๒ เมียไม่เป็นที่ต้องการ (๒)

ผู้หญิงร้อยเล่ห์คิดจับผู้ชายเขาไม่อยากเสวนาด้วยสักนิด!

“พี่เมฆจ๊ะ แม่ให้เอาข้าวเช้ามาให้กิน...เมื่อวานพี่ไม่ค่อยกินข้าวน่าจะหิวแล้ว ลุกมากินอะไรสักหน่อยนะ” ความรู้สึกเดียวของเขาคือเกลียดหล่อนเหลือเกิน น้ำเสียงเนิบช้ากับความหวังดีที่เขาไม่ต้องการสักนิด

ทางที่ดีอยากไล่หล่อนไปให้พ้นหน้า “ไม่หิว ไม่กิน ไสหัวเธอออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ไม่อยากเห็นหน้า” ปกติตนไม่ใช่คนปากร้าย ค่อนข้างให้เกียรติเพศตรงข้ามด้วยซ้ำ แต่กับหล่อนไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เมื่อรู้เต็มอกว่าท่าทีอ่อนหวานเรียบร้อยล้วนเกิดจากการเสแสร้งทั้งนั้น

คนอย่างจอมขวัญไม่เคยมีความจริงใจให้ใครหรอก!

แล้วทำไมเขาจะต้องพูดดีกับเธอด้วยล่ะ

“เมื่อคืนพี่ดื่มหนักมาก กินข้าวสักหน่อยนะคะเดี๋ยวจะแสบท้อง แค่คำเดียวก็ยังดี...” ไม่สนใจคำว่าร้ายของเขา จึงขยับเข้าไปใกล้แล้ววางถาดเอาไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเตียงนอน หยิบชามข้าวต้มมาถือไว้ก่อนเดินไปนั่งที่ขอบเตียง

“หูหนวกเหรอบอกว่าไม่กินไง จะไปไหนก็ไป”

“แต่ว่า...” พอเห็นเขาปฏิเสธก็คิดจะตื้อให้อีกฝ่ายยอมลุกขึ้นมากิน กลับกลายเป็นว่าร่างหนาลุกอย่างอย่างรวดเร็วแล้วปัดของในมือหล่อนทิ้งจนมันตกลงบนพื้น ข้าวต้มรอดหกรดหน้าตักจนเธอต้องรีบลุกพลางปัดเศษข้าวออก

เพล้ง

“ไม่กิน! ได้ยินไหมว่าไม่อยากกินของที่อยู่ในมือเธอ ไม่อยากเห็นหน้าเธอ แค่ใช้อากาศหายใจร่วมกันฉันยังรังเกียจเลย” เมฆาไม่ได้สนใจว่าตัวเองกำลังทำร้ายภรรยาในนาม อย่างไรก็ไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายอยู่แล้ว

มีเพียงแววตากลมที่ตัดพ้อจนเขานึกสะอึก พลันคิดได้ว่าตัวเองทำเกินไปหรือเปล่า แต่พอเห็นหน้าหล่อนความรู้สึกผิดก็แปรเปลี่ยน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” คุณระยาเดินเข้ามาในห้องของลูกชาย

ดวงตาฉายแววกรุ่นโกรธเมื่อเห็นว่าเมฆาทำอะไรลงไป เชื่อเลยว่าถ้วยคงไม่ตกลงแตกเองหรอก หากไม่ใช่เพราะบุตรชายของตนเป็นคนทำ คนเป็นแม่นึกโกรธเมฆาแต่ก็ตรงเข้าไปหาลูกสะใภ้ที่ยืนนิ่งทำตัวไม่ถูก

“เจ็บตรงไหนไหมลูก”

“ไม่ค่ะ”

