เพื่อนกัน

เพื่อนกัน

" อาเย่ว ... ทางนี้ " มือเล็กยกขึ้นพร้อมกับโบกไปมาเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรออยู่เปิดประตูรถออกมา

" สุดหล่อของเธอมาแล้วงั้นชั้นไปดีกว่า " พริสซี่ยิ้มพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่

" บ้า...นายนั่นไม่ใช่ของฉันสักหน่อย " เมธิญาเอ่ยกับเพื่อนใหม่ พริสซี่เป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเธอและสนิทกันที่สุดในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ

หลังจากเรียนจบไฮสคูลที่โรงเรียนเดิมแล้วเมธิญาก็สอบชิงทุนเรียนต่อมหาวิทยาลัยชั้นนำได้ซึ่งก็โชคดีที่เธอได้เรียนที่เดียวกับเย่วเฟิ่งอีก แม้จะเรียนคนละสาขาก็ตามแต่ทั้งคู่ก็ยังตัวติดกันเหมือนเดิม

" จ้า...ไม่ใช่ของเมย์ แล้วของใครล่ะจ๊ะ ตัวติดกันตลอด เอาล่ะ...ไปละ ไม่อยากอยู่เป็นกอขอคอ " พริสเก็บของเสร็จก็เอ่ยลาและเดินออกจากโต๊ะไป ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เย่วเฟิ่งเดินเข้ามา

ทั้งคู่ทักทายกันเล็กน้อย เมื่อพริสเดินไปเย่วเฟิ่งก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ เธอ เมธิญานึกถึงคำพูดของพริสที่พูดเมื่อสักครู่ ใช่...เธอกับอาเย่วตัวติดกันตลอด

แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็เป็นเพียงเพื่อนสนิทกันเท่านั้น เธอมักจะบอกใครต่อใครว่าเขาคือเพื่อนและเขาเองก็เช่นกัน เวลาที่ใครถามเขาก็จะบอกว่าเธอคือเพื่อนเช่นกัน

" หน้าแดงๆ เป็นอะไรรึเปล่า " ไม่ถามอย่างเดียวแต่เขากลับเอื้อมมือมาอังที่หน้าผากของเธออีกด้วย

" ตัวก็ไม่ร้อนนี่ "

" ก็ใครบอกว่าฉันไม่สบายล่ะ " หญิงสาวปัดมือของเขาออก เมธิญาเบือนหน้าหนีเพราะเริ่มรู้สึกถึงอัตราการเต้นหัวใจที่แรงขึ้น

" แล้วทำไมหน้าแดงแบบนี้ นี่หูก็แดงด้วย เอ..แต่ชั้นว่ามันลามมาถึงคอด้วยนะนี่ นี่ตัวเธอไม่แดงไปหมดแล้วเหรอ เป็นอะไรรึเปล่าทำไมตัวแดงแบบนี้ ไปหาหมอดีมั้ย ป่ะ...ชั้นพาไป "

เย่วเฟิ่งมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นความผิดปกติของคนตรงหน้า จากใบหน้าที่แดงที่เขาเห็นในตอนแรกตอนนี้มันกลับแดงลามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาจับใบหน้าเธอพร้อมกับชะโงกเข้าไปดูใกล้ๆ มือหนาจับที่คอเสื้อเพื่อที่จะเปิดออกให้กว้างขึ้น

" เฮ้ยยๆ นายจะทำอะไร " เมธิญาร้องด้วยความตกใจเธอรีบจับคอเสื้อของตัวเองไว้แล้วถอยห่างจากเขา

" ก็จะดูว่าข้างในมันแดงมั้ยไง "

" ไอ้บ้า...จะดูได้ยังไงชั้นเป็นผู้หญิงนะ "

" เอ่อ...ขอโทษชั้นลืมไป " เมื่อนึกขึ้นได้เย่วเฟิ่งก็เอ่ยขอโทษเธอทันที

" ลืมว่าฉันเป็นผู้หญิงน่ะเหรอ " เมธิญาถามเขาในใจเธอรู้สึกหน่วงในอกเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ในสายตาของเย่วเฟิ่งเธอคงเป็นเพื่อนจริงๆนั่นแหละ

" ช่างเถอะ " หญิงสาวเอ่ยตัดบทแค่นั้น

เขาเป็นห่วงเธอ...เธอรู้ แต่ก็ห่วงในฐานะเพื่อนเท่านั้น

" เอายังไง...ตกลงเป็นอะไร ไปหาหมอหน่อยดีมั้ย " ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องทั้งๆที่หัวใจของเขาเองก็เต้นแรงไม่แพ้เธอ เขาเองก็อยากจะรู้ว่าอาการที่เป็นอยู่คืออะไรกันแน่

