่นี่มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น” ก่อนจะออกตัวลุงยามไม่วายกำชับแม่ฉันหลายรอบแม่พยักหน้ารับรู้ ฉันเกาะเอวแม่แน่นๆ และตื่นเต้นกับความโอ่อ่าของพื้นที่ชั้นในที่แม่พาฉันไปถึง

บ้านหลังใหญ่ใจกลางหมู่บ้านหรู จุดหมายปลายทางที่แม่พามา

หลังพิงจักรยานไว้ที่ฟุตบาทด้านนอก แม่มีท่าทางลังเลเมื่อยืนอยู่หน้าประตูรั้วเหล็ก ฉันยืนกำชายเสื้อแน่น ตื่นเต้นไม่แพ้กับแม่หรอก ฉันไม่เคยเห็นบ้านใครใหญ่โตแบบนี้มาก่อน

“เข้ามาสิ คุณท่านรออยู่พอดี”

ประตูเล็กด้านข้างถูกดันเปิด ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่โผล่หน้าออกมาเรียวแล้วก็เดินนำ ฉันกับแม่เดินตามเข้าไป ฉันมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ข้างนอกว่าสวยแล้ว ด้านในสวยกว่าร้อยเท่า เครื่องเรือนทุกชิ้นแปลกตา ฉันไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน คนพาเข้ามาพาแม่กับฉันเดินตรงไปยังด้านหลัง ฉันถึงกับอ้าปากค้าง สระน้ำด้านหน้าน้ำใสจนมองเห็นก้นสระ สายลมเย็นๆ พัดใส่หน้า หอบความเย็นจากผิวน้ำมาด้วย ฉันก้มหน้าลงเมื่อสายตาเลยไปปะทะกับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ริมสระกับคนรับใช้สองสามคน

คนที่พามาย่อตัวนั่งที่พื้น ฉันกับแม่เลยต้องทำตาม ฉันซุกหน้ากับแผ่นหลังแม่ด้วยความเกรงกลัว

“อยากพบฉันทำไมเหรอ?”

เสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจ

“อิฉันเอาสตางค์ที่ท่านให้มาคืนค่ะ” แม่ฉันตอบเสียงสุภาพ ล้วงหยิบถุงใส่เงินออกมาจากกระเป๋าตรงหน้าท้อง

ผู้หญิงสวยสง่าคนนั้นส่ายหน้าและโบกมือพร้อมกับถาม “ทำไม มันน้อยไปหรือไง”

แม่ฉันรีบปฏิเสธพัลวัน “ไม่ใช่ค่ะ มันเยอะเกินไป ยาแดงขวดละไม่กี่สตางค์เองค่ะคุณนาย”

“รับไว้เถอะ ฉันอยากให้ ฉันไม่ลำบากอะไรเลย”

“เพราะลูกฉันทำให้คุณนายเดือดร้อน ฉันไม่อยากรับเงินนี่ไว้เลย”

“ฉันไม่ได้ดูถูกนะ แต่เธอกับลูกควรรับไว้ อย่างน้อยก็น่าจะทำให้ลูกของเธอมีเสื้อผ้าดีใส่ๆ” แววตาแม่ฉันสลดลง ฉันเม้มปาก ฉันกับแม่คงดูโสโครกในสายตาของพวกเขา

คนรอบตัวฉันสวมเสื้อผ้าสะอาด ยิ่งคุณนายที่นั่งคอแข็งอยู่บนเก้าอี้ด้วยแล้ว ฉันไม่เคยเห็นเสื้อผ้าที่ดูดีไปทุกฝีเข็มแบบนี้มาก่อน และเมื่อลดสายตามองตัวเอง เสื้อผ้าราคาถูกของฉันกับแม่คงทำให้พวกเขารำคาญตา

“ฉันรับไว้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ” แม่ฉันยืนกรานคำเดิม

คุณนายมีสีหน้าหนักใจ แล้วก็พูดบางอย่าง บางอย่างที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปอย่างสิ้นเชิง “คนของฉันบอกว่าเธอกับลูกมีฐานะลำบากมา มาอยู่ที่นี่สิ ฉันหางานให้เธอทำได้ ลูกของเธอจะได้สบายขึ้นและฉันจะได้สบายใจ”

แม่ฉันคิดนานหลายนาทีกว่าจะยอมตกลง...คุณนายไม่ยอมรับเงินก้อนนั้นคืน และเหตุผลของนางฟังขึ้น แม่ฉันเลยพาฉันกลับ

แม่ตกลงทำงานที่นั่น และหน้าที่หลักของแม่ไม่ต่างจากเดิม เพียงแต่ไม่ต้องแหกตาตื่นแต่เช้า ทำงานในอาคารที่แข็งแรงกันได้ทั้งแดดและฝน รายได้แต่ละเดือนมากพอที่จะทำให้แม่ซื้อชุดนักเรียนใหม่ๆ ให้ฉัน แทนการรับบริจาคชุดเก่าๆ จากเพื่อนบ้าน แม่แต่งตัวสะอาดขึ้นมากเงินก้อนนั้นนั่นแหละ

ฉันเข้าออกที่นั่นโดยไม่มีใครห้าม ฉันมีจักรยานคันใหม่ปั่นไปโรงเรียนและมักจะรีบไปหาแม่ที่หมู่บ้านหรูนั้นทุกวันหลังเลิกเรียน

และฉัน...ไม่ได้เจอเขาคนนั้นอีกเลย...

มีบางครั้งที่ฉันกับเขาสวนกันไปมาบนถนน...

แม่ทำงานที่หมู่บ้านหรูแห่งนี้ครบสามเดือนแล้ว สามเดือนที่ทำให้ฉันรู้อะไรมากขึ้น ผู้ชายที่ขับมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวฉันเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ เป็นครอบครัวคนรวยที่มีกิจการอยู่ทั่วโลก เขาไปมาที่นี่เพราะประเทศไทยเป็นบ้านเกิดของคุณนายที่เป็นภรรยาของท่าน

คนรอบตัวมักจะพูดให้ฉันฟังเสมอ...

“คุณนายรักคุณมิเลี่ยนมาก และแทบจะไม่ให้เรื่องไม่ดีมากระทบจิตใจของลูกชายท่านเลย”

ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ฉันรู้ดี แม่ของฉันก็รักฉันไง ท่านถึงก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อให้ฉันมีความเป็นอยู่ดีขึ้น แม่ไม่มีความรู้ยังพยายามขนาดนี้เลย นับประสาอะไรกับคนรวย เขาเนรมิตอะไรก็ได้เพื่อลูกชายของเขา

ฉันเจอฝรั่งตัวใหญ่ที่มารู้ทีหลังว่าท่านคือเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ มหาเศรษฐีชาวอิตาลี แต่ใจดีและพูดไทยได้คล่องเหมือนเกิดและโตที่นี่ ท่านติดินและไม่ถือตัว หลายครั้งที่ท่านมองฉันพร้อมกับยิ้ม

และเพราะความใจดีของพวกเขา ฉันเลยอดฝันหวานไม่ได้