๒ เมียไม่เป็นที่ต้องการ (๑)

๒

เมียไม่เป็นที่ต้องการ

งานแต่งที่เจ้าสาวคลุมหน้าตลอดเวลา แขกเหรื่อต่างจับกลุ่มพูดคุยพร้อมหัวเราะร่วนขัดตาเจ้าบ่าวเป็นอย่างยิ่ง ตอนแรกคิดจะทำพิธีเล็กๆ พอให้รับรู้กันในครอบครัว ทว่านายคมไม่ยินยอมบอกว่าอย่างไรหล่อนก็เป็นลูกสาว จึงได้เชิญคนในหมู่บ้านร่วมเป็นสักขีพยาน

ตอนแรกเขานึกว่าฤกษ์ที่ได้จะเป็นปี คิดหาทางชิ่งหนีแต่ไม่นึกเลยจะเป็นสัปดาห์ถัดมา รวดเร็วจนเตรียมงานเกือบไม่ทัน อีกทั้งหลวงพ่อยังบอกดวงสมพงศ์เป็นเนื้อคู่กันแต่ชาติปางก่อน แค่ได้ยินก็กุมขมับไม่อยากเชื่อกับคำพูดนั้น

ใครอยากได้หล่อนเป็นเนื้อคู่ แค่ทนนั่งใกล้ก็ฝืนตัวเองแทบแย่แล้ว

ถึงเวลาส่งบ่าวสาวเข้าหอตามพิธี เขาพยายามไม่มองหน้าหล่อนให้เสียอารมณ์ ทำทุกอย่างตามที่ผู้ใหญ่บอกแล้วออกมานั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนอยู่ชานเรือน

หลังแต่งงานต้องพาเธอกลับบ้านหลังใหญ่ในตัวเมือง พร้อมทั้งคิดหาทางหนีทีรอดของตัวเองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ใครจะอยากใช้ชีวิตกับเมียที่ไม่ได้รัก ตบแต่งเพราะต้องรับผิดชอบก็เพียงเท่านั้น ใบหน้าของหล่อนเขายังไม่อยากมอง

เมฆากลายเป็นผัวของคนอัปลักษณ์ให้คนทั้งหมู่บ้านเอาไปหัวเราะเป็นที่เรียบร้อย

“ไอ้กล้าแต่งงานได้แค่อาทิตย์เดียว ไอ้คุณชายเมฆสุดหล่อมันก็แต่งตามทันที สมฉายาเพื่อนรักแหกตูดดมจริงเว้ย” ตั้งวงเหล้าดื่มพอหอมปากหอมคอ เจ้าบ่าวซัดน้ำเมาเข้าปากไม่มีหยุด เหลือบมองคนพูดไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่

ต้นกล้าแต่งกับเจ้าสาวเพราะชอบพอรักใคร่ ต่างจากเขาที่ห่างไกลคำนั้นพอสมควร เรียกว่าเกลียดเข้าไส้จะดีกว่า

มองเจตนาของหญิงสาวชัดเจนว่าหมายจะจับตน ฝ่ายนายคมก็เป็นไปกับเขาด้วย คงรู้ว่าลูกสาวหน้าตาอัปลักษณ์จะขายไม่ออก จึงยัดเยียดให้เขาเป็นผัวของหล่อน ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจมากกว่าเดิมเพราะตนทำอะไรไม่ได้เลย

จำยอมถูกผูกมัดกับหล่อน...จอมขวัญ นาถนพิน!

ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนนามสกุลมาใช้กับเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าหล่อนจะกลายมาเป็นภรรยาของตน

เรื่องรูปลักษณ์คือสิ่งสำคัญแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาเกลียดหล่อนมากไปกว่าการถูกลากขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วตกกระไดพลอยโจนแต่งงานกัน เห็นได้ชัดเจนว่าหญิงสาวต้องการจับเขาเป็นสามี ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม

เพราะทุกคนไม่ถามความเห็นชายหนุ่มสักคำ ตกลงแต่งงานอย่างรวดเร็วสายฟ้าผ่า คนข้างนอกได้มองว่าเขาทำเธอท้องกันพอดี

“ดีใจหรือเปล่าวะมึงได้เมียแล้ว”

“แดกไปเงียบๆ ถ้าไม่อยากถูกตีนกูทาบปากมึง” หงุดหงิดจนแทบจะชกหน้าคนที่พูดไม่หยุด

เขาไม่ได้สนิทกับอีกฝ่ายแต่เหมือนจะถูกล้อไม่หยุดจนนึกอยากตะบันหน้าให้ความร้อนระอุในอกทุเลาลงบ้าง ต้นกล้าเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าแทรกอย่างรวดเร็ว ในหมู่บ้านนี้เขาสนิทกับไอ้คุณชายรูปหล่อพ่อรวยมากที่สุดแล้ว ส่วนคนอื่นก็แค่มาเกาะมันเพราะเห็นแก่เงินทองเท่านั้นเอง

“ชนหน่อยเว้ย งานมงคลทั้งที มึงก็อย่าเอาแต่หน้าบึ้งสิเจ้าบ่าว ไม่หล่อนะเว้ย”

“เสือก”

“แหะๆ ดื่มครับพี่”

ตอบกลับเพื่อนสนิทเสียงแข็งแล้วซัดเหล้าเข้าปากไม่ให้ว่าง เขาอยากจะเมาแล้วหลับไป เผื่อตื่นมาทุกอย่างจะได้เป็นเพียงแค่ความฝัน

ไม่น่าเชื่อว่าชีวิตจะซวยได้บัดซบขนาดนี้

ถูกแย่งงาน เพื่อนแย่งแฟน แล้วยังต้องมาแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักอีก เขาจะโทษใครได้เมื่อตัวเองกลายเป็นลูกชังของสวรรค์ ช่างสรรหาบทเรียนชีวิตมาให้ไม่หยุดหย่อน

คืนนั้นจำไม่ได้แล้วว่าดื่มไปมากแค่ไหน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามานอนที่ห้องหอได้อย่างไร กระทั่งเช้าวันต่อมาได้กลิ่นหอมของอาหารจึงลืมตามองเพดานห้องที่คุ้นเคย เขายังอยู่ห้องนอนของตัวเองที่บ้านยาย เสียงพูดคุยข้างล่างไม่ได้ทำให้เมฆาอยากลงไป แต่เพราะท้องร้องประท้วงบอกว่าหิวจึงจำต้องลุกนั่ง

“ปวดหัวฉิบหาย” หนักศีรษะจนต้องลมตัวลงนอนอีกครั้ง

แค่จะลุกยังลุกไม่ขึ้นเลย...

เขานอนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนลืมตาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างแบบบางในชุดเสื้อคอบัวกับผ้าถุงวีหวานเดินเข้ามาในห้อง สองมือของหล่อนประคองถาดอาหารเอาไว้ขณะที่ใบหน้าก็ยังมีผ้าสีทึบปิดกว่าครึ่ง

แค่เห็นเธอก็หงุดหงิดจนพลิกกายหนีไม่อยากพบเจอ ถึงรู้ว่าต่อจากนี้จะต้องมองหน้าจนเบื่อก็ตาม