๑ คนอัปลักษณ์ไม่เผยใบหน้า (๓)

นายคม นาถนพิน แม้ตอนนี้จะผันตัวมาเป็นนายหน้าขายที่แต่บารมีก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เพิ่งสูญเสียภรรยารองไปเมื่อหลายเดือนก่อน อารมณ์จึงไม่คงที่เท่าไหร่

เขาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความซวยมาเยือนขณะสบตาท่านนิ่ง นายคมไม่ได้มาคนเดียวแต่ยังพ่วงภรรยาคนแรกและลูกสาวอีกสองคน พร้อมแม่บ้านสามนางมาด้วยต่างหาก ลมแทบจับเมื่อเห็นเช่นนั้น

จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามานอนบนเตียงในบ้านหลังน้อยได้อย่างไร ความทรงจำล่าสุดของเขาคือกำลังหยอกล้อกับนางฟ้า...

ใช่สิ! นางฟ้าของเขาหายไปไหน ทำไมถึงถูกแทนที่ด้วยผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ได้ล่ะ

“อีขวัญมันเอาผู้ชายมานอนด้วยค่ะพ่อ! อัปลักษณ์แล้วยังไม่เจียมอีก”

คนพูดใส่อารมณ์เต็มที่เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่นั่งข้างพี่สาวคือหนุ่มรูปหล่อจากเมืองกรุง ชมจันทร์ นาถนพินโวยวายเสียงดังแล้วเข้าไปกอดแขนบิดาเอาไว้จนคนเป็นแม่ต้องรีบปราม งามนภา นาถนพินขยับเข้าใกล้สามีที่ยืนนิ่งแต่พอจะมองออกว่าโกรธเพราะมือที่กำเข้าหากันแน่น

หล่อนเป็นเมียที่พ่อแม่เห็นชอบให้แต่งงานกับเขา ถึงเราจะไม่ได้ชอบพอรักใคร่แต่ก็อยู่กินกันมาหลายปี กระทั่งอีกฝ่ายต้องไปต่างจังหวัดแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมเมียและลูกอีกคน โกรธแทบคลั่ง อยากฉีกอกสามีแล้วทำร้ายหญิงหน้าไม่อาจ กลับต้องเก็บอาการเอาไว้แล้วทำตัวเป็นคนดี ต้อนรับขับสู้เมียน้อยอย่างดี

ก่อนเริ่มแผนไล่สองแม่ลูกไปเรือนเล็ก แล้วยึดสามีไว้ข้างกายพร้อมทายาทอีกคนเพื่อมัดใจนายคมเอาไว้ แต่รู้ดีว่าอีกฝ่ายรักใคร นั่นยิ่งทำให้เจ็บใจมากกว่าเดิม

จากนั้นจึงเริ่มบอกลูกทั้งสองให้เกลียดแม่ลูกคู่นั้น ตามราวีรังควานจนถึงวาระสุดท้ายของยุพิน นาถนพิน หมดเสี้ยนหนามไปอีกหนึ่ง

เหลือก็แต่เด็กหน้าตาน่าเกลียดตรงหน้าที่ไม่รีบตายตามแม่มันไปสักที!

“รีบแต่งตัวแล้วไปคุยกันที่บ้านใหญ่...คุณด้วยนะเมฆา” ไม่คิดว่าท่านจะรู้จักชื่อของตน ชายหนุ่มพยักหน้าเชื่องช้าแล้วมองตามคนที่ยืนเรียงรายตรงหน้าค่อยเดินออกจากห้องก่อนปิดประตูเสียงดังพอให้สะดุ้ง

เขาใช้โอกาสนี้ลุกจากเตียงโดยตัวเปลือยเปล่า เห็นผ้าคลุมโต๊ะก็เอามาคลุมกายด้านล่างเอาไว้ก่อน ค่อยยืนจ้องหน้ากับหญิงสาวที่นั่งนิ่งบนเตียง ยอมรับว่าโกรธจนตัวสั่น ดวงตาคมจ้องหล่อนเขม็งอยากเข้าไปเขย่าตัวอีกฝ่าย

มั่นใจว่าตนไม่ได้เริ่มหรือล่วงเกินเธอ แต่ทำไมถึงลงท้ายแบบนี้...

