หลงเสน่ห์จอมทมิฬ บทที่2.เมเลี่ยน ชานนท์ บริโอ้

บิดาที่รักภรรยาจนสามารถทำตามความต้องการทุกอย่างของภรรยาเขามีหรือจะไม่เห็นด้วย มารินจัดการจองเครื่องเจ็ตส่วนตัวหอบทั้งลูกและภรรยากลับมาที่บ้านเกิดของภรรยาคนสวยทันที

“ทำอย่างกับว่าผมไม่เคยก่อเรื่องแบบนี้” ผมบ่น

“ดานิก้าไม่ใช่ผู้หญิงที่ลูกจะเขี่ยทิ้งได้ง่ายๆ นะมิเลี่ยน อังเดรคงไม่พอใจ หากลูกยังลอยนวลอยู่ที่โรม รอให้เรื่องฉาวนั่นสงบ เราค่อยกลับไปก็ได้ และ...จบแค่นี้ แม่ไม่อยากเถียงกับลูกอีกแล้ว”

ผมพยายามทำความเข้าใจแม่มาหลายปี พ่อผมกับแม่พบรักกันตอนที่แต่ละคนอายุมากแล้วทั้งคู่ ดังนั้นผมเลยเป็นทายาทคนเดียวเท่าที่แรงของท่านจะสามารถประคับประคองจนมีบุตรได้ บางทีผมก็อยากมีพี่น้อง แต่ร่างกายของแม่ไม่ไหวแล้ว ความรักของทั้งสองท่านเลยถาโถมเข้าใส่ผมจนแทบล้นทะลัก

เอาน่า...ยังไงเสีย พ่อ แม่ผมก็หวังดีแหละ

ถึงมันจะเยอะเกินไปจนบางครั้งจะทำให้ผมอึดอัดไปบ้าง...

“ไงมิเลี่ยน รู้สึกดีขึ้นหรือยัง” พ่อผมเดินเข้ามานั่งและถามด้วยความเป็นห่วง

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ ฉันไม่อยากให้ลูกมีประวัติไม่ดี” เสียงแม่แทรกเข้ามา

“อืม...ไม่น่ามีปัญหานะ เด็กแถวนั้นนั่นแหละ”

“กลับไปนี้ฉันคงต้องกำชับพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกที จะต้องไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก”

หมู่บ้านนั้นเป็นหนึ่งในโครงการที่อยู่ภายใต้บริษัทในเครือของบริโอ้ โครงการบ้านหรูมีระดับ ดังนั้นควรเข้มงวดกับระบบรักษาความปลอดภัยมากกว่านี้ หากวันนี้บุตรชายบาดเจ็บถึงขั้นเลือดตกยากออก นางคงไม่เก็บพนักงานที่หละหลวมเอาไว้ เมเลี่ยนสำคัญกว่าพนักงานระดับล่างพวกนั้นทั้งหมด

“แม่อย่าเว่อร์นักเลย...ก็แค่อุบัติเหตุ”

“ซึ่งมันไม่ควรเกิดขึ้น...” แม่ต่อคำพูดผม แล้วก็เดินไปจัดจานอาหารเงียบๆ มุมห้อง

พ่อผมไหวไหล่ กดมุมปากโค้งลงเหมือนจะบอกนัยๆ ถ้าอยากอยู่อย่างสงบอย่าพยายามเถียงกับแม่

“เด็กนั่นบาดเจ็บไหมครับ?” ผมไม่ได้ถามเพราะห่วง แค่ไม่อยากมีปัญหาภายหลัง

“นิดหน่อยให้มงคลไปส่ง จะได้ถามความคืบหน้า หากครอบครัวเด็กนั่นต้องการค่าปลอบขวัญแด๊ดก็คงต้องจ่าย”

ผมไม่ได้สนใจเด็กนั่นอีก พ่อกับแม่ผมคงจัดการได้เหมือนเคย ผมไม่ใคร่ชอบเมืองไทยเท่าไหร่ อากาศร้อนเสียเป็นส่วนมาก แต่การใช้ชีวิตโดยไม่ถูกดานิก้าป่วนมันง่ายกว่า ผมเลยสุขสบายอยู่ที่นี่

แม่พาฉันกลับมาที่หมู่บ้านคนรวยนั่นอีกครั้ง ไม่ว่าจะปฏิเสธยังไงคนที่เป็นตัวแทนของคู่กรณีของฉันก็ไม่ฟัง ‘ลุงมงคล’ ทำงานตามหน้าที่ได้อย่างไม่มีที่ติ ลุงยัดเยียดค่ารักษาพยาบาลให้แม่ฉัน ทั้งแม่ปฏิเสธทุกรอบ

“รับไปเถอะนะพลอย ท่านเต็มใจจ่าย ท่านมีมากจนใช้ไม่หมด แค่นี้ท่านไม่เดือดร้อนหรอก” ลุงพยายามอธิบายด้วยความใจเย็น

แม่ส่ายหน้าไม่ยอมยื่นมือออกไปรับ แถมยังถลึงตาใส่ปรามฉันอีกด้วย

“พลอยฉันไม่ได้ดูถูกนะ เงินนี่ช่วยให้ลูกของพลอยมีขนมอร่อยๆ กิน มีเสื้อผ้าที่สะอาดกว่านี้ใส่ รับไว้เถอะนะ ท่านจะได้สบายใจ”

ลุงมงคลพยายามอธิบาย แต่แม่ฉันหรือจะฟัง และนั่นเป็นที่มาที่แม่ลากฉันมายืนอยู่ตรงนี้

แม่กำลังเจรจากับพนักงานหน้าหมู่บ้าน ลุงยามยืนกรานไม่ให้ฉันกับแม่ผ่านเข้าไป ฉันยืนเตะยอดหญ้ารออยู่ด้านหลัง กวาดตามองไปรอบๆ ที่นี่ยังคงสวยสง่าเหมือนเดิม

“ฉันอยากเข้าไปหาท่านจริงๆ นะลุง”

“ไม่ได้หรอก ไม่มีคำสั่ง หากลุงปล่อยให้เข้าไป คนเดือดร้อนก็ไม่พ้นลุงหรอก”

“ฉันมีธุระสำคัญกับท่านทั้งสองคนนะจ๊ะ”

“เอางี้นะ ลุงจะเรียนให้คนของท่านทราบ ถ้าท่านไม่ให้เข้า ก็ต้องตามนั้นนะ”

คนงานส่วนใหญ่พื้นเพมาจากสลัมที่ฉันกับแม่อาศัยอยู่ หลายคนฉันคุ้นหน้าดี ทุกคนที่ทำงานอยู่ที่หมู่บ้านหรูแห่งนี้มีเงินเดือน มีรายรับที่ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นจริงๆ

แม่กับฉันยืนรออยู่พักใหญ่ ในที่สุดคนด้านในก็อนุญาตให้แม่ฉันกับฉันเข้าไปได้ แต่ระยะไกลมาก ลุงยามเลยให้แม่ยืมจักรยานปั่นเข้าไปด้านใน