สำรวจร่างแบบบางจนทั่วก่อนหยุดสายที่ข้อมือเล็ก แดงเถือกขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เจ็บอีก คุณระยาผินหน้ามองลูกชายของตัวเอง ก่อเรื่องราวเอาไว้นอกจากไม่ยอมรับผิดยังโยนความผิดให้คนอื่น ฝ่ายหญิงคนเก่งกล้าสามารถลากเมฆาเข้าบ้านได้อยู่หรอก หากเจ้าตัวไม่เต็มใจ

ท่านจึงไม่คิดโทษลูกสะใภ้ ถึงคนอื่นจะบอกว่าหล่อนอัปลักษณ์ต้องปิดบังหน้าตา แต่พอจะมองออกถึงจิตใจอันดีงามของอีกฝ่าย

ทว่าสิ่งที่กลัวคือจะปราบพ่อลูกชายตัวดีของตนได้หรือเปล่า

“ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเก็บเสื้อผ้า จะได้กลับบ้านสักที” ตีเข้าที่แผ่นหลังหนาเสียงดังจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง

“โอ๊ย! เจ็บนะแม่”

“ตีให้เจ็บไง ลุก!” ถึงจะปวดหัวแต่โดนขนาดนี้ก็จำต้องลุกจากเตียง ปรายตามองร่างบางที่ก้มหน้าก็ยิ่งหงุดหงิด เขาต้องพาเธอกลับบ้านด้วยเหรอ ทิ้งไว้ที่นี่ไม่ได้หรือไง

ไม่เห็นอยากพากลับไปด้วยเลย!

“แล้วผู้หญิงคนนี้...แม่จะพากลับไปด้วยเหรอ”

“เรียกน้องให้ดี น้องชื่อขวัญ อย่าให้แม่ได้ยินเราเรียกน้องขวัญว่าผู้หญิงคนนี้อีก น้องขวัญเป็นเมียลูกอย่าลืมนะเมฆา” เจ้าของชื่อยืนสงบเสงี่ยมไม่กล้าพูดอะไรมาก หัวใจรู้สึกอบอุ่นเมื่อมีคนออกตัวปกป้อง แววตาที่มองท่านจึงเต็มไปด้วยคำขอบคุณและชื่นชม

“ผมไม่ยอมรับสักหน่อย ยังไม่ได้เอากันด้วยซ้ำ” ลุกยืนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมเข้าห้องน้ำ พูดอย่างใจคิดโดยที่ไม่ได้ไตร่ตรองก่อน คุณระยาทำหน้าเข้มแล้วมองลูกชายด้วยความโกรธ

“เมฆ! แม่ไม่เคยสั่งสอนให้พูดจาน่าเกลียดต่อหน้าผู้หญิงแบบนี้นะ”

“ก็มันจริงนี่ครับ ยัยนี่ต้องการจับผมเลยกุเรื่อง ผมยอมแต่งงานด้วยก็ดีมากแค่ไหนแล้ว อย่าบังคับผมนักเลยแม่” ใช่ว่าความอดทนเขาจะไม่มีขีดจำกัด แค่ต้องแต่งงานกับหล่อนก็มากเกินพอแล้ว เมื่อเขาขีดเส้นเอาไว้ชัดเจนก็อยากขอร้องให้ทุกคนทำตามนั้นด้วย

ร่างบางยืนก้มหน้านิ่ง จิตใจเธอไม่ได้หวั่นไหวหรือเศร้ากับคำพูดของเขามากนัก เจอพี่น้องรังแกมาเยอะกว่านี้ แค่ประโยคของเมฆาถือว่าน้อยนิด แทบไม่กระเทือนหัวใจที่ห่อหุ้มด้วยเหล็กของจอมขวัญ มันตายด้านตั้งแต่รู้ว่ามารดาจากไป

คุณระยาเดินมาจูงมือสะใภ้ลงไปข้างล่างเพื่อทายาแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจะได้กลับบ้านสักที

ซึ่งสร้างความดีใจแก่หล่อนเป็นอย่างยิ่ง

กำลังจะหลุดพ้นแล้ว...อิสระอยู่ตรงหน้าแล้วเธอก็สามารถคว้ามันไว้ได้!