๑ คนอัปลักษณ์ไม่เผยใบหน้า (๔)

ชายหญิงเดินเคียงกันมาจากบ้านเล็กตรงเข้าสู่เรือนไม้สักหลังงามที่บ่งบอกฐานะเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี ร่างบางสวมเสื้อคอบัวกับผ้าถุงสีอ่อนที่ใส่เป็นประจำตามความเคยชิน เสื้อผ้าของเธอมีไม่เยอะนัก ไม่ได้ใส่ตามสมัยนิยมเหมือนพี่สาวกับน้องสาว

เพราะแม่ของหล่อนเป็นเพียงแม่ค้าหาบเร่ที่ตกหลุมรักพ่อ ไม่มีสมบัติพัสถานติดตัว มอบใจรักให้นายฮ้อยเพียงผู้เดียวโดยไม่ทราบมาก่อนว่าท่านมีครอบครัวคอยท่า พอกลับมาถึงบ้านความจริงก็ตีแสกหน้าเมื่อตนกลายเป็นเมียน้อย

อยากหนีแต่ไม่มีที่ไป จำยอมกลืนก้อนสะอื้นเป็นน้อยถูกรังแกในยามที่สามีไม่อยู่เพื่อปกป้องลูกสาวตัวน้อย ทว่าบัดนี้มารดาจากไปเธอจึงต้องหยัดยืนด้วยตัวเอง ดวงตากลมเหลือบมองชายที่เดินนำแล้วฮึดสู้ขึ้นมา

บางที...เขาอาจเป็นทางออกเดียวของตน

“พ่อแม่...ทำไมมาอยู่ที่นี่” นอกจากคนของบ้านนาถนพินที่เขาเจอตอนเช้า บัดนี้กลับมีบุพการีของตนนั่งทำหน้านิ่งอยู่โซฟาด้วย

ใจของเมฆาหล่นไปอยู่ที่พื้นยามได้สบดวงตาคมของผู้เป็นบิดา คุณพายัพ จิตติพัฒน์ ผู้บริหารบริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ท่านก่อร่างสร้างตัวจนกลายเป็นนักธุรกิจผู้โด่งดัง เวลาทุกนาทีเป็นเงินทอง

ต่างจากลูกชายที่ไม่ได้เรื่องอย่างเขา

ร่างสูงไม่กล้าสบตาท่านด้วยซ้ำ เดินมานั่งลงที่พื้นเคียงข้างบุพการี ขณะที่คนคลุมหน้าตาก็เดินไปนั่งลงที่พื้นตรงข้ามกับเขา ก้มมองพื้นไม่กล้ากระทั่งจะเงยขึ้นมาสบตากับใคร รับรู้ถึงแรงหยิกจากทางด้านหลังก็เม้มปากแน่นไม่ส่งเสียงร้อง

พอแม่จากไปหล่อนก็เหมือนตัวคนเดียวโดยสมบูรณ์แบบ

“นั่นสิ พ่อต้องถามแกมากกว่าว่าสร้างเรื่องอะไรเอาไว้” ตอบบุตรชายเสียงแข็ง

มาถึงบ้านตอนเช้าตรู่ก็ทราบจากแม่ยายว่าหลานชายของท่านไม่กลับบ้าน พากันออกตามหาเห็นรถจักรยานนอนอยู่ข้างทางซึ่งเป็นบ้านของนายฮ้อยผู้มากบารมีของชุมชน ก่อนอีกฝ่ายจะเชิญเข้ามาพูดคุยกันในบ้านโดยเกริ่นเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย

ลูกชายของเขา...นอนกับลูกสาวคนกลางของอีกฝ่าย!

ค่อนข้างตกใจในตอนแรก แต่ก็พอจะทราบความเจ้าชู้ของเมฆาอยู่บ้างจึงสงบจิตสงบใจเอาไว้ คิดจะถามจากบุตรชายแต่ดูอาการของอีกฝ่ายก็ต้องกำหมัดแน่น

มาเจาะไข่แดงลูกสาวเขาถึงบ้าน ให้คนอื่นถอนหงอกพ่อจนได้ไอ้ลูกเวร!