“ต้องการอะไร อยากจับฉันเหรอ” ไม่รู้ว่าหล่อนแสดงสีหน้าเช่นไร ทราบเพียงคิ้วสวยที่เลิกขึ้นสูงพร้อมกับการก้มหน้านิ่งไม่โต้ตอบ คล้ายต้องการยอมรับกรายๆ ยิ่งทำให้สถาปนิกหนุ่มโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม ยิ่งกว่าถูกแฟนสวมเขาให้ตัวเอง คือตอนนี้ถูกมัดมือชกให้กลายเป็นข่าวกับสาวอัปลักษณ์ของหมู่บ้าน

เขาไม่รู้ว่าพ่อของเธอจะพูดอะไร แต่ใจพอจะเดาออกว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ตอนนี้หงุดหงิดจนอยากทางทางระบาย “ทำไมต้องเป็นฉันด้วยวะ ผู้ชายคนอื่นในหมู่บ้านมีเยอะแยะไม่ไปจับล่ะ อยากได้ผัวจนตัวสั่นก็ไปอ่อยคนที่เขาเต็มใจสิ!” ตะโกนเสียงดังจนร่างบางสะดุ้งโหยง

“คุณ...บุกรุก เข้ามา” เสียงเอ่ยกระท่อนกระแท่นจนเขาหงุดหงิดกว่าเดิม

เมฆาไม่ยอมรับความผิดของตนที่บุกรุกเข้ามาในบ้านคนอื่นยามวิกาล อีกทั้งยังเมาแล้วลวนลามสาวปริศนา แต่นั่นก็ไม่ใช่คนแต่เป็นผีสางนางไม้นางฟ้านางสวรรค์ต่างหาก

แล้วเขามานอนบนเตียงได้ยังไง เมื่อคืนจำได้ว่าเล่นน้ำกับคนงาม พอตื่นมากลับกลายเป็นสาวอัปลักษณ์ที่อยู่ข้างกัน

“ฉันไม่ได้บุกรุก! คนมันเมาเลยมานอนพักไม่ได้หรือไง” ข้ออ้างที่พอจะคิดออกถูกบอกออกไป ขนาดคนพูดยังนึกอาย ส่วนคนฟังเผลอหลุดหัวเราะจนเขาต้องถลึงตาใส่เธอจึงนั่งก้มหน้าเหมือนเดิม

ผู้หญิงบ้าอะไรเสื้อผ้าไม่ใส่แต่ยังคลุมหน้าเอาไว้ คงอยากปิดบังใบหน้าอันไม่น่าพิสมัยของตัวเอง

“เมื่อคืนฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ ถ้าต้องการความรับผิดชอบก็ฝันไปได้เลย ฉันไม่มีทางเอาเธอเป็นเมียเด็ดขาด!” พูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่พับไว้อย่างเรียบร้อยที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำของบ้านหลังเล็ก

ใบหน้าหวานผินมองตามร่างสูงแล้วถอนหายใจโล่งอก ค่อยหยิบชุดคลุมมาสวมก่อนลงจากเตียง ออกจากห้องแล้วเดินลัดเลาะไปทางด้านหลัง เปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมโบกครีมสีเข้มตามผิวกายไม่ให้ส่องสว่างมากเกินไป

เขาไม่ได้พูดผิดหรอก...เธออยากได้สามี

แล้วชายหนุ่มก็มาปรากฏตัวตรงหน้าพอดิบพอดีราวกับสวรรค์ประทานให้ เสียแต่คำพูดของเขาทำร้ายจิตใจไปหน่อย...

แต่ไม่เป็นไรหรอก เธอชินแล้วล่ะ

ตั้งแต่เกิดมานอกจากมารดากับบิดาและน้าผ่อง ก็ไม่เคยมีใครพูดดีกับหล่อนสักครั้ง...