" ไม่เอา ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย " เมธิญารีบปฏิเสธ

" แน่ใจนะ " เย่วเฟิ่งเอ่ยถามอีกครั้ง

" แน่สิ...แล้วนี่จะกลับเลยรึเปล่า "

" กลับเลย แต่ขอแวะกลับไปเอาของที่ตึกหน่อย เมื่อกี้รีบออกมาเลยลืม " ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้น เมธิญาจึงลุกและเดินตามเขาไป

เมธิญาจะทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟอาทิตย์และ 3 วัน ในช่วงหลังเลิกเรียน หากวันไหนหญิงสาวไม่ได้ไปเย่วเฟิ่งก็จะมารับเธอไปที่ตึกหลังเดิมประจำ แม้ตอนนี้เมธิญาจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จนชำนาญแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังให้เธอฝึกฝนอยู่เป็นประจำ

ไม่ใช่อยากให้เธอเก่งหรืออะไรหรอก ตอนนี้เธอสามารถเอาตัวรอดจากอันตรายจากสิ่งรอบตัวได้แล้ว แต่เพราะหากวันไหนไม่ได้เจอเธอใจของเขามันจะกระวนกระวายยังไงบอกไม่ถูก

เมื่อขับรถออกจากตึกเรียนของหญิงสาวแล้วเย่วเฟิ่งก็ขับมาถึงหน้าตึกเรียนของตน เขาจอดรถและก้าวเท้าลงเมธิญาจึงก้าวลงตาม

" จะไปไหน " เสียงทุ้มเอ่ยถาม

" อ้าว...ก็จะไปกับนายไง "

" ไม่ได้ รออยู่ที่รถนี่แหละ " เมธิญาขมวดคิ้วชนกันเมื่อเห็นท่าทีโกรธเคืองของเขา เขามักจะห้ามไม่ให้เธอมาหาที่ตึกเรียนของเขา เย่วเฟิ่งบอกว่าเขาจะเป็นคนไปหาเธอเอง

ความจริงเขาคงกลัวเพื่อนตัวเองเห็นว่ามากับเธอสินะ ...คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่เซ้าซี้ขอตามเขาไป เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ริมฟุตบาทตัวที่เคยนั่งรอเขาประจำ

ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบาง นัยน์ตาคมอ่อนยวบเมื่อเห็นท่าทางหงอยๆของเธอ แต่เมื่อคิดถึงใบหน้าเพื่อนของเขาแต่ละคนชายหนุ่มก็ต้องสลัดความคิดที่จะพาเธอไปด้วยทิ้ง

เขาไม่อยากให้เธอเจอเพื่อนของเขา....

" อ้าว...ไหนว่ากลับแล้ว " เมื่อเดินมาถึงที่ประจำที่เขากับกลุ่มเพื่อนนั่ง ทอยเพื่อนในกลุ่มที่เห็นเขาเดินมาจึงเอ่ยถาม

" ลืมของในห้อง " เขาตอบคำถามสั้นๆแล้วเดินตรงไปที่ห้องล็อกเกอร์สำหรับเก็บของ

และเมื่อเดินกลับออกมาชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วเมื่อเพื่อนคนที่คุยกับเขาก่อนหน้าไม่อยู่แล้ว

" ไอ้ทอยมันกลับแล้วเหรอ " เย่วเฟิ่งเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งอยู่

" ยัง...มันบอกจะไปหาสาวสักหน่อย "

" ไอ้ทอยยย " เย่วเฟิ่งกำมือแน่นเมื่อได้ยินเพื่อนอีกคนบอกแบบนั้น ขายาวรีบก้าวกลับไปที่ลานจอดรถ ในใจภาวนาขอว่าอย่าให้เป็นอย่างที่ตนคิดเลย

แต่เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถชายหนุ่มก็พบความว่างเปล่าเมธิญาไม่ได้นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม สายตาคมสอดส่ายหาร่างบางกระทั่งพบเธอเดินมากับเพื่อนของเขา

คำขอของเขาช่างไม่ได้ผลซะจริงๆ

เขาอุตส่าห์ทำทุกวิถีทางไม่ให้เธอได้เจอกับเพื่อนคนนี้ของเขาอีก ขนาดเมื่อกี้เห็นเธอมีสีหน้าเศร้าเพราะถูกเขาห้ามเขาก็ยังใจแข็งไม่ให้เธอเดินตามเขาไป ด้วยเพราะไม่อยากให้เธอเจอกับเพื่อนของเขาคนนี้

ทอย...เพื่อนของเขาคนนี้มันชอบเธอ

ซึ่ง...เขาไม่มีทางยอม