“ผม...” ยังไม่ทันได้พูดกับท่านก็ถูกเจ้าของบ้านขัด

“เอาล่ะครับ มากันแล้วผมก็ขอพูดเลยล่ะกัน เมื่อลูกสาวผมเป็นฝ่ายเสียหาย ผมก็ต้องการให้ลูกคุณตบแต่งกับลูกผมให้เป็นเรื่องเป็นราวซะ” แค่ประโยคแรกก็ทำให้ร่างสูงเผยอปากค้าง กำลังจะปฏิเสธแต่ถูกมารดาจับบ่าเอาไว้ พอเขาหันไปมองก็เห็นท่านส่ายศีรษะเป็นการปราม

ตอนนี้เป็นการคุยกันของผู้ใหญ่ ถึงเมฆาพูดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก สิ่งที่เกิดขึ้นต้องแก้ไขไปในทางที่ถูกต้อง

“เรื่องเป็นมายังไงคะ คุณคมช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้หรือเปล่า” น้ำเสียงอ่อนนุ่มกับแววตาอ่อนโยนมองไปยังหญิงสาวที่สวมผ้าสีเข้มปิดบังใบหน้า พอจะทราบว่าอีกฝ่ายเป็นลูกเมียรองไม่เป็นที่รักของคนในครอบครัว เพิ่งกำพร้าแม่และถูกคนทั้งหมู่บ้านรังเกียจกับใบหน้าอัปลักษณ์

ช่างน่าสงสารเหลือเกิน...

“ลูกชายคุณบุกรุกมานอนกับลูกสาวผมถึงในบ้าน ผมเห็นเต็มสองตาว่าแก้ผ้าอยู่บนเตียงด้วยกัน อย่าให้พูดมากนักได้ไหมมันกระดากปาก เอาเป็นว่าให้ทั้งสองแต่งงานกันเร็วที่สุด ฤกษ์ยามช่างมันไม่ต้องดูหรอก ฉันถือฤกษ์สะดวก”

คนตาโตคือเมฆาที่น้ำท่วมปาก อยากค้านแต่ถูกมารดาทัดทานด้วยสายตา เขากำมือแน่นแล้วจ้องไปยังผู้หญิงที่สงบเสงี่ยมไม่พูดอะไรสักคำ หล่อนไม่ถูกเขาล่วงเกินด้วยซ้ำจะมาทำทีเสียอกเสียใจทำไมกัน ยิ่งเห็นก็หงุดหงิดมากกว่าเดิม

ลูกสาวคนเล็กของนายคมนั่งเม้มปากแน่น ดวงตาโกรธเกรี้ยวแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงหยิกหลังพี่สาวของตัวเองอยู่อย่างนั้นเป็นการระบายอารมณ์ คนที่ทนเจ็บก็เม้มปากแน่นไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ เธอเพียงแค่รอเวลาเท่านั้น

เวลาที่จะได้ออกจากบ้านหลังนี้สักที...

“พ่อ...ผมไม่ได้ทำ”

เขาเหลียวมองคุณพายัพแล้วพยายามบอกให้ท่านหาทางปฏิเสธ

การแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญจะให้ตกล่องปล่องชิ้นกับสาวที่ไม่ได้รักได้อย่างไร เขาไม่มีทางยอมเด็ดขาดจึงอ้อนทางแววตา ทว่าท่านกลับเมินเฉยต่อประโยคนั้น ก่อนพูดในสิ่งที่หัวใจของเมฆาหนาวเหน็บ ลำตัวถูกแช่ค้างแข็งเป็นหิน

“ผมจะให้เมฆแต่งงานกับลูกสาวคุณ”

“พ่อ!”

อยากลุกขึ้นโวยวายแต่พอเห็นสายตาของบิดาก็จำต้องนั่งเหมือนเดิม ลมหายใจติดขัดเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ยินยอมแต่งงานกับหล่อน ไม่เลยสักนิด

“ส่วนฤกษ์ยามขอให้ฉันจัดการเถอะนะคะ อย่างน้อยเด็กสองคนจะได้อยู่กันยืด...” มารดาก็เป็นไปกับเขาด้วยหรือนี่

ตอนแรกคิดว่าพวกท่านจะช่วยตนให้รอดพ้น กลายเป็นว่ายิ่งมัดห่วงนั้นให้แน่นขึ้นจนร่างสูงหายใจแทบไม่ออก เขาส่ายหน้าอย่างเชื่องช้าไม่อยากยอมรับว่าตนต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกัน มือหนากำเข้าหากันแน่นแล้วจ้องร่างบางอย่างเอาเรื่อง

สิ่งเดียวที่เด่นชัดในความรู้สึกของตนคือเกลียด...

เกลียดหญิงตรงหน้าสุดหัวใจ

สาบานเลยว่าเธอจะไม่มีทางอยู่อย่างสงบสุขในบ้านของเขาอย่างแน่นอน ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายคิดจับผู้ชาย ไม่มีวันทำให้หล่อนสมหวังหรอก

หล่อนเป็นได้แค่แม่บ้านเท่านั้น อย่าอาจหาญขึ้นมาเป็นเมียเขาเลย!!